Rozdział 13: Słucham?

   

Z dedykacją dla Kathie Verdas

    Przez cały następny dzień nie wychodzę ze swojego pokoju. Cierpię, płaczę, zwijam się z bólu i próbuje chociaż w jakimś stopniu powrócić do dawnej Violetty Castillo. To jest cholernie trudne! Zwłaszcza po tym, jak facet, którego się kocha, oświadcza ci, że było się tylko dla niego zwykłą zabawką. Jestem Anastasią i dokładnie teraz czuję się, jak ona. Poniżona, wykorzystana, oszukana...         Mam ochotę go zabić, jednak nie zrobię tego.

      Kiedy następnego dnia spoglądam w stronę okna, dostrzegam deszcz, oraz panoramę Manhattanu w ponurej odsłonie. Cicho wzdycham i po chwili wpadam na wspaniały pomysł. Muszę zmyć z siebie te wszystkie wspomnienia, jakimi był kiedyś León Verdas. Jest siódma rano, mam to gdzieś. Idę biegać i koniec. 

      Szybko ściągam z siebie swoją koszulkę nocną i wyjmuję z głębi szafy swój strój do biegania. Stanik sportowy w białym kolorze, szary podkoszulek, czarne legginsy oraz bluzę w ciemniejszym odcieniu szarości. 
      Zakładam wszystkie rzeczy na siebie, po czym związuję włosy. Okej, jestem gotowa. 

     Opuszczam luksusowy wieżowiec i spoglądam na przechodniów. Każdy z nich ma parasol, a ja? Tylko bluzę z kapturem, która mam nadzieję, że wystarczy mi na dzisiejsze bieganie. 

      Wychodzę na deszcz i zaczynam biec przed siebie. Mam wszystkich gdzieś, spieprzać jak najdalej ode mnie. Każdy facet to świnia, nie ma chodzącego ideału. 

      Biegnę ulicami po nowojorskim, deszczowym Manhattanie, jednak myślami jestem skoncentrowana przy Nim. Idiotka ze mnie. Liczyłam na to, że się chociaż zmienił, a tym czasem nic. To nadal ten sam człowiek, samolubny, lubiący władzę, oraz zaliczenie kobiet. Jak ja mogłam być aż taka głupia i nabrać się na te jego piękne szmaragdowe oczy?! No jak?! 

       Kiedy odbiegam do Central Parku, wspomnienia momentalnie wracają. Nasze drugie spotkanie, kiedy uratował mi życie. Mój książę z bajki... Ta koszulka... 

       Nie, przestań o nim myśleć! - Krzyczy na mnie moja podświadomość. - Zranił cię! 

      Szybko odbiegam w drugą stronę i kieruję się W 96th St, aż do promenady przy rzece Hudson. Droga nie zajmuje mi zbyt dużo czasu. Już po paru minutach jestem na miejscu. 

      Opieram się rękami o barierkę i spoglądam na płynąca rzekę. Przymykam na chwilę oczy i cicho wzdycham. Kiedy mój oddech uspokaja się, zdejmuję kaptur z głowy i spoglądam w stronę nieba z zamkniętymi oczami. 

- León. - Szepczę, kiedy deszcz obmywa moją twarz. Dzięki temu czuję się znacznie lepiej. Czuję dokładnie tak, jakbym zmywała z siebie cały brud, który został pozostawiony na moim ciele przez niego. 

        Pogódź się z tym, że go straciłaś. Jedynego mężczyznę, którego tak bardzo kiedykolwiek pokochałaś. - Ponownie odzywa się moja podświadomość. 

- Straciłam go na zawsze. - Mówię ciszej do siebie, kiedy jestem cała mokra. Zakładam kaptur na głowę i biegnę z powrotem w stronę swojego apartamentu.

       Ubrana w granatową sukienkę mojego projektu, sięgającą mi do kolan, schodzę na dół. Mam na sobie mocniejszy makijaż niż zwykle. Moje serce zostało rozwalone na milion kawałeczków, nie potrafię być szczęśliwą kobietą. 

       Wszyscy domownicy są zadowoleni moją obecnością. Ach, tak. Wczoraj siedziałam tylko w swoim pokoju. Z nikim nie rozmawiałam, miałam wszystkich gdzieś. Musiałam odciąć się od tego i w jakimś stopniu odreagować utratę Go - ideału chodzącego po ulicach Nowego Jorku. Problem jednak w tym, że Verdas nie miał, nie ma i nie będzie miał serca. Nie potrafi kochać jednej kobiety, tylko umie wykorzystywać ją. Tak, jak zaliczył Anastasię, tak również i mnie. 

        Od razu podchodzi do mnie moja mama, która przytula mocno do siebie. Jej uścisk mnie uspokaja. Wiem, że przynajmniej ona mnie kocha, tak samo, jak tata. 

- Kochanie, wszystko w porządku? Wczoraj siedziałaś przez cały czas w pokoju... Martwimy się o Ciebie. - Mówi troskliwym i ciepłym głosem. 

- W porządku. - Odpowiadam krótko. - A teraz przepraszam was bardzo, jestem głodna. Muszę coś zjeść. 

- W takim razie chodź. Na stole wszystko jest już przygotowane. 

        Siedzimy wszyscy w salonie na sofie. Rozmawiamy, wspominamy dawne czasy. Mój humor nie jest jednak wspaniały, więc nie odzywam się zbyt często. 

- Ostatnio rozmawiałem z Clarie. - Mówi moja mama. Spoglądam na nią zainteresowana. 

- Coś się stało? - Zadaje pytanie mój tata i upija łyk gorącej herbaty. 

- Martwi się o Leóna. - Odpowiada po chwili. - Zmienił się, nie mają prawie z nim kontaktu. 

       Bo pieprzy pewnie inne panienki. - Odpowiada moja podświadomość. Zgadzam się z nią. 

- Coś poważnego? - Dopytuje się mój tata. 

- Nie wiem. - Wzrusza ramionami i spogląda na mnie. - Violu, może ty wiesz, co ostatnio dzieje się z Leónem? 

- Nie wiem, nie obchodzi mnie to. - Odpowiadam krótko. Widzę jej zdziwioną minę, więc postanawiam kontynuować. - Nie przepadamy za sobą, poza tym nie jestem jego niańką. Skoro martwią się o niego, to niech wynajmą jakiegoś detektywa, lub coś w tym stylu. Ja nie mam zamiaru wtrącać się w jego życie. To jest dorosły facet. Ma miliony i własne życie. 

- Może akurat teraz przechodzi ciężki okres w życiu. - Mówi mój tata. - Zobaczysz, będzie wszystko dobrze. 

     Temat naszej rozmowy zostaje zmieniony na sukcesy zawodowe mojego taty. Opowiada nam o swojej najnowszej umowie, którą będzie podpisywać z Anglikami.
     Uwielbiam Anglię. Ten klimat, to wszystko jest tam takie cudowne. Sam Londyn od zawsze mnie przyciągał swoimi urokami. W wieku dziewięciu lat miałam takie szczęście, że byłam tam po raz pierwszy przy okazji pokazu mody najnowszej kolekcji mojej mamy. Wiele razy, kiedy byłam małą dziewczynką, Grace opowiadała mi o swoim kraju oraz obyczajach panujących tam. Posiadanie pralki w kuchni wydawało mi się początkowo dziwaczne, tak samo, jak picie herbaty z mlekiem. 

      Do pomieszczenia wchodzi nagle Grace. W ręku trzyma czarne podłużne pudełko. Ciekawe dla kogo. 

- To dla pani. - Mówi i podaje mi pudełko. Zdziwiona biorę je do ręki i kładę na kolanach. 

- Dziwne. - Komentuję. - Wiesz może od kogo?

- Niestety nie wiem. - Odpowiada. - Anonimowy dostawca. - Dodaje i odchodzi. 

      Zdziwiona wstaję z sofy i kieruję się w stronę swojego pokoju. Wolę otworzyć pudełko będąc w swoim królestwie, niż przy rodzicach. Pewnie to Diego, albo może Lu? Nie wiem. Mam nadzieję, że odpowiedź poznam, kiedy będę w środku. 

     Wchodzę do swojego pokoju i zamykam drzwi. Podchodzę do łóżka, na którym siadam wygodnie. Otwieram tajemnicze czarne pudełko. Dostrzegam w środku różowe kajdanki. Cholera jasna, co to? Kto takie coś mógł mi wysłać?! 

     Dostrzegam nagle małą kremową karteczkę, którą biorę do ręki.

Mam nadzieję, że spodoba Ci się prezent. 

     Nie mogę zidentyfikować kto to napisał, ponieważ tekst został wydrukowany. Nie, to nie mogła być Lu, ona nigdy by mi czegoś takiego nie wysłała. 

     Słyszę pukanie do drzwi. Szybko zamykam pudełko i chowam je pod łóżko. 

- Zaraz. - Krzyczę. 

- Violetta, wszystko okej? - Słyszę głos swojej przyjaciółki. 

- Eee yyy... Tak. - Odpowiadam, po czym siadam wygodnie na swoim poprzednim miejscu. - Już możesz wejść. 

     Blondynka otwiera drzwi. Spogląda na mnie pytającym wzrokiem, na co ja wzruszam ramionami i udaję, jakby nic się nie stało. Obserwuję uważnie jej strój.
    Bordowe rurki idealnie komponują się z beżowych topem, który ma na sobie. Na nogach ma swoje ulubione czarne szpilki, a w ręce trzyma torebkę doskonale komponującą się z jej topem. Włosy jej zostały tym razem wyprostowane. To nowość, zazwyczaj Ferro ma loki, a tym czasem zmiana wyglądu. 

     Podchodzi z gracją do mojego łóżka i siada na nim, a następnie obejmuje mnie mocno. 

- Jak się czujesz? - Zadaje mi pytanie troskliwym głosem.

- Może być. - Odpowiadam i odrywam się od niej. - Jakoś żyje. 

- On cię kocha. - Mówi ciszej blondynka.
    Słucham? - Dopytuje się moja podświadomość. Przecież Verdas dał mi jasno do zrozumienia, że nic dla niego nie znaczyłam.
    Spuszczam głowę na dół i wzrok przenoszę na splecione moje dłonie. Kocha mnie. Ja już nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. León stanowi dla mnie zagadkę nie do rozwiązania. 

- Co mi z tego, jak nie potrafi wyznać swoje uczucia, spoglądając mi prosto w oczy? - Pytam i spoglądam na nią. Czuję napływające łzy. - Ja, jak idiotka powiedziałam, że go kocham, a on nic. Mam gdzieś to, co on do mnie czuje. 

- W takim razie co chcesz zrobić? Masz jakiś może plan? 

- Plan jest taki, że będę go traktować tak, jak małą J. - Mówię i ścieram prawą ręką spływającą łzę. - Jeżeli jeszcze go kiedyś spotkam. - Dodaję szybko.
    Moje myśli zaczynają krążyć dookoła tajemniczego czarnego pudełka. Muszę jej to pokazać, w końcu jest moją przyjaciółką, której powinnam mówić wszystko. Nawet o swoich najmroczniejszych sekretach i tajemnicach.
 - Muszę Ci coś pokazać. - Oznajmiam nagle. 

     Wstaję z łóżka i schylam się pod nie. Wyjmuję czarne pudełko, które dostałam dzisiaj od anonima. Kładę je na łóżku przed blondynką, która spogląda na mnie pytającym wzrokiem. 

- Otwórz. - Mówię, na co ona przytakuje i  wykonuje moje polecenie. 

- O cholera. - Komentuje i bierze do ręki różowe kajdanki. - To on ci wysłał? - Wzruszam ramionami zdezorientowana. 

- Sama nie wiem kto to. Patrz na to. - Podaję jej karteczkę, którą czyta. 

- Ciekawe. - Komentuje. - Wątpię, żeby Diego to zrobił, to nie w jego stylu. 

- No właśnie. - Głośno wzdycham. 

- Może Josh? - Pyta nagle, a ja spoglądam na nią. 

- Nie. Przypominam Ci po raz kolejny, że Josh mimo tego, że jest spokrewniony z tym czymś, to nie mógłby tego zrobić. 

- Mała J? - Prycham, słysząc to. 

- Mała J nigdy nie posunęłaby się do tego. Owszem, obie depczemy sobie po piętach, ale to nie w jej stylu. Jest suką, ale nie aż taką. 

      Następne minuty spędzamy na odkryciu, kim jest tajemniczy nadawca. Nasze przypuszczenia krążą dookoła znajomych z liceum, lecz moje - obok Verdasa. To logiczne. Zaliczył mnie, ja wyznałam mu swoje uczucia... Na pewno on. 

       Do środka nagle wchodzi Grace. W rękach trzyma tym razem granatowe pudełko. Proszę, oby to nie było dla mnie, proszę. 

- To dla pani. - Mówi i kładzie przede mną tajemnicze pudełko. Wychodzi z pomieszczenia, wcześniej zamykając za sobą drzwi. 

      Spoglądam na Ludmiłę, która również próbuje coś z tego zrozumieć. Cholera, co tym razem znajduje się w środku? Nie wytrzymuję. Otwieram szybko granatowe pudełko i w środku dostrzegam dwa filmy pornograficzne. Świetnie, cudownie. 

- Cholera. - Komentuje blondynka i bierze do ręki jedno opakowanie. 

- Zostaw to. - Syczę i wkładam ponownie do pudełka. - To jest zakażone Nim. - Mówię, po czym wstaję z łóżka.

- Co zamierzasz zrobić? - Postanawia zmienić temat. 

- Zamierzam pójść tam do niego i wygarnąć mu wszystko na ten jego zasrany temat. - Wyjaśniam i zaczynam wszystkie ,,prezenty'' chować do swojej torebki. - Sprawdź mi, gdzie znajduje się Verdas Company. 

- Nie jestem Penelóp, którą możesz tak wykorzystywać. - Cicho wzdycham i spoglądam na nią błagalnym wzrokiem. Ferro wywraca oczami i bierze swój telefon.
- Dzięki, kocham Cię. 

- Ja Ciebie też kocham. - Odpowiada i  już po chwili podaje mi adres.
      No to Verdas, szykuj się na spotkanie. - Dodaje moja podświadomość.

Mamy tradycyjnie w piątek kolejny rozdział, tym razem 13. 
Jak widzicie, naszej Violi jest bardzo trudno zapomnieć o Verdasie, jeszcze dochodzą te tajemnicze prezenty... Jak myślicie czy to León, czy jednak zupełnie ktoś inny? xD
Nie powiem wam, z czasem prawda wyjdzie na jaw :DD

Dziękuję, dziękuję, dziękuję za 73 komentarze pod ostatnim rozdziałem <333 Jesteście na prawdę niesamowici, uwielbiam was <33

Mam nadzieję, że ten rozdział również przypadnie wam do gustu. W 14 rozdziale możliwe, że dowiemy się, kim jest ten tajemniczy nadawca dziwacznych prezentów dla naszej Violetty xD


Czekam na wasze opinie,

Rozdział 14 = Odpowiednia ilość komentarzy

xAdusiax