Rozdział 30: Pamiętasz to jeszcze?

Z dedykacją dla Sheili ;)

      Au.. Jestem cała obolała. Mam zakwasy praktycznie wszędzie! Jamie miał racje. Powinnam była udać się wczoraj do wanny i zrelaksować się w gorącej wodzie, popijając kieliszek schłodzonego szampana.
     Wysiadam z windy na odpowiednim piętrze i zaczynam się kierować w stronę mojego gabinetu. Po drodze witam Annie, moją sekretarkę, która odpowiada mi szerokim uśmiechem, wstając wcześniej z krzesła.

- Dzień dobry pani Castillo, zrobić może kawę? - Zadaje mi pytanie. 

- Tak, po proszę. - Odpowiadam i wymuszam na swojej twarzy uśmiech, który mi wychodzi, pomimo ogromnego bólu. 

- Ta, co zawsze? 

- Dokładnie. - Przytakuję. - Idę do siebie. 

- Dobrze, za chwilkę przyniosę kawę. 

- Nie spiesz się, spokojnie. - Mówię, po czym zaczynam kierować się w strone swojego gabinetu.
      Po drodze mijam dość dużo moich pracowników, którzy witają mnie z uśmiechami. Odpowiadam im tym samym. 

      Kiedy dochodzę do drzwi, cicho wzdycham, po czym za pomocą klucza otwieram je i wchodzę do środka. Zamieram. Zamykam szybko za sobą drzwi.

      W całym moim gabinecie dostrzegam to same zdjęcie, czarno-białe, przedstawiające mnie i Leóna podczas aktu seksualnego. O mój Boże, kto mógł coś takiego zrobić?! 

     Biorę do ręki jedno z nich i po moich policzkach momentalnie zaczynają spłynąć łzy. Tęsknię, cierpię po nim, a przede wszystkim nie mogę zapomnieć. 

     Odwracam je i dostrzegam napis:

Pamiętasz to jeszcze?

     Nie wytrzymuję, zgniatam zdjęcie i rzucam na podłogę. 

     O cholera, Annie! Nie, nie i jeszcze raz nie! Ona nie może tego zobaczyć. Nikt nie może tutaj wejść, dopóki sama nie ogarnę tego burdelu!  

     Szybko się schylam się i zaczynam zbierać wszystkie zdjęcia. Czuję ból w moich mięśniach, który niestety muszę zignorować. Dodatkowo temu towarzyszą jeszcze moje łzy, których nie mogę zatrzymać. 

     Słyszę nagle, jak ktoś puka do drzwi. 

- Nie teraz! - Krzyczę i przytrzymuję je. 

- Panno Castillo, wszystko w porządku? -  Słyszę głos swojej pracownicy. 

- Ee yyy, tak. - Odpowiadam i zamykam drzwi na klucz. - Nie wchodź, przyjdę za jakiś czas po kawę. 

- Dobrze. - Odpowiada zdziwiona. 

       Odwracam się w stronę porozrzucanych zdjęć i zaczynam głośniej płakać. Co on ode mnie oczekuje? Sam się przespał z Juliet, to wszystko jego wina. Gdyby nie tej wybryk, z pewnością bylibyśmy dzisiaj razem. R a z e m.

      Powoli zbieram wszystkie zdjęcia. To boli, kiedy widzisz zdjęcia siebie i swojego byłego w trakcie seksu i to bardzo. Nigdy nie sądziłam, że będę nękana przez swojego byłego za pomocą zdjęć, ale udało mu się. Z ł a m a ł  m n i e . Złamał nową Violettę Castillo, która zdążyła na nowo powstać w Paryżu. 

     Wchodzę do środka lokalu, w którym umówiłam się na spotkanie z Jamiem. Rozglądam się dookoła i nagle dostrzegam go, jak siedzi przy jednym ze stolików i przegląda coś na swoim iPhonie. Uśmiecham się delikatnie na widok jego granatowego garnituru, w takim samym kolorze spodnie, białej lnianej koszuli i szarego krawatu. Wspaniale w tym wszystkim wygląda. Tak, jakby ten komplet był stworzony do tego, aby był noszony przez niego. 

     Kiedy podchodzę do stolika, głośno odchrząkuję. Szatyn spogląda na mnie swoimi błękitnymi oczami i uśmiecha się, po czym szybko chowa telefon do swojej kieszeni. 

- Cześć. - Mówi, kiedy wstaje z krzesła i zapina marynarkę. 

- Hej. - Odpowiadam z uśmiechem. 
     Przybliża się do mnie i składa na moim policzku pocałunek. Kiedy tak zbliża się do mnie, czuję wspaniałą woń tych perfum, które kojarzą mi się tylko z jedną osobą - Leónem Verdasem.

- Ślicznie wyglądasz. - Mówi nagle. 

- Dzięki. - Mruczę z rumieńcami na twarzy. 

- Proszę, usiądź. - Odsuwa nagle moje krzesło do tyłu, na którym siadam. 

     Prawdziwy dżentelmen. - Mówi mi moja podświadomość. 

     Kiedy ponownie siada na przeciwko mnie, obdarowuje swoim uwodzicielskim uśmiechem, po czym za pomocą ręki przywołuje kelnerkę. Młoda kobieta od razu podchodzi z kartą menu w ręce. 

- Ja już wiem, co chciałabym zamówić. - Oznajmiam od razu. - To co zawsze. 

- Tak? To świetnie. - Uśmiecha się szatyn, po czym poprawia swój krawat. - W takim razie poprosimy cafe latte z syropem waniliowym i bitą śmietaną oraz kawę czarną. - Składa zamówienie, nie odrywając ode mnie wzroku. Obdarzam go swoim uroczym uśmiechem, po czym zakładam nogę za nogę pod stołem. 

     Kiedy brunetka zostawia nas samych, spoglądam pytającym wzrokiem na niego. Jestem ciekawa, co ma mi takiego do powiedzenia. Coś złego? Oby nie. 

- Jamie, co masz mi takiego ważnego do powiedzenia? - Pytam się w miarę spokojnym głosem. Ponownie wraca do mnie ta, jak nazywa to u mnie Jean ,,seksowna chrypka". 

- Ale obiecujesz, że zachowasz twardy umysł? 

     Cholera! Co on ma mi do powiedzenia? 

- Obiecuję. - Odpowiadam po chwili pewniejszym głosem. 

     Szatyn głośno wzdycha, poprawiając wcześniej swoją fryzurę i spogląda na mnie spokojniejszym wzrokiem.

- Chodzi o Leóna. - Wyjaśnia. - Wiem, że może nie chcesz rozmawiać na jego temat, uwierz mi, ja tym bardziej, ale uważam po prostu, że powinnaś wiedzieć. 

- O czym powinnam wiedzieć? - Dopytuję się. 

     Nie otrzymuję odpowiedzi, ponieważ do naszego stolika podchodzi kelnerka z zamówieniami na tacy. Jej, strasznie szybko. Kładzie przede mną kubek, w którym znajduje się moja ulubiona kawa, a następnie przed Verdasem. Na sam koniec obdarza nas uśmiechem i wraca na zaplecze. 

- A więc? - Postanawiam zadać mu to pytanie. 
     Wsypuję cukier do mojej kawy i mieszam łyżeczką do momentu, aż cukier rozpuści się. 

- León ostatnio nie jest sobą. - Zaczyna wreszcie mówić. Podaję mu cukierniczkę, jednak on zatrzymuje mnie gestem ręki. - Nie słodzę. Lubię mocną, czarną kawę. 

     Odstawiam białą cukierniczkę na stół i spoglądam na niego. Niech mi w końcu powie do jasnej cholery, o co chodzi z Leónem. 

- Wrócę teraz do tematu. Nie mam pojęcia co może być tego powodem. Stres? Problemy w pracy? Nie wiem. - Wyjmuje nagle z kieszeni swojego IPhone'a, którego kładzie na stole. - Prawda jest taka, że każdy z nas się martwi. Ja, mama, tata, rodzina... Wszyscy. Boimy się o niego, bardzo martwimy. 

- Jamie. - Zaczynam nagle mówić spokojnym głosem. - Jeżeli myślisz, że z nim porozmawiam, to nie licz na to. Muszę się od niego odciąć. Nawet nie wiesz, co on mi zrobił. - Poprawiam nerwowo włosy i kręcę głową. 

- Co? Violetta, powiedz. - Nalega. - Zastanawiamy się wszyscy nad tym, aby umówić Leóna z jakimś psychologiem, który mógłby mu pomóc wyjść z tego wszystkiego. 

- W porządku. - Cicho wzdycham, podczas spoglądania w jego błękitne oczy. - Nie mam pojęcia, jakim cudem dostał się do środka mojego gabinetu i porozwalał w nim nasze wspólne zdjęcia. To samo, czarnobiałe przedstawiającego mnie i Leóna... - Nie mogę skończyć, to zbyt dla mnie trudne. 

- Podczas aktu seksualnego, prawda? - Na szczęście kończy za mnie Jamie. Spoglądam na niego z wdzięcznością, po czym przytakuję. Szatyn bierze do ręki swoją filiżankę z czarną kawą i upija parę łyków. - On ma jakieś problemy psychiczne. - Kontynuuje. - Gdyby tylko to było wszystko... - Cicho wzdycha, podczas odstawiania filiżanki na miejsce. 

- To co on jeszcze zrobił? - Pytam drżącym głosem. 
     Upijam łyk swojego Vanilla latte i spoglądam na niego pytającym wzrokiem. 

- Został pozwany. 

     O kurwa! Co?! 

- O co? - Dopytuję się zszokowana. 

- O molestowanie swoich pracownic. Złożyły pozew jakieś dwa tygodnie temu. 

- León i molestowanie to dwie pasujące do siebie rzeczy. - Komentuję. - W sumie to nie dziwię się. 

- I tak nie pójdzie siedzieć. Ma najlepszego prawnika, który wyciągnie go z tego gówna oraz masę pieniędzy. 

- Racja. - Komentuję i upijam łyk kawy. - No dobra i co teraz planujecie robić? 

- Musimy go umówić z jakimś psychologiem. Najlepiej by było, gdyby León nie widział o tym naszym planie. Jeżeli się dowie, odmówi. 

- Jamie, jeżeli liczycie na moją pomoc... - Zaczynam mówić, jednak nagle przerywa mi szatyn. 

- Spokojnie, nie musisz. Po prostu chciałem, abyś wiedziała o tym wszystkim, oraz jakie problemy ma mój starszy brat. Uważaj na niego, Violetta. To niebezpieczny człowiek. 

- Okej, dzięki za radę. - Wymuszam na swojej twarzy delikatny uśmiech, który odwzajemnia mi mężczyzna. 

- Drobiazg. - Odpowiada, po czym ponownie poprawia swój krawat.  

     Podgłaśniam radio i cicho pod nosem nucę sobie piosenkę, lecącą w radiu. Uśmiecham się delikatnie, świetnie się przy tym bawiąc.

     Zatrzymuję się na czerwonych światłach i słyszę, jak dzwoni mój iPhone. Niezadowolona wyjmuję go z kieszeni i od razu odbieram. 

- Co jest, Tom? - Zadaję mu pytanie. 
     Kiedy zapala się zielone światło, zmieniam skrzynię biegów na pierwszy i zaczynam dalej jechać. 

- Panno Castillo. - Zaczyna niespokojnym głosem sprawiając, że się denerwuję. - Póki co jeszcze jadę za panią, jednak to nie potrwa zbyt długo. 

- Wiem o tym doskonale. 

- Nie o to chodzi. - Cicho wzdycha. 
     Zmieniam bieg na drugi i spoglądam na lusterko boczne. 
- Obawiam się, że ktoś może panią śledzić. - Wyznaje nagle. 

     Cholera, śledzić? Kto?! 

- Cco? - Dopytuję się z nadzieją, że Tom się przejęzyczył. 

- Ten czarny Mercedes od początku samej drogi jedzie bezpośrednio za panią. Proszę na niego uważać. 

     Ponownie zerkam na lusterko boczne i dostrzegam jadącego za mną czarnego Mercedesa. Cholera, niestety nie widzę twarzy. Kto to może być?! 

- Okej, dzięki. - Kończę rozmowę, po czym rozłączam się. 
     Odkładam szybko telefon na bok i zaczynam kombinować. Cholera, nici z siłowni. A tak się nastawiłam na kolejny wycisk ze strony Jamiego, jednak to wszystko na nic. 

     Najważniejsze jest dla mnie w tym momencie zgubienie tego kogoś, kto postanowił sobie zrobić taką frajdę w postaci śledzeniu mnie. Cholera, to jest nienormalne! Żeby już nawet na ulicy nie mieć prywatności! 

     W pewnej chwili wpadam na pomysł. Będę się kierować w stronę wyjazdu, aby potem w odpowiednim miejscu go zgubić. Przy zjeździe na autostradzie na pewno uda mi się go przechytrzyć. Wtedy będę mogła wrócić szczęśliwa na mój piękny Manhattan. 

     Zatrzymuję się na kolejnych światłach i spoglądam przez lusterko do tyłu. Cholera, nadal za mną jest. Jeszcze nigdy, prze nigdy nie znalazłam się w podobniejszej sytuacji. Ktoś postanowił zrobić sobie ze mnie ofiarę. O f i a r ę.

     Kiedy zapalają się zielone światła, od razu zmieniam skrzynię biegów na drugi, aby potem w dość szybkim tempie na trzeci. Zaczynam jechać szybko po ulicach Nowego Jorku z nadzieją, że uda mi się uciec od tego typka. 

     Co jakiś czas spoglądając na lusterko, widzę, że czarny Mercedes nie opuszcza mnie. Dotrzymuje tempo, przez co denerwuję się coraz bardziej. 

    Kiedy tajemniczy samochód podjeżdża bliżej mojego, mam szansę przyjrzeć się osobie, która siedzi za jego kierownicą. Zamieram. To León Verdas.

I BUM! Mamy 30 dzisiaj tradycyjnie w piątek po południu. A co w niej? 
Zaczyna się pewien wątek (mój ulubiony ^^ ), który będzie miał dość duże znaczenie w całym opowiadaniu. 
Tak jak widzicie, z naszym Leósiem coś się dzieje... Pytanie tylko co? Nie powiem, będzie się działo ;)

Nie rozpisuję się dzisiaj, wybaczcie xD

Rozdział 31 = Min 50 komentarzy

xAdusiax