Rozdział 24: Dość

     Panie Grey, to dla Ciebie ;*

    Zmierzam powolnym krokiem w stronę firmy Verdas Company, gdzie umówiłam się z Leónem. Mój ukochany musiał dzisiaj pilnie załatwić parę spraw w firmie, dlatego rano rozstaliśmy się. Nie mam mu tego za złe, całkowicie rozumiem to. Wiem doskonale co to znaczy stać na czele i wszystkiego pilnować. 

      Promienie Słońca muskają moją twarz, co sprawia, że delikatnie się uśmiecham. Jest zimno, jak cholera, w końcu zima tuż tuż. Prawdopodobnie jutro w nocy mają spaść pierwsze płatki śnieżnobiałego puchu, który przykryje mój piękny Manhattan. Trudno, nic na to nie poradzę. Parę miesięcy męki, za to potem ponownie będę mogła wskoczyć w swoje przepiękne sukienki, oraz spódnice, które idealnie podkreślają perfekcyjną figurę.




      Dochodzę do siedzimy Verdas Company i zamieram. Na jej widok zbiera mnie na wymioty. Co ona tutaj do cholery jasnej robi i to jeszcze z nim?!
       Juliet oficjalnie na nowo rozpętała wojnę pomiędzy mną a nią. Podrywa mojego Leóna!
- Spokojnie Castillo, zaraz zrobisz jej łomot. - Mówię cicho do siebie.
      Prawą ręką ściągam swoje czarne okulary przeciwsłoneczne Chanel i chowam do granatowej torebki Prady. Wydymam usta i przyspieszam krok. Przepycham się przez tłum, dzięki czemu dość szybko dochodzę do nich.
      Juliet ubrana w czarny długi płaszcz, opiera się plecami o limuzynę Leóna. Mój ukochany stoi obok niej w tej samej pozycji i delikatnie się uśmiecha. Jego wzrok jednak skupiony jest na chodniku.
      Cholera jasna, co ona sobie myśli? Skoro sama nie chce się ze mną kłócić, dlaczego prowokuje i zaczyna?
      Na mój widok blondynka spogląda na mnie swoimi błękitnymi oczami. W jej oczach widzę niepokój i dobrze. Niech stąd spada i to jak najdalej.
- Violetta. - Mówi ciszej do siebie.
      León słysząc to, spogląda na mnie. Ja jednak nie odwzajemniam tego. Mój wzrok skupiony jest na niej.
- Juliet, chcesz mnie zdenerwować? - Zadaję jej pytanie i krzyżuję ręce na piersiach.
- Violetta. - Moje imię wypowiada León, jednak ignoruję go.
- Niby czym? Rozmawiam sobie ze znajomym, wrzuć na luz. - Odpowiada Shanon.
- Tak się składa, że ten znajomy, to mój chłopak, więc masz się do niego nie zbliżać, rozumiesz?
- Sorry, nie wiedziałam, że to twój chłopak. - Spogląda na niego zalotnie, a następnie na mnie.
- Juliet Shanon, doskonale wiedziałaś, że jestem związana z Leónem Verdasem. Nie uwierzę w to, że nie czytasz tabloidów i nic nie wiesz o naszym związku. - Zawieszam na chwilkę głos, zastanawiając się, co dalej powiedzieć. - A teraz zabieraj tą swoją klasycznie prostą amerykańską urodę i idź stąd, póki jeszcze jesteś żywa. - Podnoszę głos.
       Blondynka wyciąga z torebki czerwoną paczkę Malboroo wraz z zapalniczką. Zamyka ją i ponownie spogląda na mnie.
- Jesteś szurnięta. - Jej wzrok przenosi się na Leóna. - Cześć. - Rzuca i odchodzi.

- To ty jesteś szurnięta, Shanon! - Krzyczę za nią, jednak ona mnie nie słyszy.

      Spoglądam na Leóna i dostrzegam, że robi to samo. Jestem ciekawa, jak zaczęła się ich rozmowa, oraz dlaczego mała J wybrała Leóna. Chce wojny, ma już ją zagwarantowaną. 

- Wytłumacz mi to. - Mówię poważniejszym głosem i krzyżuję ręce na piersiach. - Dlaczego rozmawiałeś z nią?

- Kochanie... - Jego głos jest aksamitny, jak zawsze.
         Cicho wzdycham i spoglądam niego pytającym wzrokiem.
- Nie wiedziałem, że aż tak bardzo nie przepadasz za Juliet. 

- A właśnie, że wiedziałeś! - Wybucham nagle. - Powiedziałam ci o tym, jak byliśmy poza miastem. Mówiłam ci, że nienawidzę tego wcielenia diabła. Ona zawsze zrobi wszystko, aby mi dokopać. - Przypominam mu. 

- Dobrze, przepraszam.
        Wyciąga prawą rękę w moją stronę, jednak ja ją odtrącam. Mimo tego, że to była jedna pieprzona rozmowa, zranił mnie tym, cholernie.
- Co jest? Chodź, zjemy coś. 

- Nie jestem głodna. - Odpowiadam i z trudem przełykam ślinę. 

- Kochanie, przepraszam. 

- Chcę pobyć sama. Przepraszam. - Mówię szybko i odchodzę. 

        Dlaczego mnie to aż tak boli? Za każdym razem, kiedy wspominam ten dzień, w którym Ona odebrała mi Christiana, serce rozrywa mi się na małe kawałeczki. Zabrała mi chłopaka, który za czasów Constance Billard był dla mnie tak naprawdę najważniejszy. Pomimo wielu jego wad, pokochałam go, a potem straciłam przez Shanon. 

     Gdybym miała siedemnaście lat, usiadłabym na ławce w Central Parku i wyciągnęłabym z torebki ulubioną paczkę swoich papierosów oraz zapalniczkę. Wyjęłabym jeden z nich, a po chwili zapaliłabym i zaciągnęła się parę razy. Miałabym założone czarne okulary przeciwsłoneczne od Chanel, które zakrywałyby moją ciemniejszą karnację. Moje niesforne loki musiałabym odgarniać co jakiś czas z powodu lekkiego podmuchu wiatru, który powiewałby od wschodniej strony. 

       Jego dotyk sprawia, że myślami powracam do rzeczywistości. Stoi przede mną ósmy cud świata, a w jego oczach dostrzegam zmartwienie. Och mój kochany, dlaczego cię tak potraktowałam? Zachowałam się jak jakaś totalna idiotka, która nie ufa swojemu chłopakowi. 

- Przepraszam. - Mówi szybko i przytula mnie do siebie mocno tak, jakby miał mnie już nigdy więcej nie zobaczyć. 

       Bez żadnego oporu odwzajemniam uścisk i przytulam się do niego jeszcze mocniej. Idiotka - karcę się w myślach. 

- Nie chcę cię stracić. - Słyszę nagle.
       Uśmiecham się delikatnie. 

- I nie stracisz... Uwierz mi.

- Chodź, zjemy coś w twojej ulubionej restauracji. 

- Daniel? - Uśmiecham się szerzej. 

- Tak. - Odrywa się ode mnie i płata nasze palce razem.

- Przyznaj się do tego, że podczas balu absolwentów miałaś jakiś plan. - Mówi nagle mój ukochany, podczas jedzenia wspaniałego Ratatouille. 

         Podnoszę wzrok spod talerza i spoglądam na niego pytającym wzrokiem. 

- Te twoje koleżanki... Miałaś ustalony jakiś plan z nimi, tak? - Wyjaśnia i zadaje mi inaczej pytanie. 

- Oczywiście. - Uśmiecham się delikatnie. - Zawsze mam jakiś plan, szczególnie na Christiana Wayna. 

- A więc zdradź co zaplanowałaś wtedy na ten cudowny wieczór. 

- Prosta piłka. Miały trzymać Wayna jak najdalej ode mnie. Aby bardziej zachęcić je do rywalizacji, podniosłam stawkę. Ta, jako pierwsza na moich oczach pocałuje Christiana, wybierze sobie suknie z mojej szafy. Udało się. Wygrała Penelópez. 

- Takie proste, a zarazem perfekcyjne. - Komentuje León.

- No widzisz. - Obdarzam go swoim delikatnym uśmiechem i powracam do jedzenia wspaniałego Ratatouille.
       W trakcie posiłku wielokrotnie wymieniamy się zalotnymi spojrzeniami. 

       Myślami próbuję powrócić do czasów Constance Billard. Jestem ciekawa, czy pamiętam Leóna, który cholernie seksownie wyglądał w mundurku. Na pewno dużo dziewczyn uganiało się za nim, przez co był prawie najpopularniejszy w całej szkole. 

- Jak się poznałeś z Diego? - Zadaję mu po chwili pytanie zaciekawiona. Doskonale sobie przypominam, że zna Domingueza. 

- Pewnego dnia za murami szkoły paliłem.
         On palił?
 - W pewnej chwili dołączył do mnie Dominguez i tak jakoś poszło. 

- Paliłeś? - Pytam dla pewności. 

- Tak, ale to było kiedyś. Dzisiaj nie potrafię zaciągnąć, obiecałem sobie, że nigdy już tego nie zrobię. - Wyjaśnia. - A ty? Jakoś nie przypominam sobie ciebie z papierosem w ręku. 

- Choćby dlatego, że dość dawno z tym skończyłam... A tak w ogóle to chodziłam palić do Central Parku. To miejsce było dla mnie najlepsze. Mogłam się tam uspokoić i znaleźć rozwiązanie w trudnej sytuacji. 

- Ile lat już nie palisz? 

- Osiem. A ty? 

- Dziesięć. - Uśmiecha się delikatnie. - Wychodzi na to samo. - Przytakuję. 

        Nasze talerze w dość szybki tempie zostają puste po wspaniałym Ratatouille. Moje podniebienia jest zachwycone daniem, który zjadłam w towarzystwie najwspanialszego faceta na Ziemi.
- I jak? - Pyta, kiedy widzi mój zadowolony uśmiech.
- Wspaniale. - Mruczę zadowolona. - Mam ochotę pójść do kuchni i paść przez Danielem na kolana, prosząc, aby został moim mężem.
- Nawet nie próbuj. - Ostrzega mnie lodowatym głosem.
- Jej, przecież żartuję. Spokojnie, uspokój się.
       


       W przeciągu następnych paru minut opuszczamy restaurację. Wsiadamy do czarnej limuzyny, za kierownicą której siedzi Arthur i zaczynamy jechać przed siebie. Jestem ciekawa gdzie, do mnie, do niego, czy może w zupełnie innym kierunku.
       Trochę się wściekł na mnie za to, co powiedziałam o Danielu, ale przecież tylko żartowałam. Co, nie mam już prawa nawet pożartować?
       Odwracam nagle wzrok i spoglądam na niego. Siedzi i obserwuje z wielką uwagą wieżowce. Niepokoi mnie strasznie ta cisza - na prawdę aż tak go to zabolało? No bez przesady.
- León. - Odzywam się nagle, kiedy kładę rękę na jego dłoni. - Jesteś na mnie zły, tak? - Dopytuję się dla pewności.
- Nie, nie jestem. - Spogląda na mnie swoimi szmaragdowymi oczami. - Przepraszam. Mam po prostu mętlik w głowie, to wszystko.
       Mętlik? Jaki znowu mętlik?
- O co chodzi? - Pytam.
       Przybliżam się bardziej do niego z nadzieją, że opowie mi wszystko. Jednak to jest León Verdas, on nigdy mi o niczym nie powie. Będzie ukrywać wszystkie sekrety wewnątrz siebie. To jest ta jego chora, porąbana logika.
- Nie ważne. - Odpowiada po chwili cichszym głosem.
       Samochód nagle zatrzymuje się. Nie rozglądam się dookoła, tylko patrzę na niego z nadzieją, że zacznie do mnie mówić. Niestety. Nic z tego.
- Panno Castillo. - Słyszę głos Arthura ze swojej lewej strony.
       Odwracam głowę i patrzę na niego. Otworzył mi drzwi, co oznacza, że muszę wysiąść. Dziwne. To wszystko jest tak dziwnie popieprzone, że zaczynam się aż bać. Co się stało? Kto ma wpływ na to, że kolorowa, przepiękna bajka przemieniła się nagle w okropną szarą rzeczywistość? Juliet? Moja wypowiedź na temat Daniela? Czy może to, że uciekłam do Central Parku?
       Spoglądam po raz ostatni na Leóna, który nic nie mówi, tylko na mnie patrzy. No co? Powiesz mi o co tutaj chodzi, czy nie? Ta twoja tajemniczość dobija mnie dzisiaj i to bardzo.
- Dzięki za odpowiedź. - Burczę niezadowolona.
       Szybko wysiadam z limuzyny i kieruję się w stronę wejścia. Tuż przed wejściem do środka, staje nagle przede mną León. Do jasnej cholery, odsuń się, jestem teraz na ciebie wściekła!
- Violetta zrozum, ja.. - Próbuje coś powiedzieć, jednak mu przerywam.
- Nie obchodzi mnie twoje wytłumaczenie, rozumiesz? Nie chcesz mi mówić, to nie mów. Tylko to jest dziwne, powinieneś mieć do mnie zaufanie, przecież jestem twoją dziewczyną.
- Wiem o tym. - Kładzie swoją prawą rękę na moim lewym ramieniu. - Przepraszam. Okej, zachowa...
       Nie kończy. Słyszymy nagle dźwięk pochodzący z jego IPhone'a. Niezadowolony wyjmuje go z kieszeni i spogląda na wyświetlacz. Otwiera szerzej oczy, podczas czytania wiadomości tekstowej.
- Co jest? - Pytam zaniepokojona.
       Przenosi wzrok na mnie i patrzy tym swoim tajemniczym spojrzeniem. Nie no, mam już dość tych jego humorków. Albo zacznie mi mówić o co chodzi, albo..
- Muszę już iść. - Dodaje szybko i zostawia mnie po środku zatłoczonej ulicy.




Dzisiaj nie będę się rozpisywać, jestem chora i nie myślę totalnie.. 
Zgodnie z moją wcześniejszą zapowiedzią, szczęśliwa Leónetta się skończyła/kończy. Coś z naszym Leónem jest nie tak. Pytanie tylko kto ma taki wpływ na niego? Juliet, czy może jednak ktoś inny?

Nie zdradzę ;*

Rozdział 25 = Odpowiednia ilość komentarzy (min.50)

xAdusiax