Rozdział 21: Blue Camp

Z dedykacją dla Rachel

- Perfekcyjnie. - Mówię do siebie, kiedy widzę swoje odbicie. 

     Mam na sobie śliwkową sukienkę od Prady, sięgającą mi do kolan. To mój nowy nabytek, z którego jestem zadowolona. Na nogach mam czarne szpilki od Christiana Louboutina, które idealnie pasują do mojej czarnej torebki pochodzącej z ekskluzywnej linii domu mody Fendi.
     Odgarniam niesforny kosmyk włosów za ucho i poprawiam swoje usta czerwoną szminką. Po raz ostatni się sobie przyglądam i wreszcie mogę stwierdzić, że jestem gotowa.

     Za niedługo w Nowym Jorku ma zawitać śnieg. Wszystko zostanie przykryte białym puchem, a mój Manhattan razem z nim przybierze jeszcze większego uroku. Już nie mogę się doczekać Świąt, które spędzę w gronie rodzinnym.
     Dzisiejsza pogoda jest wspaniała. Słońce, niebo bez chmur, ciepło... Uwielbiam korzystać z takich chwil, zanim będę musiała wszystkie swoje szpilki odłożyć na bok. 

     Schodzę na dół po marmurowych schodach. O dziwo dostrzegam Federico, czekającego na mnie. W jakiej sprawie? Po co? Do mnie? Dlaczego nie do Ludmiły? Przecież to jej powinien się tłumaczyć, nie mi. 

     Cicho wzdycham, kiedy staję przed nim. Brunet spogląda na mnie. W jego oczach dostrzegam smutek. 

- Coś się stało? - Mój głos nie jest przyjazny. Zranił Ludmiłę, zranił mnie. - Mam dzisiaj bardzo napięty grafik. - Szybko dodaję, aby móc się go pozbyć. 

- Ludmiła nie chce ze mną rozmawiać, proszę... W tobie jest moja nadzieja. 

    Jedyne słowo, które teraz nasuwa mi się na myśl, to dupek. Zranił ją, nie dał szansy wytłumaczyć, kiedy ona tak naprawdę dochodziła do siebie po używkach. 

     Wzruszam ramionami. Podchodzę do Grace, która w rękach trzyma mój granatowy płaszcz od Chanel. Biorę go od niej, po czym zakładam na siebie. Dziękuję jej uśmiechem. 

- Violetta. - Słyszę jego głos. Nie odpuszcza. Odwracam się do niego i poprawiam swoją torebkę. 

- Przykro mi, śpieszę się. - Mówię i zaczynam kierować się w stronę windy. 

     Tuż przed zamknięciem się drzwi, do środka wchodzi on. Cicho wzdycham. Jest strasznie uparty. Jak Ludmiła mogła z nim wytrzymać? 

     Bez pukania wchodzę do pokoju Ludmiły. Dostrzegam ją, jak siedzi na swoim łóżku i przegląda coś w laptopie. Po chwili podnosi swój wzrok i kieruje go na mnie. Uśmiechamy się delikatnie, jednak kiedy w moich myślach pojawia się Federico, od razu poważnieję.

- Dobra, nie rozumiem, jak można chodzić z Federico McCainem. Ale tym bardziej nie pojmuję tego, jak można po nim rozpaczać? - Pytam i kładę swoją torebkę na jej łóżku.

- Jak zawsze potrafisz mnie pocieszyć. - Odpowiada blondynka z lekkim uśmiechem. 

- Ja mogę cię pocieszyć. - Mówi Federico, który właśnie wchodzi do pokoju.
    Blondynka spogląda na mnie wściekłym wzrokiem. 

- Nie patrz tak na mnie. - Podnoszę ręce do góry w geście obronnym. - Wysiadłam przy pięćdziesiątej trzeciej i próbowałam uciec. Jest jednak szybszy niż myślałam. - Mówię na swoją obronę. - Poza tym dobrze wiesz, że bieganie w szpilkach od Christiana Louboutina jest cholernie trudne. 

- Nie ważne. - Komentuje ciszej blondynka i odwraca wzrok w drugą stronę. 

     Odwracam głowę do tyłu i patrzę ja Federico, jak spogląda na Ludmiłę z wielką miłością w oczach. Cholera, pasują do siebie, No ale skoro on nie potrafi jej zaufać, ten związek nie ma sensu. 

- Dobra, to ja lepiej pójdę. - Przerywam krępująca ciszę i spoglądam na Ludmiłę. - Oto mój sposób na opanowanie stresu. Zmieszaj jednego przystojniaka z nową parą skórzanych kozaczków, nowym kaszmirowym sweterkiem, całonocną imprezą i kilkoma drinkami. Potem długi poranek w łóżku i kubek gorącej czekolady. - Odgarniam kosmyk włosów za ucho. - Porozmawiajcie, może uda wam się dojść do porozumienia. - Wskazuję na nich.
    Biorę do ręki czarna torebkę i podchodzę do drzwi. 

- Violu... - Zatrzymuje mnie nagle głos Ludmiły. Odwracam się i spoglądam na nią pytającym wzrokiem. - Dzięki, jesteś kochana. 

     W odpowiedzi posyłam jej buziaka, po czym opuszczam pokój. Mam nadzieję, że wszytko pomiędzy nimi wróci do normy.

- Penelóp, masz szanse na to, aby zmyć z siebie swoją porażkę i zatrzymać moją suknię. - Mówię poważniejszym głosem.

- Jak? - Zadaje mi pytanie z entuzjazmem i podnieceniem. 

- Spotkasz się z Waynem dzisiaj o czternastej w Central Parku koło fontanny. Powiesz, że się spóźnię i poprosiłam cię, abyście razem spędzili czas. Ja zajmę się resztą. 

- Bułka z masłem. - Odpowiada. 

- Porażka nie wchodzi w grę. - Podaję jej kartkę. - Naucz się tego na pamięć, masz parę godzin. A teraz możesz już wracać.

      Brunetka posłusznie przytakuje głową i wchodzi do windy. 

      Odwracam się i kieruję w stronę salonu, gdzie na sofie siedzi León. Nasze spojrzenia się w pewnym momencie spotykają. Uśmiecha się do mnie, na co ja odpowiadam mu tym samym. 

      Zajmuję miejsce obok niego. Szatyn obejmuje mnie ramieniem i przyciąga bardziej do siebie. 

- Dzwonił? - Pytam dla pewności. 

- Nie. Gabe to porządny detektyw. Zawsze szuka do ostatniej chwili, więc nie martw się. 

- Wszystko jest super, ale potrzebuję ten numer już teraz. Rodzice Christiana muszą wiedzieć wcześniej o tym wszystkim, w końcu to oni odegrają w tym dość dużą rolę. 

- Spokojnie. - Mruczy i całuje mnie w policzek. - Lubisz intrygi, nie? 

- Uwielbiam. - Uśmiecham się delikatnie, spoglądając na niego. - Intrygi to czasy Constance Billard, byłam w tym świetna. A teraz, kiedy mam okazję raz na zawsze pozbyć się Christiana z Manhattanu, dlaczego miałabym nie spróbować? Jestem tego pewna, że się uda. Potrzebuje tylko ten pieprzony numer, to wszystko.

- Spokojnie. Gabe nigdy mnie nie zawiódł. 

       Pomiędzy nami zapada cisza. Moja głowa nadal spoczywa na jego lewym ramieniu. 

- Pamiętaj, że zabieram cię gdzieś dzisiaj. - Mówi po chwili. 

- Wiem kochanie, pamiętam. - Odpowiadam.
       Jestem ciekawa, co zaplanował. 

      Stoję za drzewem i spoglądam w stronę fontanny, pod którą stoi Penelóp. Hiszpanka nerwowo chodzi w kółko i spogląda na zegarek. Cicho wzdycham i chowam się za pniem. 

      Przede mną stoją rodzice Christiana, którzy postanowili mi pomoc. Wszyscy troszczy troszczymy się o niego i chcemy, aby w końcu wyszedł z nałogu.
      W wciągu najbliższych sekund ma się tutaj zjawić nasza ofiara. Wszystko i tak zostało już przygotowane. Rodzice Christiana zaakceptowali moją propozycję z czego bardzo się cieszę. 

- Będzie dobrze. - Uśmiecham się i ponownie wyglądam zza drzewa. 

     Penelóp z podnieceniem rozmawia o czymś z Waynem, który stoi do mnie plecami. Okej, a więc to jest ten moment. 

- Idziemy. - Mówię i wchodzę za chodnik, za pomocą którego dochodzę do fontanny.
     Staram się podsłuchać ich rozmowę. Penelóp dostrzega mnie, jednak ignoruje to. Brawo P, jesteś moją mistrzynią. 

- Czyli ona planuje mnie tak zostawić? - Pyta nagle Christian. Okej, to jest ta chwila. - Znowu będę sam.

- Oh, nie jesteś sam Christian. - Oboje spoglądają na mnie, słysząc mój głos. - Jestem tutaj i przyprowadziłam ludzi, którzy bardzo chcieli by cię zobaczyć. - Wskazuję na rodziców Christiana. - Myślę, że pamiętasz swoich rodziców.

      Państwo Wayne podchodzą do mnie, Penelóp posłusznie znika, a z tyłu za Christianem staje czwórka ochroniarzy, przez co nie ma szans na ucieczkę.
    Uśmiecham się chytrze w stronę szatyna, który z szeroko otworzonymi oczami spogląda na swoich rodziców. W sumie nie dziwię mu się. Miał być na odwyku, a tym czasem przebywa na Manhattanie. 

- Mama, tata... - Mówi szatyn i nerwowo przeczesuje swoje włosy.
     Widzę po nim, że jest zdenerwowany i zakłopotany. To dobrze, ma za swoje.
- To nie jest tak, jak myślicie. - Próbuje się jakoś wytłumaczyć. Cicho się śmieję i wyciągam z torebki paczkę chusteczek higienicznych.

- Mój drogi Christianie, trzymaj. - Mówię i podaję mu chusteczkę higieniczną. - Jeszcze zaraz się popłaczesz. 

- Masz nam dużo do opowiedzenia, synu. - Odzywa się Phil, ojciec mojego byłego. 

- Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. - Komentuję i krzyżuję ręce na piersiach. 

- Nie, nie będzie. - Upiera się mama Christiana. 

- Albo nie będzie. - Wzruszam ramionami. - Twoi rodzice bardzo się o ciebie martwili, Ch. Opowiedzieli mi wszystko, łącznie z tym co zrobiłeś w wieku piętnastu lat. Na prawdę sprzedałeś swój najdroższy prezent, żeby kupić używki? Żałosne. 

- To były inne czasy, odłożyłem to teraz na bok. - Syczy.

- Kiedy? Wtedy, jak niby wyleciałeś do internatu i planowałeś uciec do Ibizy? Czy może wczoraj, jak odebrałam twój telefon i rozmawiałam z dostawcą? - Uśmiecham się chytrze. 

- Nawet nie wiesz, gdzie chcieli mnie wysłać, to miejsce było okropne. 

- Teraz się do niego przyzwyczaisz. - Mówi Alice i poprawia swoje blond włosy.
- Nie, to wszystko jest chore. Jjja ... jjja lepiej już pójdę.
     Robi parę kroków do tyłu, jednak po chwili przestaje. Zapewne przypomina sobie o ochroniarzach, którzy go otoczyli ze wszystkich stron. Po raz pierwszy Christian Wayne jest bezbronny. 

- Zostań z rodzicami, to ja już pójdę. - Mówię. - Ogh, prawie zapomniałabym o najważniejszym. - Wyciągam z torebki broszurę i podaję ją Christianowi. - Tu są informacje na temat Blue Camp, oraz tego co tam cię czeka. Nie martw się, będzie fajnie, już ja o to zadbam. Właścicielką jest dość bliska znajoma mojego taty. A wiesz co to oznacza? Będę wiedziała o wszystkim. Spróbuj tylko stamtąd uciec, a dowiem się od razu. 

- Pojedziesz tam synu. - Odzywa się tym razem Phil. - To odpowiednie miejsce, dla takich osób jak ty. 

- No właśnie. - Uśmiecham się chytrze. - Twój pokój już na ciebie czeka. A i jeszcze jedno. - Przybliżam się do niego. - Zapamiętaj. To ja teraz mam władzę i jeżeli jeszcze raz tak skrzywdzisz Ludmiłę, nie będzie miło. - Mówię i szybko odchodzę. 

      Opuszczam Central Park i dostrzegam Leóna, jak stoi oparty plecami o swoją czarną limuzynę. Mija go mnóstwo kobiet, które podniecone jego wyglądem spoglądają na niego, a potem widząc jego niezainteresowanie, szybko speszone odchodzą. Przykro mi moje panie, ten mężczyzna jest mój. 

      Podchodzę do niego z uśmiechem. Jestem taka szczęśliwa, że to wszystko się udało. Od teraz będę miała spokój z Waynem przez najbliższy czas. 

- Twój uśmiech chyba oznacza zwycięstwo, prawda? - Pyta mnie i łapie w talii, następnie całuje namiętnie. 

- Zwycięstwo, triumf... Udało się. - Odpowiadam po oderwaniu. 

       Szatyn obdarza mnie swoim przepięknym uśmiechem. Odwzajemniam go i wsiadam pierwsza do środka samochodu. Po chwili dołącza do mnie i splata nasze palce razem.
       Samochód zaczyna jechać. Przemierzamy cały Manhattan. Po chwili dociera do mnie, że wyjeżdżamy z Nowego Jorku. Jestem ciekawa, jaki jest cel podróży. Jedno jest pewne - nasz wypad za miasto nie będzie trwać długo, w poniedziałek León musi znowu wrócić na Upper East Side z powodu spotkania. No nic. Każda z nim chwila jest dla mnie wspaniała, kocham go i cieszę się z tego, że jesteśmy razem. On i ja, nic nas nie rozdzieli. Jestem tego pewna.



Oddaję w wasze ręce 21. 
A w nim wreszcie Violetta ,,wywaliła'' z Manhattanu Christiana. Czy to sprawi, że problemy znikną? Może tak, może nie. Powiem wam tyle: póki co cieszcie się, że są jeszcze razem xDD Bo potem jak już się rozstaną to na dłuuuugo xD
Łatwo można się domyślić - Ludmiła i Federico do siebie wrócili ;) 

NIE NOMINUJCIE MNIE DO LBA!

Egh, nie mam weny na tą notkę pod, musicie mi wybaczyć xD

Ja chcę ferie! Kto tak jak ja siedzi w szkole do 13 lutego? Ja normalnie zwariuję -.-

Dobra, nie męczę was już dłużej...

Czekam na wasze opinie,

Rozdział 22 = Odpowiednia ilość komentarzy (min 50)

xAdusiax