Rozdział 14: Christian

Z dedykacją dla Katie Verdas

      Wsiadam do limuzyny i wygodnie rozsiadam się na tylnym siedzeniu. 

- Zawieź mnie do Verdas Company. - Wyprzedzam pytanie Toma. Mężczyzna uśmiecha się i przytakuje, po czym zaczyna jechać. 

      Droga nie trwa zbyt długo. Już po paru minutach samochód zatrzymuje się pod wysokim wieżowcem. Dostrzegam napis Verdas Company. A więc to tu. 

- Dzięki. - Mówię do kierowcy i wysiadam z limuzyny. Poprawiam swój ubiór i wchodzę do środka luksusowego budynku.




       Tak, jak się spodziewałam, w środku panuje bogaty wystrój wnętrz. Czego innego można było oczekiwać? W końcu to firma Verdasów, milionerów znanych na całym świecie. Znane nazwisko, znana firma... wszystko musi iść ze sobą w parze.

       Widzę jakieś pieprzone barierki. Kurde, jeżeli marzy mi się dostanie do środka, muszę mieć specjalny identyfikator, który posiadają tylko pracownicy.
       Mija mnie mnóstwo różnych kobiet ubranych w eleganckie stroje, oraz mężczyzn, prezentujących się niezwykle seksownie oraz pociągająco w garniturach. Nie no.. Verdas wygląda o wiele lepiej. On jest stworzony do tego, aby nosić garnitury, krawaty, białe lniane koszule....

       Nie, skończ! Przestań o nim myśleć! Wykorzystał cię, a ty nadal go kochasz?! - Krzyczy na mnie moja podświadomość. Jak zwykle ma rację. Muszę przestać o nim myśleć i raz na zawsze dać sobie spokój. 

       Delikatnie przygryzam dolną wargę i zastanawiam się, jak by tu przejść przez szklaną przeszkodę. Po chwili wpadam na genialny pomysł.
       Uśmiecham się uroczo i podchodzę do szatyna, który przegląda coś na swoim iPhonie. Ma na sobie granatową marynarkę, spodnie w tym samym kolorze, białą lnianą koszulę i kolorystycznie pasujący do tego krawat. Poprawiam loki i dotykam go z lewe ramię. Mężczyzna podnosi wzrok i patrzy na mnie swoimi błękitnymi oczami.

       Nawet przystojny. - Mówi mi moja podświadomość. 

- Coś się stało? - Zadaje mi pytanie swoim przyjemnym głosem.

- Emm, hej... - Postanawiam zacząć jakoś normalnie tą rozmowę. - Mam prośbę. Pożyczysz mi na dosłownie piętnaście minut swój identyfikator? Chodzi o to, że muszę twojemu szefowi zrobić niezły łomot, a niestety nie pracuję tu, więc nie mam możliwości, jak przejść przez szklane barierki. - Pokazuję prawą ręką na przeszkodę. 

      Mężczyzna uśmiecha się delikatnie i chowa telefon do kieszeni. 

- A co będę z tego miał? - Pyta mnie uwodzicielskim głosem.
     Spoglądam jeszcze raz na jego włosy ułożone na żelu i oglądam go uważnie od stop do głów.
     Dostrzegam, jak z kieszeni jego marynarki wystaje plakietka, na której pisze Jamie. Uśmiecham się i spoglądam ponownie w jego błękitne oczy. Robię krok w jego stronę. 

- No, Jamie. - Mówię uroczym głosem. Zawsze facet mi wtedy ulega, zawsze. - Jesteś taki przystojny, może coś tam wykombinujemy. - Mówię i puszczam do niego oczko. Wiem, że brzmi to dwuznacznie i szatyn mógł to odebrać w zupełnie innym kontekście, ale jakoś muszę zdobyć od niego ten identyfikator.

- Wiesz, jestem bardzo ciekawy, co planujesz zrobić mojemu braciszkowi. - Patrzę na niego zdziwiona. To Verdas ma brata? - Jamie Verdas. - Mówi i wyciąga prawą rękę w moją stronę, którą ściskam. 

- Violetta Castillo. - Odpowiadam zdziwiona i poprawiam swoją torebkę. - Nie wiedziałam, że León ma brata. Nic mi o tym nie wspominał. 

- Nie przepadamy za sobą. - Mówi i uśmiecha się uwodzicielsko. Dopiero teraz dostrzegam to, że jest podobny do swojego taty, Matthewa. Oboje mają ten sam uśmiech. - Ja też się nie chwalę, że mam starszego brata. On prowadzi biznes w Stanach, a ja na całym świecie.

- Ciekawe. - Komentuję krótko. 

- A co do identyfikatoru, to pojedziemy razem na górę. Wyprzedzam twoje pytanie, nie pracuję tutaj. Po prostu postanowiłem odwiedzić Leóna, a dzięki tej plakietce mogę wejść do środka. 

- No Jamie, wspaniale. - Odpowiadam z uśmiechem. 

- Ty jesteś wspaniała. - Komplementuje mnie, na co ja odpowiadam mu rumieńcem.
      Ach tak, ten urok Verdasów. 

      Kiedy powracam do rzeczywistości, oboje zaczynamy kierować się w stronę szklanych bramek. Po drodze zatrzymuje nas, a raczej mnie, czarnoskóry mężczyzna. 

- Jest ze mną. - Mówi Jamie, dzięki czemu ochroniarz mnie po chwili przepuszcza. 

      Przechodzimy przez przeszkodę bez problemu, a następnie kierujemy się w stronę windy, do której następnie wchodzimy.
      Nie jesteśmy sami. W środku znajdują się cztery kobiety ubrane elegancko, które z wielkim pożądaniem spoglądają na brata Leóna. Szepczą coś sobie na ucho, przegryzają wargi i starają się zrobić na nim wrażenie. On jednak zupełnie ignoruje ich wzrok. Patrzy tylko na mnie.
      Na dwunastym piętrze zostajemy sami w windzie i jedziemy do góry. Pomiędzy nami panuje krępująca cisza, którą w pewnym momencie postanawia przerwać szatyn. 

- Jesteś jego dziewczyną? - Pyta zaciekawiony. Spoglądam na niego i kiwam przecząco głową. - Powiedziałaś, że chcesz mu zrobić niezły łomot... Co miałaś na myśli?

- Po prostu wkurzył mnie. - Odpowiadam zgodnie z prawdą. - I chcę się teraz odegrać. 

- Pozwól, że Ci pomogę. - Jego ton głosu staje się uwodzicielski. - Zawiążemy pakt i zniszczymy diabła razem. - Uśmiecham się delikatnie. 

- Mimo tego, że ta propozycja jest kusząca i to bardzo, muszę odmówić. Wolę działać sama, niż z kimś.

- Przemyśl to. - Szepcze i przeczesuje prawą ręką włosy. To chyba ich taki specjalny tik, czy co? Oboje wyglądają wtedy cholernie podniecająco oraz seksownie.
      Przyznam teraz jednak szczerze, że León jest bardziej atrakcyjniejszy. Jego oczy niczym szmaragdy działają na mnie niczym magnesy, które do siebie przyciągają. Jest bardziej umięśniony w porównaniu z Jamiem, chociaż kto wie... Może pod tą koszulą skrywa się prawdziwy cud? 

      Dobra, skończ! - Karci mnie moja podświadomość. 

     Wysiadamy na ostatnim piętrze. Dostrzegam duży napis Verdas Company.  Szerokim uśmiechem wita nas urocza, młoda brunetka, ubrana w szary uniform. Jej oczy mają barwę bursztynu. Włosy ma spięte w koka. 

- Annabeth. - Mówi z uśmiechem Jamie do kobiety, która wstaje z fotelu. - Pracujesz tu całymi dniami i nocami. Twój szef to diabeł. Jak on może wykorzystywać tak piękną kobietę? 

      Ciekawe, czy zaliczył ją Verdas. - Zaczyna zastanawiać się moja podświadomość. 

- Panie Jamie, miło pana widzieć. - Odpowiada zarumieniona i spogląda na mnie. - A pani do kogo? 

- Do Leóna. - Odpowiada brunet za mnie. - To będzie szybka wymiana słów. Wiesz... Takie szczere wyznanie prawdy. 

- No dobrze. - Szybko coś wpisuje w swojego iMaca i spogląda na mnie. - Proszę usiąść tam w holu. - Wskazuje na miejsce, w którym stoją dwie  białe skórzane sofy. - Jak pan Verdas będzie gotowy, poinformuję wtedy panią o tym.
      Dziękuję jej delikatnym uśmiechem. 

- Słuchaj, muszę załatwić parę spraw. - Mówi do mnie nagle Jamie. - Posiedzisz tutaj sama? Dołączę do was potem. 

- Jasne, nie ma sprawy. - Odpowiadam. - Dzięki jeszcze raz za wszystko, jestem twoją dłużniczką. 

- Kiedyś mi odwdzięczysz się. - Mówi, po czym znika z mojego pola widzenia. 

      Podchodzę do białej sofy, na której wygodnie się rozsiadam i zaczynam obserwować widok za oknem. Przepiękna panorama Nowego Jorku z siedemdziesiątego siódmego piętra wygląda bajecznie. Widzę słynną Piątą Aleję, Empire State Bulding oraz inne nowojorskie śmietanki. Widok z wieżowca, w którym znajduje się główna siedziba Castillo Design również posiada aż wywołuje duże wrażenie. 

      Spoglądam na zegar wiszący na ścianie, jest równo trzynasta, a więc pora lunchu. Czyżby Verdas go nie jadł? Albo może wyszedł i aktualnie nie ma go w swoim biurze? Nie wiem, nie umiem udzielić odpowiedzi na te pytania. 

- Panno Castillo. - Przywraca mnie do rzeczywistości głos Annabeth, która pojawiła się nagle po mojej prawej stronie. Spoglądam na nią pytającym wzrokiem. - Pan Verdas jest już wolny. - Mówi, a ja wstaję z sofy. Szybko zdejmuję płaszcz z siebie i poprawiam granatową sukienkę, która idealnie podkreśla moje atuty. Widzę po brunetce, że podoba jej się moja sukienka. - Proszę za mną.

      Idąc posłusznie za młodą kobietą, rozglądam się uważnie po luksusowym wnętrzu. Przyznam szczerze, wieżowiec mojej mamy tak samo, jak i wnętrze zostało wykonane prawie w identycznym stylu.
      Dochodzimy do dużych mahoniowych drzwi. Dostrzegam z boku plakietkę z napisem: León Verdas, prezes i zarządca Verdas Company. 

- Pan Verdas jest w środku. - Mówi i uśmiecha  się delikatnie. Biorę głęboki wdech i chwytam za klamkę, dzięki której powoli otwieram drzwi.
      Uderza mnie ten jego zapach. Moje ukochane perfumy Chanel, które tak uwielbiam. Wchodzę do środka, moje serce zaczyna szybciej bić. Zamykam cicho za sobą drzwi i rozglądam się uważnie po pomieszczeniu. Jestem pod wrażeniem, widząc główne miejsce dowodzenia Leóna Verdasa. 
     Okna sięgające od podłogi do sufitu dają doskonały widok na nowojorską panoramę Manhattanu. Ściany zostały utrzymane w odcieniach bieli. Na jednej z nich dostrzegam kilka płaskich ekranów, na których są włączone wiadomości ekonomiczne. Ach, No tak. New York Stock Exchange, Dow Jones Industrial Average, hossa, bessa, General Electric Co., International Business Machines Corporation  i temu podobne rzeczy. 
      Dostrzegam duże biurko. Stojące przed nim dwa białe skórzane fotele zachęcają  wręcz do tego, aby na nich usiąść. Powierzchnia tego pomieszczenia jest tak ogromna i wspaniale urządzona. 
      Robię krok do przodu i zaczynam coraz bardziej się denerwować. 

      Widzę go. Stoi przede mną tyłem. Ubrany w moją ulubioną szarą marynarkę oraz spodnie do kompletu, podziwia widok za oknem. Oto prawdziwy León Verdas, mężczyzna, który ma nad wszystkim władzę.

      Mam się odezwać pierwsza? Okej, chciałabym go nieźle walnąć, ale nie zrobię tego. Nie potrafię. Jestem w nim cholernie zakochana mimo tego wszystkiego, co wydarzyło się pomiędzy nami. 

     Odwraca się w moją stronę i mam wrażenie, że umieram. Czy można wyglądać jeszcze lepiej? Trzy odpięte od góry guziki sprawiają, że widzę fragment jego umięśnionego torsu, którego miałam przyjemność dotykać dwa tygodnie temu. Jego szary krawat spoczywa grzecznie na biurku, gdzie papiery są nierówno porozrzucane. Patrzy na mnie swoimi szmaragdami i dopiero teraz orientuję się, że to nie jest to samo spojrzenie, co kiedyś. Widzę w nich smutek, pustkę, cierpienie... Niby po mnie? Nie, to jest mało prawdopodobne. 

     Gestem ręki wskazuje mi na biały fotel stojący tuż przed biurkiem. To dziwne, że nic do mnie nie mówi. Boi się? 
    Wykonuję jego prośbę i siadam na wcześniej wyznaczonym miejscu. On zaś zajmuje miejsce tuż obok mnie co sprawia, że jest mi gorąco. 

- Coś się stało? - Pyta mnie ochrypniętym głosem. - Dlaczego tu przyszłaś? Przecież powiedziałem ci, że jesteś wolna. 

     Och mój kochany, dlaczego tak pomiędzy nami jest? Czemu nie możemy być razem? 

- Wiem co mi powiedziałeś. - Odpowiadam. - Wiem co powiedziałeś podczas naszego pierwszego spotkania, drugiego, trzeciego... Wiem, co powiedziałeś również na naszym ostatnim spotkaniu. 

- Więc? - Pyta zdezorientowany. - Przyszłaś tu po co? 

     To nie jest już ten sam León. Zmienił się nie do poznania, Clarie miała rację. Ciepły i miły głos został zastąpiony zimnym, wręcz odpychającym od siebie. Jeszcze to jego spojrzenie. Przeze mnie tak cierpisz? 

- Chcę cię poprosić, abyś nie wysyłał mi tego. - Odpowiadam i wyjmuję kajdanki oraz dwie płyty. Podaję mu obie rzeczy, które on uważnie ogląda przez chwilę. 

- Kto ci to wysłał? - Pyta po chwili. 

- No ty. - Odpowiadam. - Dlatego proszę cię, przestań. Nie mam ochoty się z Tobą kłócić, okej? Przespaliśmy się razem jakieś cztery razy, ale to nie znaczyło nic dla ciebie. Proszę cię, nie wysyłaj mi takich prezentów więcej. 

- Kurwa, ale ja ci tego nie wysłałem! - Krzyczy i wstaje z krzesła. Podchodzi do kosza. Wrzuca do niego moje ,,prezenty". 

- Ta, jasne... Weź nie kłam. Jeżeli myślisz, że i w tym mnie oszukasz, to mylisz się. - Spogląda na mnie zdenerwowany. 

- Wymień mi chociaż jeden powód, dla którego miałbym to zrobić. 

- Bo mnie nienawidzisz. - Mówię po chwili z gulą w gardle. 

- Na Boga, kto ci coś takiego powiedział?! - Podnosi głos. Nie wytrzymuję i wstaję z krzesła. 

- A co?! Co niby co mnie czujesz?! Wykorzystałeś mnie, jak jakąś dziwkę, kiedy dobrze wiedziałeś, że cię kocham! - Krzyczę. - Nie potrafisz się przyznać do własnych uczuć. - Robię krok w jego stronę. - Spójrz na mnie i mi powiedz szczerze, co do mnie czujesz.
     Widzę, jak jego źrenice się powiększają. Boje się go, na prawdę. Nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. 

- Już Ci mówiłem. - Odpowiada po chwili. - Jesteś wolna. 

- Lepiej już mieć złamany nos, niż złamane serce. - Mówię ciszej. Prawą ręką ścieram łzy i szybko wychodzę z gabinetu, zanim coś jeszcze doda. 

      Moją drzemkę przerywa nagle pukanie do drzwi. Otwieram oczy i podnoszę się do pozycji siedzącej. 

- Proszę. - Mówię zaspanym głosem. 

     Drzwi otwierają się. Do środka wchodzi Grace, a w jej rękach widzę kolejne, tym razem czarne pudełko. Kobieta sprawnym krokiem podchodzi do mojego łóżka i kładzie na nim rzecz. Nic do mnie nie mówi, po czym znika. 

     Przełykam głośno ślinę. Boję się tego, co tam może być w środku. Cała drżę na myśl o tym, co ten popieprzony facet znowu sobie wymyślił. 

     Biorę głęboki wdech. Dam radę, w końcu to tylko jakieś pieprzone rzeczy, nie muszę się aż tak bardzo tym przejmować. Postanawiam jednak zaryzykować i otwieram pudełko. 

     W środku czeka na mnie butelka mojego ulubionego szampana, oraz jeden kieliszek. Krug Clos D'Ambonnay.. Mmm, kocham ten smak.
     Biorę do ręki karteczkę, którą czytam. 

Mam nadzieję, że prezenty Ci się podobały. Wracam do miasta. 

C.

      Serce mi szybciej zaczyna bić. Jak mogłam być tak cholernie głupia i oskarżyć o to Verdasa? Mój biedny siedzi pewnie teraz załamany i cierpi przez to, że tak go potraktowałam. 

     Ponownie czytam krótką wiadomość. Zaczynam analizować w głowie kim może być nadawca. Po chwili już doskonale wiem. Ten zapach należy tylko do niego. 

- Christian. - Mówię do siebie i drżę na myśl, że wraca do mojego miasta.



Ha! xD 
Praktycznie większość z was była przekonana, że tajemniczym nadawcom jest Verdas, a tu co tym czasem? Małe zaskoczenie xD Christian jest bohaterem, którego planowałam wprowadzić od samego początku, jednak nie wiedziałam dokładnie gdzie. Jak możecie się domyślić, naszą Violettę łączyła z nim kiedyś relacja intymna. Czy jego powrót do NY spowoduje, że powróci stara wersja Violetty Castillo? 

Spokojnie, Leónetta będzie za jakiś czas xD Na razie chcę, abyście się zapoznali z naszym nowym bohaterem, a potem kto wie.. Może jakaś intryga ze strony Castillo? 
Rozdział 14 nie wiem czemu, ale praktycznie od samego początku należy do jednego z moich ulubionych. Mam nadzieję, że wam się spodoba xD

Kto widział Kosogłosa? AAAA, ten film jest cuudowny <33 Peeta <333

Czekam na wasze opinie,

Rozdział 15 = Odpowiednia ilość komentarzy 

xAdusiax