Rozdział 33: Wszystko będzie dobrze

    Z dedykacją dla Phinesis 

    Wpatruję się w niego i wyciągniętą dłoń w moją stronę przez dłuższy czas. Co mam zrobić? Zgodzić się i starać odbudować nasz związek, czy jednak dać sobie spokój? Cholera, nie wiem. Jestem załamana zaistniałą sytuacją. León oczekuje ode mnie, że podejmę bardzo ważną decyzje w ciągu pięciu sekund.

     Zranił mnie już wielokrotnie, nie mam zamiaru przechodzić przez to po raz kolejny. Związki nie są dla niego, skoro nie potrafi wytrzymać z jedną kobietą i się ustatkować. 

- Obawiam się, że już nic nie możemy zrobić. - Mówię nagle. - Nie potrafisz się ustatkować, masz problemy z psychiką.... Nie. Nie chcę mieć faceta, który po kłótni biegnie do innej i zaciąga ja do łóżka. Sorry, ale to nie dla mnie. To cierpienie, ból... - Przerywa mi.

- Byłem dupkiem. 

- Nie będę cię oszukiwać, muszę się zgodzić z tymi słowami. León, ty zasługujesz na kobietę, która zaakceptuje to, jaki jesteś. Że nie umiesz się ustatkować i wiele innych twoich minusów. 

- Nikt nie jest doskonały, panno Castillo. - Mówi swoim lodowatym głosem, który mnie odpycha od siebie. 

     To teraz jesteśmy w relacjach pan i pani? 

- A czy ja powiedziałam, że jestem perfekcyjna? Nie. I proszę nie przekręcać moich słów. - Burczę niezadowolona i krzyżuję ręce na piersiach, po czym wstaję z krzesła. - I proszę również zostawić mnie na reszcie w spokoju. Nie dzwonić, nie śledzić, po prostu zostawić w spokoju. Po prostu najlepszym sposobem będzie udawanie, tego że nigdy się nie spotkaliśmy. Wybacz mi, ale to jest najlepsze rozwiązanie. Ty będziesz mógł powrócić do pieprzenia dziwek, a mi może uda znaleźć jakiegoś fajnego chłopaka. 

     Biorę do ręki swoją torebkę i po raz ostatni spoglądam w te jego piękne szmaragdowe oczy, w których widzę ból. 

- Cześć. - Mówię na pożegnanie i zaczynam kierować się w stronę wyjścia z lokalu. 

     Co miałam mu innego powiedzieć? Złamał mi serce. Nie jestem w stanie mu wybaczyć. 

     Stoję przed dużym luksusowym wieżowcu, w którym umówiłam się z Jamiem. Ostatnio spędzamy więcej ze sobą czasu, z czego jestem zadowolona. Lubię go, ma w sobie ,,to coś".

     Dostrzegam go nagle, jak stoi ubrany w granatową marynarkę, spodnie w tym samym kolorze oraz białą lnianą koszulą z krawatem w podobnym odcieniu. Uśmiechem się i kieruję w jego stronę. 

- Hej. - Mówię pierwsza.
     Szatyn spogląda na mnie i uśmiecha się uwodzicielsko.

- Hej. - Odpowiada, po czym szybko chowa swojego IPhone'a do kieszeni. - Chodźmy.
     Wyciąga w moją stronę rękę, którą ja po chwili obejmuję swoją. Oboje obdarzamy się uśmiechem i wchodzimy do środka. 

     Mijamy portiera, który wita nas z szerokim uśmiechem i skinięciem głowy, po czym kierujemy się w stronę windy. Czekamy parę sekund. Kiedy drzwi otwierają się, wchodzimy do środka. Dostrzegam, jak szatyn naciska guzik z cyfrą czterdzieści. Drzwi szybko zamykają się, a my zaczynamy jechać do góry. 

- Przypomina mi się nasze pierwsze spotkanie. - Przerywa nagle Verdas panującą ciszę.
     Spoglądam na niego i uśmiecham się delikatnie, kiedy przypominam sobie to, jak mi pomógł wtedy przedostać się przez barierki. 

- Jeszcze raz dzięki za pomoc. - Odpowiadam. 

- Nie ma za co. - Uśmiecha się. - Potem weszliśmy do windy. 

- Tak, było w niej mnóstwo kobiet, które patrzyły na ciebie z wielkim pożądaniem. 

- Mam to gdzieś. - Oznajmia krótko. Kładzie na podłodze swoją teczkę i robi krok w moją stronę. - Kiedy zostaliśmy już sami, marzyłem o tym, aby zrobić jedną rzecz. 

     O rany. Przełykam głośno ślinę. Nie wiem, co ma na myśli. 

- Co? - Pytam po chwili, kiedy mój głos choć trochę się uspokaja. 

- To. - Odpowiada i wpija się nagle w moje usta. 

      Momentalnie upuszczam zaskoczona tym rozwojem akcji torebkę na podłogę. Jamie przygniata mnie swoim umięśnionym ciałem do ściany i przetrzymuje ręce powyżej mojej głowy. Rany, ale on wspaniale całuje. Nie wiem, czy to każdy Verdas ma tak miękkie usta i świetnie całujące, czy to tylko moje widzi mi się? 

     Odwzajemniam pocałunek, cicho pojękując wcześniej. Szczerze? Jestem zadowolona, że mnie pocałował. Kto wie, może powstanie nowy związek?

     Odrywamy się po dłuższej chwili od siebie i spoglądamy w swoją stronę. Żadne z nas się nie odzywa, słychać tylko oddechy w nierównym tempie. 

     Te jego wargi są genialne. Mam ochotę ponownie złączyć je ze swoimi i całować przez wiele godzin. 

     Winda nagle zatrzymuje się na odpowiednim piętrze. Drzwi otwierają się i wychodzimy z niej, nadal w milczeniu. Oboje chyba jesteśmy zawstydzeni tą całą zaistniałą sytuacją. Jamie i ja... Któż by pomyślał? 

     Wnętrze jego apartamentu jest bardzo podobne do Leóna. W środku dominują jasne kolory, które świetnie komponują się z nowoczesnym wyglądem wnętrz. Jedyną różnicą, jaką dostrzegam, jest wiszący obraz w przed pokoju. 

     Zawstydzona spoglądam na dół, po czym przenoszę głowę i spoglądam na szatyna. Jamie przygląda mi się swoimi błękitnymi oczami. Kiedy powraca do rzeczywistości, odstawia teczkę na podłogę i wyciąga w moją stronę rękę, którą ujmuję. 

     W salonie rozsiadam się wygodnie na sofie, kładąc obok siebie swoją torebkę. Odgarniam niesforny kosmyk włosów za ucho i mój wzrok wędruje na niego. 

- Coś do picia? - Pyta nagle. 

- Z chęcią. - Odpowiadam krótko. 

- Jakieś specjalne życzenia? 

- Brandy, Martini, albo szkocka. - Wymieniam mu swoje trzy ulubione napoje alkoholowe, które zawsze mnie wspomagają w gorszych dniach. 

- W takim razie zaraz wrócę. - Dodaje, po czym znika. 

     Przez jakiś czas jestem sama, lecz nie za długo. Jamie wraca do salonu po paru chwilach, trzymając w rękach dwa kieliszki oraz butelkę szkockiej. Na szklanym stoliku kładzie wszystkie rzeczy, po czym zajmuje miejsce tuż obok mnie. Nalewa do jednego z kieliszków alkohol, po czym podaje mi go. 

- Dzięki. - Mówię z delikatnym uśmiechem i rumieńcami na twarzy. 

- Spoko. - Odpowiada, kiedy do drugiego kieliszka nalewa szkocką. - Ostatnio miałem możliwość odwiedzenia Leóna w jego mieszkaniu. 

     Cicho wzdycham, bo doskonale wiem, że ten temat będzie dla mnie trudny. Upijam szybko łyk i spoglądam na Verdasa.

- Na serio? - Pytam zaciekawiona i coś ciekawego znalazłeś? 

- Możliwe. - Odkłada butelkę na szklany stolik, po czym obejmuje mnie ramieniem. - Widziałem różne dziwaczne rzeczy. - Pociąga łyk. 

- Na przykład? - Pytam zaciekawiona. 

- Dzięki uprzejmości pani Rose, mogłem wejść do środka każdego pokoju znajdującego się w jego apartamencie. Na szczęście mojego starszego brata nie było wtedy w domu, więc miałem swobodę poruszania się. - Ponownie przybliża szklankę i upija łyk. 

- I co, zauważyłeś coś niepokojącego?
     Szatyn przytakuje. 

- Byłem w szoku. 

     O cholera, co tak takiego znajdowało się? 

- W jego gabinecie dużo się zmieniło... - Zaczyna nagle mówić i spogląda na mnie. - Nie denerwuj się, okej? Jeżeli wpadniesz w szał, będę zmuszony do tego, aby cię uspokoić. - Ostrzega mnie. 

     Zdenerwowana szybko przytakuję głową i słucham jego opowieści. Co tam do jasnej cholery jest? 

- W środku jest masa twoich zdjęć... - Wyznaje nagle. - Kiedy śpisz, kiedy idziesz ulicą, kiedy biegasz, kiedy jesteś na gali i i tak dalej... 

     O cholera, to na prawdę jakiś totalny psychol! Wpadł w furię. 

- Ogólnie masa twoich zdjęć. - Kontynuuje po chwili. - Pytałem się mojego dobrego znajomego, który z wykształcenia jest psychologiem i powiedział mi, że León ma problemy psychiczne, co już doskonale wiemy. On będzie dążyć do tego, aby być praktycznie przez cały czas przy tobie. Chronić, nigdzie nie puszczać, abyś krótko mówiąc była tylko jego. Coś takiego, jakby miał świra na twoim punkcie.  

- Cholera. - Szepczę i upijam łyk. 

- Nie martw się, będzie dobrze. - Całuje mnie w policzek i dodaje tym sposobem otuchy. 

- Ten pocałunek... - Zaczynam mówić po jakimś czasie. - On tak na serio? Bo ja już nic nie wiem. 

     Jamie chwyta za mój podbródek i przekręca w swoją stronę, aby widzieć moją twarz. Uśmiecha się delikatnie. 

- A chciałabyś? - Zadaje mi pytanie tym swoim uwodzicielskim, wręcz podniecającym głosem. 

- Może... - Odpowiadam tajemniczym głosem. 

     Kurcze, sama do końca nie wiem. Chciałabym spróbować czegoś nowego, czym może okazać się być Jamie Verdas. Przyznam szczerze, że od zawsze mi się podobał, jednak nie miałam takiej odwagi, aby mu o tym powiedzieć, spoglądając w jego błękitne oczy. Poza tym wtedy jeszcze był pan mroczny, który teraz ma problemy ze sobą i swoją chorą psychiką. 

- W porządku. - Odpowiadam po chwili. 

- W takim razie ja też jestem za. - Mruczy i przybliża się do moich warg. Całuje je z namiętnością. 

     Dwie godziny później, oboje leżymy w swoich objęciach na jego sofie. Pomiędzy nami zapanowała cisza, która trwa już przez dłuższy czas. 

     Myślami jestem skoncentrowana przy Leónie. Jestem ciekawa, czy istnieje jakikolwiek sposób na to, aby mu pomoc powrócić do zdrowia. Pomimo tego wszystkiego zależy mi na nim. Niech będzie szczęśliwy z inną, ale zdrowy. Zdrowie jest najważniejsze, przede wszystkim, jeżeli ma się problemy psychiczne. 

     Spoglądam na szatyna, który w dalszym ciągu gładzi mnie po plecach. Mężczyzna uśmiecha się delikatnie i przypatruję się pytającym spojrzeniem. 

- Jest jakiś sposób na to, aby León powrócił do zdrowia? Ten twój znajomy wie, jak możemy mu pomóc? - Pytam. 

- Póki co jeszcze nie. To dziewiczy teren, musi się z nim zapoznać. Kiedy dowiem się czegokolwiek od niego, powiem ci. Nie martw się. 

     W ramach podziękowania, Uśmiecham się delikatnie w jego stronę i ponownie wtulam w jego umięśniony tors, który znajduje się pod białą lnianą koszulą. 

- Wszystko będzie dobrze, obiecuję. - Mówi i ponownie jego dłoń zaczyna mnie gładzić po plecach.
     Wszystko będzie dobrze? Mam taką nadzieję.



Zgodnie z obietnicą rozdział w Wielki Czwartek tuż przed moim wyjazdem do rodziny. 
Przede wszystkim dziękuję za tak dużą liczbę komentarzy pod 32 ;) Fajnie by było, aby tak każdy zostawiał po sobie ślad :DD

Dobra, co dzisiaj? Violetta mówi Leónowi, że nie chce z nim być (uprzedzałam, że to będzie trwać dość długo), Jamie pomaga naszej Castillo w ustaleniu prawdy. Tak, oboje teraz będą ze sobą razem.. Pytanie jak długo? Nie zdradzę ;)

Aha -> Jamie to dobry brat Leóna, jemu zależy na tym, aby León był znowu tym samym starszym bratem, co wcześniej ;)

Dobra, kończę xD

Rozdział 34 (10.04.15r.) -> min. 50 komentarzy

xAdusiax