Rozdział 5: Mała J

Z dedykacją dla Juli Verdas

       Budzę się we wspaniałym nastroju. Podnoszę się do pozycji siedzącej i przeciągam. Biorę do ręki swój telefon i spoglądam na wyświetlacz. Jest po ósmej. Zapowiada się kolejny wspaniały dzień na Upper East Side.

       Odkładam telefon i wstaję z łóżka. Narzucam na siebie szlafrok i podchodzę do lustra. Przyglądam się swojemu odbiciu. Po chwili stwierdzam, że wyglądam dobrze, jak zwykle. 

       Wychodzę z sypialni i idę do łazienki, gdzie wykonuję poranne czynności. Po tym wszystkim wracam do swojego pokoju, wybieram ubrania, które na siebie zakładam i schodzę na dół.

       Równo o jedenastej przychodzi do mnie Lu. Umówiłyśmy się dzisiaj na babski dzień. Zakupy, kawa i tak dalej. Całe popołudnie spędzone z Ferro. 

       Tegoroczna jesień w Nowym Jorku jest na prawdę piękna. Ciepło, dużo Słońca, złote liście na drzewach... Uwielbiam to. 

       Kierujemy się w stronę naszego ulubionego sklepu obuwniczego. Po drodze dużo się śmiejemy, oraz rozmawiamy na temat czasów liceum. 

- A pamiętasz tą dziewczynę, która była o dwa lata młodsza? - Zadaje mi nagle pytanie Ferro. Spoglądam na nią. - Strasznie się gryzłyście. 

- Jak mogłabym zapomnieć o tym blond diable? - Odpowiadam pytaniem na pytanie. - Cieszę się, że nie widziałam ją od tamtych czasów. Ta cała Juliet była okropna. - Krzywię się podczas wypowiadania jej imienia. - I wiesz co? Do dzisiejszego dnia jej nie trawię. 

- V, przesadzasz. Juliet była fajna. 

- Tak, bardzo fajna. - Odpowiadam zła. - Nie pamiętasz, jak wykorzystała plotkę, która była o tym, że zaliczyłam dwóch gości w jednym tygodniu? Nienawidzę jej. Jak słyszę to imię, zbiera mnie na wymioty. - Burczę niezadowolona i krzyżuję ręce na piersiach. - Dobra, zmieńmy temat. - Proszę po chwili. 

- Ty i Verdas - o nie - opowiadaj. Jak było? Chce znać wszystkie szczegóły. 

       Cicho wzdycham. Poprawiam swoją spódnicę. Zaczyna się przesłuchanie Ludmiły Ferro. 

- Jaki on był? - Pyta mnie zaciekawiona. 

- Uprzejmy, pełen emocji, błyskotliwy... - Zastanawiam się przez chwilę nad moją odpowiedzią. - Zabawny... - Ponownie zawieszam głos. - Oraz niesamowicie przystojny.

       Cholera, czy ja to na prawdę powiedziałam?! Castillo, ty idiotko! Miałaś przecież ukrywać to, zwłaszcza przed Ludmiłą. 

       Blondynka łapie mnie za nadgarstek i odciąga szybko na bok. Zdenerwowana przełykam głośno ślinę. Zaraz się zacznie jazda. 

- Co? - Postanawiam udawać zdezorientowaną. Może tym sposobem uda mi się przenieść rozmowę o Verdasie na potem. 

- Ty się mnie jeszcze pytasz? - W jej głosie słyszę zdenerwowanie. Cholera, nie lubię tego, jak Ludmiła jest w takim stanie. 

- Dobra, spokojnie. - Próbuję uspokoić ją, jednak to nic mi nie daje. Ferro zaczyna się coraz bardziej denerwować. 

- Jak mogłaś być taka głupia i się w nim zakochać?! - Podnosi głos. 

- Ja się w nim nie zakochałam! - Krzyczę, jestem wkurzona. - Poza tym nawet jeśli, to nie mam na to wpływu. Lu, cholera... On jest moim ideałem. - Szepczę. 

- Ta, ideałem prawie każdej kobiety w Nowym Jorku. - Odpowiada blondynka i wywraca oczami. - Cholera Castillo, on przeleciał moją kuzynkę! 

       Wait, co?! 

- Wczoraj rozmawiałam z nią przez telefon. Wspomniała o Verdasie i powiedziała mi o tym, jak ją potraktował dwa lata temu. - Kontynuuje, a ja nie jestem w stanie wydobyć z siebie ani jedno słowo. Odbiera mi mowę, dosłownie. Wiedziałam, że na świecie nie ma idealnego faceta. - Zbliżył do niej, zrobił mętlik w głowie. Potem wykorzystał w odpowiedniej chwili i zostawił. - Czuję ból w sercu. - Violu - blondynka spogląda mi głęboko w oczy - ja tylko nie chcę, żebyś została tak samo zraniona, jak ona. Troszczę się o Ciebie, bo jesteś moją przyjaciółką. Więc proszę Cię. Zapomnij o nim póki jeszcze możesz. 

      Staram się powstrzymać napływające łzy. Na szczęście udaje mi się to. Nie chce, aby blondynka widziała, jak moje serce cierpi, jak boli mnie to, że on jest taki. 

- Liczyłaś na to, że będę z nim chodzić? - Zadaję jej pytanie poważniejszym głosem. Ludmiła kiwa twierdząco głową. - W takim razie się pomyliłaś. A teraz chodźmy. Nie mam zamiaru stać po środku ulicy. - Oznajmiam i ciągnę ją za rękę do najbliższego sklepu. 

       Uśmiecham się drwiąco do niej i podaję jej kieliszek z Martini. Jestem ciekawa, czy podejmie wyznawanie. Stawka w końcu jest wysoka. Nikt inny nie ma takiej szansy, jak ona, mała J. 

- Wypij. - Mówię i poprawiam swoje loki. - Jeżeli tego nie zrobisz, będziesz musiała wrócić metrem do domu. 

- Dawaj, mała J. - Dopinguje ją Penelópez. - Pamiętaj o stawce. 

       Blondynka lekko przytakuje i bierze niepewnie ode mnie drink. Przybliża kieliszek z Martini do swoich ust i po chwili delektuje się tym wspaniałym smakiem alkoholu. W dość szybkim tempie wypija wszystko. Szczerze mówiąc, to jestem tym zdziwiona, nie sądziłam, że podejmie to wyzwanie. 

- Brawo, mała J. - Mówię, kiedy widzę jej delikatny uśmiech. - Ale nie ciesz się aż tak bardzo. Droga na szczyt jest kręta, nawet nie wiesz jak. 

       Biorę do ręki swój kieliszek z Martini i upijam łyk. Po chwili przychodzi mi wspaniały pomysł do głowy. Odkładam kieliszek na bok. Poprawiam swoją spódnice. 

- Patrz i ucz się. - Mówię do Juliet i kieruję się w stronę tłumu. 

       Dostrzegam jakaś grupkę mężczyzn. Każdy, ubrany z garnitur. Rozmawiają i piją drinki. Tak, to będzie to. 

      Podchodzę do blondyna i dotykam jego ramienia. Mężczyzna odkłada kieliszek na bok i spogląda na mnie. Ja jednak nie tracę czasu. Chwytam go za krawat i przyciągam do siebie. Całuję go namiętnie. W tle słyszę brawa, oraz krzyki pozostałych. Odrywam się od nieznajomego, kiedy czuję, jak chce dołączyć do gry swój język. Jeszcze czego, to za dużo. 

- Ostra. - Mówi do mnie, na co ja wywracam oczami. 

- Bree nie będzie zadowolona. - Odzywa się inny. Spoglądam na przystojnego szatyna. Całkiem niezły.

- Kto to Bree? - Zadaję pytanie zaciekawiona. 

- Jego narzeczona. - Kiedy słyszę to, Uśmiecham się do siebie chytrze. 

- Okej, dzięki. - Burczę i znikam szybko w tłumie. 

      Wracam do dziewczyn, które stoją nadal w tym samym miejscu. Widzę po Juliet, że jest tym wszystkim zszokowana i zaskoczona jednocześnie. Wywracam oczami i ponownie upijam łyk wcześniej zamówionego Martini. 

- Tak to się robi. - Komentuję. Wyciągam z kieszeni czarnego BlackBerry, którego właścicielem jest mężczyzna. Wyjęłam mu telefon z kieszeni podczas naszego pocałunku. To taki stary numer. 

- To jego. - Dodaje Penelóp, na co przytakuję. 

- Jjak tty... - Słyszę, jak jej się język plącze. 

- Normalnie. Praktyka. - Odpowiadam krótko i wkładam telefon do jej rąk. - Teraz masz szansę, mała J. Pokaż na co Cię stać. Jakaś Bree to jego narzeczona. Zadzwonisz do niej. - Wręczam jej telefon. 

- Cco mam powiedzieć? - Pyta zdezorientowana. Postanawiam nie ułatwiać jej zadania. 

- Zadzwoń. - Powtarzam. - A co do reszty... Improwizuj. To kolejna rzecz, nad którą musisz popracować. 

- Ddobra. - Burczy i wybiera odpowiedni numer z listy kontaktowej. 

- Mała J. - Przerywam jej nagle. Dziewczyna spogląda na mnie. - Następnym razem kłamstwo nie ujdzie Ci na sucho. Jeżeli znowu okłamiesz nas i powiesz, że założyłaś suknie od światowej sławy projektanta, możesz pożegnać się z tym wszystkim. - Grożę jej. - Wiesz, że mogę zrobić wszystko i ja zawsze dostaję to, co chcę. 

       Wracam do rzeczywistości. Jestem w kawiarni razem z Ludmiłą i obie pijemy wcześniej zamówione latte. Niestety na chwilę odpłynęłam i powróciłam myślami do czasów liceum. 

- Tęsknisz za swoją starą wersją? - Zadaję nagle pytanie blondynce i upijam łyk waniliowego latte. 

- To znaczy? 

- Czy tęsknisz za Ludmiłą z czasów liceum? - Wyjaśniam. W odpowiedzi blondynka wzrusza ramionami. 

       Nie otrzymuję od niej jasnej odpowiedzi. Postanawiam odpuścić temat. Widzę po niej, że nie chce odpowiedzieć. 

       Nagle jej oczy skupiają się na drzwiach wyjściowych. 

- Nie odwracaj się do tyłu. - Prosi mnie. Ja jednak nie wypełniam jej prośby. Spoglądam do tyłu i dostrzegam ją - kobietę, na widok której robi mi się od razu nie dobrze. Co ona tutaj do jasnej cholery robi? Myślałam, że nigdy jej nie zobaczę, a tu co? Ona, na Manhattanie, na Upper East Side.
- V, odpuść. - Prosi mnie blondynka.
- To ty odpuść. - Odpowiadam i wstaję z krzesła.
      Podchodzę do blondynki, która akurat w tym momencie szuka czegoś w swojej brązowej torebce. Postanawiam wykorzystać odpowiedni moment i głośno odchrząkuję. Kobieta spogląda na mnie.
Widzę w jej oczach strach?
- Mała J. - Zaczynam i uśmiecham się chytrze. - Co Cię sprowadza na Manhattan?
- Violetta. - Głośno wzdycha. - Odpuść sobie. Nasz topór wojenny został zakopany wiele lat temu.
- Wiele lat temu byłaś zwykłą dziewczyną i to ja zrobiłam z Ciebie kogoś godnego uwagi.
- Violetta, proszę Cię. Jeżeli chcesz się kłócić, to nie tu i nie teraz. - Odpowiada i wyjmuje ze swojego portfela pięć dolarów, które podaje brunetce stojącej za ladą.
- Zmieniłaś się. - Komentuję. - Po raz pierwszy widzę małą J, która nie chce skoczyć mi do gardła. - Mówię. Obserwuję, jak bierze do ręki papierowy kubek z kawą na wynos.
- Ludzie się zmieniają. - Mówi i wychodzi z lokalu. 

        Wieczorem siedzę na łóżku i zastanawiam się nad tym wszystkim. León. Myślałam, że to ten wyjątkowy, jedyny... Jednak się pomyliłam. Przypominam sobie dokładnie, jak mnie podrywał podczas ostatniego spotkania. Teraz już doskonale wiem, że widzi we mnie panienkę tylko na jedną noc. 

        Moje okna są zasłonięte, więc mam pewność, że ten debil mnie nie będzie podglądać. Jak można być takim idiotą, no jak?! A ja głupia miałam skrytą nadzieję, że między nami do czegoś dojdzie. Owszem, chciałam odgrywać niedostępną, ale dobrze wiem, że nie wytrzymałabym za długo. 

       Będę go olewać, ignorować. Zrobię wszystko, aby w końcu się ode mnie odczepił. 

       Słyszę nagle dzwonek pochodzący z mojego IPhone'a. Biorę go do ręki i spoglądam na wyświetlacz. Verdas. Ta, ciekawe co tym razem sobie wymyślił. Co mam zrobić? Odebrać, zignorować?

       ,, Odbierz ". - Mówi moja podświadomość. 

       Cicho wzdycham i naciskam zieloną słuchawkę, którą następnie przykładam do ucha. 

- Tak? - Odzywam się jako pierwsza. Mój głos jest zimny oraz ochrypły. 

- Hej, wszystko okej? - Zadaje mi pytanie swoim troskliwym głosem. Już się na niego nie nabiorę. 

- Tak, wszystko jest w jak najlepszym porządku. - Kłamię. Wszystko jest do dupy tak naprawdę. 

- Serio? Twój głos nie brzmi zbyt przekonująco. - Wywracam oczami. 

- Oh, przestań zgrywać tego troskliwego. - Burczę i wstaję z łóżka. 

- Co? - Pyta zdezorientowany. - O co Ci chodzi? Co ja zrobiłem?

- Posłuchaj, mam do Ciebie jedną, wielką prośbę. Nie dzwoń do mnie, nie pisz SMS-ów, nie śledź mnie i nie podglądaj. To tyle. A i jeszcze jedno... Zapomnij o Violettcie Castillo. - Syczę i szybko się rozłączam. Wyłączam telefon i chowam go do szuflady, a sama rzucam się na łóżko i zaczynam płakać. 

        Cholera, czemu ja płaczę? Czyżbym aż tak była cholernie zakochana w Verdasie? Nie, to nie jest możliwe. On i ja to definitywny koniec. Już nigdy się nie spotkamy, więc zapomnij o tym draniu, Castillo. Zapomnij. Nie warto.



Tak się prezentuje kolejne kolejny rozdział. Macie tutaj wspomnienie z dawnych czasów (tak, taka właśnie była Violetta) xD Troszkę inna, nie? xD

Jak myślicie, co będzie z naszym Leósiem? Czy Violettcie uda się od niego odciąć i uciec od niego? A może jednak nie? Nie zdradzę, sami się dowiecie ;)

Nie wierzę, że nareszcie weekend <33

Dziękuję za taką dużą ilość komentarzy pod ostatnim rozdziałem, jesteście wspaniali ;*

Rozdział 6 = Odpowiednia ilość komentarzy ;)

Czekam na wasze opinie, 

xAdusiax