Rozdział 28: To koniec

Z dedykacją dla Alison 

     To koniec. Koniec mojego związku z Leonem. Koniec z tymi wspaniałymi wieczorami. Koniec ze wspólnymi chwilami. Koniec ze wszystkim. K o n i e c.
     Cholera, kiedy ja tak ostatnio cierpiałam po rozstaniu z jakimś gościem? Nie pamiętam. Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek poczuję to, co teraz. Ból. Jest on okropny.
     Gdybym została tam jakąś minutę dłużej, na pewno rzuciłabym się na niego. Jeżeli planował tak dalej mnie traktować, jak jakiś papier toaletowy, to proszę bardzo. Śmiało! Nie mam zamiaru jednak tego akceptować. Prawdziwy związek nie może tak wyglądać.
     Zazdroszczę jednak Lu. Pomimo tego, że spotyka się z tym słynnym McCain'em, jest jednak szczęśliwa. A ja? Miałam niby milionera, obiekt westchnień każdej kobiety i co? Spędziliśmy ze sobą parę na prawdę cudownych chwil. Czasami na prawdę sądziłam, to właśnie On - ten, na którego czeka każda kobieta, jej przyszły mąż. Trudno. Widocznie moim mężem zostanie zupełnie inny mężczyzna. Pytanie tylko kto?




     Spoglądam na zegarek. Dwie minuty po dziesiątej. Czy ta Penelóp na prawdę nie rozumie, że każda minuta spóźnienia sprawia, że znajduje się bliżej grobu? Jestem umówiona, mam zaplanowany dzisiejszy dzień i nie będę tolerować jej spóźnień. Pierwsza zasada: jeżeli prosisz mnie o spotkanie, nie spóźniaj się.
     Do salonu jak na zawołanie wchodzi Hiszpanka. Jest zdyszana. Pewnie biegła tutaj. No trudno. Najważniejsze, że już jest.
- Prze... Przepraszam. - Odzywa się jako pierwsza.
- Dwie i pół minuty spóźnienia. Wiesz chyba co sądzę na ten temat. - Odpowiadam lodowatym głosem i krzyżuję ręce na piersiach. - Lepiej streszczaj się i mów, co masz mówić. Mam już plany.
- Okej, okej. - Bierze głęboki wdech i wychodzi z pomieszczenia. Wraca po chwili w towarzystwie jakiejś młodej dziewczyny. Zdziwiona widokiem blondynki o piwnych oczach unoszę brwi do góry. O co tutaj chodzi? Co, mam rozdawać autografy?
- Penelóp czekam na wyjaśnienia.
- Już tłumaczę. - Spogląda szybko na nieznajomą, po czym na mnie. - To jest Diana. Moja koleżanka.
     I? Po co tutaj przylazłaś z nią?
- Jest dziennikarką. Studiowała na Harwardzie. Jest dobra w te klocki.
- To znaczy? Nie rozumiem za bardzo o co ci chodzi. Nie załatwię jej pracy w Castillo Design. - Mówię.
- Nie o to nam chodzi. - Wtrąca się blondynka. Spoglądam na nią. - Po pierwsze hej. Po drugie Penelóp opowiedziała mi w skrócie o co w tym wszystkim chodzi. Czytałam ten fragment w The New York Times. Znam Gulianne i mogę ci pomóc w zniszczeniu jej.
     W zniszczeniu? Dziewczyna dobrze gada i do rzeczy.
- Według moich informacji aktualnie Gulianne szuka kogoś na posadę swojej asystentki. Pomyślałam sobie, że mogłabym ja tam pójść i się zgłosić. Jeżeli zostanę wybrana, będę sumiennie wykonywać swoją pracę oraz...
     Oraz co?
- Oraz kasować wszelkie materiały, które znajdą się na twój temat w jej komputerze. Zastanów się nad tym. Obie skorzystamy. Ja będę miała okazje pisać w takiej znanej gazecie, a ty będziesz miała spokój z plotkami na swój temat.
     Ten pomysł całkiem mi się podoba. Póki co mam G. mam z głowy. Pytanie tylko, jak długo to potrwa?
- W porządku. - Mówię zadowolona po chwili. Dostrzegam pojawiający się uśmiech na twarzy blondynki oraz Penelóp.

     Zjeżdżam windą na dół w dość szybkim tempie. Tuż przed opuszczeniem budynku, żegna mnie Ted, ochroniarz z delikatnym uśmiechem, który mu odwzajemniam. 

     Opuszczam Castillo Design i rozglądam się w celu odnalezienia limuzyny, w której czeka na mnie Tom. Po dłuższych poszukiwaniach udaje mi się, odnajduję go. 

     Podchodzę i otwieram drzwi. Wsiadam do środka i wygodne rozsiadam się na tylnym siedzeniu. 

- Dokąd, panno Castillo? - Słyszę nagle jego głos. 

- Do domu. - Odpowiadam po chwili namysłu.
     Wyjmuję z torebki swojego białego IPhone'a i spoglądam na wyświetlacz. Połączenie przechodzące od Verdasa. Odebrać, czy też nie? Z jednej strony cholernie mnie wkurzył, mam go dosyć, zaś z drugiej zależy mi na nim. Chcę, aby nasz związek nadal istniał, zależy mi na tym. 

I tak już wiele błędów popełniłam w swoim życiu. Postanawiam odebrać. Może w końcu poznam prawdę, na której mi tak bardzo zależy. 

- Violetta... - Słyszę jego głos, który brzmi normalnie. - Proszę cię, nie przerywaj mi. Wiem, jak ostatnio było pomiędzy nami, wszystko schrzaniłem delikatnie mówiąc. Nie dbałem o ciebie, o nasz związek, tylko o siebie i swoje interesy. Byłem bardzo zajęty swoimi obowiązkami, do domu wracałem w nocy i nie miałem okazji się z Tobą zobaczyć. Kochanie, uwierz mi... Na prawdę zależy mi na nas, chcę być z Tobą... Dlatego jeżeli mnie kochasz, spotkaj się ze mną za godzinę przy głównym wejściu do Central Parku. Chciałbym chociaż w jakimś stopniu naprawić wszystkie szkody, które ci wyrządziłem. - Słyszę, jak głośno wzdycha. - Natomiast jeżeli się nie pojawisz, będzie to dla mnie znakiem, że już mnie nie kochasz i wszystko między nami skończone. Dlatego proszę cię, przemyśl to wszystko. Masz godzinę na podjęcie decyzji, czy chcesz ze mną być, czy też zakończyć nasz związek. - Mówi i rozłącza się.
     Oczywiście, że chcę być z nim. Kocham go i zależy mi na naszym związku, więc muszę się tam zjawić. 

- Tom, jednak zmieniamy trasę. Zawieź mnie do Central Parku. - Mówię do mężczyzny, który spogląda na mnie za pomocą lusterka i delikatnie przytakuje głową. 

- Mogą być korki. Godzina szczytu. 

      Spoglądam na wyświetlacz swojego telefonu. Jest siedemnasta, czyli w Nowym Jorku tworzą się ogromne korki, ciągnące się kilometrami.

- Będzie dobrze. - Mówię z nadzieją, chociaż doskonale pamiętam mój wczorajszy powrót do domu. Ponad półtorej godziny jechałam! Jeżeli tak będzie dzisiaj, to się zabiję. 

- Możemy nie zdążyć. - Wskazuje na ogromny sznur samochodów, ciągnący się przed nami.
      Głośno przełykam ślinę i zmuszam swoje szare komórki do pobudki. Cholera, no to mam problem. 

- Na nogach jest kawałek, metro też odpada z powodu ogromnego tłoku... Normalnie wspaniale. - Macham rękami zdenerwowana. 

     Wpadam nagle na pomysł, żeby zadzwonić do Leóna i poprosić go o przesunięcie spotkania o jakieś trzydzieści minut. Wtedy byłaby większa szansa, że udałoby mi się zdążyć. Niestety tuż przed wybraniem do niego numeru, mój telefon nagle wyłącza. 

- Cholerny iPhone! - Krzyczę wściekła i chowam rozładowany telefon do swojej torebki. - Dobra Violetta, spokojnie... Zdążysz na spotkanie, pomiędzy Tobą a Leónem będzie wszystko dobrze... 

     Na miejsce dojeżdżam z piętnastominutowym opóźnieniem. Nie zdążyłam. Brak Leóna świadczy o tym, że poszedł sobie. Biedny. Myśli z pewnością, że go nie kocham, chociaż prawda jest zupełnie inna. Gdyby nie mój rozładowany telefon, zadzwoniłabym do niego i powiedziała mu o moim spóźnieniu, jednak nie mogłam. 

     Załamana chwytam się za głowę. Dostrzegam nagle leżący bukiet czerwonych róż na chodniku. Biorę go do ręki i dostrzegam kremową karteczkę, doczepioną do niego. Czytam ją. Na mojej twarzy pojawia się delikatny uśmiech, który jednak szybko znika. Jeżeli bukiet leżał na chodniku może to świadczyć i tym, że León był tu całkiem niedawno i mam okazję go odnaleźć. 

     Z nadzieją zaczynam się jeszcze bardziej rozglądać. Niestety po dłuższych poszukiwaniach poddaję się. Nie ma go, zawaliłam sprawę, oraz zniszczyłam nasz wspaniały związek. 

     Muszę go znaleźć, jak najszybciej. Mam gdzieś to, że jestem zmęczona po ciężkim dniu, a moje nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Mam gdzieś również coraz bardziej poszerzający się głód. Muszę go odnaleźć i koniec. 

     Zaczynam się kierować w stronę jego apartamentu, który znajduje się trzy przecznice stąd. Po drodze słyszę wiele komplementów ze strony męskiej na temat mojego wyglądu, jednak ignoruję to. Moim najważniejszym zadaniem jest odnalezienie Verdasa jak najszybciej. 

     Wsiadam do windy i naciskam guzik z numerem ostatniego piętra. Jestem wykończona. Jedyna rzecz o której teraz marzę to gorąca kąpiel razem z Leónem Verdasem. Aby osiągnąć to, muszę na początku się z nim spotkać i wytłumaczyć to całe nieporozumienie. 

     W lewej ręce trzymam bukiet czerwonych róż, które miał mi wręczyć León. Chciałabym mu tym sposobem potwierdzić to, że byłam pod głównym wejściem do Central Parku, tylko się spóźniłam. 

     Drzwi otwierają się nagle, wychodzę z nich. Przemierzam korytarz, kierując się w stronę apartamentu Leóna. Kiedy wreszcie znajduję się pod odpowiednimi drzwiami, cicho wzdycham i prawą ręką naciskam dzwonek. Od razu otwiera mi je Pani Rose. Na mój widok jest trochę zdziwiona. Kobieta odwraca na chwilę głowę do tyłu, po czym ponownie jej wzrok przenosi się na mnie. 
- Dobry wieczór panno Castillo. - Odzywa się wreszcie. - Coś się stało? 
- Dobry wieczór.. Jest może León? - Od razu postanawiam przejść do konkretów. 
- Tak, Pan Verdas jest w środku. A teraz przepraszam, śpieszę się. - Przepuszczam ją w drzwiach. - Do widzenia. 
- Do widzenia. - Odpowiadam zdziwiona i wchodzę do środka. 

     Zamykam za sobą drzwi. Okej, gdzie on może być? 

- León! - Krzyczę nagle, kiedy jestem w salonie. 
     Kładę swoją torebkę na podłodze i zaczynam się coraz bardziej denerwować. 

- Co ty tu robisz? - Słyszę nagle jego głos za swoimi plecami. 
     Odwracam się do niego i dostrzegam jego granatowy szlafrok, który ma na sobie. 

     Nic nie mówię, w odpowiedzi podnoszę do góry bukiet czerwonych róż. Ten gest sprawia, że na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech. 

- A więc jednak byłaś. - Mówi. 

- Oczywiście, że tak. - Odpowiadam i robię krok w jego stronę. - Była godzina szczytu, ogromne korki... Chciałam ci powiedzieć, że się spóźnię, jednak telefon mi się rozładował i nie miałam jak. Kiedy zjawiłam się na miejscu, ciebie już nie było. 

- Pomyślałem sobie wtedy, że taka jest twoja odpowiedź, nie chcesz być ze mną.

- Oczywiście, że chcę. - Pozwalam sobie na delikatny uśmiech. - Serce, całe moje ciało chce należeć do ciebie i być z Tobą. 

- To dobrze. - Uśmiecha się uwodzicielsko i splata nasze dłonie razem. Całuje wierzch mojej dłoni. - Nawet nie wiesz, jak się cieszę. 

- Uwierz mi, ja też. - Odpowiadam szczęśliwa i wtulam się w jego tors. - Dlaczego jesteś w szlafroku? - Postanawiam zmienić nagle temat. 

- A wiesz... Eee... Tak jakoś. Jesteś może głodna? - Przytakuję głową. - W takim razie pójdę się przebrać i zaraz coś wykombinujemy. Przyniosę iPada, posłuchamy sobie trochę muzyki, aby wprowadzić bardziej romantyczniejszy klimat. 

- I to mi się podoba. - Uśmiecham się szeroko. 

     Opuszczamy luksusowy wieżowiec, w którym znajduje się apartament mojego ukochanego i z uśmiechem kierujemy się w stronę jego limuzyny. Myślałam, że między nami jest już wszystko skończone, lecz na szczęście moje przypuszczenia okazały się być błędne. Jesteśmy razem i układa nam się wspaniale.
- Ta noc jest perfekcyjna. - Odzywam się pierwsza zauroczona wieczorną panoramą Manhattanu.
- Zgadza się, ale może być jeszcze piękniejsza. - Odpowiada León.
     Zatrzymujemy się. Spoglądam na niego z lekkim uśmiechem, a zarazem pytającym wzrokiem. Jestem ciekawa co ma na myśli. Romantyczna kolacja, wieczór, wypad za miasto? Odpowiada mi każda opcja ważne, żeby tylko mój ukochany był tuż obok mnie. Wiem, że to może jeszcze za wcześnie na takie poważne kroki, ale chciałabym spędzić z nim resztę swojego życia. To by było coś niesamowitego.
- Jak zwykle jesteś tajemniczy. - Zauważam.
- Tak jest lepiej. - Odpowiada z uwodzicielskim uśmiechem i wyjmuje coś z kieszeni swojego płaszcza. Głośno wzdycha i spogląda na mnie zupełnie innym wyrazem twarzy. Jest zdenerwowany, widzę to po nim. - Kochanie moje, kocham cię najmocniej na całym świecie, jesteś dla mnie najważniejszą kobietą i dlatego, Violetto... Nie chciałabyś... - Nie kończy. Tą przepiękną i romantyczną chwilę przerywa nagle Josh, który podbiega do Leóna i uderza go mocno w twarz.
- Shanon, co ty do jasnej cholery wyprawiasz?! - Krzyczę na blondyna i podchodzę szybko do swojego ukochanego, który lewą rękę trzyma przy obolałym miejscu.
- Sam jej powiedz. - Odpowiada Josh, wskazując wcześniej na szatyna.
     Za Joshem pojawia się nagle nie wiadomo skąd blond diablica, której nienawidzę. Dostrzegam jej okropny widok. Jest cała załzawiona, włosy ma z nieładzie i makijaż rozmazany. Cholera jasna, co się takiego stało, ktoś mi powie? Zaczynam się denerwować i to bardzo.
     Nie otrzymuję od nikogo odpowiedzi. Spoglądam na Leóna, który ściągnął lewą rękę z obolałego wcześniej miejsca. Jego wzrok skupiony jest na chodniku. Coś przede mną ukrywa, lecz nie chce mi powiedzieć co.
     Potargane rajstopy małej J wystające spod jej płaszcza, dają mi po chwili odpowiedź. Na samą myśl zbiera mnie na wymioty, chcę krzyczeć, zabić się, skoczyć z najwyższego wieżowca i zginąć marnie.
- Nie zrobiłeś tego, prawda? - Pytam go ze łzami w oczach, wcześniej przełykając ciężko ślinę.
- Violetta.. - Wypowiada moje imię zdenerwowanym głosem.
- A jednak zrobiłeś. - Odpowiadam zszokowana i spoglądam na blondynkę, której wzrok skupiony jest na chodniku. - Ty. - Mój głos brzmi niezwykle groźnie. Shanon podnosi głowę i patrzy na mnie. W jej oczach widzę strach. Trudno, nie obchodzi mnie to. Zapłaci za wszystko, co zrobiła. - Wynoś się stąd. - Syczę przez zęby. - Blondynka robi krok w tył. - Ale nie tylko stąd. - Zatrzymuje ją mój głos. - Lecz z tej wyspy. Wynoś się i nigdy nie wracaj. Jeżeli twoja noga ponownie stanie na Manhattanie, dowiem się i wtedy zniszczę cię.
- Vvvio... - Słyszę, jak chce coś powiedzieć na swoją obronę, jednak mnie to nie interesuje.
- Nie odzywaj się do mnie! - Krzyczę nagle głośno, skupiając uwagę wszystkich przechodniów na nas. Mam to teraz gdzieś. - Wynoś się. - Powtarzam ciszej.
    Blondynka nie odzywa się. Posyła mi swoje smutne spojrzenie, po czym wraz z Joshem znika szybko w tłumie. Cholerna dziewczyna, nienawidzę jej.
- Violetta... - Słyszę głos Leóna.
     Odwracam się i spoglądam na niego. Wiem, że wyglądam pewnie teraz okropnie, ale jaka mam być? Szczęśliwa, że właśnie dowiedziałam się o zdradzie mojego chłopaka z dziewczyną, która od wieków była moim wrogiem?
- Myślałem, że mnie nie kochasz... Juliet...
- Nie wypowiadaj jej imienia! - Ponownie podnoszę głos, a po moich policzkach zaczyna spływać coraz więcej łez. - Nie odzywaj się do mnie. - Prawą ręką ścieram mokre policzki. - Ta noc nie wydarzyła się. To koniec.



No i jest rozstanie Leonetty... Co będzie teraz? Jak dla mnie ciekawe rzeczy (powinno się wam spodobać to, co zaplanowałam) xD

Nie ma to, jak się rozchorować :// Gorączka, katar, kaszel i ból gardła w ostatnie dni ferii - SUPER -.-

Egh, nie mam weny na rozpisywanie się dzisiaj... Przepraszam :(

Czekam na wasze opinie,

Rozdział 29 = Odpowiednia ilość komentarzy (min.50) 

xAdusiax