Rozdział 18: Szykuj się na spotkanie

Z dedykacją dla Air bender (ps. postaram się xD)

- Ludmiła. - Mówię cicho, kiedy jadę windą do góry.
       Blondynka leży na podłodze, nic do mnie nie mówi. Oczy ma zamknięte, przynajmniej oddycha.        Cholera jasna, boję się. Kto mógłby się posunąć do czegoś takiego i jej to zrobić? No kto?
      Winda zatrzymuje się na odpowiednim piętrze. Szybko wysiadam z niej i kieruję się w stronę salonu, gdzie czeka na mnie León oraz Diego.
- Musicie mi pomóc. - Mówię łamliwym głosem.



      Oboje podchodzą szybko do mnie. Nic nie mówię, tylko kieruję się w stronę windy. Po chwili stoją obok mnie i dostrzegają Ferro.
- O mój Boże, Ludmiła. - Mówi na jej widok Dominguez. Podchodzi do niej i bierze ją na ręce.
- W łazience jest Grace. Zanieść tam Lu, ja zaraz przyjdę. - Brunet przytakuje, po czym bez słowa kieruje się w stronę odpowiedniego pomieszczenia.
Mój ukochany obejmuje mnie w talii i przyciąga do siebie. Cicho do mnie mruczy i całuje w policzek.
- Co się stało? - Pyta troskliwym głosem.
      W odpowiedzi wzruszam ramionami. Nie wiem. Nic nie wiem na ten temat. Ludmiła jest aż w takim stanie, że nie potrafiła mi opowiedzieć, co się stało. Cholera, biedna. Na pewno nie zrobił to jej Federico, chociaż kto wie?
- Nic mi nie powiedziała. - Odpowiadam zgodnie z prawdą. - Wracałam do domu i spotkałam ją na ulicy. Wygląda koszmarnie.
- Zgadzam się z tym. - Mówi i głaszcze mnie po policzku.
- Kąpiel dobrze jej zrobi. Mam nadzieje, że potem jakoś wróci na Ziemię. - Cicho wzdycham i wtulam się w jego umięśniony tors. - Dobrze, że jesteś. Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam ci w pracy.
- Jesteś dla mnie ważniejsza. - Szepcze mi do ucha i sprawia, że po moim ciele przechodzi gęsia skórka.
- Dzięki. - Uśmiecham się delikatnie i odsuwam się od niego. - Pójdę sprawdzić co z nią.



      Ubrana w granatowy satynowy szlafrok Ludmiła wygląda o wiele lepiej. Po kąpieli doszła do siebie. Wróciła do nas, dzięki czemu mam nadzieję, że nam o wszystkim powie.
      Siedzi w salonie na białej skórzanej sofie i popija angielską herbatę zrobioną przez Grace. Trzymam ją za prawą rękę. Obok mnie stoi León, zaś na przeciwko Ludmiły Dominguez.
- Powiedz nam, wszystko od początku. Co ci się stało i kto to zrobił. - Mówię po dłuższej chwili ciszy. 

       Blondynka cicho wzdycha i odkłada kubek na szklany stolik, po czym nerwowo poprawia swoje włosy, które zostały związane w luźny kok.
- On nalegał na spotkanie... - Zaczyna mówić drwiącym głosem.
       Cholera jasna, kto?
- Lu, spokojnie. - Pocieszam ją. - Opowiedz nam o wszystkim. Kto to, czego chciał i co się wydarzyło.
- No właśnie, powiedz nam prawdę. - Komentuje Dominguez, który ręce skrzyżował na piersiach.
      Ubrany w granatowy sweter wygląda niesamowicie. Zawsze zachwycało mnie to, że potrafił wspaniale się prezentować w ubraniach od francuskich projektantów.
- Nikt z nas nie jest święty. - Kontynuuje.
- To prawda. - Dodaję. - Przespałam się z nim na tylnym siedzeniu w jego limuzynie. - Mówię i wskazuję na Verdasa, który odpowiada mi lekkim uśmiechem.
- A ja zaliczyłem cię, podczas związku z nią. - Mówi Diego, spoglądam na niego surowym wzrokiem.
        To wspomnienie nie należy do miłych. Chwila, w której dowiaduję się, że mój chłopak zdradził mnie z moją najlepszą przyjaciółką, zawsze pozostanie w mojej pamięci.
- No co? - W odpowiedzi wywracam oczami i ponownie patrzę na blondynkę.
- A ja jestem León Verdas. Nawet Europejczyk musi o tym wiedzieć. - Dodaje szatyn.
       Dostrzegam, jak na jej twarzy pojawia się delikatny uśmiech. To dobrze, że chociaż możemy na chwile odciągnąć ją od nieprzyjemnych wspomnień, które miały ostatnio miejsce.
      Blondynka bierze głęboki wdech. Swój wzrok przenosi na nasze splecione dłonie, po chwili spogląda na mnie.
- On dzwonił. - Zaczyna mówić. - Christian do mnie dzwonił, nalegał na spotkanie.
      O cholera jasna, zabiję dupka.
- Więc zgodziłam się, poszłam tam. Umówiliśmy się w barze. Ja zamówiłam kawę, a on Brandy. W pewnym momencie zadzwonił do mnie telefon, to był Federico. Musiałam odebrać, byłam z nim umówiona na randkę za trzy godziny. - Dostrzegam w jej oczach pojawiające się łzy. Pewny głos został zastąpiony łamliwym, niepewnym, bojącym się czegoś. - Kiedy skończyłam rozmawiać, wróciłam do stolika. Napiłam się kawy, a potem... - Zawiesza głos. Od razu ścieram łzę, która spływa jej po policzku. Och, moja biedna Lu. - A potem nic nie pamiętam. - Szepcze i przytula się do mnie.
      Ona mnie teraz potrzebuje. Oczekuje wsparcia, które wielokrotnie ja dostawałam od niej w gorszych chwilach. W moim całym popieprzonym życiu, często miały one miejsce, niekiedy nawet i codziennie.
- Spokojnie. - Mówi Dominguez i siada obok niej z drugiej strony. - Ej, Lu... Będzie dobrze.
- No właśnie. - Podtrzymuję jego wersję. - Skopiemy mu tyłek, w pierwszej kolejności oczywiście ja. Pójdę zaraz do Penelóp po swoją suknię, którą bez prawnie przywłaszczyła. Miała trzymać swojego chłopaka na dystans. Skoro nie umie, będzie musiała pożegnać się z nagrodą/ - Podnoszę głos i zaczynam się denerwować.
- Spokojnie. - Uspokaja mnie głos Leóna. - Musimy ustalić razem plan.
- Federico wie o tym wszystkim? - Pytam cichszym głosem i odgarniam niesforny kosmyk jej blond włosów.
- On o niczym nie wie. - Odpowiada ciszej blondynka i spuszcza głowę na dół. - Nie przyszłam na randkę... Pewnie nasz związek nie istnieje już.
- Istnieje Lu, jestem przekonana, że tak.
       Inicjatywę przejmuje nagle Dominguez, który zaczyna rozśmieszać Ferro swoimi żartami. Jego wspaniale poczucie humoru sprawia, że po raz kolejny na twarzy blondynki pojawia się zniewalający uśmiech i ten jej cudowny, wciąż dziecięcy chichot.
      Dyskretnie wstaję z sofy, kiedy czuję wibracje pochodzące z kieszeni mojej sukienki. Nie chcę im przerywać wspaniałej atmosfery, więc udaję się do kuchni, gdzie spoglądam na wyświetlacz. Federico. Cholera, mam z nim porozmawiać? Co mu powiedzieć? Prawdę?
     Ryzykuję. Naciskam zieloną słuchawkę i przykładam swojego białego IPhone'a do ucha. Słyszę jego zdenerwowany głos, kiedy prosi mnie, abym podała telefon Ludmile. Jest wkurzony.
- Lu... - Mówię cichszym głosem, kiedy jestem ponownie w salonie. Blondynka spogląda na mnie. - Federico chce z Tobą porozmawiać. - Dodaję i wręczam jej telefon.
      Pomimo zawahania, Ludmiła bierze ode mnie telefon. Widzę po niej, że ponownie jest zestresowana.
- Halo? - Pyta. - Ffederico, jja... Mogę ci to wszystko wyjaśnić. - Dostrzegam, jak po jej policzkach spływają łzy. - Nnie mogę ci powiedzieć... Federico, proszę cię... Aaale daj mi... Proszę.
     Kiedy kończy rozmowę, chowa telefon w swoich dłoniach i wzdycha ciężko. A więc zerwał z nią? Ponownie siadam obok niej i przytulam ją do siebie mocno.
- Będzie dobrze. - Szepczę podczas głaskania ją po włosach. Mam przynajmniej taką nadzieje.


- Chodź. To już czas wyciągnąć karty kredytowe i uderzyć Bendel's i Barneysa po nowe odjazdowe buty, seksowne rajstopy kabaretki, krótkie wełniane spódniczki i cudowne kaszmirowe sweterki. - Mówię do blondynki, która stoi przed lustrem i podziwia swoje odbicie. W kremowej sukience od Chanel wygląda wspaniale. - A teraz przepraszam Cię na chwilkę, muszę porozmawiać z Leónem. - Dodaję i opuszczam swój pokój.
      Dostrzegam go, jak siedzi w salonie na sofie i rozmawia z Diego. Verdas wygląda wspaniale w granatowej marynarce, ciemniejszych spodniach i białej lnianej koszuli.
      Przerywam jego i Domingueza rozmowę na temat ich nauki na uniwersytetach. Zajmuję miejsce obok Leóna i spoglądam na niego, po czym na Domingueza.
- Musimy mieć jakiś plan. - Odzywam się jako pierwsza. - Ten moment jest idealny, aby dopracować szczegóły.
- Piękna, Czyżbyś znowu coś wspaniałego wymyśliła? - Zadaje mi pytanie Dominguez, a ja Uśmiecham się delikatnie.
- Violetta Castillo ma zawsze jakiś plan, więc tak. Spotkam się z Waynem.
- Co? Nie. - Słyszę sprzeciw Leóna. Cicho wzdycham i spoglądam na niego.
- Jedno spotkanie. Pójdziemy do twojej restauracji, więc będziesz mógł w razie czego od razu zainterweniować. Nie mam zamiaru siedzieć i nic nie robić. Sami widzicie, jak skończyło się spotkanie Ludmiły z Christianem, ja do tego nie dopuszczę. Wayna znam najlepiej, więc wiem, kiedy myśli o tym, aby się do mnie dobrać, albo kiedy chce mi coś dosypać. Po prostu na spotkaniu będę go uważnie słuchać, nie odbierać od nikogo telefonu, patrzyć cały czas na niego. I to jest klucz do zwycięstwa nad nim. Potrafię go przechytrzyć i mam zamiar wykorzystać to.
      Mój ukochany cicho wzdycha. Wiem, że nie jest zadowolony z tego planu, ale musimy coś zrobić. Nie możemy tego od tak zostawić. Zranił Ludmiłę, zranił mnie.
      Po chwili widzę, jak przytakuje głową. Uśmiecham się do niego delikatnie i oddycham z ulgą.
- Załatwię wam stolik i w razie czego ochronę. - Mówi i przytula mnie do siebie. Uśmiecham się delikatnie i bardziej wtulam w jego umięśniony tors.
Christianie Wayne szykuj się na spotkanie ze mną.



Wracam do was w niedzielny poranek z następnym rozdziałem. Wróciłam tak naprawdę wczoraj, jednak byłam zmęczona i nie chciało mi się dodawać rozdziału (nie bijcie! xD)
Parę osób zgadło. Chodziło mi o Ludmiłę xD Proszę was, gdyby Violetta zauważyła w takim stanie małą J na pewno by jej nie pomogła (please, one są wrogami xDD).
Wayne, Wayne i jeszcze raz Wayne. Mówiłam, że namiesza, ale nie pomiędzy Leónettą. Ofiarą padła Lu (tak, jestem okropna, ale takie jest życie  ^^
Nasza Violetta tak łatwo mu nie odpuści xD

Zapraszam na mój drugi blog, który prowadzę razem z Nath link. Pojawił się tam nowy rozdział, więc zachęcam do komentowania!


Czekam na wasze opinie,

Rozdział 19 = Odpowiednia ilość komentarzy (min 50) - JEŻELI UDA WAM SIĘ DO 31, NEXT POJAWI SIĘ JESZCZE W 2014 roku!

xAdusiax