36: Tracy

   Z dedykacją dla Chloe 

    Nazajutrz spotykam się z moim najlepszym przyjacielem - Diego. Odkąd wróciłam na Manhattan, nie zobaczyłam się z nim ani razu. Tęsknię. Jestem ciekawa, co tam nowego u niego, z kim się spotyka oraz co z jego bliskimi… Ogólnie mamy o czym rozmawiać. Taki jest Diego, mój najlepszy przyjaciel, z którym w wieku czterech lat planowałam ślub. To niedorzeczne, że już wtedy myślami skupialiśmy się na przyszłości. Wszystko jednak potoczyło się zupełnie inaczej. I tak jestem szczęśliwa, że pomimo zaistniałych wcześniej wydarzeń, nadal się przyjaźnimy. To wiele dla mnie znaczy. Na prawdę.

     Jestem w Central Parku. Zbliżam się do miejsca, w którym mam się za chwilkę spotkać z Dominguezem. Czy się denerwuje? Nie. Miło będzie go zobaczyć i spędzić razem czas.

     Jestem ciekawa, czy Diego wie o tym, co się dzieje aktualnie z Leonem. Po moim ostatnim spotkaniu z nim dałam sobie spokój. Co chce to zrobi. Ja się nie będę mieszać w jego życie. Co z tego, że praktycznie przez cały czas chodzi za mną ochrona? Mam poczucie bezpieczeństwa. Wiem, że nic mi się złego nie stanie. 

     Uśmiecham się na widok swojego przyjaciela. Rozpoznaję od razu ten styl. Francuscy projektanci i Dominguez to najlepsze połączenie. Przyśpieszam. W końcu. Po tylu miesiącach na reszcie go widzę. 

- Diego. - Mówię przed tym zanim mój przyjaciel bierze mnie w objęcia. Tyle miesięcy bez niego. Ludzie. 

- Tak, ja też za tobą tęskniłem. - Odpowiada po chwili. Miło to usłyszeć z jego ust. Na prawdę. - Na reszcie po tyłu miesiącach się widzimy. 

     Odsuwamy się od siebie. Ludzie jeszcze chwila, a po moich policzkach będą popłynąć łzy. 

- Wyglądasz wspaniale, na prawdę. - Mówię zadowolona. Przez materiał czuję jego bardziej umięśnione ciało. Diego, zaszalałeś przez ostatnie miesiące. 

- Dzięki. - Uśmiecha się lekko. - Ostatnio trochę często ćwiczyłem, dlaczego mam większe mięśnie.

- Czuć przez koszule. 

- Bardzo dobrze. - Śmieje się i wskazuje na wolną ławkę. - Usiądziemy? Nie będziemy chyba przez cały czas stać. Potem i tak skoczymy na podój naszej ulubionej kawiarni, ale póki co lepiej może usiądźmy. 

- W porządku. 

      Siadamy na ławce. 

     Tik tak. Tik tak. Czas upływa, a dziennikarza nadal nie ma. Co on sobie myśli? Od dłuższego czasu błagał mnie o to, abym się zgodziła chociaż na pięciominutowy wywiad, jednak ja go olewałam. A teraz co? Dałam mu szansę, a jego nadal tutaj nie ma. 

     Po jakiś paru minutach słyszę nagle, jak otwierają się drzwi od mojego gabinetu. Po raz ostatni wygładzam swoją spódnice i odwracam się. Do środka wchodzi przystojny młody szatyn o błękitnych oczach. Ubrany formalnie, jednak mogę się założyć, że po pracy wskakuje w normalne ubrania i jest świetnym gościem. Boże, ten granatowy krawat jest śliczny. Chciałabym mu go zabrać i zostawić sobie na pamiątkę. 

     Dostrzegam nagle, jak szatyn potyka się o swój but, kiedy podchodzę do niego. Pewnie się stresuje, to wszystko. 

- Noah Blanc. - Odzywa się pierwszy, kiedy ponownie spogląda na mnie. 

- Violetta Castillo. - Odpowiadam mu uściskiem dłoni, którą wcześniej wyciągnął w moją stronę. - Tak, jak wcześniej wspominałam, mam dzisiaj bardzo napięty grafik. Znalezienie dla pana wolnych piętnastu minut to prawdziwy wyczyn. 

- Dobrze. Obiecuje, że przejdziemy od razu do konkretów. 

     Konkretów. 

- I to mi odpowiada. - Uśmiecham się lekko i wskazuje na biały fotel stojący przed moim biurkiem. - Proszę usiąść. 

- Tak, dziękuje. 

     Zajmujemy swoje miejsca. Ja za biurkiem w fotelu, on zaś przed nim. Zakładam nogę na nogę i spoglądam na niego, jak włącza dyktafon, otwiera jakiś notatnik i bierze długopis do ręki. Nasze spojrzenia nagle się spotykają. Ładne ma oczy, przystojny gość. 

- Jest pani gotowa? - Pyta nagle. 

- Oczywiście. Proszę zaczynać, panie Blanc. 

- No dobrze. - Pozwala sobie na lekki uśmiech w moją stronę, dzięki czemu wypada mu z ręki długopis. Czyżby gościu się zakochał? We mnie? 

- Panie Blanc. - Odzywam się nagle. Jego uśmiech momentalnie znika. - Mam piętnaście minut. - Przypominam mu. - Więcej nie poświęcę panu czasu. 

- Ach, tak. - Schyla się szybko po długopis i bierze go. - W takim razie zaczynamy. - Spogląda na swój notatnik i sprawdza w rogu kartki, czy jego długopis pisze. Próbuje parę razy, jednak nic. 

     Wzdycham cicho. Nienawidzę tego, kiedy dziennikarze się tak zachowują. Po prostu nienawidzę. 

Wstaję z krzesła, biorąc wcześniej do ręki firmowy długopis z czarnym wkładem. A co mi tam, nie będę aż taka zła. 

     Podaję mu długopis, kiedy siadam na biurku na przeciwko niego. Młody szatyn uśmiecha się lekko w moją stronę z wyrazem podziękowania. 

- A więc... - Ponownie zaczyna mówić spogląda szybko na swój notatnik, po czym przenosi swój wzrok na mnie.

     Skupia go na moich nogach, po czym stopniowo kieruje się w stronę twarzy.
- Każdy ma swój jakiś klucz do sukcesu. A pani? 

     Cicho wzdycham, kiedy słyszę doskonale mi już znane pytanie. Za każdym razem podczas każdego wywiadu zadaje mi je jakiś dziennikarz. Serio? Aż tak bardzo nie chce ci się ruszyć tą swoją mózgownicą i coś innego wymyślić? 

     Zeskakuję z biurka i zaczynam chodzić po swoim gabinecie, odpowiadając przy okazji na pytanie szatyna. 

- W Castillo Design liczy się bardzo kontakt z klientem, dlatego to zawsze powtarzam swoim pracownikom. - Zatrzymuje się za biurkiem. Opieram się o nie rękami i pochylam się w stronę szatyna. - Ważne jest to, aby zdobyć jego zaufanie, zaprojektować odpowiednią suknie, która go potem zadowoli i zacznie podbijać czerwony dywan. Rozgłos. Ostatnio otrzymujemy zlecenia od światowych gwiazd. 

- To znaczy jakich? - Dopytuje się. 

- Meryl Streep, Dakota Johnson, Jennifer Lopez, czy Angelina Jolie... Wymieniać można długo. Krótko mówiąc śmietanka Hollywood.

- Tak, tak. - Spogląda szybko na swój notatnik. - Jest pani bardzo młoda jak na prowadzenie firmy. Czy da... - Przerywam mu nagle. 

- Czy dam sobie radę? - Zadaje pytanie z rozbawieniem w oczach. 

     Szatyn spogląda na swoją kartkę, po czym ponownie spogląda na mnie. Uśmiecha się niewinnie. 

- Tak. 

     Cicho wzdycham. Nie lubię tego pytania. Mam wrażenie, że sugerują mi to, że jestem za młoda i nie nadaje się do rządzenia Castillo Design. Prawda jest jednak zupełnie inna. Zostałam stworzona do tego. 

- Chodzi o ludzi. Jeżeli ludzie cię polubią, będą do ciebie przychodzić i korzystać z twoich usług. Na tym to właśnie polega. Moja mama stworzyła prawdziwe imperium, które przejęłam po niej.
- No tak. - Spogląda szybko na kartkę z notatnika i wzrok przenosi ponownie na mnie. - W chwili obecnej Castillo Design dorównuje światowym markom. Chanel, Gucci, Praca czy inne światowej sławy domy mody. Jakie to uczucie?
     Uśmiecham się kpiąco, kiedy w dalszym ciągu pochylam się nad biurkiem. On sobie jaja robi?
- Jakie to uczucie? - Pytam dla pewności. - Panie Blanc, pyta się mnie pan, jakie to jest uczucie, kiedy przychodzą do mnie światowej sławy gwiazdy?
- Nooo... Tak.
- Uczucie jest niesamowite. Najważniejsze jest to, kiedy darzą cię zaufaniem i proszą, aby zaprojektować kreacje ich marzeń. W jakiś sposób nawiązujemy więź, którą stopniowo pielęgnujemy. 

- No tak. - Szybko coś zapisuje w swoim notatniku i ponownie spogląda na mnie. - Aktualnie jest pani związana z Jamiem Verdasem. Media rozpi.. - Przerywam mu.
- Panie Blanc. Nie mam zamiaru rozmawiać z panem na temat mojego życia prywatnego. Proszę nawet nie liczyć na to, że cokolwiek panu powiem. Dobrze? - Brunet lekko przytakuje głową. - A teraz ostatnie pytanie.
- Dobrze. - Spogląda szybko na swoją listę, następnie przenosi wzrok na mnie. - Czyżby chodziło o nazwisko?
     No ja nie mogę, co za facet! Czy on nie rozumie, że nie chcę z nim rozmawiać na ten temat?
- Panie Blanc. - Prostuję się. - Do widzenia. Nie mamy już o czym rozmawiać. Ja mówię o swoim, pan nadal swoje. Nie dojdziemy takim sposobem do porozumienia. Poza tym - spoglądam na zegarek - czas minął. A więc dziękuję bardzo.
     Mężczyzna wstaje z krzesła i chowa wszystkie rzeczy do swojej torby. Hmm.. Jak dla mnie to nie wygląda on na profesjonalnego dziennikarza. Czyżby jakiś tajniak? Trzeba będzie go sprawdzić.
- Panie Blanc, dla jakiej gazety pan pracuje? - Pytam zaciekawiona. Spoglądam na niego surowszym wzrokiem i krzyżuję ręce na piersiach. Niech sobie nie myśli, że jestem jakąś idiotką.
- Eee yy.. - Zaczyna się jąkać. Ha! I tu cię mam, Blanc!
- Eee yy? Nie przypominam sobie, żeby istniała jakaś taka gazeta. 

- No bo ja ten.. Aktualnie szukam pracy. Mam nadzieję, że dzięki temu wywiadowi uda mi się dostać do jakiejś porządnej redakcji. 

- No dobrze. - Postanawiam dać mu za wygraną. I tak nic więcej z niego nie wyciągnę. Zajmą się tym moi ludzie.
- Do widzenia. To był dla mnie zaszczyt, panno Castillo.
- Do widzenia. - Odpowiadam lodowatym głosem.
     Kiedy mężczyzna wychodzi z mojego gabinetu, mam coraz więcej wątpliwości. To na pewno nie był dziennikarz. Pytanie w takim razie kim jest ta tajemnicza osoba.
     Spoglądam na zegarek. Mam jeszcze parę minut do spotkania. Postanawiam to wykorzystać w odpowiedni sposób. Wychodzę ze swojego gabinetu i podchodzę do biurka przy którym pracuje Annie, moja prawa ręka.
- Noah Blanc. Sprawdź go. - Mówię w jej stronę. - Pilnie.
- Oczywiście, panno Castillo. - Odpowiada praktycznie od razu.


- Idziesz na dzisiejszą imprezę do Tracy? - Zadaje mi pytanie Ludmiła, kiedy spoglądam na swoje lustrzane odbicie. Granatowa sukienka od Diora idealnie pasuje do mojej sylwetki. Nada się dzisiaj perfekcyjnie na moje wyjście.
- Tak. - Poprawiam szminką swoje czerwone usta. - A ty?
- Zastanawiamy się z Federico. 

     Ogh, pewnie McCain przekona jakoś Ludmiłę do tego, aby tam nie poszli. Znając go ma już jakieś plany co do magicznych piersi blondynki. Taki jest właśnie Federico. 

- W takim razie szanse na nasze spotkanie jest bardzo małe. - Poprawiam lewą ręką diamentowy naszyjnik. 

- Zobaczymy. A teraz powiedz mi coś... Tak szczerze.  

- Egh. - Wzdycham. - Co jest? Co mam ci powiedzieć? 

- Dlaczego z nim nie jesteś? Przecież on cię kocha. 

     Leon, Leon i jeszcze raz Leon. Skąd Verdas nagle pojawił się w jej umyśle? Przecież Ferro zna doskonale okoliczności, w jakich się rozstaliśmy. Co, liczy teraz na to, że mu padnę w ramiona? Szczególnie kiedy Leon jest chory psychicznie i ma na moim punkcie świra? 

- Głupie pytanie. Sama wiesz, jak jest. On już nic dla mnie nie znaczy. 

- Violetta, prawda jest zupełnie inna. Ty nadal coś do niego czujesz, tylko próbujesz to wszystko ukryć przed samą sobą. No i po co? Co ci to daje? Masz satysfakcję z tego? Zależy ci na nim. 

- Lu. - Warczę. - Sama doskonale wiesz, co się wydarzyło i nie wyskakuj mi z takimi tekstami. A teraz przepraszam, śpieszę się. - Rozłączam się szybko, zanim blondynka coś doda. 

     Chowam telefon do kopertówki i zastanawiam nad jej słowami. Zależy mi na nim? O nie... Owszem, może chciałabym, aby Leon wyzdrowiał, jednak tylko tego pragnę. Nie chcę już jego miłości, czułych pocałunków i tego wszystkiego. Po prostu nie chcę.

     Zegarek wskazuje szóstą, kiedy jestem już na dole. Jadę w stronę pięćdziesiątej piątej alei, gdzie w luksusowym lokalu ma się odbyć przyjęcie Tracy. Moja przyjaciółka co rok je wystawia. Za każdym razem bawię się wspaniale. Cóż więcej dodać? Istnieje okazja, aby nacieszyć swoje oczy kobietami... W bieliznach projektu Tracy wyglądają nieziemsko. Blondynka doskonale wie, jak ukazać kobiece piękno, a przede wszystkim wyeksponować je w seksownym wydaniu. Dzięki temu ma miliony fanów na całym świecie. 

     Nie mam pojęcia czemu, lecz w moim umyśle momentalnie pojawia się mój były - Christian Wayne. Myślę o nim i wspominam nasze szalone chwile. Jestem ciekawa, jak sobie radzi na odwyku. Mam nadzieje, że ludzie z The Blue Camp mu pomogli. To tak naprawdę świetny facet, tylko z chorą psychiką.
     W moim umyśle ponownie pojawia się imię Tracy. W czasach liceum przyjaźniłyśmy się, jednak nagła przeprowadzka brunetki do Paryża to wszystko zepsuła. Musiałyśmy zerwać kontakty, które próbowałyśmy ratować rozmowami przez Skype'a, jednak to nie to samo. Kiedy Ludmiła wyjechała do szkoły z internatem to właśnie Tracy zajęła jej miejsce. Obie się wspinałyśmy małymi kroczkami po szczeblach hierarchii Constance Billard.
     Przypominam sobie nagle coś, co w mojej pamięci chyba utkwi na zawsze. Miałam mroczną przeszłość i zdaję sobie sprawę z tego, że moje przyszłe dzieci nie będą mogły o niej wiedzieć. No cóż, taka w końcu była dawna Violetta Castillo.
- Wielka szkoda, że już jutro wyjeżdżasz, Tracy. - Oznajmia Christian i upija łyk wody niegazowanej. Mi też jest przykro, w końcu moja przyjaciółka się przeprowadza do Europy.
- Wiem, ja też tego nie chcę. Jesteście dla mnie jak brat i siostra co ja bez was tam zrobię? Mam gdzieś to, że jadę tam, aby polepszyć swoje umiejętności w projektowaniu ubrań. Chcę zostać tutaj z wami.. Z dwójką moich najlepszych przyjaciół. - Wzdycha cicho. 
- Najważniejsze jest to, że za jakiś czas się zobaczymy. Miejmy nadzieję, że to szybko nastąpi w przeciwnym wypadku będziemy rozpaczać z Christianem. 
- Dokładnie. - Dodaje szatyn i bierze do ręki leżącą na podłodze listę życzeń obowiązkowych do spełnienia przed wyjazdem. Tracy przygotowała ją jakiś czas temu, jednak nic nam o tym nie powiedziała. Dopiero wczoraj poznałam z Christianem prawdę.  - I tak już zrobiliśmy prawie wszystko z tej listy. Mamy nadzieję z Violettą, że na zawsze zapamiętasz nasz przepiękny Manhattan. 
- Tak. - Tracy uśmiecha się lekko, dzięki czemu odsłania swoje perłowe zęby. - Będziemy się spotykać, zobaczycie. Nie przetrwam bez was. 
- A my tym bardziej bez ciebie, Tracy. 
- Dobra, to co robimy? Spełnicie moje ostatnie marzenie przed moim jutrzejszym wyjazdem? 
     Ostatnie marzenie. Trójkącik. Ze mną i Christianem. Czy my to zrobimy na prawdę? 
     Spoglądam kątem oka na szatyna, a on na mnie. Trójkącik. Będę musiała się pocałować ze swoim przyjacielem.. Dam radę? To dość trudne. 
     Tracy jutro wyjeżdża i chciałaby to zrobić a my jako jej najlepsi przyjaciele powinniśmy się na to zgodzić. To będzie dość szalona przygoda, jednak do odważnych świat należy, nie? 
- Dobra. Zróbmy to. - Odzywam się i patrzę na blondynkę, która uśmiecha się słysząc to. 
- Tak, zróbmy to. - Powtarza Christian i uśmiecha się lekko w moją stronę. 
- Wy pierwsi. - Nakazuje nam blondynka. Patrzę na nią i cicho wzdycham. Przecież ona do jasnej cholery wie to, że szaleję za nim! Zrobiła to specjalnie, aby jakoś nas do siebie zbliżyć! 
- No dobra. Zróbmy to. - Mówi Christian i kładzie rękę na moim policzku. Następnie przybliża się do mnie i składa dość namiętny pocałunek na moich wargach. 
- Panno Castillo. - Do rzeczywistości przywołuje mnie głos Toma. Patrzę na niego. Otworzył mi drzwi, a ja siedzę w środku, jak jakaś wariatka. - Wszystko w porządku?
- Tak. - Odpowiadam i poprawiam szybko swoje włosy. Cicho wzdycham, kiedy patrzę na luksusowy budynek. Okej, czas pokazać światu, że królowa Manhattanu ma się dobrze.


Piątek.. Boże, jak długo czekałam na ten dzień i oto w końcu nadszedł! ;)
Szczerze? Jestem wykończona psychicznie tymi egzaminami... Niby tylko 3 dni, jednak to tak działa na człowieka, że masakra... Egh, teraz tylko byle do wakacji.. Jeszcze tak długo ;(((

Mam jakąś wizję na najbliższe rozdziały, jednak muszę to sobie wszystko poukładać i napisać xD Postaram się opublikować najbliższy rozdział w piątek (o ile będzie odpowiednia liczba komentarzy :P) jednak jeżeli nie uda mi się to proszę was, nie miejcie mi tego za złe. Rozdział 36 to jest ostatni, jaki mam napisany... Mam w zapasie inne, jednak akcja w nich toczy się w zupełnie innym przedziale czasowym.. 

Egh, tak sobie dzisiaj myślę, że 2015 rok jest meega.. Tyle ciekawych filmów.. Po prostu cudownie! Najbardziej czekam na listopad - następna część Bonda *.* i ostatnia Igrzysk Śmierci :( Będzie mi trochę brakować Peety i Katniss. No cóż mam nadzieję, że reżyser postarał się i stworzył kolejne cudo wraz z tą niesamowitą obsadą ^^ 

JEJ, trochę długa ta notka jak dla mnie xDDD Lepiej już ją będę kończyć (i tak pewnie nikt tego nie czyta.. Albo może chociaż ktoś?) xD 

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 37 = min. 50 komentarzy

xAdusiax