Rozdział 31: Tylko ty i ja

Z dedykacją dla Wiktorii Blanco 

     Popierdolony psychol. Jak można mieć aż tak nie równo pod sufitem, aby mnie śledzić! Okej, doskonale rozumiem to, że ta cała sprawa z tym pozwem działa mu na nerwy, ale to jest już przesada!
     Mocniej zaciskam swoje ręce na kierownicy i ciężko wzdycham. Obmyślam dokładnie plan swojej trasy, kiedy zatrzymuję się na kolejnych światłach. Muszę go jakoś zgubić, a wyjechanie z miasta jest najlepszym sposobem na to.
     Światła zmieniają swój kolor na zielony i zaczynam ponownie szybko jechać. Spoglądam na lusterko i widzę, że nadal nie odpuszcza. No tak, w końcu León Verdas to cholernie upierdliwy facet, który myśli, że zdobędzie wszystko. Prawda jest zupełnie inna. Stracił mnie raz na zawsze.





     Kiedy wyjeżdżam z Upper Manhattan, zjeżdżam z St Nicolas Pl, po czym od razu wjeżdżam na I-95 S. Wsłuchuję się bardziej w piosenkę Beyonce Haunted. Szczerze? Jestem przerażona. Aż drżę na myśl, że ten palant jedzie za mną. Czego ode mnie chce?
     Cicho wzdycham, spoglądając na niego przez lusterko boczne. Palant. Z wielką chęcią zatrzymałabym teraz swoje Audi i podeszła do niego, po czym walnęła z całą siłą w jego kroczę.
     Dobra Castillo, nie rozpędzaj się tak bardzo z tymi zamiarami. Każdy wie, że myślisz o jednym, a robisz drugie. - Podpowiada mi moja podświadomość. Kręcę głową z aprobatą, przyznając jej rację. Co jak co, ale Verdasa chyba nigdy nie uderzę. Chociaż? Nie wiem, teraz jestem na niego tak wkurzona, że nie wiem. Jeżeli wrócę na Manhattan, obiecuję schować się do szafy i już nigdy z jej nie wychodzić.

     Na kolejnych światłach postanawiam wykorzystać moment. Wyjmuje telefon i wybieram do niego numer. Odbiera już po paru sygnałach. 

- Przestan mnie śledzić! - Mówię wściekła. 

- Przecież cię nie śledzę, Violetta. - Odpowiada z rozbawieniem. Spoglądam na niego poprzez lusterko boczne i cicho wzdycham. Palant. Idiota. Kretyn. 

     Rozłączam się szybko i ponownie włączam do ruchu drogowego.
     Po 6,6 milach, wjeżdżam na Harlem River Dr i zaczynam tutaj przyśpieszać, kiedy nadarzy mi się taka okazja. Wyprzedzam różne samochody, które wręcz zjeżdżają mi z drogi. Mam tylko taką cichą nadzieję, że przynajmniej nie złapie mnie policja. Pomijam już ten fakt, że przekroczyłam i to zacznie prędkość, ale co innego mam zrobić, gdy śledzi mnie psychiczny facet?! 

     Chociaż w sumie jednak lepsza byłaby już policja. Zawsze jest ich łatwiej zbajerować, niż tego dwudziesto ośmiolatka, któremu ostatnio odwala!
     Zwalniam dopiero przy zjeździe 24 na I-95 S/Geo Washington Bridge i spoglądam na boczne lusterko. Cholera, nadal nici z ucieczki. Przyczepił się mnie, niczym jakaś pijawka.
     Głośno wzdycham i przyśpieszam. Jadę lewym pasem z prędkością dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Kręcę niezadowolona głową i postanawiam łamać przepisy. Jadę aktualnie z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę.
- Cholera, złaź mi z drogi. - Syczę cicho do siebie, spoglądając na białą Hondę NSX-R, widocznie która postanowiła nie być aż tak łaskawa i zjechać z drogi. - Palant.
     Po zamruganiu parokrotnie, oburzony właściciel zjeżdża na pas obok i pokazuje mi środkowy palec. Nie przejmuję się tym, tylko jeszcze bardziej zwiększam prędkość do stu czterdziestu kilometrów na godzinę z nadzieją, że ten dupek się ode mnie odczepi.
     Na rozwidleniu trzymam się lewej strony i podążam za znakami Interstate 95 S/US 1 S/ George Washington Bridge, po czym wjeżdżam na I-95S. Z wielką nadzieją spoglądam do tyłu, jednak nadal nic. Verdas jak jakaś przylepa nadal jedzie za mną.
- Cholera! - Krzyczę na siebie i nie wytrzymuję już tego. Niech on się ode mnie do jasnej cholery wreszcie odwali. Mam go dosyć!
     Nie wytrzymuję. Zwalniam trochę, po czym otwieram szybę i pokazuję mu środkowy palec z nadzieją, że chociaż to mi pomoże. Niestety na marne. Dostrzegam jego delikatny uśmiech w ramach odpowiedzi.
     Kiedy znajduję się na terenie New Jersey, zjeżdżam NJ-4/I-95 S Hackensack/I-80/New Jersey Turnpike. Z radością po chwili odkrywam, że nie widzę Verdasa, podczas gdy spoglądam na lusterko boczne. Uśmiecham się szeroko. Kolejne zwycięstwo, spieprzaj Verdas.
     Postanawiam zwolnić.


     Opieram się plecami o swój samochód i próbuję to sobie wszystko poukładać w głowie. Dlaczego? Czemu to robi? Po co? W jakim celu? Chciałabym znać odpowiedzi na te pytania, jednak nie mam zamiaru zbliżać się do niego. To zbyt niebezpieczne, szczególnie teraz, kiedy ma jeszcze na głowie pozew o molestowanie swoich pracowniczek.
     To nie jest ten León, którego pokochałam. Ten mężczyzna się zmienił, stał się przeciwieństwem mojego ukochanego, który skradł moje serce. Nie mam pojęcia jak go odzyskać. Czasami tęsknię za naszymi wspólnymi chwilami, które spędziliśmy jako para. Tymi cudownymi porankami i wieczorami... Za tym wszystkim.
     Cicho wzdycham, przed pociągnięciem kolejnego łyku z kubka, w którym znajduje się cafe latte z syropem waniliowym i krzyżuję ręce na piersiach, zastanawiając się nad swoim dalszym postępowaniem. Wrócę teraz na Manhattan i zobaczę się z Jamie'im. Tak, to jest najlepszy pomysł, na jaki mogę teraz wpaść w tym momencie. Ponownie mam ochotę na porządny wycisk, który może mi tylko on zaoferować.
     Muszę dać o swoją sprawność fizyczną. Podczas mojego pobytu w Paryżu, zaniedbałam ją i to bardzo. Nie ćwiczyłam, nie biegałam, przez co moje umiejętności znacznie spadły. W poprawie ich ma mi pomóc młodszy brat Leóna, za co jestem mu bardzo wdzięczna.
- O kurwa. - Szepczę do siebie, kiedy widzę samochód skręcający w stronę stacji benzynowej. Od razu rozpoznaję numery rejestracyjne i mam pewność, że to on.
     Co mam robić?! Nie chcę z nim rozmawiać, ani nawet spoglądać na niego. To by było stanowczo za wiele.. Cholera.. Myśl Castillo, myśl!
     Pociągam ostatni łyk, po czym wyrzucam w stronę trawnika kubek, w którym nadal znajduje się kawa. Wsiadam szybko do samochodu, po czym zapinam pasy. Odpalam silnik, wcześniej mocniej zaciskając ręce na kierownicy i zaczynam jechać przed siebie. Kurde, czy on zostawi mnie w spokoju?! Mam dosyć tego jego upierdliwego sposobu prowadzenia życia.
     Szybko włączam się do ruchu i zaczynam mknąć po autostradzie z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Mam gdzieś wszystkich kierowców, niech się pieprzą. Muszę od niego uciec, pragnę, aby zostawił mnie w końcu w spokoju.
     Na zmianę przecinam wszystkie pasy w prawo, a potem w lewo. Dostrzegam przez lusterko boczne, że Verdas robi dokładnie to samo. Kurde!
    Po przejechaniu kolejnego odcinka 4,5 mil, postanawiam zakończyć tą bajkę na zawsze. Nie mam zamiaru spędzić tak dzisiaj całego dnia na uciekaniu przed nim. Trzeba w końcu stanąć na przeciwko bestii i powiedzieć jej to, co się sądzi na ten temat.
     Zjeżdżam z I-95S i w odpowiednim miejscu, zatrzymuję się na poboczu. Po chwili obok mojego samochodu staje auto Leóna. Wzdrygam się na myśl, że zaraz ponownie się z nim zobaczę, no ale cóż... Jak mus, to mus.
     Poprawiam włosy, odpinam szybko pas i wysiadam z samochodu. Zamykam drzwi i ponownie opieram się o swoje auto plecami. Krzyżuję dodatkowo ręce na piersiach i czekam na swojego ex chłopaka.
     Wysiada nagle z samochodu, ubrany tym razem w błękitną koszulę oraz jeansy. Postanawiam się nie przyglądać za bardzo temu, jak cudownie wygląda, nie interesuje mnie to. Mam gdzieś go, oraz to, co planuje mi teraz powiedzieć. Chcę to wszystko jak najszybciej zakończyć i jak najmniej boleśnie.
- Violetta.. - Zaczyna mówić, kiedy staje na przeciwko mnie.
- Nie zbliżaj się do mnie, albo inaczej zaraz zadzwonię na policję i będziesz miał dodatkowy pozew o molestowanie. Chcesz spędzić swoje całe życie za kratkami? Szkoda by było. Niegdyś León Verdas, milioner, władca kobiet w XXI wieku, a teraz? - Lustruję go wzrokiem. - Zboczeniec i chory psychicznie człowiek.
- Kurde, daj mi to wszystko wyjaśnić. - Odzywa się.
- Wyjaśnić co? To, jak włamałeś się do mojego gabinetu i obsypałeś je naszymi zdjęciami podczas seksu? Człowieku, weź się lecz! Skąd ty je wziąłeś?! - Zaczynam się denerwować. Mój głos z seksownej chrypki zmienia się na jeszcze bardziej stanowczy i jestem z tego zadowolona.
     Nie doczekuję się jego odpowiedzi przez dłuższy czas, więc postanawiam kontynuować:
- Nie będę wspominać już o tej akcji, która miała właśnie miejsce przed chwilą. Nie mam prywatności w samochodzie? Doczepiłeś się do mnie, jak jakaś pijawka. Mam cię serdecznie dość! Kurde, zapisz się do jakiegoś psychiatry, może on ci pomoże... - Ponownie lustruję go wzrokiem od stóp aż do głowy. - Ale chyba tobie jednak nikt już nie pomoże. - Oceniam. - Jesteś wrakiem. - Mimo tego, że może nie powinnam, pozwalam sobie na delikatny uśmiech. - A teraz żegnaj, nie mam zamiaru z tobą rozmawiać.
     Pociągam za uchwyt, jednak tuż przed ponownym zajęciem swojego miejsca, zatrzymuje mnie jego dotyk na moim ramieniu. Przez nasze ciała przechodzi przyjemny prąd elektryczny, który kiedyś był pomiędzy nami.
- Zabieraj te łapska. - Syczę przez zaciśnięte zęby.
     Verdas uśmiecha się lubieżnie, po czym przybliża jeszcze bardziej do mnie. Nie mam jak się cofnąć, przylegam plecami do swojego Audi.
     Nie spoglądam na niego, wręcz przeciwnie. Odwracam wzrok w drugą stronę i skupiam go na widok przed sobą. Próbuję się jakoś jemu wyrwać, lecz na marne. On jest za silny. Tym bardziej, kiedy jego prawa dłoń trzyma moje w mocnym uścisku, a lewa mój podbródek. Nakierowuje go na siebie i zmusza tym sposobem, abym spojrzała na niego.
- Pierdol się. - Syczę wściekła. León jednak nie bierze sobie do sercach tych słów.
- Nie złość się. - Mówi tym swoim uwodzicielskim głosem, za pomocą którego kiedyś ze mną rozmawiał. - Złość piękności szkodzi. Jeszcze wyskoczą ci jakieś zmarszczki, z czego raczej nie byłabyś zadowolona.
- Wolę być cała pomarszczona, niż ponownie się z tobą związać. - Odpowiadam zgodnie z prawdą.
- Jeżeli myślisz sobie, że tak łatwo pozwolę ci o mnie zapomnieć, mylisz się. - Składa pocałunek na mojej skroni. Przymykam oczy i cicho pojękuję. - Zobaczysz jeszcze na co mnie stać. - Powtarza swój poprzedni ruch sprawiając, że popadam w szał krótko mówiąc. - Wspomnisz jeszcze moje słowa. - Dodaje, po czym po raz ostatni składa pocałunek na mojej skroni i rozluźnia uścisk.
     Wykorzystuję moment i wyrywam się bez problemu z jego uścisku. Wsiadam do samochodu, szybko zapinam pasy i odjeżdżam jak najszybciej w stronę Manhattanu.
     Cholera, o co mu chodzi?


Tradycyjnie w piątek kolejny rozdzialik, a w nim? 
Pościg ciąg dalszy. León ostrzega Violettę, co ma na myśli? Co z tego wyniknie? Jak to wszystko dalej się potoczy?
Nie zdradzę ;)

Wybaczcie, że tak krótko, ale idę się cieszyć swoim rozpoczynającym się weekendem (ten tydzień był cholernie ciężki -.-) 

Rozdział 32 = min. 50 komentarzy

xAdusiax