Rozdział 17: MD?

Przeczytaj info pod rozdziałem ;)

Z dedykacją dla Claire

      Budzą mnie promienie Słońca, przedzierające się przez rolety. Krzywię się delikatnie, po czym otwieram oczy i dostrzegam, że nie jestem u siebie w pokoju. Wszystko sobie przypominam, kiedy widzę Leóna, śpiącego obok mnie. Zostałam oplątana przez niego, jak jakiś bluszcz, jednak nie przeszkadza mi to. Jego umięśnione i wysportowane ciało sprawia, że mogłabym leżeć tak całymi dniami i zachwycać się nim całym. Tak słodko i niewinnie wygląda podczas snu.
       Postanawiam nie wstawać z łóżka. Nie chcę go obudzić, więc leżę grzecznie i cieszę się tą naszą wspólną chwilą.



- Dzień dobry, kotku. - Słyszę jego uwodzicielski głos. Uśmiecham się i odwracam do niego.
- Dzień dobry. - Odpowiadam.

      Wyciągam prawą rękę w jego stronę i głaszczę go po policzku. Uwielbiam tą jego skórę.
- Śniadanie do łóżka? - Pyta po chwili ciszy.
- Z chęcią. - Odpowiadam. - A masz coś konkretnego na myśli?
- Takie tam jedno danie. - Mruczy i przybliża się do mnie, po czym całuje dość długo i namiętnie.
- Potem. - Mówię po oderwaniu. - Może wieczorem.
- Trzymam cię za słowo. - Tym razem składa na moich ustach delikatny pocałunek. - Chodź, pójdziemy się umyć.


      Stoję przed lustrem ubrana w śliwkową sukienkę od Chanel. Na nogach mam czarne szpilki Christiana Louboutina. Moje włosy spięłam w szybkiego koka. Nie powiem, całość prezentuje się znakomicie.
      Wychodzę z garderoby i zaczynam szukać swojego chłopaka. Odnajduję szatyna w jego gabinecie. Siedzi za biurkiem w rozpiętej białej koszuli i robi coś w swoim laptopie. Cholera, gdybym mogła, to chciałabym mieć taki widok codziennie.
      Opieram się prawym ramieniem o framugę i stoję w tej pozycji, dopóki Verdas mnie nie zauważa. Nie trwa to długo, po chwili spogląda na mnie i się uśmiecha.
- Wyglądasz wspaniale. - Mówi.
- Dziękuję, ty też. - Odpowiadam lekko speszona.
- Chodź tutaj do mnie. - Słyszę.
     Odpycha się od biurka i klepie swoje uda, które zakrywają jego beżowe spodnie. Uśmiecham się delikatnie i podchodzę do niego. Siadam mu na kolanach i spoglądam na niego.
- Nawet nie wiesz, jak bez ciebie cierpiałem. - Słyszę. W sercu robi mi się cieplej. Oh, mój Leóś. - Nie pozwolę ci odejść, nigdy. Jesteś dla mnie wszystkim.
- Cichutko. - Szepczę. - Już dobrze, wszystko dobrze.
      Przytulam się do niego i siedzimy przez dłuższą chwilę w tej pozycji. On, głaszcze mnie co jakiś czas po plecach, a ja opieram głowę o jego umięśniony tors i zachwycam się wspaniałym zapachem perfum od Chanel. 

      Po upływie kilku minut, moja prawa ręka rozpoczyna wędrówkę. Gładzi jego tors.
- A więc uczyłeś się w Constance Billard. - Zaczynam mówić. - To ciekawe, jakoś nie widziałam cię w starszych rocznikach.
- Ja za to doskonale Cię pamiętam, twój pierwszy dzień. - Podnoszę głowę i spoglądam na niego zaciekawiona. Szatyn patrzy na mnie swoimi szmaragdami. - Mimo tego, że miałaś na sobie szkolny mundurek, i tak wyglądałaś zupełnie inaczej. Twoje włosy były wyprostowane i trochę dłuższe. Miałaś pomarańczową opaskę, a w prawej ręce czarną torebkę. Już od tamtej pory byłem tobą oczarowany. - Jego prawa ręka przejeżdża po moim policzku. - Niestety dla mnie to był akurat ostatni rok, byłem skupiony na rozmowach do Harwardu.
- Mój tata studiował na Harwardzie. - Komentuję.
- Wiem kotku, wiem. - Mówi i całuje mnie w policzek. - Potem minęły chyba dwa lata i się znowu spotkaliśmy. Znaczy to chyba byłaś ty. Rozmawiałem z kobietą, która wyglądała prawie identycznie.
- Opisz sytuację. - Mruczę. - Może uda mi się jakos powrócić pamięcią do tego momentu.
- To było w barze. Podeszłaś do mojego przyjaciela i wpiłaś się w jego usta.
- Ach, tak. Szkolenie małej J na bycie królową Constance Billard. - Przypominam sobie dokładnie ten moment. - To, że akurat wybrałam twojego przyjaciela okazało się być przypadkiem.
- Szkoda, że nie wpiłaś się w moje usta. Było by bardzo fajnie. A teraz zmieńmy temat. - Prosi mnie, na co ja przytakuję głową.
- Ćwiczysz? - Zadaję pytanie zaciekawiona. Chcę wiedzieć, czy oprócz biegania chodzi jeszcze na siłownie. W końcu coś musi robić, aby mieć tak niesamowicie umięśnione ciało.
- Mam osobistego trenera i trzy razy w tygodniu treningi. - Odpowiada. - Czasami, jak znajdę czas rano, idę biegać.
- Jeżeli chcesz, to możesz iść pobiegać. Spotkamy się potem.
- Nie chcę biegać. - Mruczy mi do ucha. - Chcę spędzić z tobą miło czas. - Uśmiecham się delikatnie do niego.
- W takim razie jestem za.

       Przechadzam się po Piątej Alei i cieszę się dość ciepłą pogodą w dniu dzisiejszym. Zima zbliża się do Nowego Jorku dużymi krokami, jednak dzisiaj w piątek Słońce postanowiło wyjrzeć zza chmur i rozjaśnić szarą panoramę.
      Mój granatowy płaszcz od Chanel, sięgający mi do kolan, idealnie nadaje się na dzisiejszy dzień. Jest mi w nim ciepło i przyjemnie, tak jak powinno być.
      Zmierzam w stronę Verdas Company, gdzie umówiłam się z Leónem. Miał dzisiaj parę rozmów, więc niestety musiał pojechać do firmy. Wolny czas postanowiłam spędzić w dość przyjemny sposób. Odwiedziłam moją mamę w firmę. Rzuciłam przy okazji okiem na jej przyszłą kolekcję, która aktualnie jest w fazie projektowania.
       Po drodze mijam jeden, z ważniejszych butików znajdujących się na Piątej Alei. W Angeles Castillo zawsze roi się od klientek, które z wielkim zamiłowaniem przymierzają i kupują ubrania mojej mamy. Nic dziwnego. Oprócz wspaniałych obrotów w ciągu dnia, mnóstwo kobiet zamawia odzież przez internet. Najczęściej zamówienia pochodzą z Francji, Włoch, Anglii, czy nawet Argentyny. W najbliższym czasie moja mama ma w planach otwarcie kolejnego butiku. Gdzie? Sama chciałabym się dowiedzieć.
       Spoglądam na zegarek. Mam jeszcze pięć minut i do przebycia dwieście metrów. To dobrze, nie chcę się spóźnić na spotkanie z Nim. León dużo dla mnie znaczy. Oboje idealnie pasujemy do siebie.
        Czuję czyjś dotyk na moim granatowym płaszczu. Odwracam głowę do tyłu. Na widok Wayna wywracam oczami i spoglądam na niego poważniejszym wzrokiem. Dobra, Penelóp tutaj nie ma, czyli mam... Kłopoty i to poważne.
       Christian jak zwykle wygląda wspaniale. Ma na sobie rozpiętą czarną kurtkę, która odsłania jego biały podkoszulek. Całość idealnie dopełniają ciemne jeansy wraz z czarnymi butami.
- Christian. - Mówię z wymuszonym uśmiechem. Jest on ostatnią osobą, z którą chciałabym się widzieć.
- Moja sprytna, jak zwykle piękna Violetta. - Odpowiada i uśmiecha się uwodzicielsko.
- Masz dwie minuty, śpieszę się.
- Wiem, że chcesz się ode mnie odciąć. Niby dlaczego? Nie pamiętasz, jak uwielbiałaś nasze wszystkie wspólne wieczory?
- Nie podobało mi się to. I wiesz co? Skończ już z tym. Zmieniłam się, nie jestem tą samą Violettą Castillo, którą kiedyś byłam.
- Wiem, że się zmieniłaś. Zależy mi tylko na spotkaniu. Może być nawet kawa, na serio.
- Egh Wayne, nie mam czasu na barwienie się w przedszkole. Znajdź kogoś innego do torturowania. A teraz żegnam, nie chce mi się z Tobą gadać. - Mówię i wyszarpuję swoją rękę z jego uścisku.
- Nie chcesz się ze mną spotkać? W takim razie zrobię coś innego, Castillo. - Krzyczy za mną, jednak ja ignoruję go.
      W szybkim tempie dochodzę do Verdas Company. Przed budynkiem dostrzegam limuzynę Leóna. Podchodzę do maski znajdującej się z przodu i siadam na niej. Macham Arthurowi, który początkowo spogląda na mnie zdziwionym wzrokiem, jednak po chwili rozluźnia się i odpowiada mi uśmiechem. Patrzę na zegarek i orientuję się, że jest już siedemnasta, czyli zaraz spotkam się z Nim.
      Jak na zawołanie wychodzi nagle z budynku. Ubrany w swoją beżową marynarkę, spodnie w tym samym kolorze, białą lnianą koszulę, bordowy krawat, podchodzi do mnie z uśmiechem. Odpowiadam mu tym samym i zakładam nogę za nogę.
- Hej. - Mruczy, kiedy stoi na przeciwko mnie. - Specjalnie siedzisz w tej pozycji, aby mnie jeszcze bardziej nakręcić? - Pyta z uwodzicielskim uśmiechem.
       W odpowiedzi wywracam oczami. Przyciągam go bliżej do siebie i składam na jego ustach namiętny pocałunek, który trwa dość długo. Po oderwaniu, spoglądamy na siebie i uśmiechamy się delikatnie.
- Chodź. - Mówi i wyciąga prawą rękę w moją stronę, którą ujmuję.
       Zeskakuję z maski samochodu.   Podchodzimy do drzwi znajdujących się z tyłu samochodu. Verdas otwiera je i wpuszcza jako pierwszą do środka. Po chwili zajmuje miejsce tuż obok mnie.
- Głodna? - Pyta troskliwym głosem.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo. - Odpowiadam zgodnie z prawdą.
- W takim razie jedziemy. - Uśmiecha się delikatnie i obejmuje mnie ramieniem.


       Nigdy nie sądziłam, że będę leżeć na kanapie razem z Leónem Verdasem i obściskiwać się. Jego pocałunki są takie słodkie, a zarazem bardzo namiętnie. Kocham go jak cholera. Wiem, że on czuje to samo do mnie, tylko póki co z nieznajomych mi przyczyn nie chce wyznać prawdy. Trudno, poczekam. Jestem w stanie zrobić dla niego wszystko.
       Zamieniamy się miejscami tak, że to teraz ja jestem na górze. Uśmiecham się do niego i ponownie składam na jego ustach namiętny pocałunek. Zniszczyłam jego wspaniale ułożoną fryzurę, tak samo, jak on moją. Jednak nie przeszkadza to nam.
       Odrywam się nagle od niego i głaszczę go po policzku. Ponownie zachwycam się jego wspaniałą skórą.
- Jak miałam jedenaście lat, chciałam zostać MD. - Mówię, podczas spoglądania mu głęboko w oczy.
- MD? Miejscową Dupą? - Żartuje Verdas. Wywracam oczami i delikatnie uderzam go w lewe ramię.
- Nie, wariacie. Masażystką Dyplomowaną. - Odpowiadam i lewą rękę wkładam pod jego szary podkoszulek, rozpoczynając tym sposobem wędrówkę po umięśnionym torsie. - Ale przeszło mi to. Teraz marzę o tym, aby przejąć Castillo Desing.
- Uda ci się... Pewnego dnia.
- Mam nadzieję. - Mruczę i ponownie całuję go. - Chodź, pooglądamy film.
- Jaki film? - Pyta zdziwiony. - To miał być nasz wieczór.
- I jest. - Delikatnie trącam go w nos.
- Kiedy ty będziesz się zachwycać niby jakimiś przystojniakami, ja mam siedzieć obok ciebie i udawać, że wszystko jest super. - Burczy zazdrosny.
- Okej, w takim razie obejrzymy coś innego. Bajkę dla dzieci?
- Nie. - Odpowiada krótko. - Wolę robić coś innego.
- Mógłby pan Verdas bardziej sprecyzować swoje pytanie? - Uśmiecham się delikatnie.
         Mężczyzna zamienia się ze mną miejscami, teraz on jest na górze. Przymykam oczy i czekam na jego pocałunek, jednak nie otrzymuję go. Zdezorientowana spoglądam na niego i widzę, jak wstaje z sofy.
- Dokąd idziesz? - Pytam.
- Zaraz wracam, kotek. - Odpowiada, przeczesując wcześniej swoje włosy prawą ręką.
      Nic nie mówię, tylko grzecznie leżę sobie na sofie i czekam na jego powrót. Rozciągam się wygodniej i zaczynam myśleć o tym wszystkim. Cudowny bal absolwentów, brak Christiana Wayna na głowie, ponowny związek z Leónem.. Czy może być jeszcze lepiej?
- Już jestem. - Jego głos przywraca mnie do rzeczywistości. Spoglądam na niego i dostrzegam, jak w prawej ręce trzyma aparat fotograficzny. Serio? On tak na poważnie?
     Zaciekawiona podpieram się na łokciach i obserwuję go uważnie, kiedy włącza Nikona D750 i ustawia coś. Na jego twarzy pojawia się lubieżny uśmiech. Co on kombinuje?
- Widzę, że pan Verdas będzie się bawić w paparazzi. - Komentuję.
- Mam zamiar robić ci zdjęcia, które potem wywołam. Powieszę je na ścianach w swojej sypialni, aby patrzeć na ciebie, kiedy będę zasypiać. - Wyjaśnia. - Także zachowuj się normalnie. Luz.
- Nie wiedziałam, że mój chłopak ma taki profesjonalny sprzęt.
- Jeszcze dużo rzeczy o mnie nie wiesz, kochanie. - Odpowiada tajemniczo i kieruje na mnie obiektyw. - A teraz uśmiechnij się. Chcę widzieć swoją piękną Violettę.


       Wracam do domu i podziwiam tym razem pochmurną panoramę Nowego Jorku. Myślami powracam do wczorajszego wieczoru, który spędziłam ze swoim cudownym chłopakiem. Bawiliśmy się razem wspaniale, podczas wspólnego gotowania kolacji. Nie wspomnę już o karmieniu się nawzajem. Mieliśmy tyle frajdy przy tym. Niby mamy ponad dwadzieścia lat, jednak wczoraj poczułam się, jakby była dziesięcioletnią dziewczyną, która miło spędza czas ze swoim najlepszym przyjacielem.
       Skręcam w swoją ulicę. Do przejścia mam jeszcze kilkaset metrów. Dostrzegam coś co mnie bardzo niepokoi. O mój Boże. Czy to ona?
       O cholera jasna, jest źle... Bardzo źle... - Mówi mi moja podświadomość.
      Na jej widok zamieram. Szybko do niej podbiegam i ratuję ją przed upadkiem na chodnik. Boże, nie widziałam jej w takim stanie, odkąd wróciła na Manhattan w wieku dziewiętnastu lat. Gdyby zobaczyli ją teraz rodzice, miałaby szlaban do końca swojego życia.
      Chwieje się na nogach, włosy ma w nieładzie, rozpięty beżowy płaszcz, pod którym ma szarą sukienkę... Nie poznaję jej. Cholera, kto mógł jej coś takiego zrobić? Gdzie ona podziewała się?



Witam was w przyjemny piąteczek. Nareszcie 19 grudnia = ostatni dzień szkoły w tym roku kalendarzowym. Szczerze? Nie mogłam się doczekać, odliczałam dni. Na szczęście jest już po wszystkim i do szkoły wracam dopiero 7 stycznia ^^
Dzisiaj Jorge ma urodziny.. Jaram się tym <33
Co do rozdziału.. Mam nadzieję, że się wam spodoba xD Mamy trochę więcej Leónetty (tak miało właśnie być), niech się nacieszą sobą. W końcu jednak rozstali się i zasługują na to, aby być happy, no nie? xD
Uwielbiam takiego tajemniczego L, a wy? <33
Pewnie jesteście ciekawi kim jest ta tajemnicza osoba, którą nasza V zobaczyła na samym końcu rozdziału. Może ktoś zgadnie? xD


Dobra miśki z racji tej, że zbliżają się Święta (jeszcze parę dni ^^ ), chciałabym wam złożyć życzenia. A więc: Zdrowych, wesołych, radosnych Świąt Bożego Narodzenia oraz Szczęśliwego Nowego Roku! Niezłej imprezki w Sylwestra (to się liczy, nie? xD) oraz spełnienia waszych marzeń! Mam nadzieję, że mnie nie opuścicie i wytrzymacie z moimi bazgrołami, które czytacie co piątek xD

A teraz dość ważne info! 
Z racji tej, że wyjeżdżam w poniedziałek na Święta, następny rozdział raczej nie pojawi się w piątek. Przewiduję, że dodam go jakoś po powrocie (sobota, niedziela albo poniedziałek za tydzień), więc uważajcie! xD

A! No i zapomniałam o czymś na sam koniec... Mam dla was pewną niespodziankę, o której dowiecie się dopiero... 24 grudnia xD Mam nadzieję, że będziecie zadowoleni ^^

Czekam na wasze opinie,

Rozdział 18 = Odpowiednia ilość komentarzy (min 50)

xAdusiax