Rozdział 27: Pokonałam

      Z dedykacją dla Xylie Verdas 

      Ostatnie dni były dziwne, bardzo dziwne. Nie wiem, jak dokładniej mam to wszystko opisać. Mój chłopak - o ile nadal tak mogę mówić o Leónie - nie odzywa się. Od dwóch dni nie dzwoni, nie pisze, nie przychodzi... Nic. Boli mnie to i drażni, bo nie wiem, co mam myśleć na ten temat. Jeżeli nie kocha mnie już, dlaczego nie powie mi o tym? To wszystko jest takie cholernie popieprzone, że sama się już gubię.

       Widziałam tylko jakieś pieprzone zdjęcia na blogach plotkarskich, a tam kto? On i jakaś blondi. Powinnam się martwić? Raczej tak.

       Jeżeli twój chłopak nie odzywa się od dwóch dni, co robić? Siedzieć bezczynnie i wpatrywać się w sufit, kiedy w moim umyśle znajdują się jakieś niestosowne myśli? Przede wszystkim chciałabym wiedzieć co jest powodem tego, że mnie tak unika. Zraniłam go czymś, skrzywdziłam? Nie przypominam sobie tego. W końcu podczas naszego ostatniego spotkania, rozmawialiśmy tylko o tej Elizabeth i tyle. Potem León musiał pilnie wyjść z powodu jakiejś rozmowy z Tajlandczykami.

       Jedynym plusem może być ustalenie kim jest słynne G.W. Według moich starych zapisów z pamiętników, tajemniczym dziennikarzem okazała się być Gulianne Wine. To moja dawna znajoma, która kiedyś za czasów Constace Billard próbowała dołączyć do mojej armii, jednak bezskutecznie. Stanowiła dla mnie zagrożenie. Miała większe szanse na to, aby dostać się do Yale na moje miejsce. Dzięki hojności mojego taty Gulianne Wine mogła raz na zawsze pożegnać się z moim uniwersytetem marzeń. To logiczne dlaczego teraz powróciła w swoim wielkim stylu. Chce się zemścić za to, co zrobiłam jej. 

       Cicho wzdycham, wydymając wcześniej usta. Spoglądam na Ludmiłę, która siedzi na moim łóżku i spogląda na mnie. Chyba sama nawet nie wie, co ma myśleć na ten temat.
- Violu, może powinnaś wyluzować? - Zadaje mi pytanie łagodnym głosem. - Nie wiesz, co widziałaś.
- W drugiej klasie liceum widziałam, jak nasz wf-ista, patrzy uwodzicielsko na mamę Magdalene Pietras. Dzięki temu dostałam pierwszą w historii Constance Billard 6+ oraz zaczęłam powoli wspinać się po szczeblach hierarchii naszego liceum.
- No tak, ale nie wiesz na sto procent, że to jakaś jego kochanka, wyluzuj.
- Lu, jak ja mam się do cholery jasnej uspokoić, kiedy mój chłopak od dwóch dni nie odbiera ode mnie telefonów, ignoruje mnie, nie odzywa się i umawia z jakąś blondynką po barach?! - Wybucham nagle. To wszystko już mnie przerasta, jestem zmęczona. - Faceci to świnie. Każdy z nich, nie ma wyjątków.
- Oj, mój Federico nim jest. - Wywracam oczami i spoglądam na nią poważniejszym wzrokiem. - Okej, jednak każdy z nich to świnia. Co planujesz teraz zrobić? Masz jakiś plan, który potwierdziłby twoją tezę, że León Verdas zdradza cię za plecami?
- Właśnie chodzi o to, że nie mam nic! - Macham rękami. - Zero, nothing. Rozważam stworzenie mojej nowej armii, ale tak na poważnie. Żarty się skończyły. León doskonale zna Penelóp, Nelly oraz Jessicę.
- Zapomniałaś o Taylor. Może ona mogłaby trochę powęszyć i odkryć prawdę?
- Ogh, proszę cię. Ta blondynka nigdy nie wykonała mojego zadania. Zawsze to Nelly musiała za nią wszystko odwalać. Taylor robiła dobrą minę do złej gry.
- A więc co w takim razie proponujesz?
- No właśnie nie wiem! - Wzruszam zdezorientowana ramionami. - Mam pustkę w głowie, żadnego pomysłu. Próbowałam już znaleźć inspirację w Martini oraz kokosankach od Perriego Henriego, jednak nic, zupełnie nic. - Spoglądam na blondynkę, która przymyka oczy. Jej, nie sądziłam, że aż tak bardzo ją zanudzam. - Lu, jak nie jesteś zainteresowana, zawsze możesz wyjść.
- Violu oczywiście, że jestem, ale popatrz, która godzina. Zadzwoniłaś do mnie o czwartej w nocy i kazałaś się tu zjawić, więc jestem. Założyłam na siebie wczorajsze ciuchy, nie napiłam się kawy... Potrzebuję snu. - Mówi i przytula się do mojej poduszki.
- Użyłam czerwonego alarmu! - Przypominam jej. - A co to oznacza? Jeżeli któraś z nas go kiedyś użyje to będzie oznaczać, że druga strona potrzebuje natychmiastowego wsparcia, nawet w środku nocy.
- Violu, ja zasypiam. - Mówi coraz bardziej zaspanym głosem. - Przepraszam cię, nie dam rady.
- Gdybym była McCainem, jakoś dałabyś radę wytrzymać. - Burczę cicho pod nosem.
- Violetta, jest szósta rano. Ja zazwyczaj śpię do dziewiątej. - Cicho wzdycham i biorę do ręki torebkę. Chyba mam pewien plan.
- W takim razie kolorowych snów, ja wychodzę.
- Dokąd?
- Ktoś chyba sobie zasłużył na niezapowiedzianą wizytę.


     Równo o ósmej czarna limuzyna razem ze mną zatrzymuje się pod siedzibą New York Times, która mieści się przy 242 W 41st St. Okej, czas na niezapowiedzianą wizytę po tylu latach, Gilianno. Mam nadzieję, że przyjmiesz mnie ciepło.
- Dzięki. - Mówię do Toma, kiedy wysiadam.
     Spoglądam do góry. Wieżowiec praktycznie ma taką samą wysokość, jak Castillo Design, czy Verdas Company. To typowy budynek, który idealnie pasuje do nowojorskiego stylu.
      Wchodzę do środka i spoglądam na tablicę informacyjną. Okej, muszę się dostać na dwudzieste piętro, to jest cel mojej podróży.
      Na swojej drodze dostrzegam nagle znajomą przeszkodę. Pieprzone szklane barierki. Pięknie. Jakim cudem mam się dostać do środka i zrobić niezły łomot tej słynnej Wine, skoro nie mam nawet tej zasranej plakietki!
       Uśmiecham się delikatnie, kiedy widzę rozmawiającego przez telefon blondyna. Z jego kieszeni wystaje identyfikator. Muszę tylko podejść do niego dyskretnie i mu go wyjąć.
- Tak, jasne... Pewnie, że z chęcią się z tobą spotkam. - Mówi przez telefon.
       Okej dwa paluszki. Wskazujący i środkowy... Powoli.. Prawie... Ha! Mam! Zadowolona spoglądam na identyfikator. Wybacz mi Andrew Irwin, chyba dzisiaj nie pójdziesz do pracy.
       Kieruję się w stronę - dawnej - szklanej przeszkody, którą bez problemu pokonuję. Okej, teraz tylko muszę się dostać na dwudzieste piętro i zacznę prawdziwą zabawę.
       Wchodzę do windy, która do jasnej cholery jest praktycznie cała zapełniona. Takie sytuacje są dobre dla jakiś rabusiów. O nie! Przyciskam bardziej do siebie swoją ukochaną granatową torebkę. Nie pozwolę na to, aby ktoś mi coś ukradł i to na dodatek w takim miejscu. To by było niedorzeczne!
        Kiedy wysiadam na dwudziestym piętrze - po cholernie długich mękach w tym tłumem - oddycham z ulgą. Okej Gulianno, gdzie schowałaś się?
- Emm przepraszam. Pomóc w czymś pani? - Zatrzymuje mnie nagle dość młoda brunetka o błękitnych oczach. Pięknie, może ona mi powie, gdzie znajduje się to coś.
- Szukam Gulianny Wine. Jestem jej znajomą. Umówiłyśmy się. - Wymyślam na szybko. Jestem mistrzynią w improwizowaniu.
- To dziwne. Panna Wine nie jest dzisiaj z nikim umówiona. - Odpowiada, spoglądając wcześniej w ekran komputera. Cholera.
- To dlatego, że umówiłyśmy się dosłownie pięć minut temu. - Mówię przekonującym głosem. - Panna Wine często zapomina informować o dość ważnych kwestiach.
- W sumie... Ma pani rację.
      Ha! Czyżby to był mój jakiś szczęśliwy dzień?
- W takim razie proszę za mną.
- Oczywiście. - Odpowiadam z triumfalnym uśmiechem.
       Przemierzamy przez dział. Dostrzegam mnóstwo komputerów, za którymi siedzą dziennikarze i piszą artykuły do najnowszych numerów. Kiedyś moim marzeniem było zostanie dziennikarką, jednak z czasem zdałam sobie sprawę z tego, że to nie dla mnie. Siedzenie ze komputerem tyle godzin dziennie, chlanie kawy do późna... Nie, dzięki. Wolę projektować ubrania i godnie reprezentować swoją firmę.
        Przypominam sobie nagle o tym pieprzonym identyfikatorze. Szybko go chowam do torebki. Jeszcze sobie ludzie pomyślą, że jestem jakimś gościem, co by było czymś okropnym.
        Zatrzymujemy się przed drewnianymi drzwiami. Z boku dostrzegam tabliczkę ze złotym napisem: Gulianne Wine. Okej królewno, szykuj się na mordor.
- Panna Wine jest w środku. - Dodaje i odchodzi.
         Z lekkim uśmiechem kładę swoją prawą rękę na klamce i naciskam ją. Okej, wchodzimy. Let's do this.
         Wnętrze gabinetu podobne do klasycznych. Okna sięgające od podłogi aż do sufitu, widok na przepiękny Nowy Jork i te podstawowe dodatki wnętrz. Biurko, dwie sofy, fotele, komputer i wiele innych.
         Gulianne się zmieniła. Zapamiętałam ją z czasów Constance Billard jako nieśmiałą brunetkę kujonkę, która zawsze zanudzała mnie swoją wiedzą. A teraz co? Dość seksowne sukienki, odważniejszy makijaż... Jednak to wszystko psuje jedna rzecz. Jej małe piersi.
- Gulianne Wine. - Mówię i wchodzę pewnym krokiem do środka. Brunetka podnosi momentalnie wzrok i spogląda na mnie. - Zaskoczona? - Pytam, kiedy dostrzegam, jak jej źrenice poszerzają się na mój widok.
- Nnie. - Odpowiada po chwili.
         Uśmiecham się chytrze i spoglądam na papiery porozrzucane na jej biurku. Jakieś pierdoły, nie dotyczące mnie... A jednak!
- Czego tutaj szukasz, Castillo? - Słyszę jej głos.
- Po pierwsze. - Spoglądam na nią i przybliżam się, spoglądając na jej wargi, które pomalowała dzisiaj jakąś ohydną fioletową szminką. - Ten kolor do ciebie nie pasuje, po drugie jestem dla ciebie Violettą, a po trzecie przyszłam odwiedzić swoją przyjaciółkę. Co.. Nie cieszysz się? - Śmieję się cicho. - Och kochana. Jak my się dawno nie widziałyśmy. Gdzie studiowałaś?
          Omijam ją i wygodnie rozsiadam się w jej fotelu. Nad tym mam przewagę w niej. Ona zawsze była szarą myszką, która nigdy nie potrafiła mi się przeciwstawić. Dlatego teraz będę to wykorzystywać przeciwko niej.
- Cambridge. - Wydusza nagle z siebie.
- Och, Cambridge. - Uśmiecham się drwiąco i naciskam spację. Momentalnie jej komputer się włącza. Może uda mi się znaleźć co nieco na mój temat? - I co? Jesteś zadowolona? - Pytam i przebiegam szybko wzrokiem po plikach, które znajdują się na jej biurku. Jeden z folderów przykuwa moją uwagę: Castillo i jej historia miłosna z Verdasem. 41 rzeczy. Cholera, całkiem sporo.
- Tak, bardzo. A teraz wstawaj
- Już, już. - Szybko poprawiam się w krześle i za pomocą skrótu klawiszowego kasuję folder dotyczący mnie. - Dasz mi coś do picia? Widzę, że rodzice cię nie nauczyli tego, jak należy obchodzić się z gośćmi.
- Emm... Do picia? - Rozgląda się po gabinecie. Mam idealną okazję do tego, aby usunąć folder z kosza. - Coś konkretnego?
- Albo wiesz? Nie chce jednak. - Spoglądam na zegarek. Czas się zmywać. - Przepraszam, ale muszę już iść. Wzywają mnie obowiązki. - Wstaję z krzesła.
- Ach, no tak Castillo Design. 
       Uśmiecham się drwiąco i podchodzę do drzwi.
- Tak Gulianne.... Castillo Design. - Odpowiadam.
       No i co? Po raz kolejny pokonałam cię. Pokonałam.


       Następnego dnia postanawiam nie odpuszczać i spotkać się z Leonem. Może chociaż wtedy mi powie, dlaczego mnie unika i porozmawiamy na spokojnie.
       Wysiadam z windy i kieruję się w stronę salonu. Zatrzymuje mnie nagle pani Rose, która wita z lekkim uśmiechem. Przynajmniej ona jest jakaś normalna.
- Dzień dobry panno Castillo. - Mówi.
- Dzień dobry. - Odpowiadam.
- Pani w jakiej sprawie?
- Przyszłam do Leona. Chciałabym z nim porozmawiać. Mam nadzieję, że jest jeszcze w domu.
- Tak, oczywiście. Pan Verdas jeszcze nawet nie zszedł na dół, aby zjeść śniadanie.
         Wpadam nagle na pomysł.
- W takim razie ja mu je zaniosę. Nie sprawi mi to problemu.
- Tak? No dobrze. Zaraz przyniosę tacę.
          Wraca po chwili z tacą w ręku, a na niej co widzę? Typowe amerykańskie śniadanie. Omlet z bekonem i do tego filiżanka czarnej kawy.
- Dziękuję. - Mówię i kieruję się w stronę schodów za pomocą których wychodzę na górę.
          Trzy dni... Tak długo się nie widzieliśmy. Nie wiem, czego mam się spodziewać. Miłego przywitania, czy może czegoś znacznie gorszego?
         Tuż przed wejściem do jego sypialni, słyszę ten cudowny głos. Rozmawia z kimś przez telefon... Jest wściekły. Super.
- Co? Nie... No to powiedz im, że nie mają tych dwóch tygodni.
         Okej, czas na moje wejście. Głośno wzdycham i otwieram drzwi.
- Dzień dobry, przyniosłam twoje.. - Dostrzegam go, jak stoi naprzeciwko swojego łóżka, ubrany w granatowy garnitur, spodnie w tym samym kolorze i białą koszulę. - O, już wstałeś.
- Źle spałem. - Odpowiada krótko i omija mnie.
- Wiem. Właśnie dlatego przyniosłam ci śniadanie do łóżka. - Staram się mówić spokojnym, słodkim głosem, jednak nie wiem, czy mi się to uda. Udawanie, że wszystko pomiędzy nami jest okej, to cholernie ciężka sztuka. - Oczywiście zawsze możesz je zjeść też w salonie. - Mówię, podczas podążania za nim przez korytarz.
- Nie jestem głodny. - Burczy.
         Cicho wzdycham i w kuchni odkładam tacę na blat kuchenny. Mam już tego dość, zaraz zwariuję. Dlaczego mnie tak unika? Co ja mu zrobiłam?

- Właściwie, to zaraz wychodzę na spotkanie. Marzy mi się kupno Lower East Side, więc nie mogę spocząć na laurach. - Oznajmia i bierze do ręki swój czarny płaszcz.
- Czytałeś artykuł? O nas? - Pytam nagle, aby jakoś zmienić temat.
- Ta, coś tam wiem na ten temat. - Odpowiada. - Wiesz kim jest to całe G.W?
         Serio? Będziemy rozmawiać na ten temat.
- Tak, wiem. Byłam nawet u niej w biurze i usunęłam folder dotyczący nas, jednak to nie koniec. Planuję wprowadzić do redakcji szpiega, który w razie czego mógłby za każdym razem usuwać artykuły.
- Co? - Śmieje się cicho. - Niby po co? Ta osoba żyje z tego. Z pisania na temat celebrytów.
- Nie wiem czy udajesz głupiego, ale mi to nie pasuje. Przepraszam cię bardzo, ale nie chcę czytać tego, jak ktoś pisze, że wszystkie wielbicielki Leona Verdasa mogą szykować się do walki o jego serce. Nie przeszkadza ci to? Serio? - Wzrusza ramionami. - No oczywiście, że tobie nic nie przeszkadza. W końcu chodzi o ciebie i to ty jesteś przedstawiany jako obiekt pożądań każdej kobiety.
- Violetta wiesz przecież doskonale, że.. - Zaczyna mówić, jednak mu przerywam. 

- Mam już dosyć do jasnej cholery. - Uderzam prawą ręką w blat, skupiając na sobie jego uwagę. - Potrzebujemy tych informacji i nie będziesz mi mówić, co mam robić do jasnej cholery. Chcesz, żeby tak pomiędzy nami było? Okej, proszę bardzo! - Krzyczę, powstrzymując łzy. - Mam dosyć tego, że mnie tak traktujesz, mam dosyć tego, że z niewiadomych przyczyn unikasz mnie. Jestem zmęczona już tym.
          Dostrzegam, jak jego źrenice momentalnie się powiększają. Tak mój drogi, to jest raczej to, o czym myślisz.
- Żegnaj. - Dodaję i szybko opuszczam jego apartament.



Kolejny piątek, kolejny rozdział... 
Nie rozpisuję się za bardzo, nie mam weny na tą dzisiejszą notkę... I'm sorry :D
Coraz gorzej z Leonettą.. Czyżby to był jej koniec? Zbliżamy się do tego momentu.. Kto wie, może w następnym rozdziale wszystko się skończy? xD

Tak mamy wyjaśnione kim jest tajemnicze G.W ... Od czasu do czasu ta postać będzie się pojawiać, so oczekujcie ;*

Dobra, kończę xD 

Jak to cudownie mieć ferie ^^ 

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 28 = Odpowiednia ilość komentarzy (min.50)

xAdusiax