Rozdział 35: W czym tkwi problem?

Z dedykacją dla Olivie

- Chcę zobaczyć wszystkie modelki jutro o trzynastej. Nie obchodzi mnie to, że nie wszystkim pasuje. Te, które się nie zjawią, nie będą mogły wziąć udziału w naszym pokazie podczas New York Fashion Week. - Mówię, podczas gdy Annie wszystko to notuje w swoim notatniku.

- Pani Castillo, nie jestem pewna, czy też... - Odzywa się, jednak jej przerywam. 

- Nie obchodzi mnie to. Miały do dyspozycji trzy różne terminy. Trzeba było sobie wybrać jeden z nich, a nie mnie olewać. Teraz to nie mój problem. Mam mnóstwo innych modelek, które z wielką godnością zastąpią te. - Spoglądam na nią po raz kolejny. - A teraz leć. Powiadom wszystkich o tym. 

- Dobrze. - Odpowiada szybko i zaczyna zbierać swoje rzeczy. Opuszcza mój gabinet w mgnieniu oka.

     Zostaję sama. Spoglądam na zegarek. Jest jedenasta. Za chwilę powinien zjawić się tu Jamie. Cieszę się ze spotkania z nim. Mam jednak skrytą nadzieję, że udało mu się coś ustalić w sprawie Leóna. Pomimo tego, że relacje pomiędzy nami nie są najlepsze, zależy mi na tym, aby wrócił do zdrowia. 

     Biorę do ręki swoją torebkę i opuszczam gabinet. 

- Powinnam wrócić do trzech godzin. - Rzucam w stronę Annie, która nie odrywając wzroku od swojego komputera, przytakuje głową. 

     Wchodzę do windy. Zjeżdżam nią na sam parter. Kiedy wysiadam z niej, dostrzegam swojego chłopaka. Uśmiecham się delikatnie i podchodzę do niego. 

- Hej. - Mówię. Szatyn podnosi wzrok i spogląda na mnie błękitnymi oczami. - Możemy już iść. 

- Hej. - Przybliża się do mnie i całuje mnie w policzek. - Ślicznie wyglądasz. 

- Dzięki. - Mamroczę zarumieniona.

     Szatyn kładzie rękę na mojej talii. Kierujemy się w stronę wyjścia. 

- I co? Udało ci się coś ustalić? - Pytam zaciekawiona. 

- Powiem ci w samochodzie. - Odpowiada po opuszczeniu wieżowca. 

     Kierujemy się w stronę czarnej limuzyny. Podchodzimy do niej, szatyn otwiera mi drzwi. Dziękuję mu delikatnym uśmiechem i wsiadam do środka. Chwilę później idzie w moje ślady. Zajmuje miejsce tuż obok mnie i splata nasze dłonie razem. Spoglądam na niego, starając się dowiedzieć czegokolwiek, jednak Jamie ma wzrok skupiony przed sobą. 

- Jedźmy, Bob. - Mówi do kierowcy. 

     Przez pierwsze metry jedziemy w ciszy. Staram się sama to wszystko zrozumieć, jednak nie potrafię. O co chodzi? Dlaczego jest taki tajemniczy i o niczym mi nie mówi? 

- Jamie. - Przerywam nagle panującą ciszę. Mężczyzna spogląda na mnie z delikatnym uśmiechem. - Powiesz o co chodzi? 

- No dobrze. - Wzdycha i zaczyna bawić się moim pierścionkiem z rubinem, który w dalszym ciągu noszę na prawej ręce. - Znalazłem bardzo dobrego psychologa w Nowym Jorku. Ma świetne opinie, ponoć jest najlepszy. Rozmawiałem z nim i wstępnie opisałem tą całą sytuacje z Leónem. Niestety nie może nic zrobić, dopóki nie spotka się z moim bratem. - Wyznaje nagle. 

- A więc w czym tkwi problem? - Pytam zdezorientowana. Trzeba zaciągnąć Leóna do psychologa i to wszystko. 

- Problem polega na tym, że on nie chce pójść. Odmawia, odtrąca mnie... Nic. Pomyślałem sobie, że może ty... - Zaczyna mówić ciszej. - Że może tobie uda się go jakoś namówić. 

     Namówić. Mam teraz iść i stanąć twarzą twarzą ze swoim byłym, który jest psychicznie chory i chce zrobić wszystko, aby do mnie wrócić? Boże. Prawda jest taka, że wszystko jak zawsze zależy ode mnie. Albo ja, albo będzie koniec Leóna Verdasa raz na zawsze. 

     Limuzyna zatrzymuje się pod nowoczesną siłownią mieszczącą się na Manhattanie. Spoglądam jeszcze raz na swojego chłopaka, który uśmiecha się do mnie ciepło. Okej, będzie dobrze. Muszę tylko się skupić i nie dać plamy. 

- Skąd masz pewność, że León tam teraz jest? - Pytam nagle. 

- Dzisiaj jest piątek, godzina dwunasta. Według jego planu dnia, mój braciszek jest na siłowni. Zobaczysz, bez problemu go znajdziesz. W razie czego, dzwoń do mnie. - Wyjmuje z kieszeni swój czarny IPhone. 

- Okej. - Mruczę pod nosem i biorę do ręki torebkę. Wysiadam szybko z samochodu. 

- Powodzenia. - Słyszę tuż przed zamknięciem drzwi. 

     Głośno wzdycham i kieruję się w stronę wejścia. Cały czas sobie w myślach powtarzam, że będzie dobrze i dam sobie radę. Uda mi się namówić Leóna na wizytę u psychologa, zachowam zimną krew i będę się starać nie ulegać jego urokowi. 

     Wchodzę do środka. Od razu mój wzrok kieruje się w stronę grupki umięśnionych mężczyzn, stojących bez podkoszulków. Cholera. Każdy z nich ma dość dużo do zaoferowania, o mój Bo... Nie! 

     Odwracam wzrok w drugą stronę. Dostrzegam młodą kobietę ubraną w czarną bluzkę i legginsy w tym samym kolorze. Swoje blond włosy związała z wysokiego kucyka. 

- Pomóc w czymś? - Pyta. 

- Przysłał mnie Jamie. - Od razu przechodzę do konkretów. 

     Kobieta lekko przytakuje głową i coś szybko wpisuje w komputer. 

- Pierwsze piętro, trzecia sala po lewej stronie. 

     Dziękuję jej delikatnym uśmiechem i kieruję się w stronę windy, do której wchodzę. Trzecia sala po lewej stronie... Co on tam robi? 

     Drzwi nagle otwierają się. Wchodzę szybko do środka i naciskam odpowiedni guzik. Tą krótką chwilę spędzam w samotności. Mam czas na to, aby wszystko sobie dokładnie poukładać w głowie i obmyślić plan działania. 

     Wysiadam. Znajduję się chyba w strefie dla mężczyzn. Paru z nich podnoszą ciężary, inni jeszcze robią pompki... Ogólnie męski raj. Kobiety mogą nacieszyć swoje spojrzenia tak, jak przez krótką chwilę robię to ja. 

     Postanawiam im nie przerywać, tylko od razu kieruję się w odpowiednią stronę. Tam odnajduję trzecią salę. Tuż przed wejściem moje serce zaczyna szybciej bić. Znowu się zaczyna, ten urok Verdasów, który muszę tym razem pokonać. Cicho wzdycham. Dobra Castillo, dasz radę. 
     Kiedy jestem gotowa, wchodzę do środka.

     Sala nie jest zbyt duża. Na samym środku zawieszony został worek treningowy, przed którym stoi On. Ma na sobie biały podkoszulek i czarne sportowe spodnie od Adidasa. Na rękach dostrzegam jego bokserskie rękawice, którymi co jakiś czas uderza w worek treningowy z wielką siłą. 

     Nigdy nie sądziłam, że zobaczę Leóna Verdasa podczas swojego treningu. Wielokrotnie próbowałam to sobie wyobrazić, jednak to nic w porównaniu z tym, co teraz widzę. Prawdziwy cud. 

     Robię parę kroków w jego stronę. Staram się zachować dystans, nie wiem co mu może w każdej chwili strzelić do głowy, muszę trzymać go na odległość. 

- León. - Mówię nagle pomiędzy jego uderzeniami. 

     Szatyn momentalnie słysząc mój głos przerywa i odwraca się w moją stronę. Widzę po nim, że jest zaskoczony moją obecnością tutaj. W sumie to ja też się sobie dziwię, że tutaj przylazłam. 

- Przyszłaś ze mną poćwiczyć? - Uśmiecha się chytrze. 

     Ściąga rękawice, które rzuca na podłogę i podchodzi do swojej torby, z której wyjmuje biały ręcznik. Ściera z nim spływający pot z czoła oraz okolic klatki piersiowej. 

- Nie. - Odpowiadam po chwili. - Przyszłam tutaj zupełnie z innego powodu. 
     Nie odpowiada. Uśmiecha się łobuzersko. Odkłada na bok ręcznik. Obserwuję go uważnie, jak podchodzi worka treningowego i zaczyna uderzać w nie z większą siłą, tym bardziej bez rękawic bokserskich. Czy on już totalnie zwariował?
- Ej. - Krzyczę z nadzieją, że przestanie.
     Niestety otrzymuję zupełnie odwrotny efekt. Verdas uderza w worek treningowy jeszcze mocniej.
- Ej.
     Ponownie robię to samo, jednak moje wysiłki idą na nic. Ma mnie gdzieś. Dobrze Verdas, tak chcesz się bawić? Proszę bardzo.
     Podchodzę do niego - mimo tak naprawdę, że tego nie chcę - i w odpowiedniej chwili kładę swoją rękę na jego umięśnionym ramieniu. Szatyn czując mój dotyk na chwilę zamiera. Uspokaja się i odwraca po jakimś czasie w moją stronę.
     I znowu się zaczyna. Ja - bezbronna, bezsilna Violetta Castillo stawiam czoło przeciwko niemu - mężczyźnie, który ma dosłownie wszystko, oprócz kobiety.
- Proszę. - Mówię spokojniejszym głosem.
     Spoglądam kątem oka na jego dłonie. Dostrzegam krew na knykciach. Czy mu to nie przeszkadza?
- O co mnie prosisz? - Zadaje pytanie lodowatym głosem.
     Szybko zdejmuję swoją rękę z jego umięśnionego ramienia i krzyżuje je obie na piersiach. Muszę zachować trzeźwość. Muszę być czujna. Muszę być dawną Violettą Castillo.
- Porozmawiaj ze mną i posłuchaj mnie chociaż.
     Szatyn uśmiecha się krzywo. Spogląda na mnie wzrokiem: Ja? Z tobą? Chyba sobie ze mnie żartujesz. Kładzie ręce na moich ramionach i przybliża się do mnie z łobuzerskim uśmiechem.
- Nie możesz ze mną grać tak, jakby był twoją zwykłą zabawką. Koniec. Gra się skończyła. - Mówi.
- Stop. - Odpycham go od siebie, kiedy jest niebezpiecznie blisko.
     Chwytam go za rękę i wskazuję na jego zakrwawione knykcie.
- Dlaczego to robisz? - Pytam. - Dlaczego zadajesz sobie ból? To nie jest normalne, León. Potrzebujesz pomocy.
- Nie potrzebuję niczyjej pomocy. - Warczy i wyrywa swoją rękę. - Przede wszystkim twojej.
     No i dostałam. Największy cios w serce, jaki mógł mi kiedykolwiek zadać. Nie potrzebuję niczyjej pomocy. Przede wszystkim twojej.
     Obserwuję go uważnie, jak ponownie zakłada rękawice bokserskie na swoje zakrwawione dłonie. Podchodzi do worka i zaczyna w nie uderzać jeszcze większą siłą niż wcześniej. Jest źle, mogę śmiało powiedzie, że nawet i bardzo.
- León. - Postanawiam dalej próbować i nie poddawać się.
     Szatyn nie przerywa swoich uderzeń. Kurde, myśl Violka, myśl...
- Proszę! - Krzyczę nagle. - Potrzebujesz pomocy, León. Potrzebujesz psychologa.
     Staję za workiem treningowym na przeciwko niego. Tak, jestem szalona. Ryzykuję własnym życiem. No cóż, może wtedy coś do niego dotrze.
     Chwytam za worek treningowy obiema rękami i trzymam go, podczas gdy on uderza w dalszym ciągu.
- Proszę. - Kontynuuję z nadzieją, że mnie wysłucha. - Ten człowiek może ci pomóc. Nie odtrącaj tych, którym zależy na tobie i się martwią o ciebie.
- Daruj sobie, a teraz idź stąd. - Mówi lodowatym głosem.
- Proszę. - Mówię cichszym głosem bliska łez. Niech mnie posłucha i się spotka z tym gościem, on mu tylko pomoże, nie zaszkodzi jeszcze bardziej.
     León nagle przestaje uderzać w worek treningowy. Jego wzrok początkowo skupiony jest na nim, jednak po chwili przenosi go na mnie. To zimne, lodowate, nieprzyjemne spojrzenie Leóna Verdasa.
- Chcemy ci tylko pomóc.
- A ja nie potrzebuję waszej pomocy! - Podnosi głos.
     Kurde, jest jeszcze gorzej, niż myślałam.
- Nie potrzebuję. - Powtarza. - Myślisz, że jeżeli teraz przyjdziesz do mnie i zaoferujesz mi pomoc, zgodzę się. Nie. Ty mi lepiej powiedz, dlaczego się związałaś z tym kretynem.
     Kretynem? Przecież to jego młodszy brat.
- No czekam. - Dodaje wściekły po chwili, kiedy mu nie odpowiadam.
     Boże, dlaczego jestem z Jamiem? Ze względu na nazwisko? Czy może jednak go kocham? Raczej ta druga wersja. Nazwisko nie gra dla mnie ważnej roli.
- Nie twoja sprawa. - Odpowiadam dosyć pewnym głosem.
- W takim razie nie licz na to, że się spotkam z tym gościem. - Postanawia. Chwile później znowu zaczyna mnie ignorować i powraca do swojego treningu.
     No cóż, nie udało mi się. Wiem, że jakoś muszę mu pomóc. Pytanie tylko jak? Czas pokaże. Ja tak łatwo się nie poddam.



Wiem, jedno wielkie NIC... Tak na prawdę tracę już chęci do pisania... Wybaczcie mi, ale taka jest prawda. 
Leóś wariat, Fiolka próbuje mu pomóc.. Czy coś z tego wyjdzie? I know, but you don't...

W przyszłym tygodniu egzaminy... Ratunku :(((

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 36 = min. 50 komentarzy 

xAdusiax