Rozdział 16: Dziękuję

Z dedykacją dla Blair 

   Limuzyna zatrzymuje się w odpowiednim miejscu. Spoglądam na Toma, który wysiada. Podchodzi do drzwi, które mi otwiera. Wysiadam z limuzyny i od razu zostaję obsypana blaskiem fleszy. Lubię to. Mam swoje pięć minut, aby zaprezentować jak najlepiej bordową suknię od Prady. 

- Violetta, tutaj! Popatrz w lewo! - Słyszę krzyki z tłumu.
- Violetta, tutaj! W prawo!
   Kiedy mija moja wielka chwila, kieruję się w stronę wejścia, gdzie na progu wita mnie kelner ze srebrną tacą w ręku. Biorę jeden kieliszek z szampanem i wchodzę do środka.

   New York Palace to kolejny luksusowy hotel na Manhattanie, którego właścicielem jest León Verdas. Nic dziwnego, dlaczego wybrano akurat to miejsce na tegoroczny bal absolwentów. Pięćdziesięcio pięcio piętrowy wieżowiec to perfekcyjne miejsce na tego typu wydarzenia.

   Dostrzegam nagle obok siebie Penelópez, Jessicę, Nelly i Taylor. Każda z nich wygląda, jak milion dolarów. Muszę przyznać, moje kosmetyczki zrobiły je na bóstwo. 

- Dzięki za to wszystko. - Mówi zachwycona swoim wyglądem Taylor. 

- Odwdzięczycie mi się, wypełniając zadanie. - Odpowiadam i wydymam usta. - Wayne ma się trzymać z dala ode mnie. Jakby co, możecie do mnie pisać, nie dzwonić. A i jeszcze jedno. Christian nie może dowiedzieć się o naszym planie. 

- Spokojna głowa. - Mówi Penelópez, która na dzisiejszy wieczór wybrała czarną suknię od Valentino ozdobioną małymi kryształkami. 

- Wiem, że wszystkie podkochiwałyście się w nim, więc próba trzymania go z dala ode mnie powinna być dla was, jak bułka z masłem. - Mówię podczas rozglądania się po sali. Mam nadzieję, że Verdas pojawi się tutaj. - Zgodnie z umową ta, która jako pierwsza pocałuje Christiana, będzie mogła wybrać sobie jedną suknię z mojej garderoby. Miałyście o wiele gorsze zadania, więc całowanie Wayna nie powinno wam sprawić problemu. A teraz przepraszam was bardzo, muszę odnaleźć mężczyznę, z którym planuję spędzić najbliższych parę godzin. - Dodaję i odchodzę od nich. 

   Przedzieram się przez tłum. Wśród nich dostrzegam znajomych, z ktorymi się witam, oraz zupełnie nieznajome twarze. Nie widzę Wayna w tłumie, więc możliwe jest to, że jeszcze nie dotarł na miejsce. Dziewczyny powinny sobie poradzić z nim. 

   Upijam łyk szampana i ponownie zaczynam rozglądać się po sali. Rozpoznaję parę osób, lecz nie wszystkich. Słyszę, jak inni plotkują na mój temat. 

- Patrz, jak się zmieniła! Piękna, jak zawsze. - Postanawiam tego nie komentować, tylko iść dalej. 

   Kiedy dopijam kieliszek z szampanem, odkładam go na srebrną tacę i kontynuuję swoje poszukiwania Verdasa. 

   Nagle potykam się o materiał własnej sukni i spadam na kogoś. Kurde, ja to zawsze potrafię w odpowiedniej chwili zrobić z siebie łamagę. Szybko podnoszę wzrok do góry. Na widok Verdasa ubranego w czarny smoking, zamieram. Moje serce zaczyna bić szybciej, a nogi mięknąć. Jak zwykle przystojny, nieziemski, cholernie seksowny i pociągający. 

- Eee yyy... Przepraszam. - Odzywam się jako pierwsza. 

- Nic się nie stało. - Odpowiada swoim cudownym głosem. - Lubię, jak na mnie wpadasz. 

- Uwierz mi, ja też to lubię. - Mówię zarumieniona. Dostrzegam jego delikatny uśmiech. - Miło Cię widzieć. 

- Ciebie też. 

- Szukałam Cię. - Mówimy na równi i uśmiechamy się do siebie. 

- Znam fajne ciche miejsce, gdzie możemy porozmawiać. - Delikatnie przytakuję. 

- W takim razie prowadź. 

   Szatyn ujmuje mnie pod ramię. To miło poczuć jego dotyk po tak długiej przerwie. Brakowało mi tego. 

   Początkowo przedzieramy się przez tłum. Kiedy mijamy go, widzę w oddali nakryte stoły napełnione wyśmienitym jedzeniem.

   O dziwo kierujemy się w stronę tajemniczych drewnianych drzwi. Kiedy stajemy przed nimi, spoglądam na szatyna, który lewą ręką szuka czegoś w kieszeni. Nie mam zamiaru zadawać mu nie potrzebnych pytań, bo dobrze wiem, że nie uzyskam na nie odpowiedzi. 

   León otwiera drzwi za pomocą klucza, a następnie wpuszcza mnie jako pierwszą do środka. Wchodzę i zdaję sobie sprawę, że nic nie widzę. Jest ciemno. Słyszę, jak zamyka drzwi, po czym chowa klucze zapewne do swojej marynarki. 

- Tutaj możemy na spokojnie porozmawiać. - Słyszę jego głos, który zbliża się do mnie. O cholera, jestem sama z nim w pokoju. Ta myśl jest podniecająca. - Nikt nam nie przeszkodzi. - Jest coraz bliżej mnie. 

   Nic nie widzę, ale czuję to, jak jego dłoń obejmuje moją, po czym przyciąga mnie bliżej. Jedna ręka wędruje na moje plecy, a druga ma palce złączone z prawą. Nagle zaczyna grać muzyka z głośników. Nie wiem, skąd ona się tu wzięła, ale okej. Zaczynamy się poruszać w takt muzyki. Podczas naszego tańca żadne z nas się nie odzywa. On i ja. Tutaj. Sami. Jest pięknie i cudownie. 

   Muzyka milknie, a ja mam ochotę na jeszcze więcej i więcej. Szatyn nagle ujmuje moją twarz w swoje dłonie, po czym przybliża się do mnie i składa na moich ustach delikatny pocałunek. I dokładnie od tego momentu motyle znajdujące się w moim brzuchu, zaczynają wariować jeszcze bardziej. Jego ciepłe wargi całują moje z wielką namiętnością.
   Odrywamy się od siebie. Czuję na sobie jego oddech. Uśmiecham się delikatnie i przymykam oczy z rozkoszy.
- Co to było? - Pytam pierwsza po chwili ciszy. Mogłabym to powtórzyć, nawet z chęcią, ale muszę mieć pewność, że Verdas odwzajemnia moje uczucia.
- Pocałunek. - Odpowiada i zaczyna pieścić dłońmi moje policzki. - Pocałunek, kotku.
- Powiedz, co do mnie czujesz. - Szepczę. - Muszę mieć pewność. Muszę wiedzieć, że to nie jest jakaś gra, tylko to wszystko jest na serio.
- Ja zawsze gram na serio. Tęskniłem za Tobą, cierpiałem... Źle mi było. 

- Tak samo było ze mną. - Wyznaję prawdę.  

- To zmieńmy to. - Szepcze do mojego ucha swoim uwodzicielskim głosem. - Ja i ty. Razem możemy więcej. Wiem, zachowałem się jak ostatni dupek, żałuję tego. Proszę, zgódź się. 

   Przymykam oczy z rozkoszy, słysząc te wszystkie słowa. Oczywiście, jestem w stanie mu ulec i poddać się jego woli, ale czy ja tego chcę? 

   Tak! - Odpowiada moja podświadomość. - Marzyłaś o nim i ciągle marzysz. Verdas jest twoim ideałem, spróbuj.

- W porządku. - Odpowiadam po chwili namysłu. 

   Podczas balu bawię się cudownie. Rozmawiam ze swoimi starszymi znajomymi, tańczę, oraz delektuję się wspaniałymi daniami, które zostały specjalnie przygotowane na dzisiejszy wieczór. 

   Nie wiem, czy to specjalnie, ale León prawie przez cały znajduje się w moim pobliżu. Kiedy rozmawiam z innymi facetami, widzę w jego oczach zazdrość. Mój kochany zazdrośnik. 

   Aktualnie wszyscy zebraliśmy się przed sceną. Za chwilkę dyrektorka Constance Billard ma wygłosić specjalne przemówienie, które przygotowała na ten wieczór. Nie mogę ukryć podekscytowania tą chwilą. Pani Willson od zawsze była moją ulubioną dyrektorką. 

- Wiesz, że lubię tak za tobą stać? - Słyszę uwodzicielski głos Verdasa. 

   Odwracam głowę i spoglądam na niego. W odpowiedzi on obdarza mnie swoim uwodzicielskim uśmiechem i sprawia, że zaraz zemdleję. O Chryste, czym ja sobie na niego zasłużyłam? 

- Powiedzmy, że wiem. - Odpowiadam i ponownie odwracam głowę w stronę sceny. Przybliżam kieliszek z szampanem do swoich ust i upijam parę łyków. 

   Rozglądam się po sali. Wśród tłumu odnajduję twarz Ludmiły, która rozmawia z Federico, oraz w oddali Diega. Muszę przyznać, że Leighton wpadła mu w oko. Nic dziwnego, jest śliczną brunetką o piwnych oczach. Jej uroda ma chyba coś wspólnego z Włoszkami. Może ma jakieś powiązania z tym krajem? 

   Moje wzrok nagle krzyżuje się z piwnymi oczami Wayna. Po raz pierwszy widzę go dzisiaj. Jak zwykle wygląda niesamowicie w tym garniturze, jednak to nie to samo, co Verdas. Przy nim Wayne to nikt.

Widzę po Penelóp, jak patrzy na nim z wielkim porządaniem. Biedna. Od zawsze podkochiwała się w Christianie, jednak nigdy nie miała okazji wyznać mu prawdy. Teraz ma okazję wziąć sprawy w swoje ręce i zawalczyć o Wayna. 

   Jestem ciekawa, która z moich koleżanek postanowi odważyć się i pocałować Wayna. I tak radzą sobie świetnie. Christian odkąd pojawił się w New York Palace, nie miał ani jednej chwili wolności. Kleją się do niego, robią dosłownie wszystko, aby nie miał szansy zamienić ze mną słowa. 

   Paru absolwentów zaczyna nagle bić brawa. Nic dziwnego. Na scenę wychodzi pani Willson. Mimo podeszłego wieku, w dalszym ciągu prezentuje się wspaniale, tak jak za dawnych lat. Jej śliwkowa sukienka idealnie na niej leży i komponuje się w blond lokami. 

   Kobieta uśmiecha się ciepło i zaczyna swoje przemówienie. Mówi o Constance Billard, wspomina najsłynniejszych i najwybitniejszych uczniów, którzy przeszli przez jej szkolne mury. Parę razy słyszę z jej ust moje nazwisko, jak i również Verdasa, Ferro, Domingueza, Wayna i wielu innych. 

   Spoglądam kątem oka na Penelóp, której udało się w końcu przyssać do ust Christiana. Na reszcie. Hiszpanka spisała się na medal, wygrała rywalizację. 

    Po dość jej długim i namiętnym pocałunku z Waynem, odrywa się od niego. Wykorzystuję moment, kiedy szatyn spogląda w stronę sceny i podnoszę kieliszek do góry w geście wygrałaś, moje gratulacje.  Brunetka uśmiecha się zwycięsko i oblizuje wargi, po czym spogląda na Jessicę, Nelly i Taylor, które stoją niczym trzy słupy. Przyznam szczerze, byłam przekonana, że to właśnie Jessica wygra. Zawsze widziałam w niej waleczność, jednak tym razem wszystko odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. 

    Dziękuję Penelóp, oficjalnie zostałam uwolniona od Christiana Wayna. 

Piąteczek, więc tradycyjnie kolejny rozdział. Przepraszam was, że go dodaję później, ale miałam problemy techniczne (mam nadzieję, że nie będziecie mieli mi tego za złe). 

Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem i przepraszam osoby, które zostały urażone. Zrozumcie, muszę wiedzieć, jakie są wasze opinie, dlatego ważny jest dla mnie każdy komentarz, zrozumcie to ;) anonimki, które hejtowały mnie i wspominały o swoich rozdziałach z 5 komentarzami, zapraszam do podzielenia się linkami...

Mamy Leónettę, jednak jak widzicie, León w dalszym ciagu nie wyznał Violettcie swoich uczuć. Nie powiem wam, czy ją kocha, czy to jakaś jego kolejna gra, sami dowiedzie się w najbliższym czasie ;) 

Christian Wayne został zatrzymany przez bitches Violetty, jednak nasza Castillo nie ma 100% pewności, że ma na zawsze spokój. 

Cieszę się, że spodobał się (niektórym) ten czarny charakter xD 

Święta coraz bliżej ^^ w przyszłym tygodniu mam próbne egzaminy... Masakra. Nienawidzę biologii, ktoś chętny, żeby napisać za mnie część przyrodniczą? XDD 

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 17 = Odpowiednia ilość komentarzy (min 50)

xAdusiax