Rozdział 25: Zbliża się koniec?

     

Z dedykacją dla Van Van 

      Mam problem z jedzeniem. Następnego dnia podczas lunchu z wielkim trudem wmuszam w siebie jogurt. To moja pierwsza strawa od wczoraj.
      Tak na prawdę, nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. León, León i jeszcze raz León. Siedzi mi w głowie. Nie wiem, jak mam to wszystko zrozumieć, tą całą sytuacje z wczoraj. Był jakiś taki inny, dziwny... Jakby nie był sobą. Jeszcze ta wiadomość od kogoś. Kto to? Mała J? Mam nadzieję, że nie. Powinna wiedzieć, że ma zostawić mojego chłopaka w spokoju, inaczej na zawsze ją stąd wyrzucę. Juliet z Constance Billard doskonale wiedziała, że nie warto ze mną zadzierać, a ta? To zupełnie inna Shanon. Silniejsza, pewniejsza siebie... Czyżby mogła stworzyć dla mnie zagrożenie w najbliższym czasie? Oby nie. Nie chciałabym tego. Ostatnią rzeczą której potrzebuję to wojna z tym blond diabłem.




       Jedno jest pewne - tak być dalej nie może. Muszę coś zrobić, aby jakoś odzyskać Leóna i to uczucie, które pomiędzy nami było jeszcze wczoraj.
      Siedząca za biurkiem młoda Annabeth, uśmiecha się w moją stronę delikatnie, kiedy staję przed jej biurkiem. Jak zwykle ma na sobie grafitową marynarkę i białą koszulę. Jej włosy zostały spięte w koka.
- Pan Verdas aktualnie ma spotkanie. - Wyprzedza moje pytanie.
       Ma spotkanie. Ciekawe z kim. Mam nadzieję, że nie z tym blond czymś.
- Spokojnie. Poczekam. Mam czas. - Odpowiadam.
- No dobrze.
       Uśmiecha się do mnie szerzej, jakby była rozbawiona.
- Panno Castillo, zechce pani zaczekać tutaj. - Gestem ręki wskazuje kilka krzeseł obitych białą skórą.
- Tak, oczywiście. - Odpowiadam.
- Kiedy pan Verdas będzie gotowy, zawołam panią.
- Dobrze.
        Wygodnie się rozsiadam i spoglądam w stronę okien, które swoimi rozmiarami sięgają od podłogi do sufitu z przepięknym widokiem na Manhattan. Pamiętam swoją poprzednią wizytę tutaj, kiedy to przyszłam i oskarżałam go o te popieprzone prezenty od Wayna. Nie znałam jeszcze wtedy aż tak dobrze Leóna, byłam święcie przekonana, że to wszystko jego pomysł. Dopiero z czasem odkryłam, jaki jest na prawdę. Jest idealnym mężczyzną, który jest w stanie spełnić każde pragnienie kobiety. Każde.
        Wyciągam z torebki telefon i wybieram szybko numer do swojej najlepszej przyjaciółki. Mam nadzieję, że chociaż krótka rozmowa z nią poprawi mi humor.
        Już po paru sygnałach słyszę jej głos.
- Halo? Violu, wszystko okej? - Pyta.
- Tak. Przepraszam, że przeszkadzam ci. Ta rozmowa nie zajmie dużo czasu. Wiem, że pewnie jesteś teraz z Federico, a ja idiotka do ciebie dzwonię, ale po prostu chciałam poplotkować.
- Federico? - Słyszę jej śmiech. - Spokojnie, możemy rozmawiać. Właśnie wychodzę z Anthony's Cheesecake. Jestem z nim umówiona za piętnaście minut. Ale mów, słucham cię. - W tle słyszę szum pochodzący z nowojorskich ulic. - Wszystko w porządku? Twój głos nie brzmi najlepiej.
- Mam parę problemów. - Cicho wzdycham i zaczynam mówić ciszej, aby nikt inny nie usłyszał. - Chodzi do Leóna. Ostatnio zrobił się trochę dziwny.
- Ostatnio? - Dopytuje się. - Pamiętam, jak wczoraj jeszcze pisałaś mi, że zabiera cię do Daniela.
- No tak, ale potem... Nie mam pojęcia co się stało. W jednej chwili to wszystko minęło. Nie wiem co to oznacza. Może na prawdę zbliża się koniec?
- Violu, przestań. Ty i León pasujecie się do siebie idealnie. Nie wierzę w to, że mielibyście się rozstać w najbliższym czasie. Może po prostu miał gorszy dzień? Pomyśl o tym. Nie zakładaj od razu najgorszej wersji.
       Może na prawdę powinnam wyluzować? Może Ludmiła ma rację? Może nie powinnam się tym wszystkim przejmować i na spokojnie porozmawiać z Leónem?
- Wierzę w was i to uczucie, które jest pomiędzy wami. - Dodaje po chwili. - Porozmawiaj z nim na spokojnie. Wyjaśnijcie sobie to wszystko i już. Zobaczysz.
- Masz racje. - Mruczę po chwili i skupiam wzrok na białych kafelkach.
- Panna Castillo? - Słyszę nagle swoje nazwisko za plecami.
       Odwracam się. Dostrzegam przed sobą jakąś inną blondynkę. Odczytuję szybko z jej identyfikatora imię. Olivia.
- Dzięki, muszę kończyć. - Rzucam szybko w stronę telefonu i rozłączam się.
- Tak. - Odpowiadam po schowaniu telefonu do torebki.
- Pan Verdas za chwilę się z panią spotka. Może chciałaby pani się czegoś napić?
       Napić? Dzięki, siedzę tutaj już z dziesięć minut, a ty dopiero teraz ogarnęłaś to. Brawo. Jesteś bardzo spostrzegawcza.
- Nie, dziękuję. - Uśmiecham się delikatnie w jej stronę.
      Drzwi od gabinetu Leóna otwierają się nagle. Ze środka wychodzi jakiś czarnoskóry mężczyzna z lekkim uśmiechem. Ma na sobie garnitur. Odwraca się w stronę Leóna, który w dalszym ciągu znajduje się w środku.
- Dzięki. Zobaczymy. - Dodaje i spogląda na mnie, następnie na dwie blondynki. - Do widzenia, paniom. - Mówi i po chwili znika za drzwiami.
- Pan Verdas czeka na panią w środku. - Mówi do mnie Olivia.
      Wstaję z krzesła i poprawiam szybko swoje włosy. Okej, a więc czas na rozmowę. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze.
     Wchodzę do jego gabinetu i spoglądam w stronę biurka, za którym siedzi mój chłopak - o ile jeszcze tak mogę go nazywać. Zamykam za sobą drzwi. Wtedy nasze spojrzenia się spotykają. Robię nieśmiały krok do przodu, starając wyczytać jego emocje. Jest zły? Zdziwiony? Zaskoczony moją obecnością? Czy może po prostu zmęczony?
- Hej. - Odzywa się nagle i przeczesuje szybko prawą ręką swoje włosy.
- Hej. - Odpowiadam.
        León wstaje z krzesła i zapina swoją granatową marynarkę. Podchodzi do mnie i spogląda w moją stronę.
- Co ty tutaj robisz? - Pyta zdziwiony.
- Tak się składa, że cię kocham i się martwię o ciebie. - Spoglądam uważniej w jego szmaragdy. - Wszystko okej? Nie wiem, co takiego się stało, wczoraj, ale martwię się. Rozumiesz? Martwię się.
- To miło, że się martwisz o mnie, jednak nie musisz. Jestem dorosłym mężczyzną.
         Czyli co? Nie jesteśmy razem? Bo ja już nic nie rozumiem.
- Co się z tobą dzieje? - Postanawiam od razu przejść do konkretów i nie owijać tego wszystkiego dłużej w bawełnę. - Coś złego powiedziałam wczoraj? Powiedz mi.
- Nic się nie dzieje. - Cicho wzdycha. - Po prostu mam masę pracy, szykuje się nowa inwestycja, to wszystko. - Wyznaje nagle. - Mam multum pracy.
       A, czyli wszystko pomiędzy nami jest tak, jak dawniej?
- To dobrze. - Pozwalam sobie na delikatny uśmiech. - Już myślałam, że coś się poważnego stało.
- Nie, wszystko jest okej. Chcesz może się czegoś napić? - Kręcę przecząco głową. - Poczekaj chwilkę, zaraz przyjdę. - Mówi i wchodzi do łazienki, która bezpośrednio graniczy z jego gabinetem. 

       Dziwne. Jest jakiś inny dzisiaj. 

       Zdezorientowana głośno wzdycham i kładę swoją torebkę na jego dużym biurku. Postanawiam przez chwilę oddać się przyjemności i usiąść w jego krześle.
       Zajmuję wygodnie miejsce i przymykam na chwilkę oczy. Wygodnie, miękko, dobrze... Jest tak, jak powinno być.
      Ludmiła miała rację. Wszystko pomiędzy nami jest w porządku. A ja idiotka martwiłam się niepotrzebnie. 

      Słyszę nagle dźwięk pochodzący z jego Mac'a. Dość szybko powracam do rzeczywistości. Nie wiem, czy powinnam... Może nie?
       Nie mogę się powstrzymać, wchodzę naciskam Enter i komputer się nagle włącza. Jestem aktualnie zalogowana na jego poczcie i widzę, że otrzymał dokładnie minutę temu nowego maila od niejakiej Elizabeth. Cholera, nie powinnam była tego robić, to jego prywatne sprawy z kim pisze oraz dlaczego. Nie mam zamiaru odczytywać jego maile, no bez przesady. 

- Co robisz? - Słyszę nagle jego głos.
       Dostrzegam Leóna, jak stoi na przeciwko biurka. Cholera, widocznie przez dłuższą chwilę mi się przyglądał. 

- Eee yy, przepraszam. - Odpowiadam zawstydzona i szybko wstaję. - Po prostu przyszedł ci mail i tyle. Nawet nie czytałam go. 

- W porządku, nie mam ci tego za złe. - Uspokaja mnie.
     Staję za fotelem, na którym siada szatyn. Spoglądam na monitor i widzę, jak León otwiera wiadomość od niejakiej Elizabeth. 

- Co to? - Pyta zdziwiony. 

- Pokaż. - Przybliżam się do niego i spoglądam na wiadomość.
      Faktycznie, dziwnie to wygląda. Jakoś tak znajomo i to bardzo.
- Jest zaszyfrowana. - Mówię po chwili. - Popatrz tutaj na kombinacje... - Wskazuję na odpowiednie miejsce. - Ktoś użył kodu. 

- Dziwne, nie sądziłem, że Elizabeth zna jakieś kody. - Odpowiada zdziwiony.

- Kto to Elizabeth? - Nie mogę się powstrzymać przed zadaniem tego pytania. 

- Potem ci wyjaśnię... Da się do jakoś złamać? Chciałbym wiedzieć o co jej chodzi. 

- Oczywiście, że się da. - Spoglądam na niego. - Mogę złamać ten kod, tylko muszę wrócić do domu. 

- W takim razie jedziemy. - Wstaje z fotelu.
       Zakłada na siebie swój czarny płaszcz, po czym splata nasze dłonie razem. Na reszcie, tak długo na to czekałam.
       Opuszczamy jego gabinet. 

- Wychodzi już pan, panie Verdas? - Słyszymy głos Annabeth, która na widok Leóna wstała z krzesła.

- Tak, wychodzę. - Odpowiada. - Prześlij mi te dokumenty o które cię wcześniej poprosiłem. 

- Właśnie kończę je edytować. 

- Spokojnie, nie spiesz się. Miłego dnia ci życzę, cześć. 

- Do widzenia. - Słyszymy. 

        Jedziemy w stronę mojego domu czarną limuzyną należącą do Leóna. W środku panuje cisza, nikt z nas się nie odzywa. 

       Jestem bardzo ciekawa kim jest ta cała Elizabeth oraz co chce od Leóna. Dziwi mnie to, dlaczego napisała maila do mojego ukochanego w postaci kodu. Co mu chciała przez to powiedzieć?

      Jest godzina siedemnasta, stoimy w wielkim korku. Godzina szczytu na Piątej Alei to codzienność. Postanawiam wykorzystać odpowiedni moment i dowiedzieć się czegoś o nieznajomej kobiecie. 

- Powiesz mi, kim jest ta cała Elizabeth? - Przerywam krępującą ciszę.
      León spogląda na mnie. 

- Już ci mówiłem, to moja znajoma. - Odpowiada krótko i odwraca wzrok w drugą stronę.
      Cholera, nie podoba mi się to, jak mnie dzisiaj traktuje. Jeszcze chwila, a zwariuje. 

- A mógłbyś zdradzić troszkę więcej? Wiesz, to może mi pomóc w złamaniu kodu. - Szatyn cicho wzdycha i ponownie na mnie patrzy. 

- Pochodzi z Londynu, ma swoją własną firmę, czasami robimy interesy. - Dodaje. 

- A nazwisko? - Dopytuję się, podczas wyciągania IPhone'a z torebki. 

- Elizabeth Husley. To tyle? Już? 

- Ta, to wszystko. - Odpowiadam krótko, po czym piszę po kryjomu SMS-a do Grace. 

        Schodzę na dół przebrana w krótką granatową sukienkę od Chanel. Chciałam wczuć się w tą całą brytyjską bizneswoman. To dziwne, że jak na czterdziestoletnią kobietę nadal nosi takie sukienki. No ale cóż... Kto bogatemu zabroni?

       Kiedy jestem już w salonie, wzrok Leóna wędruje na mnie, a dokładniej na mój biust. Nie przejmuję się tym, jestem na niego wściekła za to, że ostatnio mnie tak dziwnie traktuje. 

- Przepraszam, że tak długo. - Mówię pierwsza. - Ale moja pierwsza zasada w łamaniu kodu. Jeżeli mam myśleć jak jakaś kobieta, muszę się nią stać. W tym wypadku, jeżeli mam myśleć, jak Elizabeth Husley, muszę wyglądać, jak Elizabeth Husley. 

- Wyglądasz wspaniale. - Komentuje mój wygląd, jednak ja odpowiadam mu zimnym spojrzeniem.
       Siadam wygodnie na sofie, kładąc obok siebie notatnik, moje ulubione pióro oraz łamacz kodów. 

- Pokaż mi jeszcze raz tego maila. - Mówię do niego.
      Szatyn podaje mi mojego MacBook'a, na którym znajduje się mail od kobiety. Cicho wzdycham i biorę do ręki łamacz kodów, otwierając wcześniej notatnik. 

- Co to jest? - Pyta ciekawy.
      Spoglądam na niego. 

- Łamacz kodów. Nie masz takiego? - Pytam zdziwiona. - Jak chodziłam do Constance Billard myślałam, że moja mama czyta mój pamiętnik, dlatego postanowiłam zainwestować w łamacz kodów i zacząć pisać szyfrem Cesarza. - Wyjaśniam i ponownie spoglądam na laptop. - Okej, a więc El nie użyła szyfru Cesarza. Tak samo nie jest to Vinegre'a...

- Uda ci się? 

- Oczywiście. - Uśmiecham się delikatnie. - Jestem mistrzynią w tym, więc nie wyszłam z wprawy. 

-  Z wprawy. - Powtarza ciszej szatyn.
       Spoglądam na niego poważniejszym wzrokiem. 

- Masz jakiś do jasnej cholery problem? Jesteś jakiś inny dzisiaj, zimny w stosunku do mnie. Ciesz się, że w ogóle wyraziłam zgodę na pomoc. Równocześnie mogłam wszystko olać. 

- Przepraszam, kochanie. - Odpowiada zawstydzony, a ja ponownie spoglądam na ekran. 

- Potrzebuję więcej czasu. - Mówię po chwili. - Kod jest do złamania, jednak muszę wiedzieć który to. Możesz wrócić do pracy, czy gdzie chcesz. Jak będę znała odpowiedź, zadzwonię do ciebie. 

         Nie otrzymuję od niego odpowiedzi. León zajmuje miejsce tuż obok mnie i obejmuje ramieniem. 

- Przepraszam, kochanie. To nie było celowo, nie chciałem. Po prostu chce wiedzieć co chce ode mnie Elizabeth, to wszystko. 

- Okej. - Odpowiadam po chwili. - Ale to i tak nie zmienia faktu, że nie muszę tego robić. - Zamykam laptop i biorę swoje rzeczy do ręki. - Pójdę lepiej do siebie. - Dodaję i szybko wstaję z sofy. - Londyn, seksowne sukienki podkreślające biust, mnóstwo pieniędzy i przyjaźń z Leónem Verdasem. - Mówię z brytyjskim akcentem, udając Elizabeth. - Jej, całkiem mi się to podoba. Brytyjski akcent brzmi o wiele lepiej w porównaniu z naszym, amerykańskim. Chyba zacznę mówić jak British people.
- British people nie są tak bardzo seksowni i piękni, jak ty.
- Przestań mnie podrywać, tylko skup się. Potrzebuję czasu. Nie wiem, ile mi to dokładnie zajmie, ale wiem na pewno, że nie pięć minut. - Odpowiadam.


- Rozpraszasz mnie. - Mówię do szatyna, który siedzi tuż obok mnie na łóżku.
      Postanowił nie opuszczać mojego apartamentu, tylko zostać i przeszkadzać mi w odszyfrowaniu wiadomości.
- Ja? - Udaje zdezorientowanego.
- Tak, ty. - Odpowiadam i biorę do ręki łamacz kodów. Niestety nagle z ręki wyrywa mi go Verdas. - Ej, oddaj.
- Oddam za buziaka. - Upiera się.
- Jesteś jakimś małym dzieckiem? Przestań się tak zachowywać i pozwól mi się skupić. Przecież zależy nam na odszyfrowaniu tej wiadomości, więc proszę cię... Daj mi chwilkę.
- Nie dam. - Przybliża się do mnie i zaczyna całować moją szyję.
       Początkowo przymykam oczy z rozkoszy, jednak po chwili postanawiam skupić się i nie oddać mu tak łatwo. Niech poczeka.
- Możesz mnie całować, ale to i tak ci nic nie da. - Staram się wypowiedzieć to w miarę poważnym głosem.
       Kątem oka spoglądam na Grace, która przygląda się tej całej sytuacji z boku. Egh, trochę głupia sytuacja. Kobieta jednak uśmiecha się delikatnie i wychodzi szybko z pokoju, za co jestem jej wdzięczna.
       Ponownie mój wzrok przenoszę na ekran laptopa, na którym znajduje się mail od czterdziestoletniej kobiety. Staram się odgadnąć jakim sposobem napisała wiadomość. Po chwili doznaję olśnienia. Jak mogłam tego nie pamiętać!
- Vinegre'a! - Krzyczę szczęśliwa i klaszczę w ręce.
- Co? - Pyta zdezorientowany León, który odrywa się nagle od mojej szyi.
- Szyfr Vinegre'a. - Odpowiadam. - Wcześniej wydawało mi się, że jest to zupełnie inna kombinacja, jednak dopiero teraz doznałam olśnienia. Twoja koleżanka użyła banalnego szyfru, więc w dość szybkim tempie poznamy odpowiedź.
- A potem zajmiemy się sobą. - Jego prawa ręka nagle znajduje się na moim lewym udzie, zmierzając powoli do góry.
- Ty jak zwykle tylko o jednym. - Wywracam oczami.
       W ramach odpowiedzi mruczy coś tuż przed moich wargami, które następnie całuje namiętnie.


- Widzę, że teraz pracuje ci się lepiej. - Mruczy tuż przy moim uchu, składając wcześniej pocałunek na lewym policzku.
- Weź przestań. - Delikatnie się rumienię i odpycham go od siebie.

- Teraz idzie ci o wiele szybciej. - Zauważa nagle. - Jednak León Verdas potrafi zdziałać cuda. 

- Dobra, przestań. - Burczę.
        Po krótkim przerywniku postanowiłam nie obijać się, tylko od razu zająć tym, co najważniejsze - mailem od Elizabeth. Tak samo, jak Leónowi zależy mi na tym, aby się dowiedzieć, czego ta kobieta od niego chce.
        Z każdym słowem, które udaje mi się odszyfrować, czuję się coraz gorzej. Spokojnie Violetta, musisz dotrwać do końca. Dopiero potem z nim porozmawiasz i będziesz żądać od niego wyjaśnienia. Wytrzymaj. Wytrzymaj.
        Odkładam bordowe pióro na bok i spoglądam na swojego chłopaka poważniejszym wzrokiem. Czuję się okropnie. Dlaczego mi nie powiedział?

- Co? - Pyta zdezorientowany.
       Cicho wzdycham i ponownie spoglądam na kartkę. 

- Misiaczku - zaczynam odczytywać wiadomość na głos - nawet nie wiesz, jak bardzo za tobą tęskniłam. Wracam na parę dni do Nowego Jorku, mam nadzieję, że się spotkamy. Ps, zarezerwuj sobie najbliższą noc z soboty na niedzielę. Całuję, Twoja El.
       Przymykam oczy, po czym szybko zgniatam kartkę z notatnika, którą wyrzucam na podłogę. Zaciskam ręce w pięści i czekam na jego wyjaśnienia.



Dzisiaj rozdział trochę dłuższy niż zwykle (mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe). 
Leónetta jeszcze jest, ale.. Powoli się kończy xD Zgodnie z obietnicą (ja wiem, że wy wszyscy mnie błagacie o to na kolanach i prosicie, aby ich rozdzielić) powoli zbliżają się do końca xD Czy to rozstanie musi być? MUSI, albowiem mam pewne plany co do niego ^^ Będziecie zadowoleni (tak mi się przynajmniej wydaje) xD

Nowa postać - Elizabeth pojawi się w najbliższym czasie. Ci, co jeszcze nie widzieli zakładki ,,Bohaterowie'' serdecznie zapraszam do zapoznania się z nią. Możecie zobaczyć, jak będzie wyglądać nasza EL. 

Jeszcze tylko tydzień... Tydzień tej męki i ...  ferie ^^ Już czuję ten zbliżający się klimacik :D

Czy jest tutaj ktoś, kto ma próbne egzaminy w przyszłym tygodniu tak, jak ja? xD 

Rozdział 26 = Odpowiednia ilość komentarzy (min. 50)

xAdusiax