Rozdział 15: And her bitches

   Z dedykacją dla Werkaa Blanco

    Cała drżę na myśl, że Christian wraca na Manhattan. Mój najgorszy były. Mogłam się domyślić, że te wszystkie rzeczy pochodzą od niego. To jego styl. Myślałam, że po czterech latach nieobecności zmienił się, jednak moje przypuszczenia okazały być nietrafne.

     Aktualnie jadę do mieszkania Leóna. Muszę go przeprosić za to, że niesłusznie go oskarżyłam. Jak mogłam być taka głupia i zarzucić mu, że jest winny wszystkiemu, gdy tym czasem on nawet nie miał z tym nic wspólnego. Jestem debilką. Kocham go i oskarżam o nienormalne rzeczy. Mój biedaczek... 

     Stoję przed drzwiami do jego apartamentu i dzwonię dzwonkiem. Już po paru sygnałach otwiera mi On.
     Wygląda zupełnie inaczej, niż wcześniej. Ma na sobie potargane jeansy, oraz biały podkoszulek. Jego włosy są w seksownym nieładzie, co sprawia, że chyba zaraz zemdleję. W prawej ręce trzyma czarną skórzaną kurtkę i spogląda na mnie pytającym wzrokiem.

- Przyszłam Cię przeprosić. - Mówię drżącym głosem.
      Szatyn otwiera szerzej drzwi i wpuszcza mnie do środka. Znika na chwilę. Kiedy wraca dostrzegam, że nie ma skórzanej kurtki.
      Udajemy się do salonu, gdzie siadamy na sofach. 

- O co chodzi? - Pyta i rozsiada się wygodniej. 

- Wiem, że prezenty nie były od ciebie. - Mówię drżącym głosem. - Przepraszam, że naskoczyłam i niesłusznie oskarżyłam. 

- W porządku. - Odpowiada po chwili. - Mogę przynajmniej dowiedzieć się kto ci wysyła takie rzeczy? 

- Mój były. - Mówię krótko i wzrok przenoszę na splecione dłonie, które spoczywają na moich udach. - Jeszcze raz przepraszam cię za tą akcje. 

     Zapada między nami niezręczna cisza. Nie wiem o czym mam z nim rozmawiać. O nas? Nie. W końcu nie ma nas. O jego życiu? Nie, nie jestem jego dziewczyną. O jego pracy? Też odpada, nie moja działka. 

- Załatwię Ci ochronę. - Słyszę nagle jego głos. To urocze, że się o mnie troszczy, na prawdę. 

- Nie potrzebuję ochrony. Mój język jest odpowiednią przeszkodą. - Syczę i wstaję z sofy.
     Wiem, że nie powinnam siedzieć tutaj z nim. To zapracowany człowiek, pewnie ma o wiele ciekawsze rzeczy do roboty, niż rozmawianie ze mną na jakieś głupie tematy.
 - Jeszcze raz przepraszam za to najście teraz jak i w pracy. - Mówię i nerwowo poprawiam włosy. - Zmykam. Cześć. - Mówię i szybko kieruję się w stronę drzwi. 

     Wychodzę z luksusowego wieżowca, w którym mieści się jego apartament. Kieruję się do swojej limuzyny, w której siedzi Tom. Rozsiadam się wygodniej na tylnym siedzeniu. 

- Dokąd? - Zadaje mi pytanie. 

- Do domu. - Odpowiadam od razu. Ten dzień był strasznie męczący.
      Mężczyzna uśmiecha się delikatnie i przytakuje, po czym zaczynamy jechać w ciszy.
      Zastanawiam się, jak wygląda Christian. Zmienił się? Czy może jednak postanowił pozostać przy swoim dawnym stylu? Jedno jest pewne - jeżeli wraca na Manhattan, na sto procent będzie mu zależało na naszym wspólnym spotkaniu. Mam nadzieję, że przynajmniej jego zachowanie choć trochę się zmieniło.
       Wysiadam po paru minutach z limuzyny. Poprawiam swój ubiór i spoglądam przed siebie.  
       Dostrzegam Go, jak na mnie patrzy. Nigdy nie sądziłam, że Cristian Wayne będzie aż tak wyglądać olśniewająco. Jego włosy koloru kasztanowego, jak zwykle połyskują i są ułożone na żelu. Mimo tylu lat, fryzura nadal mnie zachwyca. Piwne oczy, które kiedyś były dla mnie najważniejszymi na świecie, nadal przyciągają mnie do siebie i sprawiają, że wariuję również za nimi. Christian zawsze doskonale wiedział, jak na mnie działa, oraz co w nim uwielbiam. 

      Robi krok w moją stronę, a zaraz potem kolejne. Zanim się spoglądam, stoi na przeciw mnie i uśmiecha się lubieżnie w moją stronę. 

- Witaj, Violetto. - Odzywa się jako pierwszy. 

- Christian. Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś ponownie zawitasz na Manhattanie. - Odpowiadam pewnym głosem. Muszę ukrywać słabość, którą jednak w małym stopniu do niego czuję.

- Oj mała, ale z ciebie seks bomba. - Rumienię się słysząc te słowa. - Zmieniłaś się i to cholernie, Castillo. 

- Wayne, nie tylko mój wygląd uległ zmianie, ale i również charakter. 

- Czyżbyś stała się ostrzejszą panienką? Wiesz doskonale, że uwielbiam takie, a w szczególności ciebie. - Mruczy i przybliża się do mnie.
      Jeszcze chwile i go po... Nie! Kładę obie ręce na jego umięśnionym torsie i odpycham od siebie.
- Okej, rozumiem. - Podnosi ręce do góry w goście obronnym. - Spodobały Ci się prezenty, nie?

- Christian, proszę. - Mówię cichszym głosem. - Nie jestem już taka, jak kiedyś. 

- Znalazłem fajnego gostka. Jest Brytyjczykiem. Powiedział, że z chęcią kiedyś się do nas przyłączy i będziemy mogli razem we trójkę zaszaleć. 

       Czy to tak trudno pojąć, że nie jestem już tą Castillo, którą byłam w wieku szesnastu lat? 

- Przestań. - Syczę. - Nie bawię się w trójkąciki. 

- W takim razie stworzymy zgrany duet. Tak, jak kiedyś.
       Kiwam przecząco głową.
       Szatyn uśmiecha się delikatnie i wyciąga prawą rękę w moją stronę. Zaczynam szybciej oddychać, a w raz z tym moje serce bije, jak oszalałe.
- Pamiętasz jak byliśmy razem? Ja i ty. Władaliśmy dumnie nad Constance Billard, byliśmy nie do pokonania. A nasz związek? - Mówi podczas przesuwania ręką po moim podbródku. - Tylu rzeczy cię nauczyłem. Piliśmy Martini, kochaliśmy się do szaleństwa i czasami ostro imprezowaliśmy. 

- Przestań. - Szepczę i z trudem przełykam ślinę. 

- Wróciłem, bo tęskniłem za Tobą, mała. - Składa na moim lewym policzku pocałunek, doprowadzając mnie tym sposobem do szaleństwa. Oczywiście, że León miałby nade mną większą przewagę. Dla niego mogłabym zrobić wszystko, dosłownie. - Stęskniłem się za nami. 

- Kiedy ostatnio się widzieliśmy, powiedziałeś, że na zawsze opuszczasz Manhattan. 

- Nie potrafiłem. Ale teraz... Wróciłem. 

      Żeby zniszczyć mnie, oraz moją psychikę. - Dodaje moja podświadomość. 

- Wspaniale. - Wymuszam uśmiech, po czym przystępuję nerwowo z nogi na nogę. Krzyżuję ręce na piersiach. 

- Nie rób tak. - Prosi i chwyta mnie za ramię. - Wiesz, że wtedy mam na Ciebie większą ochotę. - Mruczy i przybliża się do mnie. 

      Okej, jeżeli zaraz czegoś nie zrobię, to Wayne pocałuje mnie. Nie chcę tego, więc szybko zaczynam obmyślać jakiś plan. Po chwili już wiem.
     ,,Przez przypadek" depczę mu stopę. Szatyn syczy z bólu, po czym odsuwa się ode mnie. 

- Oj, przepraszam. - Udaję, że jest mi żal. 

- Dobra, rozumiem. - Burczy niezadowolony i poprawia swoją skórzaną czarną kurtkę. 

- Muszę już iść, żegnam. - Mówię i szybko wchodzę do luksusowego wieżowca. 

      Siedzę na swoim łóżku i przeglądam swój stary pamiętnik, który prowadziłam podczas Constance Billard. Obok mnie leży łamacz szyfrów, dzięki któremu przypominam sobie dokładnie wszystkie moje mistrzowskie techniki, w których byłam najlepsza.
      Kiedyś w obawie przed tym, że moi rodzice czytają moje pamiętniki, postanowiłam zacząć pisać szyfrem. Najczęściej używałam Cezara albo Vinegre. Te dwa należą do grona moich ulubionych. 

      Ciężko wzdycham i spoglądam na Grace, która stoi naprzeciwko mnie. Mam dosyć już czytania o Christianie, oraz naszych nocnych wybrykach. Jak ja mogłam coś takiego przelać na papier? Trójkąciki, picie, papierosy... To moje dawne wcielenie, za którym pewnie bardzo tęskni Wayne. Ma mnie nadal za tą samą Violettę Castillo, którą byłam parę lat temu. Wielokrotne wizyty u psychologa, pomoc moich przyjaciół, zakończenie związku z Christianem, sprawiły, że nabrałam nowego blasku. 

      Pomimo czytania różnych wspomnień związanych z Waynem, nadal nie mogę wybić z głowy Verdasa. Egh, to tak już mi zostanie na zawsze? Okej, kocham go, ale zranił mnie i cholernie. Czasami odczuwam taką potrzebę zabicia go, lecz często powstrzymuję się. Nie mogłabym tego zrobić. Zbyt bardzo tęskniłabym za tymi jego przepięknymi szmaragdami, uśmiechem... Wszystkim.

- Wiesz, jak ciężko jest się zemścić, kiedy twój wróg zmienia się nagle w ciągu 5 minut? - Zadaję jej pytanie i zamykam trzynasty pamiętnik. Kobieta podaje mi następny, czternasty, który otwieram za pomocą specjalnego kluczyka. 

- Musi się panienka uspokoić i rozgrzać struny głosowe. Może zaparzę herbatę? - Odpowiada ze swoim brytyjskim akcentem. 

- Ogh, nie chcę herbaty. - Mówię wściekła. - Chcę na srebrnej tacy głowę Wayna i Verdasa! - Wyrzucam nagle z siebie. 

- Christian Wayne? - Pyta z niedowierzaniem, po czym siada tuż obok mnie. - To on wrócił? 

- Tak, wrócił. - Wzdycham niezadowolona. - Dlatego Grace masz zakaz wpuszczania go tutaj. Nie ma prawa wejść, okej? Zawiadom portiera na dole, nie chcę mieć potem niespodziewanego gościa.  

       Zaczynam przeglądać kartki, które zostały tym razem napisane szyfrem Vinegre. Bez problemu odczytuje po chwili, jak to po raz pierwszy spotkałam małą J. Ten okropny dzień zapamiętam do końca swojego życia. 

      Siedzę i spoglądam na swoje koleżanki, które zawsze mam na wyciągnięciu ręki. Nelly, Penelópez, Jessica i Taylor. Wśród nich niestety brakuje najważniejszej, mojej ukochanej Lu. Jej wyjazd bardzo mnie załamał, ale z drugiej strony dał szansę na to, aby wzbić się na sam szczyt hierarchii Constance Billard. 

- Co zamierzacie włożyć dzisiaj wieczorem? - Pyta nagle z entuzjazmem Nelly. Przewracam oczami i spoglądam na nią. 

- Ja na pewno coś od Valentino. - Oświadcza Penelópez. Jej uroda jest nieziemska. To prawdziwa Hiszpanka. 

- Ja mam już odłożoną kreacje. Tym razem Dior. - Mówi Jessica. 

- A ty? - Pyta zaciekawiona Nelly. 

- Mam mnóstwo pomysłów, ale nie będę wam zdradzać. Moim zadaniem jest wyglądać olśniewająco i tak będzie. - Uśmiecham się delikatnie. 

- Widziałyście tą nową? - Zadaje dość ciekawe pytanie Penelópez. Spoglądam na nią zaciekawiona. 

- Mów. - Nakazuję jej. 

- Blondynka, chodzi do pierwszej klasy. Zaczepiłam ją wczoraj na korytarzu. Ma na imię Juliett. 

- Mała J. - Komentuję. 

- Pytała się mnie, czy znam może Violettę Castillo. Odpowiedziałam, że tak, na co ona, że bardzo chciałaby Cię poznać. - Prycham. - No właśnie. Też sobie o tym pomyślałam. 

- Ja i Christian zajmie... - Spoglądam w lewą stronę i dostrzegam mojego chłopaka, który rozmawia z jakąś blondynką. - Jeżeli to ona, to przegięła. 

- To ona. - Komentuje brunetka. 
      Biorę głęboki wdech i wstaję. Poprawiam swój płaszcz, który mam na sobie i udaję się pośpiesznych krokiem w ich stronę. 

- Widzę, że masz nową koleżankę. - Przerywam im rozmowę. Szatyn patrzy na mnie, po czym podchodzi i i obejmuje w talii. 

- Poznaj Juliett. - Pokazuje mi lewą ręką na nią. 

- Chcesz mnie jeszcze bardziej wkurwić? - Pytam go ciszej i spoglądam na nią. - Hej, witamy w Constance Billard. 

- Jjesteś Violettą Castillo? - Pyta dla pewności, a ja przewracam oczami. - Twoja mama jest projektantką, uwielbiam ją! W przyszłości chciałabym z nią pracować. 

- Mała J, jeżeli liczysz na to, że to ty okażesz się być tą unique, to się mylisz. Stań w kolejce. Na świecie jest mnóstwo takich dziewczynek, jak ty. 

- Udowodnię ci to, że jestem tą odpowiednią. 

- Nie spiesz się tak, mała J. - Odpowiadam i chwytam Christiana za rękę, po czym odchodzę z nim na bok. - Już zaczynasz? 

- Zaczynam co? - Udaje zdziwionego. Krzyżuję ręce na piersiach i spoglądam na niego poważniejszym wzrokiem. - Przestań, bo wiesz, jak to na mnie działa. 

- Jeżeli ta blondi ci się spodobała i już chcesz ją zaliczyć, to proszę bardzo. Zerwij ze mną i idź na najbliższej przerwie do kibla, gdzie ją przelecisz. - Burczę niezadowolona, po czym wyrywam z jego lewej ręki papieros, który rzucam na chodnik. Zagniatam go swoim butem i odchodzę. 

- Violetta! - Słyszę jego krzyk, jednak się tym nie przejmuję. 

      Wzdrygam się, kiedy powracam do rzeczywistości. Jak wspominam te nasze pierwsze chwile razem, robi mi się niedobrze. Byłam młoda, głupia i szaleńczo w nim zakochana. Nic na to już nie poradzę. 

- Hej. - Słyszę nagle głos Ludmiły, która jakimś cudem nagle zjawiła się w moim pokoju. Szybko zamykam wszystkie pamiętniki, po czym podaję Grace, która chowa je w odpowiednim miejscu. Opuszcza pomieszczenie, zostawiając mnie samą z Ferro. 

- Hej. - Odpowiadam i spoglądam na nią, jak siada tuż obok. 

- Co to za mina? - Pyta i wskazuje na mój niemrawy uśmiech. - Dawaj, zakładaj swoją obcisłą sukienkę Prady, do tego dziesięciocentymetrowe szpilki od Christiana Louboutina, pomarańczową torebkę od Hermesa, weź najprzystojniejszego chłopaka, jakiego znasz i chodź ze mną. 

- Gdyby to było takie proste. - Mówię wzdychając. - Jutro jest bal absolwentów, muszę wybrać sobie jakąś odpowiednią kreację. Z resztą ty również powinnaś poszukać czegoś. Jesteśmy elitą Manhattanu, nasz wygląd jest bardzo ważny. Ukazujemy się na okładkach gazet, portalach społecznościowych, gdzie albo nas krytykują, albo chwalą. 

- Dobra, dobra, dobra. - Przerywa mi nagle i zatrzymuje mnie ręką. - O co ci chodzi? Widzę, że coś się stało, lecz do końca nie wiem co. Powiedz mi. - Spogląda na mnie proszących wzrokiem, a ja głośno wzdycham i wstaję z łóżka. 

- Christian. - Mówię krótko. 

- Wrócił? - Wyprzedza mnie Ferro, a ja przytakuję, po czym przytulam się do niej. Jej dotyk zawsze potrafił mnie zaspokoić. - O cholera. 

- Myśli, że nadal jestem tą samą Castillo, co wcześniej, ale ja się zmieniłam. Seks nie gra dla mnie ważnej roli i nie palę. Odłożyłam papierosy już dawno na bok.

- Emm, Violu... Nazwijmy rzeczy po imieniu, ty ćpałaś. 

- Ogh, przez kroki czas. - Podnoszę wzrok i delikatnie przygryzam dolną wargę. - Ale wyszłam z tego. Poza tym ciebie akurat wtedy nie było w Nowym Jorku. Pojawiła się to małe blondi coś, które już od pierwszej chwili starało się mi zaimponować. 

- Violetta, zrobiłaś z jej życia piekło. - Mówi Ferro i sprawnym ruchem odrzuca loki za ramię. 

- Nie zrobiłam piekła. Sama chciała, ja ją do tego nie zmuszałam. Została przygotowana przeze mnie na ocenę celującą, tylko liczne kłamstewka, brak wystarczających pieniędzy i odpowiedniego błysku w oku sprawiły, że stoczyła się na samo dno. - Mówię, spoglądając jej w oczy. - Kto w końcu kradnie suknię od Valentino wartą piętnaście tysięcy dolarów tylko po to, aby kupić jakąś podróbkę od Dolce? Trzeba być małą J. - Na chwilkę wstrzymuję głos. - Dobra, mam dosyć rozmowy na jej temat. Christian wrócił, chce się do mnie zbliżyć, kocham Verdasa, ale on nie potrafi wyznać mi swoich uczuć, spoglądając mi prosto w oczy... Normalnie wspaniale! - Mówię zdenerwowana. Podczas rozmowy macham rękami. 

- Violu, a wiesz kto ma się pojawić na jutrzejszym balu absolwentów? Widziałam listę gości. - Spoglądam na nią pytającym wzrokiem. Dostrzegam jej lekki uśmiech. - León Verdas.

       Kiedy słyszę jego imię, moje serce zaczyna szybciej bić i wraz z tym uśmiecham się szeroko. Leóś jutro będzie tam obecny. To moja szansa na to, aby spędzić z nim trochę czasu wolnego. Nie mogę zmarnować takiej okazji. Boję się, że obecność Wayna sprawi, że nie będę miała szansy zamienić chociaż jednego słowa z Leónem. Hmm... A może jednak?

        Siedzę w salonie na białej skórzanej sofie i spoglądam na zegarek. Za chwilkę powinny już przyjść. Cieszę się z okazji zobaczenia moich dawnych koleżanek z Constance Billard. Mam nadzieję, że mi pomogą, stawka w końcu jest wysoka i to bardzo. 

       Na dzisiejszy wieczór postanowiłam założyć czerwoną suknię od Prady. Cały komplet, wraz z biżuterią czeka na mnie w moim pokoju. Za dwie godziny przyjdzie kosmetyczka, oraz fryzjerka, których zadaniem będzie zrobienie mnie na bóstwo. 

      Wstaję z sofy, kiedy widzę, jak wszystkie po kolei ustawiają się obok siebie. Uśmiecham się do nich i wskazuję na sofy. Zajmują miejsca. Poprawiam szybko swoją krótką sukienkę od Prady koloru błękitnego i głośno odchrząkuje. Wszystkie na raz spoglądają na mnie. 

- Wyglądasz cudownie. - Komentuje mój wygląd Penelópez. 

- Penelóp... Ja zawsze wyglądam cudownie. Zapamiętaj to sobie. - Odpowiadam i uśmiecham się delikatnie. Spoglądam po kolei na hiszpankę, a następnie na Nelly, Jessicę i Taylor. Nie zmieniły się z wyglądu, każda wygląda niesamowicie tak, jak zawsze. - Moje drogie panie. Po paru latach zebrałyśmy się tutaj, aby... - Moją przepiękną przemowę przerywa nagle Jessica. 

- Wychodzisz za mąż! - Krzyczy podekscytowana. 

- Nie. - Odpowiadam krótko i gaszę tym sposobem jej entuzjazm. - Jessico Rose Jenner, widzę, że nie pamiętasz podstawowych zasad. Nienawidzę, jak ktoś mi przerywa. 

- Właśnie J. Powinnaś była ponownie zapoznać się z naszymi poradnikami. - Wtrąca się brunetka i zakłada nogę na nogę. 

- Dziękuję Penelóp. Nadal jesteś moją ulubienicą. - Zwracam się ciszej do hiszpanki, która odpowiada mi uśmiechem. - A teraz pozwólcie, że dokończę. - Cicho wzdycham i kontynuuję. - Jak dobrze wiedzie, dzisiaj wieczorem odbędzie się bal absolwentów Constance Billard. Wszystkie się tam pojawimy, a oprócz nas inni absolwenci. Naszym zadaniem jest godne zaprezentowanie się i ukazanie naszego piękna. - Mówię i uśmiecham się delikatnie. - Nie liczcie oczywiście na to, że ściągnęłam was tutaj tylko na pogaduszki. Z okazji dzisiejszego balu mam dla was misję. 

- A więc na czym będzie polegać nasze zadanie? - Pyta zaciekawiona Penelópez. Uśmiecham się, po czym podchodzę do Grace.

- Waszym zadaniem będzie zbliżenie się do kiedyś najprzystojniejszego, najbogatszego mężczyzny, który uczył się razem z nami w Constance Billard w jednej klasie.

- Zaraz, zaraz. - Przerywa mi w połowie zdania Nelly. Nienawidzę tego. - To co ty w takim razie będziesz tam robić?

- Ja? - Zadaje pytanie z uśmiechem. - Musze spędzić więcej czasu z kimś innym, jednak obecność właśnie naszej ofiary może mi w tym przeszkodzić. Nie wiem, pocałujcie go, zaciągnijcie gdzieś, byle był jak najdalej ode mnie. Nie ma prawa się zbliżyć, musi być trzymany na dystans.

- Mów już, kim on jest! - Krzyczy podniecona hiszpanka. Spoglądam na Grace, która odsłania zdjęcie przystojnego szatyna.

- Christian Wayne. - Komentuję, kiedy one wpatrują się w nie, jak zaczarowane. - Miał kiedyś do czynienia z FBI, ale nie pokona Violetty Castillo and her bitches.



Tradycja, piątek po południu dodaję nowy rozdział... 
Poznaliście już Christiana Wayna, byłego Violetty i jak? xD Powiem tyle: gościu namiesza i to nawet bardzo, ale spokojnie xD Musicie mi zaufać i nie zabijać! (Wtedy nie dowiecie się, jak to wszystko dalej się potoczy).
Uwielbiam go <33 (w sensie tego aktora, jest mega <33) 
Dawna Violetta.. takiej jeszcze nie było xD Zaskoczeni, prawda? xD
W następnym rozdziale (łatwo można się domyślić), będzie bal absolwentów Constance Billard, a podczas niego? Czy uda się koleżankom Violetty trzymać Christiana z daleka na tyle, aby ona mogła w spokoju spędzić czas z naszym Leónem? Nie zdradzę, zostawię was w niepewności ;*

Czekam na wasze opinie

Rozdział 16 = Odpowiednia ilość komentarzy

xAdusiax