40: Zaufaj mi

Dwa dni później...

     Szmaragdowe oczy spoglądają na piwne. Piwne na szmaragdowe. Szmaragdowe na niebieskie. Niebieskie na piwne i szmaragdowe. Tak wyglądają pierwsze sekundy terapii. Sama nie wierzę, że tutaj jestem, no ale cóż. Nic już na to nie poradzę. Jak mus to mus.

     Nie mogłam uwierzyć w to, kiedy dwa dni temu wieczorem otrzymałam telefon od Jamiego. Poinformował mnie, że Leon umówił się na wizytę z psychologiem. Na reszcie, po tylu moich prośbach wysłuchał mnie. Postanowił wziąć spieprzone życie w swoje ręce i umówić się ze specjalistą. To dobrze. Pytanie tylko w jakim celu zostałam poproszona o przyjście tutaj? 

     Profesor Tanner to mężczyzna na moje oko przed pięćdziesiątką. Powoli siwiejące brunatne włosy, zmarszczki na czole utrzymują mnie w tym przekonaniu. Jeszcze ten ubiór jak dla powoli starzejącego się dziadziusia. No cóż. Miejmy nadzieję, że pomoże Leonowi jakoś wyjść z tego jednego wielkiego gówna. Z tego co wiem, jest najlepszym psychologiem na całym Manhattanie, cieszy się świetną opinią u innych.

     Ubrany w granatowy kaszmirowy sweter w serek strząsa za pomocą lewej ręki niewidzialny paproch i zaczyna się bawić swoim cholernie drogim piórem ze złotą stalówką. Widać, że dobrze zarabia. Sam jego wygląd oraz wystrój wnętrz gabinetu utrzymuje mnie w tym przekonaniu.  

- A więc panie Verdas, dlaczego zlecił pan swojemu pracownikowi, aby przeprowadził wywiad z panną Castillo? Co chciał pan przez to osiągnąć? 

     Ha, dobre pytanie. Jestem ciekawa, dlaczego to zrobił. 

     Spoglądam na Leóna tak samo, jak pan Tanner i czekamy na odpowiedź. Ogh, dawaj. Nie mam całego dnia wolnego! Jestem pracującą kobietą a nie jakąś bezrobotną, która utrzymuje się z pieniędzy swoich rodziców.
- Sam nie wiem. - Odpowiada po chwili i skupia swój wzrok na podłodze, którą zakrywa dywan. - Po prostu. Chciałem wiedzieć, co u niej nowego i jak się ma.
- To był zły pomysł, Leon. Trzeba było inaczej to załatwić. - Wtrącam się. Od razu skupiam na sobie wzrok starszego mężczyzny, który spogląda na mnie lekko zdenerwowanym spojrzeniem. Ach tak, miałam nie przerywać, znowu o tym zapomniałam. - Przepraszam. - Dodaję szybko i momentalnie milknę.
- Widać po panu panie Verdas, że coś się wydarzyło. Rozdrapał pan bolesną ranę i próbuje okłamywać nawet samego siebie, że wszystko jest w porządku. Jesteśmy tutaj, aby pomóc. Nikt nie chce pana skrzywdzić, na prawdę. Proszę nam uwierzyć i otworzyć się przed nami. To pomoże tylko, a nie zaszkodzi.
     No właśnie Verdas, zrozum w końcu to. Jeżeli się nie otworzysz, nikt ci nie pomoże. Stoczysz się za jakiś czas na dno i nie daj Boże może nawet i popadniesz w depresję!
     Szatyn cicho wzdycha, kiedy skupia swój wzrok na dywanie i nie odzywa się. Nie chce nam powiedzieć, co tak na prawdę siedzi w jego głowie i zakrząta jego myśli, to źle.
     Spoglądam na starszego mężczyznę, którego wzrok wędruje na mnie. No i co teraz? Jakiś pomysł? Rusz tą swoją - jeszcze nie całą - siwą głowę i coś wykombinuj!
- Moim zdaniem powinniście państwo nawiązać bliższą relację. Wiem, że to może zabrzmi nieodpowiednio, ale to na razie według mnie jedyne rozsądne rozwiązanie. Podczas moich poprzednich sesji z panem Verdasem zauważyłem zmianę w jego zachowaniu. Był zupełnie inny, a kiedy poruszaliśmy Pani temat - kompletna zmiana, momentalnie.
- Jaka zmiana? Nie rozumiem, co chce pan przez to powiedzieć.
- Chodzi o to, że..
- Doktorze, proszę.. Nie. - Przerywa mu nagle Verdas. Oboje spoglądamy na szatyna. - Proszę, jeszcze nie teraz.
- Na pewno?
- Tak. Potrzebuję czasu na to.
- No dobrze, skoro nie chce pan, to w porządku. Muszę uszanować pańską decyzję.
     Jestem ciekawa, co takiego chciał mi powiedzieć profesor Tanner. Mam nadzieję, że dowiem się za niedługo, czego León tak bardzo się boi.

- No dobrze, czas powrócić do naszej terapii. Tak, jak już wcześniej mówiłem uważam, że powinni państwo spędzać ze sobą więcej czasu. Chociażby godzinę dziennie. To dobrze zrobi, proszę mi zaufać. 

     Zaufać? Jak ja mam z nim spędzać czas i to godzinę dziennie? Przecież to dużo! W mojej ocenie Verdas nadal jest niebezpieczny i uważam, że muszę się trzymać od niego z daleka.

- Może lepiej by było, gdybyśmy zaczęli od pół godziny? Według mnie to lepsze rozwiązanie. 

- Pani Castillo, proszę mi zaufać. Znam się na swoim zawodzie i wiem co jest najlepsze dla moich klientów. 

     Tak, oczywiście. Bo kobiety to zawsze są te gorsze i nie należy się ich słuchać. Przewracam oczami zdenerwowana i spoglądam na zegarek. Za niedługo będę musiała się zbierać. Ludzie na mnie czekają, a co wiąże się również z tym praca. Praca, praca i jeszcze raz praca. 

     Chłodne powietrze otula nas, kiedy wychodzimy z budynku po terapii. Cóż mogę powiedzieć na ten temat? Było... Dziwnie. To całe siedzenie i rozmawianie o problemach Leona w pierwszych minutach wydawało się być trudne, jednak z czasem przywykłam do tego. 

     Będzie dobrze - cały czas pocieszam się tą myślą, bo co mogę innego zrobić? Nic. Mogę pomóc Leonowi tylko poprzez chodzenie na terapie oraz utrzymywanie z nim kontaktów, bo ,,Leon potrzebuje przyjaciółki. Potrzebuje mnie."

     Jestem mu potrzebna, powinnam się bardziej przyłożyć do tego - podpowiada mi moja podświadomość, która jak zwykle ma racje. Skoro musimy spędzać ze sobą czas, to wypadało by zrobić, aby mijał on jak najmilej i jak najlepiej. Nie mam zamiaru już dłużej rozdrapywać ran, które i tak już sprawiły naszej dwójce odpowiedni ból i cierpienie. Musimy teraz zacząć je leczyć i pielęgnować, aby wszystko wróciło do normy. 

     Tuż po opuszczeniu gabinetu psychologa, mężczyzna zatrzymał mnie i poprosił na osobności, abym stała się milsza wobec Leona. Nie miałam wyjścia, musiałam się zgodzić. A więc głowa do góry Castillo, bądź milsza wobec Verdasa.

- Leon. - Zatrzymuję go nagle, kiedy szatyn kieruje się w stronę swojej czarnej limuzyny. Jego szmaragdowe oczy spoglądają na mnie. - Wracasz już do domu? 

- Do swoich obowiązków. A co? Coś się stało? 

     Tak, musimy zacząć spędzać ze sobą czas, jeżeli oboje chcemy, aby powrócił dawny Leon bez problemów. 

- Bo wiesz... - Nie mogę znaleźć odpowiednich słów na to. Czy ja chcę, a może muszę? Nie wiem. 

- Co? 

- Bo nasza przyjaźń... Ten... - Co się do cholery jasnej dzieje z tobą Castillo? Gdzie ta twoja pewność siebie? Raczej nie zniknęła nagle po wyjściu z gabinetu profesora Tannera. 

- Ach, już rozumiem. - Rozumie? - Chodzi ci o to nasze wspólne spędzanie czasu? Myślałem o tym. Co powiesz na kolacje dzisiaj wieczorem? Oczywiście jeżeli masz jakieś plany ze swoim chłopakiem, to rozumiem. Nie mam zamiaru wam przeszkadzać. 

     Oczywiście, że plany miałam, jednak teraz wiem, że najważniejszy jest Leon i to o niego muszę w pewnym sensie dbać, nie o jego młodszego brata. Tamten drugi poczeka... Jeżeli kocha. 

- Jasne. Brzmi świetnie. - Wyduszam z siebie. 

- W takim razie przyjadę o siedemnastej. Trzymaj się, do zobaczenia. 

     Czy ja się właśnie umówiłam na randkę z Leonem? Nie, nie i jeszcze raz mnie. Żadnej randki nie będzie, to tylko zwykły przyjacielski wypad na miasto! 

     Odwracam się w drugą stronę i głośno wzdycham. Jej, nie poznaję siebie w tej chwili. Jeszcze dwa dni temu byłam w stanie skoczyć mu do gardła i udusić za to, że jest takim pięknym draniem, a teraz? No właśnie. Co się ze mną dzieje? Czyżby ponownie zaczął na mnie działać urok Leona Verdasa? O nie, nie, nie. Tak nie może być! 

- A więc idziesz dzisiaj z panem niezłe ciacho na kolacje, tak? - Pyta Ludmiła, kiedy przejeżdżam czerwoną szminką od Chanel po swoich wargach. Wydymam je i spoglądam na jej szklane odbicie w lustrze, jak stoi za mną i podziwia moje kosmetyki z tej firmy. Na jej twarzy maluje się podniecenie wynikające ze zbliżającego się mojego spotkania z Verdasem. - Czyżby szykował się jakiś romans? 

- Romans romansem Lu, jednak nie bądź taka podniecona tym. Robimy to tylko dlatego, żeby naprawić nasze relacje i tyle. 

- Tak, ja już znam te wasze relacje. Zanim się obejrzysz, oboje wylądujecie w łóżku i będziecie się kochać. 

     Karcę blondynkę wzrokiem, przecież to nie poważne! Umiem trzymać majtki przy sobie i nie zamierzam dzisiaj tak łatwo dać się zwabić Leonowi, jeżeli by chciał oczywiście. 

- Przypominam ci moja droga, że mam chłopaka, któremu jestem wierna. Więc mi nie wciskaj kitów. 

- No właśnie, Jamie. Czy ty go na prawdę kochasz? - Odkładam szminkę na komodę. Odwracam się i spoglądam na nią. - Zastanów się nad tym. Moim zdaniem w twoim umyśle nadal króluje Leon. Związałaś się pewnie z Jamiem tylko po to, aby zapomnieć o Leonie i dać mu do zrozumienia, że przegrał walkę o ciebie z młodszym bratem. 

- Lu, co ty wygadujesz? 

- Prawdę. Przynajmniej z mojego punktu widzenia. 

- Ty i McCain. Co u was? Nadal podejrzewasz go o to, że planuje ci się oświadczyć? 

     Na policzkach blondynki pojawiają się rumieńce. Odgarnia niesforny kosmyk włosów za ucho i unika mojego wzroku. Aaa, coś jest na rzeczy. 

- On mi się oświadczył. - Mruczy ciszej pod nosem. Uszczęśliwiona tą wiadomością momentalnie przytulam ją do siebie i całuję w oba policzki. W końcu Federico postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i zrobić ten odważny krok w jego życiu. Mimo tego, że początkowo byłam do niego nieco sceptycznie nastawiona, z czasem zrozumiałam w końcu, że to ten jedyny, z którym Lu chciałaby spędzić przyszłość. I dobrze. Cieszę się jej szczęściem. 

- Gratuluję! Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałaś o tym? Przecież to hot news, powinnaś była od razu mnie poinformować o tym. 

- Byłaś tak podniecona spotkaniem z Verdasem, że nie chciałam ci przeszkadzać. 

- Oj tam Leon, ty jesteś ważniejsza! Masz pierścionek? - Pokazuje mi dłoń. Na jej palcu serdecznym widnieje platynowy pierścionek zaręczynowy, w którym główną rolę gra diament. Jest śliczny, Ludmiła zawsze marzyła właśnie o takim.
- Cudowny. - Komentuję. - Jesteś prawdziwą szczęściarą. Mam nadzieję, że się wam powiedzie i będzie o ciebie dbać, bo jak nie to... Ja sobie z nim porozmawiam i to dość poważnie.
- Spokojnie, Federico wie o tym. - Śmieje się i wygładza prawą ręką lekko wygiętą spódnicę koloru bordowego. - No cóż, będę już się zbierać, czas na mnie tak samo jak i na ciebie. Dochodzi piąta. Czas na spotkanie z Leonem.
- Dzięki, że wpadłaś.
- Nie ma za co. Mam nadzieję, że w końcu oboje zrozumiecie swoje błędy i wrócicie do siebie. Jakby co to dzwoń. - Puszcza oczko w moją stronę i chwile później wychodzi z mojego pokoju.


- Dobry wieczór panno Castillo, pan Verdas już na panią czeka. - Mówi do mnie z uśmiechem kelner, kiedy wchodzę do środka luksusowej restauracji. Szczupły blondyn pomaga mi zdjąć płaszcz, który chowa następnie do garderoby. Dziękuję mu za to lekkim uśmiechem, a następnie podążam za nim, kiedy prowadzi mnie do stolika.
     Jest już grubo po siedemnastej, a każdy stolik - dosłownie każdy - jest zajęty. Różni biznesmeni, politycy, gwiazdy oraz nieźle nadziani ludzie spożywają posiłek w restauracji należącej do Leona Verdasa. W głębi duszy cieszę się, że nie ma tutaj Kim Kardashian. Ta to dopiero ostatnio została wielką fanką tego lokalu. Podczas swojej ostatniej wizyty zamieściła na Instagramie ponad dwadzieścia zdjęć, na których spożywa posiłki w towarzystwie swoich znajomych albo pije cholernie drogie czerwone wino. Co jak co, jednak nie przepadam za nią osobiście. Dodatkowo ostatnio przyczepiła się do mnie niczym jakaś pijawka! Wydzwania, pisze albo nawet i raz potrafiła mnie najść w mojej firmie! Z całym szacunkiem do niej, jednak nie mam zamiaru szyć ubrań dla gwiazdy, która zasłynęła dzięki seks taśmie. Nie mam zamiaru utrzymywać z nią kontaktów, niech tam siedzi w swoim LA daleko ode mnie i da mi święty spokój.
     Słyszę, jak niektórzy klienci szepczą pomiędzy sobą na temat mojej obecności tutaj, a niektórzy kelnerzy wymieniają spojrzenia. Tak, oto ja przyszłam w końcu do restauracji swojego byłego. Na pewno jutro w gazetach będzie niezła jazda. No nic, muszę się przygotować na to, że moje zdjęcie znajdzie się na pierwszych stronach.
     Zgodnie z moimi wcześniejszymi przypuszczeniami, wchodzimy do osobnej sali, w której za ładnie nakrytym stołem czeka już na mnie Leon. Na mój widok szatyn odkłada na bok swojego iPhone'a, wstaje z krzesła i zapina guzik w swojej czarnej marynarce. Dlaczego praktycznie cały czas zapominam o jego doskonałym zachowaniu? To dżentelmen.
- Dziękuję, Mark. - Rzuca w stronę blondyna, który kiwa głową, a następnie opuszcza salę. Zostajemy sami. Tylko on i ja. Nasza dwójka.
- Przepięknie wyglądasz. - Odzywa się Leon. Wyciągam rękę w jego stronę, którą on całuje. Co jak co, jednak tęskniłam za tymi jego dobrymi manierami. - Na samym początku chciałbym cię przeprosić, że musiałaś sama tutaj przyjechać. Sprawy biznesowe mnie zatrzymały dłużej w biurze, dlatego poprosiłem Arthura, aby cię tu przywiózł. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe.
- Oczywiście, że nie. Rozumiem. Biznes. - Odpowiadam krótko i posyłam mu delikatny uśmiech.
- To doskonale. Siadamy?
- Tak, usiądźmy.


     W oczekiwaniu na zamówione wcześniej przez nas hiszpańskie potrawy, delektujemy się Cavą, białym winem, które produkowane jest w Katalonii, w lekko pagórkowatym terenie mieszczącym się niedaleko Barcelony. Paella marinera będzie stanowić doskonałe dopełnienie do tego, jednak musimy poczekać około dwudziestu minut, zanim kucharz zaserwuje nam owe danie.
- A więc co sądzisz o dzisiejszej terapii? - Krępującą ciszę przerywa nagle Leon, za co jestem mu bardzo wdzięczna. Nie wiem czemu znowu brakuje mi tej cholernej pewności siebie. Czemu ona cały czas znika, kiedy jestem z nim w jednym pomieszczeniu?
- To pytanie powinnam raczej ja zadać tobie. Pomaga ci to coś? Widzisz jakąś zmianę?
- Tak. Zmiana jakaś jest. - Kładzie lewą rękę na stole. Dostrzegam znajomy zegarek marki Omega, który tak bardzo mi się podoba. Gdybym była facetem kupiłabym sobie z siedem takich samych modeli, aby każdego dnia nosić inny. - Jednak to nie oznacza, że wszystko już wróciło do normy. Jestem świadomy tego, jak daleka droga mnie czeka, wiem to.
     Boli mnie serce, kiedy słyszę te wszystkie słowa. Jest mi go żal i szkoda. Część mnie rzuciłaby mu się teraz na szyję i zaczęła całować każdy milimetr jego ciała, zaś druga stanowczo odradza i każe mi się pilnować. Postanawiam zaufać tej drugiej i nie dać się pokusie.
- Tak mi przykro. Chciałabym ci jakoś pomóc. - Wyznaję zgodnie z prawdą.
- Pomagasz mi. Twoja obecność na terapii mi pomaga i jednocześnie uspokaja.
- Profesor Tanner wspomniał o tym dzisiaj. Jesteś jakoś spokojniejszy.
- Tak, to prawda. Jestem spokojniejszy.
- Pytanie dlaczego? Czemu moja obecność tak na ciebie wpływa?
     Na jego twarzy pojawia się lekki uśmieszek, który kiedyś tak bardzo uwielbiałam. Ach te stare dawne czasy. Dużo rzeczy się zmieniło.
- Zaufaj mi.
     Upijam kolejny łyk białego wina. Zaufać mu? Czy ja przypadkiem mu teraz nie ufam?
- Dlaczego miałabym ci ufać?
     Momentalnie wyraz jego twarzy ulega zmianie. Poważnieje. Znika ten łobuzerski uśmiech, a w jego oczach dostrzegam troskę oraz ból. Boże, co się stało? Powiedziałam coś nie tak? Nie zrobiłam tego przecież celowo, chciałam po prostu usłyszeć wytłumaczenie z jego ust.
- Ponieważ obecnie jestem twoją jedyną szansą na przeżycie. - Wyjaśnia nagle. Kiedy dociera to do mnie zamieram.



Witam was w 40 rozdziale. Tak wiem, że dawno mnie było, jednak wyjechałam i wróciłam dopiero dzisiaj w nocy, a jutro rano ruszam dalej. 

Przejdę może od razu do dzisiejszego rozdziału, jak widzicie jest terapia Leona, na której uczestniczy Violetta. Nasza Leonetta będzie musiała zacząć spędzać ze sobą więcej czasu, w jakimś stopniu to pomoże Leonowi, pytanie tylko jak? 
Końcówka. Tak, mówiłam, że będzie akcja, a ja zawsze dotrzymuję słowa :D Mam tam zaplanowaną akcję na parę rozdziałów, szykuje się pewien trip (nie zdradzę jeszcze gdzie), a na nim co? A coś... Coś się wydarzy ;) 

Dobra, koniec tego pieprzenia, bo zaraz jeszcze nie daj Boże napiszę ZA dużo, czego bym sobie w życiu nie wybaczyła! 

Jak tam wam mijają wakacje? ;) 

Czekam na wasze opinie, 

Rozdział 41 = min. 50 komentarzy

xAdusiax