Rozdział 29: Wy Francuzi

    Z dedykacją dla Katariny Verdas 

     Przeznaczenie jest dla frajerów. To tylko nędzna wymówka, żeby pozwolić, aby sprawy same się toczyły, zamiast wziąć je we własne ręce.

     Po równych czterech miesiącach nieobecności na Manhattanie, powracam dzisiaj do swojego rodzinnego miasta. W moim życiu zniknęła reputacja zdradzonej dziewczyny. Można powiedzieć, że przez ten czas dość dużo się zmieniło, na lepsze. 

     Od dwóch miesięcy jestem oficjalną właścicielką Castillo Design. Do końca życia zapamiętam ten wieczór, w którym to wszystko się wydarzyło. Paryż, mnóstwo znanych osobistości, dużo paparazzi, wspaniale modelki oraz ja, moi bliscy i mój przyjaciel Jean Pierre. Wszystko wyszło perfekcyjnie. Nie mam pojęcia co bym zrobiła, gdyby nie pomoc przystojnego francuza o błękitnych oczach. Zapewne siedziałabym w czarnej, głębokiej dziurze zalana łzami po utracie Leóna Verdasa. 

   



     Zmieniłam się, już nie jestem tą samą Violettą Castillo, co wcześniej. Miłość dla mnie nie istnieje. Jest to jedna z najgorszych cnót. Po mojej ostatniej nocy na Manhattanie, stwierdziłam, że nie mogę. Sama myśl, że jest On obok mnie, była dla mnie okropna, dlatego postanowiłam uciec do Paryża. Pod okiem Jeana Pierre'a spędziłam tam najlepsze cztery miesiące swojego życia, bez miłości, problemów.. Tylko ja i moja firma, Castillo Design. 

     Spoglądam w stronę okna i dostrzegam pochmurną panoramę Nowego Jorku. Do lądowania pozostało jeszcze parę minut, a już się bardzo denerwuję. Nareszcie spotkam się z rodzicami, ponownie będę się delektować wspaniałą kuchnią angielską Grace i spotkam swoich najlepszych przyjaciół, za którymi bardzo się stęskniłam. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że zupełnie straciłam z nimi kontakt. Nie mam pojęcia, jak układają się ich sprawy miłosne. Kto wie, może akurat jest wszystko w jak najlepszym porządku? 

- Ej maleńka, wracaj na Ziemię. Już wylądowaliśmy. - Do rzeczywistości przywołuje mnie głos Jeana, który jak zwykle mówi z tym swoim francuskim akcentem.
     Spoglądam na niego i delikatnie się uśmiecham.
- Wszystko okej? - Przytakuję. - Pewnie cieszysz się z powrotu do Nowego Jorku.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo. - Odpowiadam krótko i odpinam pasy. - A jak go spotkam, to będę normalnie w siódmym niebie. - Dodaję szybko. Biorę do ręki swoją czarną torebkę od Prady.
- Wiesz... Cieszę się, że mogę być teraz tutaj z Tobą. - Jego słowa sprawiają, że uśmiecham się delikatnie.
- Ach wy Francuzi, to przez waz zawsze z wielką chęcią wracam do Paryża. - Mówię zarumieniona i wstaję z fotela.
- Co teraz planujesz robić? - Zadaje mi pytanie, stojąc tuż za mną.
- Dokładnie to co trzeba. Musimy ustawić więcej spotkań z kupcami, przejrzeć ostatnie szkice, skontaktować się z krawcami oraz sprawdzić, czy mogą przyśpieszyć produkcję.
- Jej, trochę dużo. - Odwracam się w jego stronę.
- Wszystko musi być dopięte na ostatni guzik. - Mówię z szerszym uśmiechem i zaczynam się kierować w stronę wyjścia.


     Przy wjeździe na Manhattan powracają moje wszystkie wspomnienia związane z tamtą nocą, którą zapamiętam do końca swojego życia. Moja nienawiść do Juliet wzrosła jeszcze bardziej. Po raz drugi zrobiła mi to samo, zaciągnęła mojego chłopaka do łóżka, by doprowadzić tym sposobem do naszego rozstania. I cóż.... Udało jej się. Nigdy już nie spojrzę Leónowi Verdasowi prosto w oczy, nie zniosłabym tego widoku.
     Wiosna już na dobre zawitała na Manhattanie, co sprawia, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. Czas wyciągnąć z szafy szpilki od Christiana Louboutina, przeróżne topy, sukienki od Prady i Chanel i zacząć podbijać nowojorskie ulice cudownymi ubraniami od najdroższych domów mody.
- Plany na dziś? - Zadaje mi nagle pytanie Jean. Odwracam głowę i spoglądam na niego w jego błękitne oczy.
- Planowałam pójść do siłowni. Muszę troszkę poćwiczyć, ostatnio moja kondycja spadła przez obowiązki związane z Castillo Design. - Odpowiadam.
- Nie jesteś zmęczona?
- W żadnym wypadku. Mam pełno wigoru oraz energii, a wyczerpujący trening to kolejna rzecz, jaką potrzebuję. Mam nadzieję, że uda mi się wytropić jakiegoś przystojniaka tam, który da mi niezły wycisk.
- Ciekawe. - Komentuje z uśmiechem blondyn.
- Bardzo. Spotkamy się dopiero jutro rano, dobrze?
- Świetnie. Proponuję jakoś jedenastą. Postaram się doprowadzić twoje biuro do ładu oraz umówić się na spotkania z krawcami.
- Perfekcyjnie. - Komentuję.
     Po paru minutach podjeżdżamy pod odpowiedni wieżowiec, w którym mieszkam. Cicho wzdycham, po czym wysiadam z samochodu.
     Z pomocą Toma oraz Jeana, wyjmuję wszystkie walizki z bagażnika, po czym kieruję się w stronę drzwi wejściowych. Otwiera mi je portier, który wita mnie z szerokim i ciepłym uśmiechem. Odpowiadam mu delikatnym skinięciem głowy i kieruję się w stronę windy.
- Merci. - Mówię do blondyna tuż przed wejściem do windy. - W takim razie do jutra. Śpij dobrze.
- Ty też, maleńka. - Uśmiecha się i odchodzi.
     Wywracam oczami, po czym naciskam odpowiedni guzik. Drzwi zamykają się i zaczynam jechać do góry. Po chwili znajduję się już na odpowiednim piętrze. Drzwi otwierają się i dostrzegam swoich rodziców wraz z Grace.Wszyscy z szerokimi uśmiechami witają mnie i mocno przytulają do siebie.
- Jak to dobrze, że już jesteś. - Słyszę głos mojego taty, kiedy mnie obejmuje.
- Też się cieszę. Wszędzie dobrze, lecz w Nowym Jorku najlepiej. - Odpowiadam z wymuszonym uśmiechem. Przyznam szczerze, lepiej mi się mieszkało w Paryżu. Miałam wtedy pewność, że Verdas znajduje się na zupełnie innym kontynencie. Teraz możliwość zobaczenia się z nim praktycznie codziennie jest dla mnie nie do zniesienia.
- Opowiadaj, jak minęła ci podróż. Francuzi są przyjaźni. - Mówi z entuzjazmem moja mama.
- Wspaniale. Szybko i przyjemnie. Mam wam dużo do opowiedzenia.


     Po dość ciężkim dniu postanawiam nie odpuścić sobie porządnego treningu w siłowni. Potrzebuję powera do dalszej pracy, a to mi w tym pomoże.
     Jest już osiemnasta, a ja dopiero zaparkowałam samochód na parkingu. Tak, Violetta Castillo ma prawo jazdy, jednak prawie go nie używa, skoro ma Toma i przepiękną czarną limuzynę w posiadaniu. Niekiedy jednak, kiedy chcę oderwać się od rzeczywistości, zakładam na siebie moje czarne okulary przeciwsłoneczne, kaptur na głowę i siadam za kółkiem. Jadę, gdzie mi się podoba, aby uciec od problemów, bólu, przykrości.
     Wchodzę do środka siłowni. Od razu wita mnie urocza blondynka, siedząca za ladą. Obdarza mnie uśmiechem i prosi o mój identyfikator. Szukam go w swojej sportowej torbie od Nike. Kiedy odnajduję, wyciągam i podaję go jej. Kobieta pospiesznie coś wpisuje do komputera, po czym oddaje mi mój identyfikator.
- Życzę miłego treningu, panno Castillo. - Mówi.
- Dziękuję. - Odpowiadam z lekkim uśmiechem i przechodzę przez barierki.
     Będąc w szatni, ściągam z siebie niepotrzebne ubrania. Moje włosy związuje w luźnego kucyka. Niesforne kosmyki opadają mi na policzki, jednak się tym nie przejmuję. Przed wyjściem z pomieszczenia, wydymam usta, po czym jestem już gotowa.
     Zaczynam od bieżni. Początkowo idzie mi trudno, lecz z czasem przyzwyczajam się do rytmu i z wielką łatwością pokonuję następne kilometry. Przypomina mi się dokładnie dzień, w którym biegałam razem z Leónem po Central Parku. Doskonale pamiętam jego błękitny podkoszulek, który przylegał idealnie do spoconego, umięśnionego torsu. Ułożone wcześniej włosy opadły na czoło, przez co jeszcze bardziej wyglądał podniecająco.
     Przymykam na chwilę oczy i schodzę z bieżni. Oddycham dość szybko, a nawet bardzo. Nakręciłam w końcu z piętnaście kilometrów. To dużo jak na mnie, lecz nie najlepiej.
- Przestań o nim myśleć. - Mówię ciszej do siebie i poprawiam niesforne kosmyki włosów, które zakładam za ucho. - Verdas i ty to przeszłość. 

     Kiedy uspokajam się, zaczynam zastanawiać nad dalszą moją częścią treningu. Nie wiem, na co powinnam teraz pójść. Może podnoszenie ciężarów? Nie, lepiej nie. Po dłuższej chwili zastanawiania się, decyduję ponownie wejść na bieżnię i nakręcić pięć kilometrów. 

- Dobrze ci idzie. - Słyszę męski głos po swojej prawej stronie. Zdyszana schodzę z bieżni i spoglądam na mężczyznę. Dobrze umięśniony brunet o błękitnych oczach spogląda na mnie. Znam go, lecz nie pamiętam do końca, jak ma na imię. Po chwili przypominam sobie plakietkę, która wystawała z jego kieszeni marynarki. 

- Cześć Jamie. - Mówię z uśmiechem. - Jak tam? Dawno się nie widzieliśmy. 

- No właśnie, z parę dobrych miesięcy temu. Dokładniej to pięć. - Uśmiecha się uwodzicielsko. - Co cię sprowadza w progi mojej skromnej siłowni? 

- Żeby była aż taka skromna to nie powiem. - Cicho się śmiejemy. - Po prostu potrzebuję powera do pracy i już. - Wzruszam ramionami, po czym biorę do ręki biały ręcznik, za pomocą którego ścieram widoczny pot z czoła, ramion i okolic biustu. - Miałam nadzieję, że uda mi się spotkać tu jakiegoś przystojnego trenera, który z chęcią by się mną zajął, no ale trudno. Widocznie mam pecha. 

- To, że jestem właścicielem tej siłowni nie oznacza, że nie znam się na sporcie. - Uśmiecha się uwodzicielsko. - Trenerzy pracują tutaj codziennie do godziny siedemnastej. 

- Przyszłam godzinę później, dlatego nie miałam pojęcia. - Komentuję ciszej. - Ale tak, czy siak wielkie dzięki. - Klepię go prawą ręką po umięśnionym ramieniu. - Jej, ale jesteś napakowany. 

- Chcesz zobaczyć mnie w całości? - Pyta uwodzicielskim głosem. Spoglądam na niego poważnym wzrokiem. 

- Sorry Jamie, faceci to świnie. Już nigdy nie pójdę z nikim do łóżka. 

- Okej, okej. - Brunet podnosi ręce do góry w geście obronnym. Wygląda niezwykle uroczo, nie będę się okłamywać. 

- Spoko, nie mam zamiaru cię bić. - Zaczynam się śmiać razem z nim. 

- Nie miałbym żadnych szans przeciwko Violettcie Castillo. 

- Coś byś tam wykombinował. - Szepczę uroczym głosem. 

- No na pewno. 

- Chodź, chciałabym abyś dał mi niezły wycisk. - Chwytam go za lewą rękę, splatając nasze palce razem. - Taki porządny, abym jutro była cała obolała. 

- Da się zrobić. - Uśmiecha się uwodzicielsko i zaczyna prowadzić w odpowiednią stronę. 

     Jest już grubo po dwudziestej drugiej, a ja dopiero teraz opuszczam siłownię Jamiego. Dał mi straszny wycisk. Nie zdziwię się, jeżeli jutro będę miała problemy z normalnym funkcjonowaniem. Ale w końcu sama o to poprosiłam, więc jedyną osobą do której będę miała pretensje, to ja. 

- Gorąca kąpiel powinna załatwić wszystko. - Mówi do mnie brunet z uśmiechem. 

- Mam nadzieję. - Odpowiadam podczas wkładania torby do bagażnika.
     Kiedy zamykam go, odwracam się w stronę Verdasa, który spogląda na mnie z zainteresowaniem. - Jeszcze raz dzięki. 

- Nie ma za co. Jakbyś potrzebowała jeszcze raz zaliczyć porządną porcję ćwiczeń, zadzwoń do mnie. - Puszcza w moją stronę oczko. - Świetnie się bawiłem. 

- Uwierz mi, ja też. - Odpowiadam zgodnie z prawdą. 

- To trzymaj się. - Mówi do mnie, po czym przybliża i całuje w policzek. 

- Dzięki, ty też. 

     Kiedy Jamie odchodzi, przez dłuższą chwilę stoję w miejscu, jak jakaś totalna idiotka. Owszem podrywał mnie wielokrotnie podczas naszego dzisiejszego treningu, jednak olewałam to. Przez najbliższy okres chciałabym nie mieć żadnego faceta, odpocząć od tych chodzących na dwóch nogach świń. 

     Na Jego widok nie wiem, co mam robić. Co on tu do jasnej cholery robi? Wygląda zupełnie inaczej, zmienił się. Po jego ubiorze wnioskuję, że był na motorze, aby się odstresować. Pomimo tego, że mnie zdradził, tęskniłam za nim, jednak nie będę tego okazywać. Razem z Juliet zniszczyli wszystko, czego potrzebowałam do szczęścia. 

     Robię krok do tyłu, powoli wycofując się. Widzę, jak León robi dokładnie to samo, tylko w moją stronę. Przestań, zakazuję ci się do mnie zbliżać. 

- Violetta. - Wypowiada nagle moje imię. Słyszę w jego głosie ból i cierpienie. - Wróciłaś. 

- Mój powrót na Manhattan nie oznacza, że zrobiłam to dla ciebie. - Odpowiadam zgodnie z prawdą. - Musiałam wrócić do rodziny i przyjaciół. Ty nie należysz do żadnej z tych grup. 

- Tak, wiem. - Swoje obie ręce chowa w kieszeniach potarganych jeansów. 

- Wybacz mi, nie mam ochoty patrzeć na ciebie i rozmawiać na jakikolwiek temat. To, że założyłeś na siebie potargane jeansy, biały podkoszulek i czarną skórzaną kurtkę, nie znaczy, że zmieniłeś się. Zawsze będziesz Leónem Verdasem, który mnie zranił. Cześć. 

      Wsiadam szybko do swojego sportowego czarnego Audi. Zapinam pasy, po czym zdejmuję z głowy czarny kaptur. Po raz ostatni spoglądam na jego smutną twarz i odjeżdżam, zanim tego pożałuję. 

No i mamy 29. Większość z was myślała, że zrobię płaczącą Violettę Castillo, a tu co? Ha, coś innego! 
Castillo wraca z miasta miłości do przepięknego NY, z nadzieję, że uda jej się zacząć nowe życie, a tymczasem co? León Verdas ponownie staje jej na drodze. Pytanie tylko w jakim stopniu tym razem? Czy to wszystko pewnego dnia przekroczy granice? Zobaczycie ;* Coś tam dla was zaplanowałam, pytanie tylko co? Hah, coś fajnego ;*

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 30 = Odpowiednia ilość komentarzy (min.50)

xAdusiax