Rozdział 26: Husley

       Z dedykacją dla Jorgista Forever 

      Spoglądam na Leóna w oczekiwaniu na jego odpowiedź. Nie mam pojęcia, dlaczego szatyn również zamilkł. Czyżby miał do ukrycia przede mną jakąś rzecz? Romans ze starszą kobietą? W końcu Elizabeth nie pisałaby do niego misiaczku, gdyby nie znaczył dla niej czegoś więcej, niż zwykły przyjaciel.
- Kim do jasnej cholery jest ta kobieta dla ciebie? - Pytam po chwili wściekłym głosem.
         Moje dłonie nadal są mocno zaciśnięte w pięści.
- Już mówiłem.. Przyjaciółką. - Odpowiada.
      Trzymajcie mnie, zaraz mu przywalę.




- A do jasnej cholery, która przyjaciółka nazywa swojego przyjaciela misiaczkiem?! - Krzyczę.
      Nie mogę powstrzymać się, najchętniej to bym teraz mu przywaliła z liścia. Jak mógł mnie tak okłamać?
- Jak mogłeś się przespać z kobietą, która jest od ciebie starsza?!
- Do jasnej cholery, nie przespałem się z nią! - Podnosi nagle głos i zrywa się z łóżka. - Właśnie taka jest, była i będzie nasza przyjaźń! Elizabeth tak mnie czasami nazywa, ale to nie ma związku z przeszłością. Nigdy prze nigdy nie przespałbym się z kobietą od siebie starszą, na Boga!
         Nie wiem co mam o tym wszystkim sądzić, muszę ochłonąć, przespać się z tym, porządnie upić.. Cokolwiek z tych rzeczy, która zawsze mnie uspokaja mnie w takich sytuacjach.
         Kiwam przecząco głową i podchodzę do drzwi. Chcę wyjść z pokoju, jednak nie mogę. W ostatniej chwili łapie mnie León, który przyciska do drzwi swoim ciałem. Chwyta moje nadgarstki, które zakłada za głowę i zmusza tym ruchem do tego, abym spojrzała mu w oczy.
- Puść mnie. - Proszę go.
- Nie puszczę. - Odpowiada. - Ubzdurałaś sobie coś, co nawet nie jest prawdą. Nie mogę pozwolić na to, abyś miała takie o mnie zdanie.
- Cholera León, a jakie mam mieć inne zdanie? Wiem o Anastasii. Rozumiesz? Wiem o wszystkim. - Opowiadam spokojniejszym głosem.
- Anastasia i ja to było jedno wielkie nieporozumienie. Ty nim nie jesteś. - Mruczy, wcześniej zakładając niesforny kosmyk moich włosów za ucho. - Kochanie, proszę cię, daj mi to wszystko wytłumaczyć na spokojnie. Musisz mi uwierzyć.
         Przez dłuższą chwilę zastanawiam się nad moją odpowiedzią. Powinnam dać mu szansę? A może jednak nie? Kurde, szczerze mówiąc, to już sama nie wiem. Gubię się. Jestem zdezorientowana.
         Spoglądam głębiej w jego piękne, szmaragdowe oczy i widzę ból, oraz prośbę o wysłuchanie. Jak mogłabym mu tak po prostu nie uwierzyć? Jestem okropna, powinnam była na spokojnie się go o wszystko wypytać, a nie naskakiwać na tego mojego kochanego biedaka.
- W porządku. - Odpowiadam po chwili pewna swoich słów.
        Czuję, jak szatyn poluźnia ucisk. Widzę pojawiającą się ulgę na jego twarzy.

- Dziękuję. - Uśmiecha się delikatnie i puszcza moje nadgarstki.
        Bez słowa siadam na swoim łóżku, a tuż obok mnie miejsce zajmuje León. Cicho wzdycham, wcześniej spoglądając na niego i oczekuję na jego wyjaśnienia. 

- Elizabeth i ja mamy za sobą dość burzliwą przeszłość. - Zaczyna mówić. - Nasza przyjaźń zaczęła się w dziwny sposób. Oboje spotkaliśmy się na gali TED, kiedy to ona była przedstawicielką swojej firmy, a ja swojej. Owszem, zaciekawiła mnie urodą, jednak to nie miało takiego dużego znaczenia. Zaczęliśmy w pewnym momencie rozmawiać i tak jakoś się dalej potoczyło. Do dziś współpracujemy ze sobą, jednak w ostatnich miesiącach znacznie się to zmieniło, dlatego mail od niej był dla mnie dość dużym zaskoczeniem.
        Nie odzywam się, tylko wpatruję w swoje splecione dłonie, które spoczywają na moich udach. Cicho wzdycham, przenosząc wzrok na niego.  
        Dostrzegam, jak siedzi w lekkim rozkroku. Jego lewa ręka spoczywa na kolanie, o które się podpiera. Wzrok ma skupiony przed sobą, lecz po chwili spogląda na mnie swoimi szmaragdami.
- Proszę, odezwij się. Jest jeszcze coś, co chciałabyś się dowiedzieć o Elizabeth? 

- Dlaczego cię poprosiła o zarezerwowanie sobie nocy? - Pytam zaciekawiona. 

- Chodzi jej o kolacje, a następnie parę drinków. Zawsze tak robiliśmy. Zazwyczaj umawiamy się na dwudziestą pierwszą i spędzamy razem czas do około drugiej. 

- Zero seksu? - Zadaję pytanie dla pewności. 

- Zero. - Odpowiada, spoglądając na mnie. - Elizabeth jest mężatką, a ja mam wspaniałą dziewczynę, którą bardzo kocham, więc dlaczego miałbym niby to zrobić? - Wzruszam ramionami. - No właśnie. 

- Może ze względu na jej dość okazały biust? Każdy facet leci na kobiece piersi. Czym większe, tym dla niego lepiej. 

- Kochanie, przestań gadać głupoty. Owszem, piersi są fajne, ale nie aż tak. - Łapie szybko moją prawą rękę i splata nasze palce razem. - Dla mnie liczy się to, jaka kobieta jest z charakteru. Kocham cię, jesteś dla mnie idealna, jedyna w swoim rodzaju. 

- León... - Szepczę jego imię po chwili. 

- Przepraszam cię jeszcze raz za wszystko. Za to, że nie powiedziałem ci o Elizabeth, za to, że traktowałem cię dzisiaj tak jakoś inaczej, ale zrozum mnie. Miałem ciężki dzień, jeszcze dodatkowo dobił mnie ten mail od Husley. 

- W porządku, rozumiem. - Odzywam się nagle. - Sama doskonale wiem, co to znaczy być zawaloną pracą. Dodatkowo obecność Jeana Pierre'go mnie bardziej nakręca. 

- Co to za gościu? - Zadaje mi pytanie nagle szatyn. Słyszę w jego głosie zazdrość. 

- Znajomy mojej mamy. Przyleciał do Nowego Jorku, aby pomóc jej w przygotowaniach do najbliższego pokazu. Jest Francuzem z pochodzenia i mieszka u nas przez ten czas. 

- Ciekawe... - Mruczy cicho pod nosem Verdas i delikatnie się uśmiecha.
- Nie musisz być zazdrosny o niego.
- Nie jestem. - Zapewnia mnie z uśmiechem.
       Krótkotrwałą ciszę przerywa nagle telefon mojego chłopaka. Mężczyzna wywraca oczami, po czym wyjmuje z kieszeni swojej marynarki białego IPhone'a. Spogląda na wyświetlacz i odbiera.
- Tak, Annabeth? - Odzywa się jako pierwszy.
       Dostrzegam, jak na jego twarzy pojawia się lekki grymas.
- Co? - Pyta i spogląda na swój zegarek 1952 Patek Philippe z limitowanej kolekcji.    
      Postanowiłam w ramach podziękowania za cudowny weekend w Hamptons, kupić mu taki. Początkowo León nie chciał przyjąć prezentu, jednak po dość długich negocjacjach uległ mi, z czego jestem zadowolona. Wykonany z platyny zegarek ma dla niego dość dużą wartość.
- No okej... Tak, cześć.
        Rozłącza się, a ja spoglądam na niego pytającym wzrokiem. Coś pilnego? O co chodzi?
- Przepraszam, ale muszę wrócić do swojego biura.. - Odpowiada na moje pytanie, którego jeszcze nie zdążyłam mu zadać. - Jakaś pilna sprawa, dzwoni mój wspólnik z Tajlandii i chce coś ze mną omówić, sam nie wiem co. Cały sztab już na mnie czeka, szykują się chyba dość duże negocjacje.
       Liczyłam, że ten wieczór spędzimy razem, we dwójkę, jednak widocznie powinno być inaczej.
- Spotkamy się kiedy indziej.
- Wynagrodzę ci to, obiecuję. - Mruczy, po czym przybliża się do mnie i całuje w policzek.
- Spoko. - Ponownie wykonuję wymuszony uśmiech z cyklu ,,jest wszystko okej, rozumiem'' i zaczynam zbierać swoje rzeczy z łóżka. - W takim razie cześć.
- Cześć. - Mruczy i wychodzi z mojego pokoju.


- I Put a Spell on you - Nagle z głośników zaczyna lecieć piosenka Annie Lennox. Może chociaż ona sprawi, że odpuszczę i spędzę miło ten wieczór? Mam nadzieję.
       Jestem totalnie wyczerpana. Odkąd León opuścił mój apartament nie myślę o niczym innym, tylko o nim. Boję się o te jego stosunki z Elizabeth. Powinnam mu pomimo tego wszystkiego zaufać i uwierzyć, że seksowna czterdziestolatka z Londynu zarywa do mojego chłopaka, któremu to najwidoczniej odpowiada?
       Prawda jest taka, że od powrotu do Nowego Jorku wszystko jest zupełnie inne. Spędzamy mniej czasu razem, praktycznie ciągle ktoś staje nam na przeszkodzie. To mała paskudna mała J, która widocznie powraca w groźniejszym wydaniu, to Wayne, który na szczęście aktualnie znajduje się na odwyku i na dodatek jeszcze jakaś Husley ze swoimi cyckami. Niech spada. Nie podoba mi się to wszystko. Czuję, że w każdej chwili ktoś może coś zrobić, aby nas rozdzielić.
- Mała, zrelaksuj się. - Słyszę głos Domingueza po mojej lewej stronie.
       Odwracam głowę i spoglądam na niego, jak leży tuż obok mnie. Jego pośladki są przykryte białym ręcznikiem. Włosy ma w nieładzie, przez co wygląda jeszcze bardziej uroczo.
- Właśnie po to tu jesteśmy. Ja i ty. - Kontynuuje.
- Wiem, dzięki. - Uśmiecham się delikatnie i lekko krzywię z bólu.
       Jej, moje plecy są takie obolałe. Na szczęście Diego zajął się wszystkim. Zamówił do swojego apartamentu masażystki, które teraz pomagają nam się zrelaksować. Z powodu nieobecności Ludmiły jest mi smutno, ale staram się tego nie okazywać. Cieszę się, że pomiędzy nią a Federico jest już wszystko okej, w końcu po części to również moja zasługa.
- W końcu to nie twoja wina, że Lu woli zająć się McCainem. - Wywracam oczami, słysząc to nazwisko.
- Dlaczego od razu myślisz tylko o jednym? To, że Federico zaprosił ją na romantyczną kolację, nie znaczy, że od razu pójdą do łóżka.
- Oj, Violetta. - Brunet podpiera się na łokciach, tym sposobem odsłaniając część swojego umięśnionego torsu. - Proszę cię. Ja, ty i Ludmiła, nie znamy się od pięciu minut. Doskonale wiemy co tam będzie się dziać.
- A nawet jeśli, to co? Jej sprawa z kim sypia oraz się spotyka, nie nasza.
- W sumie masz rację. - Odpowiada po chwili i kładzie się w poprzedniej pozycji. Przymyka oczy, relaksując się. - Ogh, tak. Tego właśnie mi było trzeba. Vanessa, jesteś genialna.
       Spoglądam kątem oka na szatynkę, która delikatnie się rumieni i uśmiecha. Zawstydził ją. Kto wie, może ta kobieta za nim szaleje?
- Dziękuję. - Wydusza po chwili z siebie i przygryza delikatnie dolną wargę, powstrzymując się od szerokiego uśmiechu.
       Podpieram się na łokciach i biorę do ręki kieliszek napełniony schłodzonym szampanem. Upijam parę łyków, po czym odkładam go z powrotem na srebrną tacę.
       Jestem ciekawa, co robi teraz León. Może po wspaniałym masażu, pojadę do niego i sprawdzę, jak mu idzie? Jestem tego dziewczyną i chciałabym aby wiedział, że zawsze może na mnie liczyć. Nawet w kwestiach zawodowych.
- Dobra, moje panie. - Mówi Dominguez, przerywając długotrwałą ciszę panującą w pomieszczeniu.           Czuję się o niebo lepiej. Jestem teraz zrelaksowana. Tego właśnie potrzebowałam.
- Mała, po jednej rundce Martini? - Spoglądam na niego z szerszym uśmiechem, następnie przytakuję. - W takim razie poprosimy Martini dwa razy.
        Kobiety słusznie przytakują głowami, po czym odchodzą, zostawiając nas tym sposobem samych.
- Diego, nie wiem, jak ci się odwdzięczę za ten pomysł z masażystkami. - Odzywam się.
- Spokojna głowa. Oboje potrzebowaliśmy tego, aby zrelaksować się po dość wyczerpującym dniu. Myślałem nawet o tym dzisiaj rano, jednak byłem przekonany, że masz inne plany na dzisiejszy wieczór. Wiesz... Ty i Verdas.
- Miał coś pilnego do załatwienia, więc dlatego postanowiłam zadzwonić do swojego przyjaciela z propozycją z spędzenia kilku godzin razem. - Wyjaśniam. - A tak poza tym, to opowiedz mi parę słów o Leighton. Jak wam się układa?
- Zerwaliśmy dzisiaj rano. - Odpowiada nagle, bez żadnych emocji. - Nie układało się nam, więc nie widziałem sensu, aby to wszystko dalej ciągnąć, dlatego ułatwiłem sprawę i zakończyłem naszą znajomość.
- Powiesz mi o co konkretnie poszło?
- Ostatnio dość często się kłóciliśmy, a ja nie miałem zamiaru tego znosić dalej, więc dlatego nie wytrzymałem. Teraz jest mi o wiele lepiej.
- Znajdziesz kogoś, możesz być o to spokojny. Jesteś przystojny, masz wspaniały charakter oraz osobowość... Taki facet, jak ty długo nie pobędzie singlem.
- Mam nadzieję. - Śmieje się, po czym poprawia swoje włosy.
       W tym samym momencie do pomieszczenia wracają kobiety. Każda z nich trzyma w jednej ręce kieliszek z Martini, który następnie podaje nam. Spoglądam na bruneta z lekkim uśmiechem.
- Za nas. - Proponuje.
- Za nas. - Odpowiadam z szerszym uśmiechem.
        Stukamy się kieliszkami i delektujemy wspaniały smak tego alkoholu.
         Po skosztowaniu, odkładam kieliszek na bok i biorę do ręki swój telefon. Dostrzegam wiadomość od Ludmiły, a w niej link do jakiejś strony. A co mi tam, zobaczymy co zaciekawiło Ferro.
         Po kliknięciu na link zostaję przekierowana na stronę New York Times'a. Dostrzegam swoje zdjęcie. Cholera, a więc to o mnie jest ten artykuł.

Uwaga, czyżby burza na horyzoncie?

Ostatnio dość dużo dzieje się w życiu Violetty Castillo (24 l.), która to - według plotek - ma w najbliższym czasie przejąć Castillo Design po swojej mamie. Wiadomo, wir pracy i przygotowań do zbliżającego się Fashion Week'u jest ogromny. Ostatnie poprawki, szukanie modelek i próby przed pokazami mody. Czy pomimo tego wszystkiego młoda projektantka znajduje czas na swojego ukochanego? 

Według moich źródeł ostatnio pomiędzy nimi nie układa się zbyt dobrze. Czy to znak dla wielbicielek seksownego biznesmena, aby wzięły sprawy w swoje ręce i zaczęły walczyć o serce Leóna Verdasa (26 l.)? Nie wiadomo, czas pokaże. 

G.W

      Kiedy kończę czytać odbiera mi mowę. Dosłownie. Skąd to całe G.W wie o aktualnej sytuacji w moim związku? Kim jest ta osoba? Czego chce? 

- Mała, co jest? - Słyszę głos swojego przyjaciela. 

       Spoglądam na niego i nic nie mówię, tylko podaję mu swój telefon. Brunet bierze ode mnie mojego Iphone'a i zaczyna czytać z zaciekawieniem artykuł. 

- No nieźle. - Komentuje po skończeniu. - Wiesz kto to może być? 

       No właśnie, dobre pytanie. Jakiś mężczyzna? Kobieta? Płeć bardzo by mi pomogła w rozwiązaniu tej zagadki. Mogłabym szybciej odnaleźć autora wybitnego tekstu i się z nim rozprawić. 

- Viola? 

        Spoglądam na niego i cicho wzdycham. 

- Chyba czas zebrać armię.

Witam was w piątek trzynastego! Hah, nieźle się złożyło xD
Na reszcie nadszedł ten długo wyczekiwany dzień - nadeszły ferie, ferie i jeszcze raz FERIE! Czekałam najdłużej, ale cóż się dziwić. Szlachta ma w tym roku na końcu xD 
Dobra, przejdę może do rozdziału, zanim ponownie oddam się radości... Mamy wyjaśnione kim jest słynna Elizabeth. Hah, spokojnie... To tylko jego przyjaciółka. Czy namiesza? Nie wiem, sami się przekonacie w najbliższym czasie xD

Co do wątku z tym artykułem, wpadłam na niego niedawno. Pewnie ciekawi was kim jest tajemniczy autor/autorka... Nie powiem. Odegra ta osoba pewną rolę w opowiadaniu, stąd nagła decyzja o jej wprowadzeniu. 
Uprzedzam - to nie będzie coś w stylu plotkary. Po prostu to całe G.W zna naszą Castillo.. Pytanie tylko w jakim stopniu i co zrobi Violetta? 

A w końcu dodałam Diego :D Jakoś go dawno nie było, więc postanowiłam, że walnę go tutaj xD Zerwał on z Leighton, a więc zacznie polowanie na jakąś inną panienkę ^^ 

Fedemiła.... Nie mam ostatnio na nią pomysłu... I'm sorry :/

Ps. Mam dla Was pewną niespodziankę ;)

13.02.15 r. - to właśnie dzisiaj o 17:00 spotkam się z Panem Grey'em ^^ Już nie mogę się doczekać, czekam na tą godzinę z wielką niecierpliwością <3

Rozdział 27 = Odpowiednia ilość komentarzy (min.50)

xAdusiax