Rozdział 23: Amulet na szczęście

Z dedykacją dla Katie Verdas

     

     Ostatni nasz wspólny dzień spędzony poza Manhattanem, mija strasznie szybko. Nie mogę w to uwierzyć, że właśnie teraz wracamy do Nowego Jorku jego samochodem. León siedzi za kierownicą, ja zaś podziwiam piękne uroki za oknem oraz po swojej lewej stronie.

      Brak Christiana na Upper East Side powoduje, że jestem szczęśliwa. Na reszcie mam spokój z nim przez jakiś czas. Mam nadzieje, że ludzie z The Blue Camp pomogą mu wyjść z nałogu. Okej wiem, że może Wayne będzie miał mi za złe to, że go wykopałam, ale należało mu się. Po tym co zrobił Ludmile, musiałam jakoś odpowiedzieć, a to był najlepszy z możliwych sposobów.

       Rozsiadam się wygodniej i dostrzegam tablicę informacyjną, na której pisze, że do Nowego Jorku pozostało jeszcze 4,3 mil. Zdaję sobie sprawę, że czeka mnie teraz ogrom pracy. Muszę pomóc mojej mamie w przygotowaniach do jej najbliższego pokazu mody, który odbędzie się za równy tydzień. 

       Wygładzam swój płaszcz, który mam na sobie i spoglądam na Leóna, który prowadzi. Jest bardzo skupiony, z wielką uwagą obserwuje wszelkie znaki informacyjne, które przestrzega. Nie przejmuje się jednak prędkością z jaką jedziemy. Sto dwadzieścia kilometrów na godzinę, tyle właśnie wskazuje licznik. Mój ukochany uwielbia szybką jazdę na motorze, oraz samochodem. 

      Dotyk jego palców muskających moją lewą dłoń, przywraca mnie do rzeczywistości. Uśmiecham się delikatnie do niego, co on odwzajemnia mi. Splata nasze dłonie razem i z uwodzicielskim uśmiechem kontynuuje prowadzenie samochodu. 

- Jakieś plany na jutro? - Zadaje mi nagle pytanie. 

- Muszę pomóc mamie w przygotowaniach do najbliższego pokazu, potem jestem wolna. - Odpowiadam. - A coś się stało? Czemu pytasz? 

- Chciałbym, abyś jutro w okolicach czternastej przyszła do mojego biura, dobrze? Jakaś dziennikarka z Financial Times poprosiła mnie o wywiad, zgodziłem się. 

- A moja obecność tam jest w jakim celu? 

- Będziesz moim amuletem na szczęście. - Odpowiada i przybliża moją lewą rękę do ust, którą następnie delikatnie całuje. 

- Nie wiedziałam, że León Verdas potrzebuje jeszcze amuletu na szczęście. - Mówię po chwili zarumieniona. 

- León Verdas potrzebuje ciebie do życia, to wszystko. - Jego ton ponownie brzmi uwodzicielsko, sprawiając, że moje serce zaczyna jeszcze szybciej bić. 

- Dzięki jeszcze raz za wspaniały weekend. Będę za Tobą tęsknić. - Mówię. Opieram się plecami o ścianę i czekam, aż winda przyjedzie na dół. 

      Niestety, wszystko dobre co się dobrze kończy. Wróciliśmy na Manhattan, do mojego Upper East Side. Przyznam szczerze, mogłabym tam zostać do końca swojego życia. Posiadanie Leóna na wyłączność było by najwspanialszą rzeczą na całym świecie. 

- Ja za Tobą też, kotku. - Mruczy. Ujmuje moją twarz w dłonie i składa na ustach dość namiętny pocałunek. 

       Drzwi od windy nagle otwierają się. Niestety musimy się pożegnać na noc. Cholera jasna, nie chcę tego, będzie mi źle. 

      Odrywamy się od siebie. Obdarzam go swoim uroczym uśmiechem, po czym wchodzę do windy. Przed naciśnięciem odpowiedniego guzika, posyłam buziaka szatynowi. Mój przystojniak odpowiada mi puszczeniem oczka i wtedy po raz ostatni widzę jego twarz. 

      Podczas jazdy do góry moje myśli krążą dookoła niego. Jestem ciekawa, co jutro na siebie włoży. Powróci pewnie pan cholernie seksowny w garniturach, właściciel kilkudziesięciu hoteli na Manhattanie i prezes Verdas Company. Muszę go wspierać, dlatego jutro będę tam razem z nim, podczas wywiadu. 

      Drzwi otwierają się. Z lekkim uśmiechem podnoszę głowę do góry i dostrzegam dość przystojnego blondyna o niebieskich oczach, który rozmawia z moją mamą. Mężczyzna jest młody, jak na moje oko ma chyba dwadzieścia sześć lat. Ma na sobie granatową marynarkę, do tego ciemne jeansy i błękitną koszulę, która jeszcze bardziej podkreśla kolor jego oczu. I tak nie przebije mojego Leóna, to w końcu mój chłopak jest ósmym cudem świata. 

       Postanawiam podejść do nich. Moja mama na mój widok uśmiecha się szeroko i przytula mnie mocno do siebie. Po oderwaniu spoglądam na nieznajomego, który przygląda mi się z zainteresowaniem. 

- Violetto, poznaj Jeana Perrie'go. - Mówi i wskazuje na mężczyznę. - Jean, to moja córka Violetta. 

- Miło mi cię poznać. - Odpowiada blondyn. Słyszę w jego głosie francuski akcent. Blondyn ujmuje moją wyciągniętą dłoń, którą następnie przykłada do ust i całuje. 

- Nawzajem. - Oznajmiam z delikatnym uśmiechem. 

- Jean pomoże nam w przygotowaniach do pokazu, zatrzyma się u nas przez tydzień. 

       Ta... Normalnie wspaniale. 

      Od zawsze wiedziałam, że Francuzi są wspaniali. Ten język, kraj, atmosfera, klimat, miasta, architektura, światowej sławy domy mody, Paryż, a przede wszystkim kuchnia francuska. Za to właśnie kocham Francję.

       Znajdujemy się w biurze mojej mamy. Za cholerę jasną nie wiem, po co jestem jej tutaj potrzebna, skoro ma o wiele bardziej doświadczonego Jeana. No cóż, mogę przynajmniej zdobyć doświadczenie, w końcu nie wszyscy mają taką okazję, aby popracować z Francuzem. 

      Moje czarne szpilki od Christiana Louboutina wygodnie opierają się o beżowe kafelki. Siedzę w wygodnym czarnym skórzanymi fotelu, w tak zwanej sali obrad i udoskonalam swoje projekty sukien. Trzy godziny pozostały do spotkania z moim ukochanym, a ja mam coraz większe wrażenie, że nie wytrzymam. 

       Na przeciwko mnie siedzi moja mama, a tuż obok niej Jean. Dookoła nich kręcą się różne pracownice firmy Castillo Design. 

- Violetta. - Do rzeczywistości przywraca mnie głos mojej mamy.
       Spoglądam na nią zdezorientowana. 

- Tak? - Pytam. 

- Kochanie, chodź tu. To wszystko ustalamy głównie pod twoim względem. 

       Słucham? 

- Moim? - Zadaję pytanie zdziwiona i wskazuję na siebie. 

- Tak, twoim. - Uśmiecha się delikatnie. - Chodź tu. 

       Posłusznie wstaję z krzesła i podchodzę do nich. Kiedy znajduję się wystarczająco blisko, spoglądam na papiery porozwalane na stole. Widzę plan wybiegu, projekty kreacji, oraz niektóre zdjęcia modelek. Zdaję sobie sprawę z tego, że za jakiś czas moim obowiązkiem będzie samej ogarnięcie to. Nie będę mogła w końcu wszystkiego zwalić na swój personel... Chociaż Penelópez, Nelly, Jessica i Taylor? Kto wie, zobaczy się. 

       Mój wzrok skupia się na zdjęciu jednej z modelek. Szczupła, wysoka blondynka o długich jasnych włosach i zielonych oczach. Jest idealna. Nigdy nie widziałam kogoś lepszego. Te proporcje, to wszystko jest takie perfekcyjne. 

      Biorę do ręki jej zdjęcie i przyglądam się mu z wielkim zaciekawieniem przez dłuższy czas. Cholera, jest wspaniała... Musi pracować dla mnie oraz mojej mamy. Zmuszę ją nawet siłą do tego. 

- Jest cudowna. - Udaje mi się to z siebie po dłuższej chwili wydusić. - Mamo, ona musi pójść w twoim pokazie!

- Pójdzie. - Odpowiada Jean z tym swoim wspaniałym francuskim akcentem. - Lilianne jest nasza. Znaczy wasza. - Szybko się poprawia. 

- To dobrze. - Oddycham z ulgą. - Mamo, spójrz na nią. Ona jest idealna do tej roboty!

- Tak, wiem. - Zapewnia mnie z uśmiechem. 

- Chcę ją poznać. Ona musi być nasza i z nami pracować. - Mówię podczas odkładania zdjęcia na miejsce. 

- Powinna już być na sesji. - Uśmiecham się delikatnie, słysząc to. 

      Opieram się plecami o ścianę i z wielką uwagą obserwuję blondynkę, która pozuje przed obiektywem. Na żywo Lilianne prezentuje się o wiele lepiej. Przepiękne, szczupłe, długie nogi, blond włosy sięgające za piersi oraz szmaragdowe oczy, które przyciągają całą uwagę. W czarnym kombinezonie mojego projektu prezentuje się niezwykle seksownie. 

      Uśmiecham się lekko, widząc to wszystko z boku. Ona jest już moja, nie oddam ją nikomu innemu. Nawet gdybym musiała wyjść na ring, rzucić się z Empire State Bulding... Nie! Moja i koniec. 

       Podchodzę nagle do Davida, fotografa. Mężczyzna spogląda na mnie z delikatnym uśmiechem. W czerwonej koszuli w granatową kratę wygląda wspaniale. Widzę, jak blondyn przekłada z prawej do lewej ręki aparat. 

- Violetta. - Odzywa się wreszcie. - Miło cię widzieć. Coś się stało? 

- Nie, nic. - Odpowiadam i odgarniam niesforny kosmyk moich włosów za ucho. - Ona jest świetna. 

- Kto, Lilianne? Wiem o tym. Najlepiej mi się z nią współpracuje. 

- Idealne proporcje, biust, nogi... Wszystko. - Szepczę do niego. - Chciałabym zamienić z nią parę słów, więc muszę ci ją na chwilę porwać. 

- Nie mam nic przeciwko. 

       Nie udzielam mu odpowiedzi, tylko podchodzę do niej. Młoda kobieta delikatnie się uśmiecha do mnie, jednak potem odwraca ponownie głowę w stronę obiektywu. 

- Przerwa jest. - Mówię do niej. - Widziałam twoje zdjęcie i chciałam cię zobaczyć na żywo. Jestem Violetta Castillo. - Wyciągam prawą rękę w jej stronę. 

      Lilianne nic nie mówi, tylko nagle zaczyna krzyczeć i rzuca mi się na szyję. Ma dziewczyna powera, ma. Zdziwiona jej zachowaniem odwzajemniam uścisk. 

- O mój Boże, o mój Boże, o mój Boże! - Krzyczy po oderwaniu. - Marzyłam o tym, aby cię poznać! Jeju, jestem twoją fanką! Uwielbiam twój styl, te ubrania, to wszystko! 

- Miło mi. - Uśmiecham się delikatnie. - Ale wiesz, że jeszcze nikomu nie szło tak dobrze podlizywanie się? - Widzę, jak jej uśmiech znika z twarzy. - Masz już u mnie dodatkowe punkty. - Dodaję szybko.
- Mi nie zależy na jakiś tam punktach. Po prostu uwielbiam cię, oraz swoją pracę. - Mówi i odgarnia włosy za prawe ramię.
       Ponownie przyglądam się jej. Ten czarny kombinezon na niej to istny cud.
- Bardzo dobrze. - Poklepuję ją po lewym ramieniu. - Dlatego będziesz pracować dla mnie. Nie oddam cię nikomu innemu, rozumiesz? - Mój ton głosu brzmi groźno.
- A ja nie mam zamiaru nigdzie odchodzić. - Zapewnia mnie z uśmiechem.
       Masz kolejny punkt u mnie, Lilianne. - Mówi mi moja podświadomość. 

      Siedzę wygodnie w białym fotelu i z uwagą przysłuchuję się temu wszystkiemu, co ma do powiedzenia mój ukochany. 

      Uwielbiam go w tym szarym komplecie. Wygląda oszałamiająco. Pomimo tego, że dziennikarka wygląda na kobietę czterdziestoletnią, widzę po niej, że z wielkim trudem zadaje pytania Leónowi. Pewnie jest tak samo zauroczona i podniecona jego wyglądem, jak ja. 

- Każdy z nas posiada kogoś przy sobie, kto potrafi nas wesprzeć w trudnych chwilach. Ma pan kochającą rodzinę i kogoś poza nią? - Zadaje pytanie brunetka z angielskim akcentem i spogląda na mnie. Pewnie ma na myśli mnie. 

- Owszem, mam. - Odpowiada po chwili León.
      Dostrzegam, jak kładzie prawą rękę na biurku i jego wskazujący palec zaczyna cicho w nie uderzać. Nie będę tego ukrywać, jestem cholernie ciekawa co odpowie.
- Mogę liczyć zawsze na wsparcie od kobiety, która dość dużo dla mnie znaczy. - Słyszę, jak kontynuuje. - Aktualnie jestem związany z Violettą Castillo. Cóż mogę więcej powiedzieć na ten temat? Jestem szczęśliwy. 

     W tym momencie zaczynam się szczerzyć, jak jakaś idiotka. Powiedział to. Oficjalnie potwierdził, że jesteśmy razem, on i ja. 

      Dziennikarka delikatnie się uśmiecha i szybko zapisuje w swoim notatniku. Następnie bierze do ręki szklankę z wodą i upija łyk. Kiedy odkłada ją z powrotem na miejsce, chowa do swojej czarnej torebki od Prady bordowe pióro wraz z notatnikiem. 

- Dziękuję bardzo za wywiad. - Mówi z delikatnym uśmiechem.
     Wyłącza dyktafon, po czym wstaje z krzesła pokrytego białą skórą. 

- To ja dziękuję. - Odpowiada mój ukochany i wstaje również z krzesła.
     Zapina guzik w swojej marynarce i lewą ręką poprawia ułożone na żelu włosy. 

- Wywiad opublikujemy za dwa tygodnie. - Odpowiada kobieta i wyciąga w stronę szatyna rękę, którą on ściska. 

- Dobrze. 

- Dziękuję jeszcze raz i do widzenia. - Spogląda na mnie. Czuję na sobie ten zimniejszy wzrok. - Do widzenia. 

- Do widzenia. - Odpowiadam. 

       Brytyjka podchodzi szybkim krokiem do drzwi. Otwiera je i znika. 

       Kiedy słyszymy dźwięk zamykanych drzwi, czuję na sobie wzrok Leóna. Spoglądam na niego z delikatnym uśmiechem. Widzę, jak szatyn robi krok w moją stronę. 

- I jak? - Pyta z uwodzicielskim uśmiechem, podczas zbliżania się do mnie. - Podobało się? 

- Cholernie. - Odpowiadam zauroczona nim. 

       Staje przede mną, sprawiając, że moje serce zaczyna bić, jak jakieś oszalałe. Czy to kiedyś się skończy? Chyba raczej nie. León jest pierwszym mężczyzną, który ma na mnie aż taki wpływ. Nikomu innemu wcześniej nie udało się tak nade mną władać. 

- Oj kochanie. - Mruczy i przybliża się do mnie. Składa na moim policzku delikatny pocałunek i wprawia mnie tym sposobem w szał. - Co powiesz dzisiaj na romantyczną kolacje u mnie? Ja i ty... Sami przy świecach. 

- Nie mogę się doczekać. - Mówię i otwieram oczy.
       Chwytam go za krawat i przyciągam do siebie. Całuję jego usta namiętnie.



Dzisiaj rozdział dodaję trochę później, mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe xD
Leónetta wraca na Manhattan po udanym weekendzie w Hamptons. Co oznacza ich powrót do NYC? Problemy xD Jeszcze parę rozdziałów i bum xD Koniec Leóna i Violetty xD Także cieszcie się nią, póki jeszcze jest, albowiem potem poczekacie sobie dość długo na nią xDD

EDIT: zapraszam do zakładki z bohaterami, na reszcie zrobiłam porządek ;) możecie zapoznać się z kilkoma nowymi bohaterami

Nie mam dzisiaj weny na notkę pod, wybaczcie :/

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 24 = Odpowiednia ilość komentarzy (min. 50)

xAdusiax