Rozdział 22: Hamptons

Z dedykacją dla Levone

 

    Po jakiś czterdziestu minutach jazdy, samochód nagle zatrzymuje się. Rozglądam się. Dostrzegam przed nami ogromną luksusową willę. Od razu przenoszę wzrok na Leóna, który delikatnie przytakuje. Uśmiecham się w ramach odpowiedzi, po czym wysiadam z limuzyny.

    Przepiękny dom koloru beżowego mieści się na wzniesieniu z widokiem na Atlantyk. Czuję lekki chłód, który niesie znad Oceanu, jednak to normalne podczas. Za niedługo wszystko co piękne zostanie przykryte białym śniegiem. 

- Podoba Ci się? - Zadaje mi pytanie León, który nagle pojawia się tuż obok mnie. Splata swoje palce z moimi i uśmiecha się uwodzicielsko. 

- Bardzo. - Mówię zgodnie z prawdą. - To miejsce jest cudowne. Już sobie wyobrażam, jak jest tu w lecie. 

- Jeszcze lepiej. - Uśmiecha się.
- A tak właściwie to gdzie jesteśmy? - Zadaję pytanie zdezorientowana. Nie śledziłam drogi, czego teraz bardzo żałuję.
- Hamptons. - Odpowiada z uśmiechem. - Chodź, musisz zobaczyć resztę. - Ciągnie mnie w stronę wejścia.
- A nasze bagaże?
- To działka Arthura. 

    Cały dom został wykonany w stylu nowoczesnym. Każdy pokój zachwyca mnie swoim wnętrzem i sprawia, że mam ochotę spędzić tu całe swoje życie.
     W sumie mogłabym tu nawet zamieszkać. Jest cicho, przyjemnie, spokojnie, tylko czterdzieści minut do Nowego Jorku, nie aż tak daleko. Na pewno jest to świetne miejsce na spędzenie wakacji. Tydzień, pięć dni, albo dwa można spędzić w Hamptons bardzo aktywnie. Pływanie w morzu, korty tenisowe, liczne parki, czy nawet pływanie łódką po jeziorze. W tym mieście jest wszystko.

     Stajemy nagle przed drewnianymi drzwiami. Znajdujemy się na drugim piętrze. Jestem bardzo podekscytowana tym, co znajduje się za nimi. W sumie nie będę zdziwiona, już niczym. Ten dom jest cholernie duży, posiada nawet salkę do gier, w której po środku stoi stół do gry w bilarda. 

- Otwórz. - Proszę go.
     Czuję się, jak jakaś pięcioletnia dziewczynka, która zaraz wejdzie do swojego różowego królestwa. 

- To miejsce należy tylko do nas. - Mówi uwodzicielskim głosem Verdas. - Spędzimy tu wiele godzin. Nie mam na myśli tylko stosunku, mam na myśli również sen. - Otwiera drzwi. 

     Wchodzę do środka i dosłownie odbiera mi głos. Sypialnia jest niesamowita. Ogromne łóżko zostało okryte aksamitną kremową pościelą, która idealnie współgra z wystrojem wnętrz. Dostrzegam widok Atlantyku i uśmiecham się delikatnie. Już to sobie wyobrażam. On i ja rano, w łóżku leżymy i spoglądamy w stronę wyjścia na taras. Cudownie.  

- Wspaniale. - Komentuję po dłuższej chwili. 

- Wyobraź sobie lato. - Przymykam oczy i spełniam jego prośbę - Oboje budzimy się w swoich objęciach i słyszymy, jak fale obijają się o kamienie. Leżymy w łóżku, całujemy się, jemy śniadanie... Wszytko cokolwiek chcesz.
      Uśmiecham się delikatnie i otwieram oczy, po czym spoglądam na niego.
- I tak pewnego dnia zrobimy kolejny krok do przodu. - Mruczy, po czym całuje mój policzek. - Potem jeszcze jeden. - Powtarza swój poprzedni ruch. - I jeszcze. 

- Aż dojdziemy do ostatniego etapu. - Mówię, na co on przytakuje głową. 

- Jesteś może głodna? - Zadaje mi pytanie troskliwym głosem. 

- Wiesz co? Czytasz mi w myślach. - Odpowiadam z uroczym uśmiechem. 

      Wychodzimy z domu, trzymając się za ręce. Jest już troszkę zimniej, więc musiałam zmienić swój ubiór. Mam na sobie ciemne jeansy, do tego biały podkoszulek i czarną skórzaną kurtkę. Nie wiem dlaczego, ale León kazał mi się tak ubrać. Ciekawe co on kombinuje... 

      Słońce powoli zaczyna zachodzić, a my gdzieś idziemy. Szczerze mówiąc sądziłam, że spędzimy miły wieczór, grając w bilarda w domu, ale widocznie mój ukochany ma lepszy pomysł. 

      Wchodzimy o dziwo do garażu. W środku dostrzegam dwa czarne sportowe samochody, które są identyczne. 

- Ładne. - Komentuję po chwili oglądania. 

- Mercedes SLR McLaren. - Odpowiada. - Ale nie po to tutaj przyszliśmy. - Spoglądam na niego zaciekawionym wzrokiem, jednak on ignoruje to. 

      Dopiero teraz zauważam, jak w drugiej ręce trzyma mały pilot. Przyciska biały okrągły guzik i drzwi zaczynają się otwierać. W środku dostrzegam stojący czarny motor, a tuż obok niego dwa kaski. 

- Chyba sobie jaja robisz. - Mówię po chwili, kiedy dociera do mnie co będziemy robić. - Motor to najniebezpieczniejszy pojazd, jaki istnieje! Nie wsiądę na to wybacz mi, ale chciałabym dożyć chociaż do trzydziestki. 

- Kotku, to jest bezpieczne. - Odpowiada León i chowa srebrny pilot w kieszeni swojej czarnej skórzanej kurtki. - Uwielbiam jazdę na motorach. To mój sposób na radzenie sobie ze stresem. Zawsze jeżdżę, kiedy mam zły humor, albo jestem wściekły. 

- A teraz? - Pytam i spoglądam mu głęboko w te szmaragdowe oczy. 

- Chcę wybrać się z tobą na przejażdżkę. - Odpowiada z uwodzicielskim uśmiechem. 
       Puszcza moją rękę. Podchodzi do motoru bierze do ręki granatowy kask, następnie wraca do mnie. 

- Będziesz w tym bezpieczniejsza. - Mówi, po czym zakłada mi na głowę kask. Wymuszam na swojej twarzy delikatny uśmiech, chociaż tak naprawdę czuję się w nim okropnie. - Wyglądasz w nim wspaniale. 

- Egh, nienawidzę kasków. - Cicho wzdycham. - Ale dla ciebie zrobię wszystko. 

- Nie przesadzaj, wyglądasz w nim wspaniale. - Odpowiada i zakłada na siebie drugi, również w tym samym odcieniu. - A teraz chodź tu do mnie. - Mruczy i przyciąga mnie za rękę do siebie. - Ja będę z przodu, a ty z tyłu. Twoje piękne rączki muszą obejmować mnie, więc mam nadzieję, że to zrobisz. 

- Masz nie jechać powyżej stu kilometrów na godzinę. - Grożę mu palcem. Szatyn uśmiecha się uwodzicielsko. 

- Zaufaj mi. - Szepcze swoim seksownym głosem. - Wszystko będzie dobrze. 
       No to jedziemy...

        Leżymy na olbrzymim łóżku, patrząc na siebie. Szmaragdowe oczy w piwne. Po naszej szalonej przejażdżce po Hamptons oraz jego okolicach, wzięliśmy wspólnie gorącą kąpiel. Tradycyjnie nie mogło się obejść bez pieszczot, namiętnych pocałunków, czy rozmów na przeróżne tematy. 
- Opowiedz mi o tym, jak dostałeś się na Harward. - Przerywam panującą ciszę w pomieszczeniu. 
      Dostrzegam, jak na jego twarzy pojawia się ten dobrze mi znany łobuzerski uśmiech. Od razu przypomina mi się moja tapeta w telefonie, na której widnieje On. Najprzystojniejszy mężczyzna, uśmiechający się łobuzersko w stronę obiektywu. Boże....
- A więc moja maleńka chce wiedzieć, jak dostałem się na Harward? - Mruczy. 
       Boże przestań, zaraz zwariuję. 
- No okej. 
       Obejmuje mnie prawy ramieniem. Moja głowa tym razem spoczywa na jego umięśnionym torsie. - Był piękny i słoneczny dzień. Pamiętam, że bardzo się denerwowałem, w końcu to Harward, a nie byle jaka uczelnia. Rozmowę ze mną przeprowadzała dość młoda kobieta. Blondynka o niebieskich oczach. Chyba miała na imię Natalia. Szczupła, nawet wpadła mi w oko. 
      Świetnie. Liczę na to, że opisze mi przebieg rozmowy, tym czasem on pamięta tylko to? Kobietę, która przeprowadzała z nim rozmowę kwalifikacyjną? 
- Dalej. - Mruczę. - Nie musisz mi opisywać jej wyglądu. 
- Wiem, że była oczarowana moim wyglądem oraz osobowością. - Kontynuuje. - Próbowała coś tam ze mną flirtować, jednak ja za bardzo nie dawałem jej szans. Pamiętam, że na zadane mi pytanie, dlaczego chcę tam studiować, odpowiedziałem krótko. Bo jestem León Verdas. - Cicho się śmieję, słysząc tą odpowiedź. - Dostałem się bez problemu. A jak było z tobą, maleńka? 
- Długa i pokręcona historia. - Mówię od razu. - Nie chcesz wiedzieć. 
- Chcę, chcę. Wiem, że byłaś niegrzeczną dziewczynką. Chciałbym wiedzieć, jak bardzo. 
         Wywracam oczami i cicho wzdycham. Wiem, że muszę mu o tym wszystkim opowiedzieć. No cóż. 

- Dziękuję, że zaczekałaś. - Mówi do mnie mężczyzna mający przeprowadzić ze mną rozmowę kwalifikacyjną do Yale, wchodząc do zimnej niebieskiej poczekalni biura rekrutacyjnego uniwersytetu. 

       Boże, spodnie tego gościa są zbyt opięte na tyłku... Nie! Przestań o tym teraz myśleć! Najważniejszy jest Yale, a nie źle dobrane spodnie tego gościa! 

- Żaden problem. - Odpowiadam z delikatnym uśmiechem. 

      Wchodzimy do jednego z wolnych biur, w którym mam zostać przepytana przez starszego mężczyznę. Szczerze? Na samą myśl o tym drżę. Mam nadzieję, że nie stres nie wygra ze mną i będę odpowiadać ze spokojem. 

      Wysoki opalony mężczyzna z siwiejącymi skroniami i błyszczącymi zielonymi oczami zajmuje miejsce na przeciwko mnie. Otwiera szybko zeszyt i bierze do ręki długopis, po czym spogląda na mnie. 

      Muszę się załatwić. Kurde, nie dało się wcześniej? Teraz nie mogę urwać się z rozmowy, muszę dotrwać do samego końca. Dasz radę, dasz radę.

     Zakładam nogę za nogę i częściowo dzięki temu hamuję swoją potrzebę. Mam nadzieję, że wytrzymam w takiej pozie do końca.

- No to proszę mi coś o sobie opowiedzieć. - Słyszę nagle pierwsze pytanie. 

     Mężczyzna uśmiecha się przyjemnie w moją stronę swoimi zielonymi oczami. Hmm... Spodnie opięte na tyłku, zielone ocz... Przestań! 

- Hmm... - Zaczynam. 

     Czy ja przygotowałam z Dakotą odpowiedź na takie pytanie? Chyba raczej nie, jest zbyt ogólnikowe. 

     Opowiedz mi o sobie. Pytanie tylko od czego zacząć? 

     Nerwowo zaczynam obracać swoim pierścionkiem na palcu z rubinem. Myśl Violka, myśl! Kurde, ale na prawdę chce mi się sikać, plus jeszcze te jego opięte na tyłku spodnie i zielone oczy... Kurde! Przestań! Skup się! 

     Okej, muszę improwizować. Biorę głęboki wdech i zaczynam mówić: 

- Jestem z Nowego Jorku, dokładniej Manhattan, Upper East Side. Nie mam rodzeństwa. Mam bardzo kochających mnie rodziców. 
     Przerywam nagle, aby zaczerpnąć powietrza. Dopiero teraz dochodzi do mnie to, że mój wzrok skupiony jest na jego butach. To wręcz niedopuszczalne! Powinnam nawiązać z nim kontakt wzrokowy! Muszę zrobić na nim jak najlepsze wrażenie. 

- Rozumiem. - Odpowiada i coś szybko zapisuje w notatniku. 

- Co pan tam pisze? - Zadaję pytanie ciekawa i nachylam się, aby coś zobaczyć. 

- Drobne notatki. - Szybko zakrywa je ręką. - Powiedz mi, dlaczego jesteś zainteresowana Yale? 

     Okej, jestem przygotowana do odpowiedzi na to pytanie. 

- To proste. Chcę tego, co najlepsze. Jestem najlepsza i zasługuję na to, co najlepsze. - Mówię pewnym głosem. Po chwili jednak zdaję sobie sprawę z tego, że nie zabrzmiało to zbyt dobrze. Cholera.. - Moja mama studiowała na Yale. Chcę pójść w jej ślady. - Dopowiadam szybko. 
- Doprawdy? - Dopytuje się i coś szybko notuje w swoim notatniku. 
      Spoglądam na niego uważnie. Dopiero teraz dostrzegam, że kiedy Jason pisze, błyszczą się jego złote ozdobione monogramem spinki do mankietów. 
- Możesz mi w takim razie opowiedzieć o książce, którą ostatnio czytałaś? - Pyta i spogląda na mnie. 
      Momentalnie w mojej głowie pojawia się pustka. Kurde, książka? Czytam ich mnóstwo, jednak teraz za grosz nie mogę sobie przypomnieć tej ostatniej. Kubuś Puchatek? Biblia? Ludzie, na prawdę nic nie pamiętam! Mój mózg kategorycznie odmawia mi posłuszeństwa, co nie jest zalecane w czasie rozmów wstępnych do college'u. 
- Ostatnio nie mogłam zbyt wiele czytać. - Zaczynam mówić po chwili, aby jakoś ta rozmowa w dalszym ciągu miała sens. - Wszystko jest nie tak. Ukradłam spodnie od pidżamy. Dla mojego chłopaka. - Cholera, po co ja to mówię?! Gdyby Dakota tutaj ze mną była, od razu zaczęła by na mnie krzyczeć. - A Christian mi nawet nie podziękował. 
- Christian? 
      Jason porusza się niezręcznie w swoim fotelu. Kurde, jestem totalną debilką. Tracę Yale na własne życzenie. 
      Wyciągam szybko chusteczkę higieniczną z pudełka na jego biurku i głośno wydmuchuję nos. Boże, co się ze mną dzieje? 
- Myślałam, żeby z tym wszystkim skończyć. Na prawdę to rozważałam, mówię poważnie. Ale staram się być dzielna i dalej to ciągnąć. 
      Jason nagle przestaje pisać. Jego wzrok skupia się na widoku za oknem. Podążam w jego ślad i dostrzegam nagle chłopaka przebiegającego w bluzie z logo Yale. 
- A co ze sportami? - Słyszę kolejne pytanie. 
     Momentalnie odwracam wzrok i spoglądam na niego. Eee yyy... Sporty? 
     Wzruszam ramionami. Poruszył najgorszy temat, jaki mógł. 
- Gram w tenisa w sumie od czwartego roku życia. Ale w tej chwili jakoś sport nie odgrywa dla mnie dość ważnej roli. To wszystko jest takie trudne. 
     Jason nakłada nasadkę na swój długopis i chowa go do kieszeni koszuli. Od razu mi się przypomina ten jego opięte na tyłku spodnie... Kurczę. 
- Masz może jakieś do mnie pytania? - Słyszę jego głos. 
     Uśmiecham się delikatnie. Przesuwam się z fotelem do przodu i wyciągam rękę, aby dotknąć kolana mężczyzny. Boże, chciałam to zrobić odkąd tutaj się znalazłam. 
- Jeżeli obiecasz mi, że zostanę przyjęta wcześniej, przyrzekam, że będę najlepszym studentem, jaki kiedykolwiek studiował na Yale. - Mówię. 
      Kurde, zabiję Christiana za to nasze wczorajsze picie! Przez to dzisiaj nie jestem sobą. Plącze mi się język, zachowuję się jak jakaś idiotka i nie trzymam się ściśle wyznaczonego planu przez Dakotę. Żegnaj Yale, witaj miejscowy college'u! 
      Jason nie odpowiada. Ponownie wyciąga ze swojej kieszeni długopis, a następnie coś zapisuje w notatniku i podkreśla dwa razy. Kurde, podwójna linia może oznaczać wiele. Albo coś dobrego dla mnie, albo coś okropnego. 
- Zobaczę, co da się zrobić. - Mówi i wstaje z krzesła. 
      Szybko zapina guzik w swojej marynarce i wyciąga rękę w moją stronę, którą od razu ujmuję. Boże ta skóra jest taka miękka jak na mężczyznę w takim wieku. Mogłabym ją pieścić całymi dniami. 
- Dziękuję za rozmowę. - Energicznie potrząsam ręką z delikatnym uśmiechem. - Powodzenia. 
- Do zobaczenia przyszłą jesienią. - Odpowiadam. 
      I tak wiem, że moje marzenia dotyczące Yale legły w gruzach. Ale muszę to zrobić, zanim na zawsze opuszczę mury tej uczelni. 
     Biorę do ręki swoją torebkę i podchodzę do Jasona. Wspinam się na palce i całuję go w policzek. 
- Dziękuję. - Mówię i szybko wychodzę z jego gabinetu. 
     Żegnaj Yale, żegnajcie marzenia. 

- I to wszystko. - Robię krótkie podsumowanie i spoglądam na niego. - Taka była moja droga na Yale. 

- Przyjęli cię? - Zadaje mi pytanie z uśmiechem. 

- Za pierwszym razem nie, lecz za drugim tak. Moi rodzice wyjaśnili sprawę, że podczas rozmowy nie byłam sobą. Otrzymałam drugą szansę i ponowną rozmowę kwalifikacyjną. Byłam przygotowana i dostałam się. 

- Bardzo dobrze, gratuluję.
     Uśmiecham się delikatnie i swój wzrok skupiam na suficie. W sumie jestem ciekawa, jakim ojcem byłby León. Wiem, że to jeszcze za wcześnie, stanowczo za wcześnie, ale tak jakoś teraz przyszło mi to na myśl. Na pewno byłby dobry. Jego dzieci miały by wszystko o czym tylko pomarzą. Najlepsze zabawki, ubranka.. Żyły by w raju.
      Myślami powracam do początku naszej znajomości, kiedy to wszystko było zupełnie inne. Z jednej strony odpychałam go od siebie, a z drugiej pragnęłam, aby był przy mnie i walczył.   Doskonale pamiętam również to, marzyłam o nim dniami i nocami i płakałam po utracie. León, jako jedyny ma na mnie taki wpływ. Po rozstaniu z Christianem na drugi dzień byłam szczęśliwą singielką, jednak po zerwaniu z Verdasem moje serce krwawiło.

- Mówiłeś, że nie bawisz się w romanse. - Cytuję jego słowa, które kiedyś do mnie powiedział.
      Szatyn spogląda na mnie, wcześniej cicho wzdychając. 

- Bo nie bawię.
      Przekręcam lekko głowę na bok i się uśmiecham.
- Tak było do czasu, kiedy poznałem ciebie. Odmieniłaś mnie. Wcześniej liczyły się dla mnie tylko dziwki. 

      A więc dziwki...

- Codziennie inna... Czasem nawet potrafiłem zaliczyć dwie. 

      Dwie? Dziennie? Ludzie... 

- Ale... 

      To jednak trzy? 

- To wszystko się zmieniło, odkąd poznałem ciebie. Wtedy tak na prawdę zrozumiałem co to znaczy kogoś kochać. 

      Ujmuje moją twarz w swoje ręce i przybliża jeszcze bardziej do siebie, przez cały czas spoglądając mi w oczy. Przymykam po chwili powieki i czekam na złączenie naszych warg, jednak nie doczekuję się. Zdziwiona otwieram oczy i spoglądam na swojego chłopaka. 

- Oddałbym całą swoją fortunę, aby nadrobić stracony czas. - Szepcze. - Całą. Cały swój dobytek, wszystko... Tylko żebyś była ze mną.  

- Jestem z tobą i nigdzie się nie wybieram. Przy tobie jest mi najlepiej. - Mówię zgodnie z prawdą. 

- Dla ciebie specjalnie przeleciałbym tą zasraną odległość pomiędzy Nowym Jorkiem a Signapurem. 

- To dziewiętnaście godzin lotu. - Szepczę.

- To nic. Mam to gdzieś. - Składa na moich wargach szybki pocałunek. - Idziemy spać?
- Idziemy. - Mruczę, wtulając się wcześniej w jego umięśniony tors. - Dobranoc.
- Dobranoc, kochanie.


Witam was wszystkich w kolejny piąteczek. Szczerze? Mam dość, jestem wykończona. Pilnie potrzebuję wakacji, kto za? xD
Zazdro dla osób, które już dzisiaj rozpoczynają ferie (np. ludzie z dolnośląskiego albo mazowieckiego), nie chciałby się ktoś zamienić? :DDD

Dobra, przejdę do konkretów. 
Leónetta w Hamptons. Nie miałam zamiaru wysyłać ich na (załóżmy) Hawaje, bo to nie miało by sensu. W opowiadaniu jest sobota, a w niedzielę wieczorkiem muszą wrócić na Manhattan, więc wypad w jakieś luksusowe zakątki naszego Świata nie miałby sensu. 
Poza tym dom Hamptons odegra później dość ważną rolę w opowiadaniu. Nie zdradzę wam za ile, kiedyś się dowiecie podczas czytania, co tam dla was zaplanowałam xD
Chciałam dzisiaj zamieścić wątek z uczelniami, na których studiowała nasza Leónetta. Poznaliśmy z dwóch zdaniach rozmowę kwalifikacyjną Leóna oraz (w postaci wspomnienia) Violetty. Castillo nie była sobą = skutek związku z Christianem 

Egh, byle do 13 lutego, to przecież tak szybko zleci -.- 

Dobra, kończę tą notkę xD

Czekam na wasze opinie,

Rozdział 23 = Odpowiednia ilość komentarzy (min 50)

xAdusiax