Rozdział 34: Królowa Manhattanu

Z dedykacją dla Maybe no? 

- Aua. - Jęczę cicho z bólu, kiedy upadam na materac.
     Przymykam oczy i tłumię w sobie to nieprzyjemne uczucie. Otwieram je po chwili, kiedy dochodzę do siebie. Dostrzegam stojącego przede mną mojego chłopaka, który spogląda na mnie, podpierając się rękami o kolana.

- Wszystko okej? - Pyta swoim aksamitnym głosem i wyciąga prawą rękę w moją stronę, którą chwytam bez chwili wahania. Stoję na dwóch nogach i cicho wzdycham. 

- Przepraszam. - Mówi, gładząc mnie po plecach. - Nie chciałem.

- W porządku. - Odpowiadam krótko i uśmiecham się delikatnie. - Nadal tylko nie rozumiem po co ten cały cyrk.

- Przypominam ci, że mój starszy brat ma problemy psychiczne i może w każdej chwili się do ciebie zbliżyć i zrobić ci coś złego. Musisz wiedzieć, jak się obronić, kiedy w pobliżu nie będzie nikogo. - Powtarza swoje słowa wypowiedziane wcześniej po raz trzeci. - Ochrona wszędzie nie może z tobą chodzić. 

- W porządku. - Mruczę cicho. To proste. Kocha mnie i troszczy się o moje bezpieczeństwo. - Cieszę się, że jeszcze mam prywatność w toalecie. 

- To się za niedługo zmieni. Od poniedziałku zaczyna pracę Olivia. Powinna ci się spodobać. 

- Ogh, dzięki. - Burczę niezadowolona i krzyżuję ręce na piersiach. - O prywatności w kiblu mogę już zapomnieć. 

- Wybacz mi, troszczę się o ciebie. Muszę wiedzieć, czy pomimo mojej nieobecności obok, wszystko jest w porządku. 

- Okej, rozumiem to. - Oznajmiam po chwili. - Troszczysz się o mnie, co jest na prawdę słodkie. 

     Dostrzegam pojawiający się uśmiech na jego twarzy. Mężczyzna przeczesuje włosy prawą ręką i robi krok w moją stronę. 

- Panno Castillo, czy próbuje pani ze mną filtrować? - Zadaje mi pytanie. 

- Ależ oczywiście, że tak. - Odpowiadam mu z Uśmiecham. - Zawsze i wszędzie. 

- Rozumiem to dwuznacznie. Nawet tu i teraz? - Kiwam twierdząco głową. - Dobra, wracajmy do treningu, to jest teraz najważniejsze. - Jego uśmiech momentalnie znika z twarzy. - Musisz pamiętać o nogach, to przez nie popełniasz błędy. 

- Pokażesz mi jeszcze raz? - Proszę go swoim uroczym głosem. Szatyn obdarza mnie swoim uśmiechem, po czym spełnia moją prośbę. 

- Teraz ty. - Mówi po skończeniu. - Pamiętaj o prawej nodze. 

     Sama nie wiem tak naprawdę, dlaczego zgodziłam się na to wszystko. Owszem, Verdas jest niebezpieczny i to bardzo, ale czy aż tak, abym nie mogła dać sobie z nim rady? 

     Momentalnie przed moimi oczami staje obraz z pościgu. Wtedy, kiedy to się zatrzymałam i León do mnie podszedł, wręcz przycisnął swoim ciałem do mojego ukochanego Audi. Byłam bezbronna. Nie wiedziałam, co miałam robić. Płakać, Krzyczeć, błagać o pomoc, czy może nic totalnie nie robić? Cholera... Chyba Jamie ma rację. To wszystko być może uratuje mi kiedyś życie.


     Spoglądam na stół przepełniony jedzeniem i cicho wzdycham. Mamy zjeść kolacje z jakąś osobą, jednak nie wiem, kim okaże się tym ten tajemniczy ktoś. Próbowałam wyciągnąć cokolwiek od moich rodziców, oraz Grace, jednak nic z tego. Dowiesz się w swoim czasie.
     Niezadowolona tym całym knuciem, przewracam oczami, kiedy do pomieszczenia wchodzi moja mama. Kobieta zajmuje obok mnie miejsce na sofie i obdarza mnie swoim delikatnym uśmiechem.
- Zaprosiliście mojego chłopaka na kolacje, ale robicie z tego wielką tajemnicę, tak? - Próbuję jakoś wydobyć z niej prawdę.
- Kochanie, zobaczysz.. Ta osoba powinna się zjawić w ciągu paru minut. - Odpowiada. - Co to za mina? Masz się uśmiechać.
- Miałam spędzić romantyczny wieczór z moim chłopakiem, a ty to wszystko przesunęłaś z powodu jakiejś kolacji.
- Narzekasz... Zobaczysz, będzie dobrze.
- Ta. - Mruczę pod nosem i wstaję z sofy.
- Dobry wieczór. - Słyszymy nagle podniecony głos Grace.
     Spoglądam na swoją mamę, która podchodzi do mnie z uśmiechem.
- Chyba przyszedł już nasz gość. - Mówi ciszej i popycha mnie w stronę korytarza.
- Świetnie. Chcę już mieć to za sobą. Szybciej się zacznie, szybciej skończy i będę miała jeszcze szansę na to, aby spotkać się z moim chłopakiem. - Chowam telefon do kieszeni w mojej spódnicy. - No już, już.. - Burczę niezadowolona i wchodzę do korytarza.
     Robi mi się słabo na widok naszego gościa. Znowu mam nieprzyjemność stanąć twarzą w twarz z Leónem Verdasem, którego chcę się pozbyć ze swojego życia raz na zawsze.
     Na mój widok szatyn uśmiecha się delikatnie i dostrzegam w jego oczach błysk. Przerażona tym, co roi się w tej jego chorej głowie, przełykam ślinę dość głośno i spoglądam na swoją mamę groźnym wzrokiem. Jestem krótko mówiąc wkurwiona!
- Witaj, León. - Z szerokim uśmiechem wita go mój tata, a zaraz po nim moja mama.
     Szatyn uśmiecha się w ich stronę, po czym całuje moją mamę w zewnętrzną część dłoni. Fu mamo, na serio?! Nie mogę w to uwierzyć, kiedy widzę, jak delikatne rumieńce pojawiają się a jej twarzy. Boże, co tu się dzieje.. Rodzina wariatów.
- Chodźmy już wszyscy do stołu. - Proponuje nagle mój tata.
- Dobrze, zaraz dołączę. Muszę tylko szybko odpisać na SMS-a mojej pracownicy i zaraz przyjdę.
- W takim razie czekamy w jadalni. - Podsumowuje mój tata. Kładzie rękę na talii mojej mamy i oboje znikają.
     Przystępuję z nogi na nogę, denerwując się coraz bardziej tym, jak na mnie patrzy. Pomimo tego, że stoi ode mnie oddalony o parę metrów, czuję to napięcie pomiędzy nami. To takie dziwne...
     Szatyn robi krok w moją stronę sprawiając, że moje serce od razu momentalnie szybciej zaczyna bić.
     Dobra Castillo, jakby co, to umiesz skopać mu tyłek. W końcu Jamie cię nauczył. - Mówi mi moja podświadomość. Nie mogę się bać, przecież nic mi takiego nie zrobi.
- Witaj, maleńka. - Mówi, kiedy staje na przeciwko mnie, a ja zahipnotyzowana jego urokiem, stoję w miejscu, jak jakaś totalna idiotka. - Znowu się widzimy, nie?
- Nie wiem, dlaczego cię tu zaprosili, nie obchodzi mnie to. Dla mnie nie istniejesz.
- Uwielbiam to, kiedy panna Castillo pokazuje swoje pazurki. Stara się wtedy udowodnić to, jaka jest niezwykle dzielna i nie do pokonania.
- Świetnie. - Syczę i gryzę się w język.
- Kochanie, powinnaś mi dziękować za to, że zgodziłem się wystąpić w tej sesji zdjęciowej. Przez mój wizerunek zarobisz miliony. - Krzyżuję ręce na piersiach i spoglądam na niego poważniejszym wzrokiem.
- Czego do jasnej cholery tutaj szukasz?
- Maleńka, nie złość się. Chcę być blisko ciebie, to wszystko.
- Świetnie, zaraz zwymiotuję. - Mruczę ciszej i omijam go, po czym wchodzę do jadalni. 

     Wzrok wszystkich znajdujących się w pomieszczeniu, od razu wędruje w moim kierunku. Bez słowa zajmuję miejsce przy stole. Wiem, że to nie ładnie, ale mam to gdzieś. 

- Siadajmy już do stołu. - Mówi mój tata do Leóna, który właśnie zjawia się w pomieszczeniu. Szatyn chowa telefon do kieszeni i uśmiecha się delikatnie. - León, wybieraj miejsce. - Wskazuje na krzesła. 

     Proszę, nie siadaj na przeciwko mnie, proszę... - Modli się moja podświadomość. 

     Jak na nieszczęście, Verdas zajmuje miejsce tuż na przeciwko mnie. Niezadowolona odwracam wzrok w drugą stronę i ignoruję jego spojrzenie. 

     Obok mnie miejsce zajmuje mój tata, zaś obok Verdasa moja mama. Wznosimy kieliszki do góry napełnione wytrawnym czerwonym winem i stukamy się nimi po kolei, po czym upijamy łyk. 

     Czuję na sobie wręcz palący wzrok Verdasa na sobie. Cholera... Przestań, bo zaraz normalnie zwariuje. Wiem, że robi to specjalnie, aby mnie jeszcze bardziej sprowokować, ale niech lepiej przestanie. Mam dosyć tego jego pajacowania. 

- Jak tam sobie radzisz, León? - Pyta się moja mama. Spoglądam na nią, po czym przenoszę wzrok na szatyna. 

- Dobrze, chociaż bywało lepiej. - Odpowiada i lewą ręką poluźnia krawat.

     Denerwuje się, więc odwracam wzrok w drugą stronę. Spoglądam na mojego tatę, który z niepokojem patrzy na niego. 

- Przykro nam z powodu tego, co ostatnio się wydarzyło. Mamy nadzieję, że to wszystko zakończy się w jak najbliższym czasie. - Mówi. - Pewnie bardzo się przejmujesz tym wszystkim. 

- Mam najlepszego prawnika, jestem spokojny o rozwój wydarzeń. Jedno jest pewne, nie będę siedzieć. W grę wchodzi kwota odszkodowania, którą będę musiał zapłacić. 

- Wiesz chociaż ile? 

- W sumie pięćset tysięcy. - Mruczy niezbyt zadowolony. - To dość duża kwota, lecz dla mnie nie stanowi ona problemu. Zapłacę każdą sumę, aby to wszystko zakończyć. 

     Odezwać się, czy nie? Powinnam trzymać język za zębami, czy jednak zrobić mu na złość i zacząć komentować?

- A powiedz, kiedy to wszystko się stało? - Tym razem pytanie zadaje moja mama. Jestem ciekawa tego, co teraz odpowie. Od jakiego czasu je macał? 

- Natalię i Ericę znam już dłuższy czas. Incydent miał miejsce, kiedy byłem jeszcze głupim, nastoletnim chłopcem, albowiem miałem osiemnaście lat. Nie wiem, dlaczego czekały aż tak długo z tym, sam się nad tym zastanawiam. 

- Może nie były w stanie stawić czoła przeciwko Leónowi Verdasowi. - Mówię nagle. Nie mogę się przed tym powstrzymać. - W końcu nie każdy ma aż taką odwagę, aby wyznać drugiej osobie to, co o niej myśli. Prawda, León? - Wzrok moich rodziców skupia się na nim. Uśmiecham się chytrze do Verdasa, który stara się zachować dobrą minę do złej gry. 

     O nie kochanie, nie tym razem. - Mówi mi moja podświadomość. 

- Nie... Nie rozumiem. - Odpowiada nagle i po raz kolejny poluźnia węzeł. 

- Chodzi o to, że nie każdy jest w stanie stawić tobie czoła, León. Te kobiety pewnie przez lata przeżywały to, co im zrobiłeś. Co za kretyn w końcu obmacuje swoje pracownice? Tylko ty. I tak nie pójdziesz siedzieć, bo masz za dużo forsy, najlepszego prawnika i najbardziej wpływowych znajomych w Stanach. Praktycznie każdy twój przeciwnik jest bez szans. Dokładnie tak samo było podczas rewolucji francuskiej. Niby trzy grupy społeczne, jednak wynik głosowania zawsze był w stosunku 2:1. Tak jest i teraz. 

     Czuję na swoim kolanie ucisk ręki swojego taty. Mam się uspokoić, widocznie za dużo powiedziałam. Jestem nawet zadowolona. Miałam okazje wypowiedzieć się na temat i to zrobiłam. 

- Najważniejsze jest to León, abyś pamiętał, że zawsze możesz na nas liczyć. - Mówi mój tata. 

     Serio? Przecież ma swoją własną rodzinę, nie potrzebuje jeszcze nas. 

- Dziękuję. - Odpowiada po chwili niezwykle zrelaksowany oraz uspokojony. 

     Po zjedzonej kolacji, wszyscy przechodzimy do salonu, gdzie siadamy na sofach. Jak na złość miejsce obok mnie zajmuje Verdas. Cicho wzdycham i wywracam oczami. Robi to specjalnie, aby mnie jeszcze bardziej wyprowadzić z równowagi. 

- Nie martw się, Leónie. Wszystko będzie dobrze. Możesz liczyć na nas wszystkich. Zawsze. - Oznajmia moja mama. - Nawet na Violettę. 

     Spoglądam na nią swoim wściekłem wzrokiem. Dlaczego ona musi podejmować za mnie decyzje? Czy to tak trudno pojąć, że pomiędzy mną a Leónem wszystko zostało skończone na zawsze? 

- No co? - Pyta zdezorientowana. 

- Możesz nie odpowiadać za mnie? Byłabym wdzięczna. - Odpowiadam wściekła i cicho wzdycham. - Sama potrafię wyrazić swoją opinię na dany temat i nie potrzebuję adwokata. 

- Niech León wie, że może uzyskać wsparcie od nas. To bardzo ważne. 

- Świetnie. - Mówię z udawanym uśmiechem. Spoglądam na Verdasa, którego wzrok momentalnie wędruje na mnie. - Niech León wie, że zawsze mu pomożemy. Na przyjaciół powinno się polegać w trudnych sytuacjach.
- Dokładnie Violu. - Komentuje mój tata, który przenosi wzrok na swoją żonę. - Możemy chwilkę porozmawiać? Pilna sprawa.
- Tak, jasne. Zaraz do was wrócimy.
     Oboje wstają z sofy i momentalnie opuszczają salon, dzięki czemu zostawiają mnie z tym palantem. Nawet się do mnie nie odzywaj. Milcz! Niestety jednak Pan szalony zadek nigdy nie słucha:
- Czytałaś ostatnio gazety? - Pyta.
     To takie dziwne. Jakąś godzinę temu zachowywał się względem mnie jak jakiś chory psychicznie człowiek a teraz? Normalna przyjacielska pogawędka?
- Nie. - Odpowiadam praktycznie od razu bez spoglądania na niego. - A co? Coś się stało?
- Nic. Po prostu prasa rozpisuje się na temat twojego powrotu. - Mruczy ciszej, a ja spoglądam na niego.
    W sumie to ma rację. Odkąd wróciłam na Manhattan nie pojawiłam się na żadnej imprezie. Nikt nic nie wie o mnie, tylko jakieś tam paparazzi gnębiące mnie na ulicach. Czas to zmienić. Powinnam pojawić się na najbliższej imprezie, którą organizuje Tracy. To będzie doskonały powrót na swoje miejsce.
- Spokojnie. Królowa Manhattanu wróci na swoje miejsce. W wielkim stylu. - Odpowiadam tajemniczym głosem. Czas zacząć poszukiwania odpowiedniej kreacji na ten wyjątkowy wieczór.


Piątek 10 kwietnia.. Obiecałam no i jest xD
Może trochę słaby, ale tak jakoś planowałam, aby był xD 
Mówiłam, że Leósiek nie odpuści... Jego psychiczna wersja będzie jeszcze przez jakiś czas gnębić Fiolkę 

Rozdział pojawia się dopiero teraz.. Przepraszam, że może trochę późno, ale wczoraj na WF doznałam nieprzyjemnej kontuzji.. Od wczoraj oficjalnie nienawidzę koszykówki (przepraszam, jeżeli uraziłam fanów tej dyscypliny ;)) ) 

Fiolka powróci.. Czy uda się to jej? 

Rozdział 35 = min. 50 komentarzy

xAdusiax