Rozdział 12: Nie cierpię przegrywać

Z dedykacją dla Natalii Grande (ps. spokojnie, nie przejmuj się ;* )

      Nazajutrz spotykam się z Ludmiłą w najlepszej kawiarni w całym Nowym Jorku. Levain Bakery to nasz ulubiony lokal. Często wpadamy tutaj i spędzamy razem czas, popijając cafe latte i delektując się wspaniałymi wypiekami. Przypominają mi się czasy, jak chodziłyśmy do liceum i często wpadałyśmy tutaj na babskie ploteczki. To miejsce ma dla nas wyjątkowe znaczenie.

       Nie wiem, czy jestem w ciąży. Boję się zrobić test, drżę na samą myśl co by okazało się, gdybym zobaczyła dwie kreski. Moje całe życie ległoby w gruzach, łącznie z marzeniem o przejęciu Castillo Design. Uciekłabym wtedy na jakąś bezludną wyspę i kto wie, może tam zaznałabym spokoju? Zawsze też mogę poddać się operacji plastycznej, zmienić całkowicie swój wygląd, po czym imię i nazwisko, oraz opuścić Nowy Jork.
         Nie, to jest głupi pomysł. Zdaję sobie sprawę z tego, że mój tok myślenia jest podobny do rozumowania małej J, co mnie bardzo martwi. 

         Zaczynam się denerwować. Moje kolana trzęsą się tak samo, jak dłonie. Cała drżę ze strachu i nie wiem, jak mam ukryć przed Ferro fakt, że spóźnia mi się miesiączka. Przyznam szczerze... Nigdy mi się to nie udało. Ma jakieś swoje sposoby na wydobycie ze mnie prawdy. 

         Blondynka wraca z łazienki. Zajmuje poprzednie miejsce i poprawia swoje włosy. Obdarza mnie delikatnym uśmiechem, ktory niepewnie odwzajemniam. 

- Dobra Violetta, mam dość już tego. - Mówi chłodnym tonem. 

          Castillo, wyczuwam kłopoty. - Mówi mi moja podświadomość. Gdybym mogła, to schowałabym się pod stół, ale nie zrobię tego w miejscu publicznym. 

- Tak? - Udaję zdezorientowaną. 

- Nie wiesz o co mi chodzi. - Prycha. - Nie kłam. 

- Ludmiła, ale ja na serio nie wiem o co Ci chodzi. Pokłóciłaś się z Federem, czy co? - Próbuję odciągnąć rozmowę o moim nastroju na potem. 

- Nie, z Federico jest wszystko okej. - Odpowiada. 

- To wspaniale. Wiesz co, Lu? Wy to macie łatwo. Waszym jedynym problemem na razie było to, kto ma bardziej połuskujące włosy. 

- Pokłóciłaś się z Verdasem? - Zadaje mi pytanie troskliwym głosem. 

          Nie. Prawdopodobnie będę miała z nim dziecko i nie wiem, czy go to w ogóle obchodzi. - Odpowiada moja podświadomość. 

- Nie pokłóciłam się z nim. - Mówię. Staram się zachować spokój i zmienić temat, jednak nie potrafię. Ferro, jak to Ferro... Zawsze uparta. 

- Castillo, wydobędę z ciebie to nawet torturami. - Grozi mi palcem. Przełykam głośno ślinę. - Więc urywanie teraz tematu nic ci nie pomoże. Jeżeli nie chcesz tutaj powiedzieć mi prawdy, w porządku. Ale wiedz, że po wyjściu z tego lokalu masz mi powiedzieć, co ten cholerny drań ci zrobił. 

          Wywracam oczami. Upijam łyk latte, po czym wstaję z krzesła. 

- Zaraz wracam. - Mówię do niej i kieruję się w stronę łazienki. 

          Wychodzimy z lokalu i przez dłuższą chwilę kierujemy się prosto w ciszy. Nie mam zamiaru zaczynać rozmowy na ten temat, ona widocznie też. Co mam jej powiedzieć? Dwa tygodnie temu przespałam się aż cztery razy z Verdasem i prawdopodobnie jestem w ciąży? Cholera, nie. Nie mogę. Muszę sama oswoić się z myślą, że prawdopodobnie w środku mnie może być nowe życie. 

- Dobra, dosyć. - Mówi nagle i zatrzymuje mnie. No to mam kłopoty. 

- Lu, o co ci chodzi? - Pytam zdezorientowana. 

- Violetta, jeżeli wydaje ci się, że cię nie znam, to jesteś w błędzie. Nasza przyjaźń trwa już od ponad dwunastu lat, co oznacza, że znam cię, jak własny palec. Wiem, kiedy mnie okłamujesz, oraz wtedy, jak między innymi spóźnia ci się okres. - Cholera. 

- Co? - Udaję zdziwioną. - Okres wypada mi, jak w zegarku. - Uśmiecham się pewnie.

- Kłamiesz. Zawsze, kiedy coś nie jest częścią twojego planu, udajesz, że w ogóle się to nie wydarzyło. - Odpowiada i zaczyna szukać czegoś w torebce. - Masz. - Mówi i wręcza mi dwa opakowania testu ciążowego. 

- Schowaj to. - Syczę od razu. 

- Nie, Violetta. - Mówi stanowczym głosem. - Musisz wiedzieć i mieć pewność, czy jesteś w ciąży. León tak samo powinien wiedzieć o tym. 

- Dobra. - Burczę niezadowolona. Biorę szybko od niej dwa opakowania i chowam do torebki. - Robię to tylko dla ciebie. Nie jestem w ciąży, a na pewno nie z nim. Na dziecko przyjdzie jeszcze czas. 

- Violetta, na początku zrób test. Potem porozmawiamy o tym, kiedy powinno się mieć dzieci. - Nie odpowiadam, tylko po raz kolejny wywracam oczami i zaczynam się kierować przed siebie. 

          Wychodzę z łazienki zdenerwowana. W ręce trzymam test ciążowy. Nie wiem jeszcze, jaki jest wynik. Boję się. Dziecko akurat teraz oznaczałoby zmiany o sto osiemdziesiąt stopni, koniec z marzeniami, czarną przyszłość. 

           Ferro od razu podchodzi do mnie. Spoglądam na nią i dostrzegam jej delikatny uśmiech, który zawsze dodaje mi otuchy. Ja jednak nie potrafię odpowiedzieć jej tym samym. Przymykam oczy i podaję jej test ciążowy. 

- Sprawdziłaś? - Zadaje mi pytanie, a ja kiwam przecząco głową. - Nie martw się, wszystko będzie dobrze. - Próbuje mnie pocieszyć. 

- Nie jestem w ciąży. Rozkazuję sobie nie być w ciąży! - Krzyczę. - Sprawdź wynik. - Mówię krótko, po czym siadam załamana na łóżku. Chowam twarz w dłoniach i czekam na odpowiedz z jej strony. 

            Słyszę nagle jej piski. Blondynka rzuca się na mnie tak, że obie leżymy na łóżku. Cholera, co jej jest? 

- Nie jesteś! - Krzyczy szczęśliwa i przytula mnie mocno. 

- Nie jestem! - Powtarzam również głośno i obejmuje ją szczęśliwa. Kamień z serca mi spadł. Nie jestem w stanie błogosławionym, na szczęście. Udało się. 

- Wspaniale. - Komentuję zachwycona. 

- Wspaniale. - Powtarza Ferro i schodzi ze mnie, po czym siada wygodnie na łóżku. - Ale to i tak nie oznacza, że twój książę z bajki jest idealny. Prawie zaliczylibyście wpadkę i co wtedy? - W ramach odpowiedzi wzruszam ramionami. Sama nie mam pojęcia co by wtedy się wydarzyło. - Musisz z nim porozmawiać. Kiedy wraca? 

- Wczoraj wrócił, jednak nie odzywa się. - Odpowiadam załamana zgodnie z prawdą. - Napisałam do niego SMS-a i nie wiem, co robić. - Czuję napływające łzy, kiedy uświadamiam sobie prawdę. Dałam się nabrać, jak jakaś idiotka. 

- Ej, co jest? - Pyta mnie troskliwym głosem i obejmuje. Prawą ręką ścieram łzy i spoglądam na nią. 

- To proste, dlaczego się do mnie nie odzywa. Byłam tylko dziwką na jedną noc. - Odpowiadam z wielką gulą w gardle. 

- O, ten sukinsyn. - Mówi i momentalnie wstaje z łóżka. - Idę mu skopać ten jego tyłek. 

- Lu, przestań. - Staram się ją zatrzymać. Ostatnią rzeczą, jaką potrzeba mi do szczęścia, to Ferro besztająca Verdasa. 

- W takim razie wybieraj. - Mówi zdenerwowanym głosem. - Albo sama z nim porozmawiasz, albo ja to zrobię. 

             Nie chcę, aby załatwiała moich spraw. To wszystko przeze mnie. Gdybym tylko wtedy w jego limuzynie nie zaczęła, wszystko wyglądało by dzisiaj inaczej. 

- W porządku, ja to zrobię. - Odpowiadam po chwili pewniejszym głosem. 

           Wchodzę do baru dość pewnym krokiem. Mam nadzieję, że zastanę tutaj Verdasa. Jeżeli nie... Trudno, będę go szukać dalej, a jeżeli tak, nie mam zamiaru dalej tłumić w sobie moje uczucia względem niego. 

           Siadam na jednym z krzeseł barowych i opieram prawym łokciem o bar. Mój nastrój jest okropny. Po wylaniu dużej ilości łez, boli mnie jeszcze dodatkowo brzuch, którego ból spowodowany jest miesiączką. Prawdopodobnie z powodu stresu wszystko mi się przesunęło. 

          Przede mną po drugiej stronie lady staje przystojny blondyn ubrany z błękitną koszulę, która idealnie komponuje się w jego oczami w tym samym kolorze. Z doczepionej plakietki wnioskuję, że ma na imię Peter. 

- Witaj piękna, co dla ciebie? - Zadaje mi pytanie, przyglądając się uważniej. 

- Daj mi coś takiego, co zasadzi mi niezłego kopa w dupę. - Odpowiadam zniżonym głosem.
         Lekko przymykam oczy, czując kolejny skurcz, który na szczęście nie trwa zbyt długo. 

         Leki przeciwbólowe, jakie zostały zażyte przeze mnie niedawno, powoli dają efekty, których oczekuję od półgodziny.

         Tradycyjnie czuję dodatkowo jeszcze ból pleców, oraz niepohamowany apetyt na słodycze. Chyba zaraz zadzwonię do Grace i każę jej przygotować moją ulubioną czekoladę Chocipologie firmy Knipschildt. Mam ochotę tylko to wypychać dzisiaj do siebie. Dodatkowo chyba pozwolę sobie jeszcze na czekoladowe trufle i gorące kakao Valrhona. 

          Blondyn stawia przede mną kieliszek Tequili. Uśmiecham się do niego z wdzięcznością i zaczynam wyciągać z torebki swój portfel, jednak w ostatniej chwili powstrzymuje mnie jego głos. 

- Schowaj to, piękna. Dla ciebie za darmo. - Mówi. 

- Dzięki. - Odpowiadam speszona i chowam portfel do torebki.

          Biorę do ręki kieliszek i upijam dość duży łyk meksykańskiej wódki. Krzywię się, daje to niezłego kopa. Kiedy miewam ciężkie dni, dość często odnajduje pocieszenie we wspaniałej Tequili. 

- Co, chłopak cię rzucił? - Słyszę głos blondyna. Spoglądam na niego i kiwam przecząco głową. Chociaż on potrafi poprawić mi humor dzisiaj.
- Z góry przepraszam za swoje słowa, które zaraz powiem, Peter. - Cicho wzdycham. - Faceci to świnie. Dla nich liczy się tylko seks, seks i jeszcze raz seks. 

- Seks jest fajny, nie będę zaprzeczać, ale ten facet, z którym się spotykałaś, potraktował cię nie odpowiedzialnie. 

- Dzięki. - Uśmiecham się blado. - Chociaż ty mnie rozumiesz. 

- Drobiazg. - Obdarza mnie lekkim uśmiechem, a następnie podchodzi do młodej kobiety, która zajmuje miejsce parę krzeseł dalej. 

- Co podać? - Pyta. 

           Cicho wzdycham i łapię się za głowę. Czuję się już znacznie lepiej, jednak szału nie ma. Dopijam dość szybko kieliszek, w którym nadal znajduje się Tequila i odstawiam go na miejsce. 

           Wzrok Petera nagle koncentruje się na kimś, kto stoi w drzwiach. Podążam za jego wzrokiem i dostrzegam go. Ubrany w czarną marynarkę, białą lnianą koszulę, szary krawat i czarne spodnie, podchodzi powolnym krokiem do baru.
           Kiedy dostrzega mnie, jego wzrok momentalnie ulega zmianie. Spogląda na mnie. Unosi brwi i w jego oczach pojawia się błysk. Nie jest zadowolony na mój widok, ale mam to gdzieś.

           Kiedy staje tuż obok mnie, nakazuje Peterowi, aby zostawił nas samych. Blondyn bez słowa posłusznie nas zostawia, a ja coraz bardziej zaczynam się denerwować. 

           Przestań srać w gacie ze wstydu i zasadź mu porządnego kopniaka w jego cztery litery. - Podpowiada mi moja podświadomość. Okej, raz się żyje. 

- Musimy porozmawiać. - Mówię chłodnym głosem. 

           León przytakuje, po czym siada obok mnie. Poprawia swoją prawą ręką szary krawat i spogląda na mnie. Postanawiam nie owijać w bawełnę i zapytać go o to. 

- Co jest między nami, León? 

           Verdas przez chwilę nie odzywa się, tylko spogląda na mnie. 

- Violetta... - Mówi po dłuższej chwili. 

- Na imprezie urodzinowej Ludmiły naciskałeś na mnie, abym powiedziała te pieprzone słowa. Okej, nie zrobiłam tego od razu, ale dwa tygodnie później otrzymałeś odpowiedź. Przespaliśmy się cztery razy, potem ty wyjechałeś i miałeś mnie krótko mówiąc gdzieś. Jesteś zazdrosny, jak spędzam czas ze swoim przyjacielem... Po prostu za każdym razem, kiedy próbuję zrobić krok na przód, zjawiasz się nagle Ty i zachowujesz tak, jakby... - Nie mogę dokończyć, León mi przerywa. 

- Jakby co? 

- Jakbym była dla ciebie zwykłą szmatą. - Odpowiadam szczerze. Do moich oczu napływają łzy. - Nie jestem Anastasią. Jedyne co od ciebie oczekuję to to, żebyś odpowiedział mi, co do mnie czujesz. - Przełykam głośno ślinę. Nie mogę się powstrzymać, łza spływa mi po policzku. - Więc proszę cię, zajrzyj w głąb swojego serca, bo jestem przekonana, że je masz i powiedz mi. Powiedz, co do mnie czujesz... Czy to jest jakaś gra? Byłam panienką na noc, czy jednak mnie kochasz? 

          Szatyn wpatruje się we mnie. Jego twarz jej poważna, a w oczach widzę strach wraz ze smutkiem. Och, mój biedny. Powiedz, że mnie kochasz. Obiecuję ci, że będziemy razem. 

- To tylko gra. - Wydusza z siebie po chwili, sprawiając, że moje serce rozbija się i rozpada na malutkie kawałeczki. Od teraz nie żyję, moja dusza umarła, zostało tylko ciało, a wręcz szkielet znanej niegdyś Violetty Castillo. - Nie cierpię przegrywać. - Kontynuuje. - Jesteś wolna. 

- Dziękuję. - Mówię ze łzami, oraz bólem w sercu. 

          Biorę do ręki torebkę. Dostrzegam stojącą za Leónem Ludmiłę, która zapewne słyszała naszą całą rozmowę na ten temat. Ścieram szybko prawą ręką spływające łzy i wstaję z krzesła, po czym wychodzę z pomieszczenia. 

           Opieram się plecami o ścianę.  Moje policzki zostają automatycznie oblane strumieniami łez. Zranił mnie, wykorzystał, chciał tylko zaliczyć. Nie mam i nie będę nigdy miała dla niego znaczenia. Widzi pewnie we mnie swoją kolejną uległą, którą zaliczył i zostawił. 

- León, dlaczego to zrobiłeś? - Słyszę głos Ferro. Jest wściekła.

           Postanawiam nie słuchać tego, co ma jej do powiedzenia. Cała zapłakana opuszczam lokal należący do niego.

          Casillo - 0, Verdas - 1.




Zaskoczeni, prawda? :D
Od początku planowałam zrobić coś takiego... Violetta ma podejrzenia, że jest w ciąży z Verdasem, chociaż prawda jest zupełnie inna. Petarda, nie? xD (Kto ogląda MasterChefa, wie chyba, o jakiego uczestnika mi chodzi z tymi petardami xDD)
Nie martwcie się, to jest blog o Leónettcie i ona prędzej, czy później się pojawi. W jaki sposób? Dowiecie się, czytając kolejne rozdziały, które mam nadzieję, że wam się spodobają.
Przepraszam was, że rozdział dodaję dopiero dzisiaj.. Planowałam zrobić to w ten dłuższy weekend, ale musiałam się pouczyć do testów (w tym tygodniu miałam ich 3, again -.- )

Baaardzo wam dziękuję za 68 komentarzy, jesteście cudowni ;* Gdyby tak każdy rozdział posiadał tyle komentarzy... Normalnie bajka, torpeda <33 xD

Od 13 rozdziału pojawi się nowy wątek, który powinien was zadowolić, więc macie na co czekać xD

Rozdział 13 = Odpowiednia ilość komentarzy

Czekam na wasze opinie,

xAdusiax