Rozdział 20: Kłamca

Z dedykacją dla Alison

     Opuszczam luksusowy wieżowiec mieszczący się przy osiemdziesiątej trzeciej i zaczynam się kierować w stronę domu. Spoglądam na zegarek, jest szesnasta. Mam więc jakieś trzy godziny na ogarnięcie się. Potem czeka mnie spotkanie z Waynem. 

     Zastanawia mnie to, kiedy Leon wróci na Manhattan. Dzisiaj rano poleciał do Chicago, w celu podpisania umowy z jakąś firmą. Nie chcę wchodzić w szczegóły, to jego biznes. Zależy mi jednak, aby był obecny podczas mojego spotkania z Christianem. Wtedy wiem, że w każdej chwili mógłby mnie w razie potrzeby uratować przed tym nieobliczalnym kłamcą.

       Przenoszę swój wzrok przed siebie i dostrzegam nagle Go, jak stoi oparty plecami o swoją czarną limuzynę. Nie udaję zaskoczenia, miało go tu teraz nie być. Przecież miał polecieć do Chicago i podpisać jakąś umowę. 

       Podchodzę do niego. Dopiero teraz dostrzegam, jak w rękach trzyma dwa zapakowane pudełka. Co on sobie myśli? 

- Dlaczego nie jesteś w Chicago? - Pytam zdziwiona. 

- Byłem. - Odpowiada krótko. - Pamiętasz, jak kiedyś musiałem polecieć do Niemiec i Francji na delegacje? - Przypominam sobie ten moment, kiedy mnie opuścił na tydzień. To było cholernie trudne. - Chciałem zapomnieć, ale nie mogłem. Odmieniłaś moje życie, wywróciłaś je do góry nogami. Dlatego gdziekolwiek się zjawiłem, ty byłaś obok mnie. - Słucham go uważnie. 

- Interesujące. Więc co jest w tych pudełkach? - Pytam zaciekawiona.

- Prezent z Niemiec. - Mówi i podaje mi mniejsze pudełko, owinięte fioletowym papierem. - Pończochy od Falke. Wiesz, uwielbiam je tak samo, jak ty. Szczególnie na tobie wyglądają nieziemsko. - Uśmiecham się i biorę od niego pudełko. - A tu - wskazuje na większe różowe pudełko - prezent z Francji. Twoje ulubione kokosanki. Pierre Henry. - Uśmiecham się szerzej. 

- Czyli to wszystko? - Zadaję mu pytanie zawiedziona. Liczyłam na coś więcej. Myślałam, że w końcu wyzna mi swoje uczucia. 

- Nie. - Uśmiecha się uwodzicielsko i przybliża do mnie. - Ja ciebie też kocham. 

     W tym momencie zdaje sobie sprawę z tego, ze jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. Mam Leóna Verdasa, wspaniałego faceta i jego cudowne serce. O tym wszystkim marzyłam od chwili, w której spotkaliśmy się po raz pierwszy.

      Rzucam mu się na szyję i całuję namiętnie. Nie obchodzi mnie to, że ludzie muszą nas omijać. Teraz najważniejszy jest On. 

- Powiedz to jeszcze raz. - Mówię po oderwaniu. Tak pięknie brzmią te słowa wypowiedziane z jego ust. 

- Kocham cię. - Całuje mnie. - Kocham. - Powtarza swój poprzedni ruch. - Cholernie kocham.

      Jestem taka szczęśliwa, że w końcu powiedział mi prawdę. León Verdas mnie kocha, a ja jego. Mamy szansę stworzyć wspaniały związek. Ja i on. Razem. 

     Spoglądam na niego. Szatyn wpatruję się w ekran swojego białego IPhone'a. Kątem oka dostrzegam, jak przegląda na swoim telefonie nasze zdjęcia, które zrobiliśmy sobie niedawno w jego apartamencie. Od razu mi się przypomina fotograf León Verdas, który kazał mi pozować. Jedno z naszych wspólnych zdjęć ustawia na tapecie. Widzę przy tym pojawiający się jego lubieżny uśmiech. Mój kochany mężczyzna. 

- Zdradzisz mi chociaż nazwę restauracji? - Przerywam nagle ciszę panującą pomiędzy nami. Szatyn spogląda na mnie z uwodzicielskim uśmiechem. 

- Daniel. - Odpowiada z francuskim akcentem, który w jego wykonaniu brzmi cholernie seksownie oraz podniecająco. 

- Byłam tam kiedyś z rodzicami. Najdroższa restauracja w Nowym Jorku. 

- Zapomniałaś dodać, że jest najlepszą restauracją z kuchnią francuską i to mój lokal. 

- Tak mistrzu, wybacz mi. 

- Nic się nie stało. - Mruczy seksownym głosem. Przybliża moją rękę do swoich ust, którą następnie całuje. - Będę w swoim biurze miał monitoring na wasz stolik. W razie czego ochroniarze wywalą go. Wiedzą doskonale, jak wygląda Wayne, pokazałem im jego zdjęcie. 

- Perfekcyjnie. - Uśmiecham się. - Zależy mi na tym, aby wykopać go z Manhattanu, tylko jeszcze nie wiem jak. Muszę mieć czas, aby wymyślić dobrą intrygę. 

- Będzie dobrze, możesz liczyć na mnie. - Przypomina mi.

- Wiem o tym doskonale. - Odpowiadam i opieram głowę o jego lewę ramię. 

      Daniel to najdroższa restauracja w całym Nowym Jorku. Leży na Upper East Side, tuż obok słynnej Piątej Alei. Restauracja ta specjalizuje się głównie wspaniałymi daniami francuskimi, które potrafią zadowolić podniebienia każdego człowieka, nawet najbardziej wymagającego klienta. Szefem kuchni jest Francuz o imieniu Daniel. To właśnie dlatego restauracja została nazwana na jego cześć. 

- Moim marzeniem było zainwestować w coś konkretnego przed dwudziestym drugim rokiem życia. Udało mi się. - Przerywa nagle moje milczenie Verdas. Spoglądam na niego zaciekawiona. 

- Dlaczego? - Pytam. 

- Mój tata zainwestował w swój pierwszy lokal w wieku dwudziestu dwóch lat. Mi akurat udało się rok przed nim. Daniel to moja pierwsza restauracja. 

- Słynna na cały Nowy Jork oraz świat. - Dopowiadam. Szatyn uśmiecha się uwodzicielsko. 

       Podchodzi do nas młoda kobieta. Blondynka o niebieskich oczach, ubrana w czarną koszulę, oraz spodnie, wita nas z uśmiechem, w szczególności Leóna. To w końcu on jej płaci i decyduje o podwyżce, czy innych sposobach wynagrodzenia ciężkiej pracy. 
       Kobieta bierze od nas płaszcze, które zanosi do szatni. Znika na kilka sekund. Po chwili ponownie stoi na przeciwko nas. 

- Alison tak, jak wcześniej było ustalone. Na koszt firmy i macie podać im dania, które wcześniej ustaliłem wraz z Danielem. - Kobieta przytakuje. 
        Zaczyna nas prowadzić do odpowiedniego stolika, który znajduje się w zupełnie innej sali. Wiem, że będę bezpieczna i nic mi się nie stanie. Myśl o tym, że León będzie obok, mnie uspokaja. 

        Zostajemy sami. Ja i León. Spoglądam na niego z lekkim uśmiechem. 

- W tym pomieszczeniu są kamery, więc będę miał was na oku. W razie czego tak, jak już wcześniej mówiłem, wezwę ochronę, która pojawi się tu w mgnieniu oka.

- Dzięki. 

         Drzwi nagle otwierają się. Do środka wchodzi we własnej osobie Christian Wayne. Mam ochotę go zabić tu i teraz, za to co zrobił Ludmile, jednak powstrzymuję się. Intryga będzie odpowiednim rozwiązaniem, tylko muszę jeszcze wymyślić jakąś odpowiednią. 

         Czuję, jak Verdas obejmuje mnie w talii i przyciąga do siebie. Tym sposobem dodaje mi pewności siebie, którą w ciągu tych paru sekund zdążyłam stracić. 

         Obserwuję uważnie Christiana. Ubrał się elegancko. Na błękitnej koszuli znajduje się granatowa marynarka, która wspaniale komponuje się w całością. Jego ciemne jeansy podkreślają szczupłe nogi Wayna. 

         Podchodzi do nas zwinnym krokiem. Spoglądam mu w oczy i czuję wstręt po tym, co zrobił mojej najlepszej przyjaciółce. 

- Violetta... León. - Odzywa się jako pierwszy. 

- Hej. - Odpowiada również za mnie Verdas. - Nie musisz się martwić, wszystko jest na koszt firmy, ustaliłem to już z szefem kuchni. Będziecie mieć tu prywatność, w razie czego wołajcie Alison, która was obsłuży. - Czuję, jak jego ręka znika z mojej talii. Spoglądam na niego i dostrzegam jego delikatny uśmiech. Wiem, że jest zazdrosny, widzę to. - Dobrze, a teraz muszę was zostawić. Mam parę ważnych spraw do załatwienia.

         W mgnieniu oka zostawia nas samych. Pięknie, normalnie cudownie. 

         Nie czekając na Christiana, zajmuję miejsce przy stole. Po chwili on również dołącza, siadając naprzeciwko mnie. 

- Opowiedz mi o tym, jak spędziłaś wczorajszy dzień. - Słyszę po chwili jego głos. Spoglądam na niego poważniejszym wzrokiem. 

- Ratując Ludmiłę. Nie znasz jakiegoś takiego idiotę, który specjalnie spotkał się z nią i dosypał jej czegoś do kawy? - Wayne wie doskonale o tym, że mam go na myśli. 

- Nie chciałaś się ze mną spotkać, więc postanowiłem spędzić czas z Ferro. 

- Interesujące. - Komentuję. 

- Jest 1:0. Ja wygrywam. Jestem ciekawy, jak ty się zemścisz. 

- Uwierz mi, jakoś na pewno. 

- Kochaliśmy intrygi. Razem potrafiliśmy wszystko, nawet przekupić dyrektora po naszym wybryku. 

- Skończ z tymi zasranymi czasami liceum i powróć do rzeczywistości! Nie jestem już tą samą Violettą co wcześniej, zrozum to. - Mówię zdenerwowana. Już pięciolatek jest mądrzejszy od niego. 

- Ale ja to rozumiem. - Uśmiecha się uwodzicielsko, po czym bierze do ręki szklankę napełnioną wodą. Upija łyk, spoglądając na mnie. - Teraz gramy inaczej, niż wcześniej. - Spoglądam na niego pytającym wzrokiem. - Jestem bardzo ciekawy, jaki będzie twój następny ruch. Masz już jakiś plan? 

- Powiedzmy. - Kłamię. - Ale pozwól, że nie będę ci na razie o nim mówić. W odpowiednim czasie zostaniesz bezbronną ofiarą i już. - Uśmiecham się chytrze. 

         Christian nie udziela mi odpowiedzi. W tym samym momencie do sali wchodzi Alison wraz z innym kelnerem. Kobieta niesie dwa talerze, które stawia następnie przed nami. Przyglądam się uważnie i po chwili już wiem, że będę się zaraz delektować wspaniałym daniem. Soupe au pistou od zawsze należała do moich ulubionych. 

         Kątem oka dostrzegam, jak blondyn, który wszedł w towarzystwie kelnerki, napełnia nasze kieliszki znanym czerwonym winem Cuve de Moines. Następnie oboje zostawiają nas samych. 

        Zaczynam jeść, nie przejmuję się nim. Po chwili dostrzegam, jak Wayne idzie w moje ślady.
         Zupa z bazylią w wykonaniu Daniela jest bajeczna. Cholera, chciałabym mieć takiego francuskiego kucharza w domu. Grace mogłaby podszkolić swoje umiejętności kulinarne. 
         Podczas jedzenia nie odzywamy się do siebie. Ignoruję jego spojrzenie, które czuję na sobie dość często. Przestań Wayne, to i tak ci nic nie da. Zobaczysz, odpłacę ci się za to, co zrobiłeś Ludmile. 

         W dość szybkim tempie kończymy ostatni posiłek, jakim jest wspaniały deser. Ciasto z rabarbarem Daniela jest wyśmienite. Nie mam pojęcia, ile ten mężczyzna w ciągu nią zarabia, ale na pewno dość duże kokosy. 

         Spoglądam na Christiana, który robi dokładnie to samo. Nasze spojrzenia się krzyżują, przez co po moim ciele przechodzi przyjemny dreszczyk. 

- Mam pomysł. - Odzywa się nagle. - Chodźmy jeszcze na drinka. - No nie, zaczyna się.
         Violka, bądź czujna. 

- Przykro mi, nie mam czasu. - Mówię podczas wstawania z krzesła. Szatyn zatrzymuje mnie ręką. 

- Tylko jeden. - Nie daje za wygraną. 
- Wayne, do dziesięciu umiem liczyć i wiem doskonale to, że twoje jeden to tak naprawdę pięć. Chcesz mnie upić! 
- Owszem, może kiedyś o tym marzyłem. - Wstaje z krzesła i zapina swoją marynarkę. Głośno przełykam ślinę i robię krok do tyłu. 
          Kurde, kurde, kurde... Myśl! 
- Tylko jeden drink, obiecuję. Jeżeli będziesz chciała wyjść, pozwolę ci. Nie mam zamiaru zatrzymywać cię. - Ponownie się do mnie zbliża.
         León! 
- Nie mamy tutaj prywatności. - Mówi ciszej. O cholera, czyli jednak się dowiedział. Pięknie. - W barze będzie okej. 
        Nie udzielam odpowiedzi, tylko wyjmuję swój telefon z kieszeni spódnicy. Dostrzegam SMS-a od mojego ukochanego. 

Wpadliśmy, no trudno. Na przeciwko Daniela jest bar, idźcie tam. Ochrona już wie na kogo powinna zwrócić uwagę. 
Dasz radę. 
Kocham Cię, L

         León jak zawsze jest szybszy ode mnie. Widocznie przewidział taki rozwój wydarzeń, za co jestem mu bardzo wdzięczna.
- A więc jak będzie? - Słyszę głos Wayna. Chowam szybko telefon do kieszeni.
- Wiesz co? - Uśmiecham się delikatnie. - Dzisiaj jest twój szczęśliwy dzień. Zrobię wyjątek i napiję się czegoś w twoim towarzystwie. - Christian słysząc te słowa, uśmiecha się lubieżnie w moją stronę.
- W takim razie czuję się zaszczycony. - Mruczy zadowolony. 

- Czy to na pewno jest odpowiednie miejsce na rozmowę? - Pytam lekko zdenerwowana.
- Ja i ty musimy porozmawiać. - Odpowiada.

          W tle nagle słyszymy piosenkę, która kojarzy mi się z najgorszym dniem mojego życia. Dzień, kiedy poznałam Christiana Wayna. 

- Little girl... - Słyszę nagle z głośników głos Chrisa Cornella. 

- To kto teraz? - Pyta nagle z entuzjazmem Nelly. 

          Spoglądam na jej długie brązowe włosy i uśmiecham się chytrze, popijając wcześniej Martini. 

- Ty. - Odpowiadam krótko. - Masz pocałować Jessicę. 

- Co?! - Krzyczy nagle zszokowana. - Nie jestem lesbijką. 

- Rób to, albo pożegnasz się z elitą Constance Billard. 

- Aaale ja... - Podnoszę prawą rękę do góry i uciszam ją tym gestem. 

- Dobra, skończ. - Burczę. 

          W tłumie nagle dostrzegam przystojnego szatyna, który z uśmiechem popija drinka, spoglądając na mnie. Delikatnie przygryzam dolną wargę, przyglądając się jemu uważniej. Chciałabym go lepiej poznać, może do czegoś pomiędzy nami dojdzie? 
          Mężczyzna nagle wskazuje na parkiet. Chce mnie zaprosić do tańca. 

- Przepraszam. - Mówię nagle. 

         Słyszę masę pytań, jakie one mi zaciekawione zadają, jednak ignoruję to. 

         Dostrzegam, jak szatyn przerywa nagle rozmowę z kolegami. Odkłada na stolik kieliszek napełniony drinkiem i wstaje z krzesła. Przeczesuje prawą ręką włosy sprawiając, że moje serce zaczyna szybciej bić. Jeju... On jest cudowny. 

         Słyszę z tyłu za sobą krzyki podnieconej Penelóp, Nelly, Jessici oraz Kate. Odwracam się w ich stronę i widzę, jak wszystkie zachęcają mnie do tego, abym zaczęła działać. Proszę bardzo, chcą tego, to będą miały. 

         Spoglądam na nieziemsko przystojnego szatyna, który coraz bardziej zbliża się do mnie i zdaję sobie sprawę z tego, że kojarzę go skądś, jednak do końca nie wiem skąd. Dziwne. Może śnił mi się wcześniej? 

         Nieznajomy ponownie obdarza mnie swoim lubieżnym uśmiechem, kiedy staje na przeciwko mnie. Boże, jaki on jest cudowny. 

- Witaj piękna. - Mówi. - Obserwuję cię przez długi czas. Zachwycasz mnie. 

- Nie słyszę to po raz pierwszy, ale mogę udawać zaskoczoną. - Odpowiadam z uśmiechem. 

- Byłoby fajnie. - Przybliża się nagle do mnie. - Zatańczmy. 

         Nie sprzeciwiam się, to sprawi mi przyjemność, tym bardziej z tak przystojnym facetem, jak on. 

         Zaczynamy tańczyć. Początkowo czuję się trochę spięta, jednak z czasem coraz bardziej się rozluźniam. W dość szybkim tempie szatyn staje za mną, kładąc wcześniej ręce na moich biodrach. Tańczymy razem w rytm piosenki, która jest tak naprawdę nasza. 

- That bitch ain't part of me. - Słyszymy. 

- Zapamiętaj sobie ten utwór. Należy do nas. - Uśmiecham się delikatnie i odwracam w jego stronę, kładąc wcześniej ręce na jego umięśnionych ramionach. - Jestem Christian. 

- A ja Violetta. - Odpowiadam. 

- Śliczne imię. Od dzisiaj należysz do mnie. 

         W tym samym momencie obok nas zjawia się barman, który stawia dwa kieliszki napełnione Whisky przed nami. Oboje spoglądamy na niego. Młody brunet wskazuje na blondyna znajdującego się w tłumie, który na mój widok unosi kieliszek z Martini i puszcza do mnie oczko. Egh, ogarnij się.
- Mówiłeś, że się zmieniłeś, ja jednak tego nie widzę. - Mówię i odsuwam kieliszek w stronę Wayna.
- Okej, rozumiem. - Obdarza mnie swoim uwodzicielskim uśmiechem. Muszę zachować zimną krew.
- Nie, nie rozumiesz. Wysyłasz mi jakieś popieprzone rzeczy, teraz zaciągasz tu i chcesz mnie upić.. Znam te tricki, nie uda ci się zaciągnąć mnie do łóżka.
- Ogh, no daj spokój. - Przesuwa z powrotem kieliszek w moją stronę. - To tylko spotkanie, jest super. - Jego prawa ręka wędruje na moje ramię. - Zrelaksuj się, jesteś strasznie spięta. Wyluzuj. Zróbmy sobie jedną noc, jak za dawnych czasów.
- Jeszcze czego. - Prycham i zdejmuję jego rękę.
- Będziemy mieli kontrolę, obiecuję. Wypijemy tylko ten jeden pieprzony drink, a potem ty wrócisz do domu i ja też.
          Zastanawiam się przez dłuższą chwilę nad jego propozycją. W sumie to tylko jeden drink, Whisky. Nie bylibyśmy pijani, nie miałby szansy mnie zaliczyć, więc czemu nie? Jego propozycja jest w miarę korzystna dla mnie.
- Dobra. - Mówię po chwili. - Tylko jeden drink.
- Jeden. - Odpowiada z szerszym uśmiechem.


          Siedzimy na czarnej skórzanej sofie, w prawej ręce trzymam mój trzeci kieliszek Martini. Przyznam szczerze, bawię się wspaniale. Christian ma wspaniałe poczucie humoru, za którym tak bardzo tęskniłam.
          W pewnym momencie, kiedy opowiada mi o kawale, który robił pierwszoklasiście, wybucham głośnym śmiechem. Po chwili Wayne dołącza się do mnie i śmiejemy się przez dłuższą chwilę.
          Uspokajamy się, kiedy podchodzi do nas blondyn, który wcześniej postawił nam drinka. Nie kręci mnie, poza tym mam Leóna.
          Odwracam wzrok w drugą stronę. Słyszę, jak Christianowi dzwoni telefon.
- Hej, jesteś śliczna. - Słyszę głos blondyna, jednak ignoruję go.
         Christian wyjmuje z kieszeni telefon i przyciska zieloną słuchawkę, po czym przykłada ją do ucha.
- Halo... - Po jego głosie słyszę, że jest już lekko podpity. Wywracam oczami i biorę od niego telefon.
- Zadzwoń jutro, jest teraz zajęty mną. - Mówię słodkich głosem. Uśmiecham się do Christiana, który spławia blondyna.
- Na jaki adres mam przywieść dwie działki? - Słyszę poważniejszy głos w słuchawce. Mój wyraz twarzy od razu ulega zmianie. Wiedziałam.
          Szatyn widząc moją minę, zabiera mi telefon, po czym rozłącza się. Nie mam zamiaru tu z nim siedzieć. Chciał mnie oszukać, co za świnia.
- Violetta.. - Zaczyna się tłumaczyć. Patrzę na niego i po chwili uderzam go mocno w policzek. Christian łapie się za obolałe miejsce, podczas gdy ja wstaję z sofy.
- Kłamca. Nienawidzę Cię. - Syczę przez zęby i szybko wybiegam z lokalu.

Witam was już w 2015 roku. Jak tam po Sylwestrze, pewnie odsypiacie i dochodzicie do siebie po ostrym balowaniu? xD Aż mi się serce kroi, kiedy pomyślę sobie, że 7 stycznia powraca rzeczywistość. Szkoła, nauka.. Masakra -.- Dlatego od dzisiaj rozdziały będą pojawiać się tradycyjnie co piątek. Nie może być aż tak dobrze, na zapas mam napisanych 20 rozdziałów, muszę trochę ruszyć na przód xD
Nasz kochany León w końcu wyznał Violettcie swoje uczucia (to było od początku planowane, że dopiero w 20 jej o wszystkim powie). W najbliższych rozdziałach możecie się spodziewać ich cudownych, romantycznych chwil spędzonych ze sobą, a potem za jakiś czas... Coś się wydarzy ;)
Christian zaszalał, nie udało mu się oszukać Violetty. Możecie być pewni, że zapłaci za to i to dość surowo xD

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 21 = Odpowiednia ilość komentarzy (min 50)

xAdusiax