Rozdział 19: Wiesz, kim jestem

Z dedykacją dla Christiny 

     Uwielbiam Maialino. Ta luksusowa restauracja mieszcząca się przy Gramercy Park Hotel, 2 Lexington Ave to kolejny lokal, którego właścicielem jest mój chłopak. Najlepsza włoska kuchnia, najlepsze czerwone wina, najlepsze wszystko. 

     Już jutro mam się spotkać z Christianem. Trochę się denerwuję, jednak z drugiej strony podchodzę do tego na spokojnie. Powinnam dać sobie z nim radę, w końcu nie pierwszy raz idę z nim na spotkanie.
     Będzie dobrze Violetta, skopiesz mu zadek i odwdzięczysz się za to, co zrobił Ludmile. 

      Kończymy jeść nasze Raviolo al uovo i odkładamy talerze na bok. Upijamy parę łyków wina nie odrywając od siebie wzroku. Uwielbiam go, tak bardzo kocham.

- Denerwujesz się jutrzejszym spotkaniem z tym gnojkiem? - Zadaje mi nagle pytanie mój ukochany. 

- Troszkę. - Mruczę i upijam kolejny łyk. - Znam Christiana bardzo dobrze i właśnie to będzie jego największym problemem. Zarezerwowałeś już stolik? 

- Stolik? No proszę cię. - Uśmiecha się lubieżnie w moją stronę. Uwielbiam to. - Będziecie w zupełnie innej sali. Sami. 

- A ochrona? Wiesz przecież, że musi być na wszelki wypadek. 

- Spokojnie. - Splata nasze dłonie razem. - Pamiętam o wszystkim. Będę miał monitoring na wasz stolik, więc jeżeli ten dupek ma zamiar chociaż raz cię dotknąć, od razu go wywalę z restauracji. Nie ma takiej opcji, aby ktoś dotykał moją dziewczynę. 

      Jestem spokojna. Wiem, że wszystko zaplanował i ma to pod kontrolą. No cóż nie pozostaje mi nic innego niż czekać na jutrzejszy wieczór. 

      Nagle do naszego stolika podchodzi dość wysoki blondyn z błękitnymi oczami. Od razu spoglądam na niego z Leónem. Kim on jest i dlaczego przerywa nasz romantyczny wieczór?

- O, dobry wieczór panie... - Zaczyna mówić nagle z delikatnym uśmiechem, patrząc na mojego chłopaka. 

- Wiesz, kim jestem. - Przerywa mu León chłodniejszym głosem. - Czego chcesz, Neal? Jestem teraz zajęty. 

      Blondyn spogląda ukradkiem na mnie, posyłając tym sposobem jakieś dziwne spojrzenie. 

- Panie Verdas, chciałbym przeprosić po raz kolejny za swoje zachowanie. Może była by jakaś szansa, aby... - Stara się coś powiedzieć, jednak mój ukochany ponownie mu przerywa. 

- Nie ma takiej opcji, Neal. Zwolniłem cię i to była najlepsza decyzja przeze mnie podjęta. A teraz do widzenia. Idź stąd, albo wezwę ochronę. 

      Dostrzegam, jak Neal zaciska obie dłonie w pięści. Spogląda na mnie po raz kolejny i wściekły szybko odchodzi, mówiąc ciszej pod nosem różne przekleństwa. 

      Zdziwiona unoszę brwi do góry i patrzę na Leóna. Szatyn poprawia lewą ręką krawat i spogląda na mnie w dalszym ciągu lodowatym wzrokiem. 

- Były pracownik. - Wyjaśnia i od razu jego głos ulega zmianie. - Wyrzuciłem go dwa dni temu, nie chcesz wiedzieć czemu. 

- No okej. - Postanawiam nie wałkować ten temat, skoro sam tak sugeruje.

- Był świetnym informatykiem, jednak przegiął pałę. Powinien się cieszyć, że za to nie lata teraz po sądach. Gówniarz jeden. 

       Dobra Violetta, jeżeli zaraz nie wykombinujesz jakiegoś konkretnego tematu, twój chłopak zacznie się denerwować, czego byś na pewno nie chciała. 

- Plany na jutro? - Pytam z lekkim uśmiechem. To jedyna rzecz, jaka przychodzi mi teraz do głowy. 

- A właśnie, jutro. - Szybko upija łyk wina. - Rano lecę do Chicago, mam ważną sprawę do załatwienia, jednak nie zajmie mi to długo czasu. Nie musisz się martwić, wrócę na czas. 

- Mam nadzieję. - Uśmiecham się po raz kolejny. 

       Po chwili naszą rozmowę przerywa kelnerka, która przychodzi i kładzie przed nami deser. 

- Mój ulubiony. - Mruczy szatyn z uśmiechem. - Mam nadzieję, że ci zasmakuje.

- Jestem tego pewna. - Zapewniam go z szerszym uśmiechem. 

   

      Siedzę na swoim łóżku u siebie w pokoju. Szykuję się na jutrzejsze spotkanie z Waynem. Wszystko musi wypaść perfekcyjnie. Mam nadzieję, że w końcu da mi spokój, a ja będę mogła w spokoju rozwijać swój związek z Leónem.
      Spoglądam na pierścionek, który noszę na prawej ręce. Przepiękny rubin w złotej oprawie już od wielu lat znajduje się na moim serdecznym palcu. Dostałam go od mojego taty, kiedy wrócił z Paryża. Pamiętam, że to właśnie wtedy ubiegałam się o miejsce w Yale. Pomagał mi, był moim amuletem na szczęście.
      Słyszę ciche pukanie. Rozsiadam się wygodniej na łóżku.
- Proszę. - Mówię.
      Drzwi otwierają się. Dostrzegam swoją mamę. Wchodzi do środka mojego pokoju. Podchodzi do łóżka i siada na nim. Spoglądam na nią z delikatnym uśmiechem. Ma na sobie granatowy jedwabny szlafrok od Oscara de la Renta i granatowe kapcie. Jej falujące włosy zostały zebrane w luźny kok. Blada cera ma perłowy połysk, jest to efekt stosowania od lat kremu La Mer. Czuję zapach jej perfum Chanel No. 5.
      Blondynka kładzie prawą rękę na moim udzie i obdarza mnie swoim ciepłym uśmiechem.
- Ciężki dzień? - Przerywa ciszę. Wzdycham cicho i przytakuję. Nie powiem jej jednak prawdy. - Priscilla do mnie dzisiaj dzwoniła. - Wzdrygam się, kiedy słyszę imię mamy Ludmiły.
- Czego chciała? - Udaję zaciekawioną i jednocześnie zdziwioną.
- Martwi się o Ludmiłę. Ostatnio zachowywała się jakoś inaczej, unikała rozmów z rodzicami... Wiesz może coś na ten temat?
- Cóż... Ostatnio z tego co mi wiadomo, miała parę problemów z Federico. Dzisiaj chyba zerwali. - Odpowiadam jej z prawdą. Nie okłamuję jej, to też był kolejna przyczyna ich zerwania, oprócz spotkania z Waynem.
- Ach ci faceci... - Cicho wzdycha i zabiera prawą rękę z mojego uda. - Zawsze są z nimi jakieś problemy. - Chichoczę i delikatnie przytakuję. - Dobra, pójdę już do siebie. Jutro muszę wcześniej wstać. - Przybliża się do mnie i składa na moim policzku delikatny pocałunek. - Nie siedź za długo nad tym. - Bierze do ręki mój szkicownik, i spogląda na czerwoną suknię mojego projektu. - O Boże, jest cudowna! - Mówi zachwycona. - Kochanie, masz na prawdę ogromny talent.
- Dziękuję. - Uśmiecham się delikatnie.
       Podaje mi mój szkicownik, który następnie chowam do komody.
- Śpij dobrze. - Mówi i wstaje z łóżka.
- Ty też. - Odpowiadam. Kobieta uśmiecha się i opuszcza mój pokój.
      Długo nie leżę w ciszy. Po dosłownie paru minutach, drzwi otwierają się. Na Jego widok Uśmiecham się szeroko. Wstaję z łóżka i podchodzę do niego.
- Co ty tutaj robisz? - Pytam zaciekawiona, podczas przytulania się do swojego chłopaka.
- Grace mnie wpuściła. - Odpowiada i obejmuje mnie jeszcze mocniej. - Stęskniłem się za tobą. Nie będziesz miała nic przeciwko temu, jeżeli zostanę tutaj na noc?
      Podnoszę głowę i spoglądam na niego. Patrzę w te jego piękne szmaragdy, które należą do mnie. Cholernie je kocham tak samo, jak jego, biznesmena i właściciela kilkudziesięciu luksusowych hoteli i restauracji na Manhattanie. W czarnej marynarce od firmy Kiton wygląda niesamowicie.
- Oczywiście, że nie. - Odpowiadam.
      Szatyn uśmiecha się delikatnie. Prawą rękę kładzie na moim podbródku. Przybliża się do mnie, po czym składa namiętny pocałunek na moich ustach. Uśmiecham się i postanawiam odpowiedzieć mu tym samym.



      Leżymy w swoich objęciach pod satynową beżową kołdrą. Pomiędzy nami panuje cisza. Nie potrzebujemy słów, aby się porozumieć, rozumiemy się bez nich równie doskonale.
      Moja prawa ręka gładzi jego umięśniony tors. Mój lewy policzek spoczywa na klatce piersiowej Verdasa. Jego prawa ręka położona jest na mojej talii, tym sposobem przyciąga mnie bardziej do siebie.
      Nagle podnosi moją prawą rękę. Jego uwagę przykuwa pierścionek z rubinem, prezent od mojego taty.
- Dał ci go chłopak? - Pyta. Wywracam oczami. Ach ten mój zazdrośnik.
- Zależy, czy w wieku czterdziestu siedmiu lat to jest chłopak, czy bardziej mężczyzna.
- Do rzeczy. - Warczy.
- Dostałam od swojego taty. Kupił mi go, podczas swojej delegacji w Paryżu. - Wyjaśniam. - Ma dla mnie duże znaczenie. Taki amulet na szczęście.
- Jest śliczny. - Mruczy i całuje moją dłoń, po czym obejmuje jeszcze bardziej. - Pojutrze gdzieś cię zabiorę. - Spoglądam na niego zdziwiona. - Nie powiem, niespodzianka. - Uśmiecha się delikatnie.
- Jesteś bardzo tajemniczy, boję się ciebie. - Szepczę.
- To nie bój. - Mruczy do mojego ucha, wywołując podniecający dreszczyk. - Nie pozwolę, aby coś ci się stało. Jesteś moja, a przy mnie bezpieczna.
      Uśmiecham się do niego. Ponownie wdrapuję się na jego umięśniony tors i całuję namiętnie. Jego obie ręce spoczywają na mojej talii.
- Kocham cię. - Mówię i z nadzieją czekam na jego odpowiedź.
- Wiem. - Odpowiada krótko i całuje mnie w policzek. - Wiem o tym, kotku... A teraz chodź, idziemy spać. Jutro czeka nas ciężki dzień.
- Udupienie Wayna będzie prostym zadaniem. Znam go na wylot.
- To się jutro okaże.
      Wywracam oczami i kładę się wygodnie obok niego. Szatyn okrywa mnie bardziej kołdrą, po czym oplątuje niczym bluszcz.
- Dobranoc, kotku. - Mruczy mi do ucha. - Jutro rano jak się obudzisz, będę już w samolocie. Bądź na to przygotowana.
- No dobrze. - Wzdycham, przymykając oczy. - Dobranoc. - Odpowiadam i w dość szybkim tempie zasypiam. 

Zgodnie z obietnicą, macie rozdział w ostatni dzień 2014 roku. Powiem tylko tyle: Specjalnie tak zrobiłam, że spotkanie z Waynem odbędzie się w 20. Musiałam między czasie wpleść gdzieś Neal'a. Odegra on dość ważną rolę w późniejszych rozdziałach (nic wam nie zdradzę, nie liczcie na to xD). 
León jak zwykle nie odpowiedział naszej Castillo, czy ją kocha.. Może w końcu się przełamie i wyzna jej swoje uczucia w najbliższym czasie? xD
Christian, Christian, Christian.. Szczerze? Uwielbiam ten czarny charakterek ^^

Dobra, nie mam jakoś dzisiaj za bardzo pomysłu na pisanie dla was notki pod (skutki zbliżającej się imprezy) xD

Życzę wam: Szczęśliwego Nowego Roku, szampańskiej imprezy, spełnienia marzeń w 2015 roku i sukcesów w blogowaniu (dla tych co mają xD). Niech ten 2015 rok będzie jeszcze lepszy niż poprzedni ^^

Czekam na wasze opinie,

Rozdział 20 = Odpowiednia ilość komentarzy (min 50)

xAdusiax