39: Szach - Mat

- Leon. - Tylko tyle udaje mi się wydobyć z siebie po dłuższej chwili. Jestem przerażona! Byłam święcie przekonana, że to Jamie, a tutaj co? Niespodzianka. Bardzo nie miła z resztą.

     Momentalnie odsuwam się od niego. Boże, jest mi tak głupio, jakim cudem nie rozpoznałam Leona? Dobrze, że Jamie nie widział tej zaistniałej sytuacji. Mam nadzieję, że nie wparuje do mojego gabinetu w przeciągu paru następnych sekund. 

- Cześć. Miłe powitanie, nie? - Odpowiada z lekkim uśmiechem. Momentalnie zaciskam obie dłonie w pięści. Jakim cudem wszedł na teren mojej firmy? Przecież godzinami powtarzałam ochronie po ostatnim incydencie ze zdjęciami, aby nie wpuszczali Leóna tutaj! A oni co? Zrobili to! Ogh, przyrzekam, że jak tylko zobaczę tych dupków na własne oczy to ich wyleję. Od razu. 

- Co ty tutaj robisz? Co to za nachodzenie mnie w pracy?

     Szatyn uśmiecha się lekko w moją stronę, po czym za pomocą lewej ręki poprawia szary krawat. No tak, ten mój ulubiony komplet. Egh, wracają wspomnienia. 

- Nachodzenie w pracy powiadasz? - Pyta, po czym obchodzi moje biurko i bezczelnie siada w moim fotelu nawet bez pozwolenia! Wstawaj debilu, tylko ja i moje cztery litery mogą tam siedzieć i nikt ani nic poza nimi! - To ciekawe. Wiesz, chyba mamy wspólny temat. Nachodzenie. 

      Mam wrażenie, że wie coś na temat mojego włamania do jego apartamentu. Błagam. Mam nadzieję, że nie o to mu chodzi. 

- Tak? - Udaję zupełnie zdezorientowaną. Muszę go jakoś zbić z tropu, inaczej będę mieć kłopoty i to poważne. - Po pierwsze nie mam pojęcia o czym mówisz, a po drugie to zabieraj swój tyłek z mojego fotela. To nie jest miejsce dla ciebie, tylko dla mnie. - Syczę wściekła i opieram się rękami o biurko. Wśród sterty papierów dostrzegam pendrive'a z całą zawartością plików. Muszę go szybko schować. - A więc zrobisz ładnie to, o co cię poproszę, czy mam zawołać ochronę? 

     Przez dłuższą chwilę żadne z nas się nie odzywa. Spoglądamy sobie w oczy i nic nie mówimy.     Wykorzystuję chwilę. Przesuwając dyskretnie ręką po papierach, zakrywam nimi pendrive'a. Teraz już wiem, że jest bezpieczny i Leon go nie weźmie. 

     W naszych spojrzeniach widać złość, którą chyba oboje odczuwamy w tej chwili, kiedy spoglądamy na siebie. Co, tylko po to tutaj przyszedł? Mam ciekawsze rzeczy niż to co teraz robię. To nudne. 

- Dwa dni temu. Noc. Przyznaj się co robiłaś w moim apartamencie. 

     A więc jednak wie. Nie mam pojęcia od kogo i jak się dowiedział, ale jednak wie. Czemu w sumie się dziwię? To Leon Verdas, on wie o wszystkim. Nawet o najmroczniejszych sekretach ludzi. 

- Co? Nie wiem o czym mówisz. 

- Dobrze wiesz, Violetta. Nie przeginaj teraz. - Jego głos staje się surowszy. Jej, spokojnie. - Wiem, że byłaś w moim apartamencie. Pytanie tylko po co. 

     Korci mnie wręcz do tego, aby zadać mu teraz krótkie pytanie: jak? Muszę wiedzieć kto mnie wydał i jakim cudem ten idiota odkrył to, że tam byłam. 

- To ty nie przeginaj, tylko wstawaj. Poza tym nie oskarżaj mnie o coś, czego nie zrobiłam! To jest żałosne. 

- Żałosne jest to, że wkradłaś się do mojego apartamentu i nie chcesz się jeszcze przyznać dlaczego to zrobiłaś. 

     Wstaje z fotela. Dzieli nas tylko moje biurko. Dobra Violetta myśl, inaczej będzie zaraz po tobie. 

- Sam jesteś żałosny. To w końcu ty wynająłeś jakiegoś dziennikarza, którego tutaj przysłałeś. Kazałeś mu wypytywać mnie o różne rzeczy, między innymi o moje życie uczuciowe. 

     Ha, mam. Zagięłam go tym. Leon pewnie myślał, że nic nie wiem o tym jego spisku. Niestety, pomylił się. Najlepszy sposób na obronę to atak - muszę trzymać się tej taktyki. 

- I co? Teraz już nic nie powiesz, tak? - Zadaję mu pytanie po dłuższej chwili ciszy. Totalnie go zamurowało, jakbym złamała jego linię obrony. 

- To nie tak. 

- Serio? A jak? Widziałam waszą trójkę razem u Tracy. Śmialiście się, ogólnie świetnie bawiliście. Och, a czy wspominałam, że ten tajemniczy dziennikarz przekazał ci dyktafon za pomocą którego przeprowadził ze mną wywiad? Nie? O, w takim razie już wiesz. Szach - Mat Verdas, koniec tej pokręconej gry. 

     Dostrzegam kątem oka, jak zaciska jeszcze bardziej swoje dłonie w pięści spoczywające na moim biurku. W jego oczach widać złość. No trudno, nie mój problem. Z resztą patrząc na to wszystko z drugiej strony, to ja też mam prawo być na niego zła. Dlatego niech teraz nie przesadza. Jest 1:1 i koniec. 

- Coś jeszcze pan Verdas chciałby dodać? - Pytam przesłodzonym głosem. 

- Co się tutaj dzieje? - Pyta zupełnie ktoś inny. Spoglądam w lewą stronę i dostrzegam swojego chłopaka, który w przeciwieństwie do Leona postawił dzisiaj na granatowy. Jemu też on pasuje. 

- Twój starszy upierdliwy brat wprosił się tutaj, do mojego gabinetu i nie chce wyjść. 

- Upierdliwy? - Pyta z niedowierzaniem Leon. 

     Jamie spogląda na mnie, po czym swój wzrok przenosi na starszego brata. Widać złość w jego spojrzeniu. 

- Wyjdziesz stąd? - Pyta grzecznie.
     Leon burczy coś niezadowolony pod nosem i chwile później opuszcza mój gabinet z trzaskiem w drzwiach. Uff, na szczęście poszedł już sobie. Tak na prawdę gdyby nie Jamie, nie wiem co by się tutaj stało. Rzuciłby się na mnie? Jestem przerażona na samą myśl o tym.
- Możesz mi to wszystko wyjaśnić, jakim cudem dostał się tutaj do środka?
     Patrzę na szatyna zasmuconym spojrzeniem. Niestety nie wiem, dlaczego ochrona wpuściła do środka. Chociaż co ja gadam, oni już dla mnie nie pracują, zaraz ich zwolnię.
- Niestety nie wiem, Jamie. Przepraszam. - Wyduszam z siebie i siadam w swoim fotelu za biurkiem. 

     Masa poduszek i prześcieradeł odgradza mnie od całego świata. To mój "hotel", który zawsze buduję w salonie, kiedy jestem sama w domu z panią Grace. Uwielbiam ją. Bawi się często ze mną, kiedy nie ma przy mnie Diego, albo.. Albo spełnia moje zachcianki. Wysyła moje "liściki" do Domingueza, bawi się ze mną lalkami, albo w przebieranki. Jest najlepsza. Żadna inna opiekunka by mi jej nie zastąpiła. Pani Grace jest jedyna w swoim rodzaju! 
     Upijam ostatni łyk schłodzonej lemoniady zrobionej przez panią Grace. No nie, skończyła się. Chyba będę musiała poprosić ją o to, aby mi dolała jeszcze. 
- Panienko Castillo. - Odzywa się pani Grace, na którą patrzę. - Przybył kolejny list od pana Domingueza. 
     Uśmiecham się szeroko, słysząc to. Siadam wygodniej na poduszce i biorę od niej beżową kopertę, w której znajduje się list od mojego przyjaciela. Tak, to jest nasza zabawa. Piszemy listy, które potem nasze służby wysyłają. Fajne to jest. 
- Naleje mi pani lemoniady? - Pytam grzecznie i podaję jej pustą szklankę. 
- Oczywiście, zaraz wracam.
     Kiedy zostaję sama, rozkładam się wygodnie na poduszkach. Otwieram starannie beżową kopertę, w której wysyłamy nasze liściki i zabieram się za czytanie.

     Właśnie dostałem od mamy nowy samochodzik, którym się bawię. Jest cały niebieski i bardzo szybki. Strasznie mi się podoba. Chciałbym mieć taki w przyszłości, kiedy dorosnę. O, albo ten, którym James Bond jeździ! Ten Aston Martin DB 5. Wjesz przecież, że go uwielbiam.         
      Bawię się w swoim namiocie zbudowanym z poduszek i myślę o Tobie. Alex (wjesz, ten nasz nowy sługa) strasznie się obija z tym zanoszeniem listów na dół. Przepraszam, że tak długo musisz czekać na moją odpowiedź. Z wielką chęcią sam bym je zanosił, gdybym był starszy.                Kiedy się spotkamy pokażę ci mój nowy samochodzik. Jestem przekonany, że ci się spodoba.      D.

     Ach ten Diego, Diego i jeszcze raz Diego. Tylko samochody mu w głowie. Chociaż z resztą to całkiem normalne w głowie pięciolatka. On myśli o samochodzikach, a ja o moich pięknych lalkach. Oboje się dopełniamy. Tworzymy zgrany duet. 
     Wyciągam ze swojego notatnika kolejną różową kartkę ozdobioną kwiatkami i biorę do ręki długopis. Chwilę myślę nad tym, co powinnam napisać. Po chwili już wiem. 

     Mamy już pięć lat, a ty nadal nie możesz zapamiętać jednej rzeczy. Pisze się WIEM, a nie WJEM. Diego, przeraża mnie Twój poziom ortografii. Tak trudno to zapamiętać? WIEM zamiast WJEM. Zapisz to sobie na ręce. Albo wiesz co? Nie rób tego. Sama to zrobię na naszym najbliższym spotkaniu. Wezmę jakiś swój ulubiony cienkopis. Jaki kolor preferujesz - jasny różowy, czy może ciemniejszy? Hmm... Na Twoim miejscu miałabym dylemat, przecież oba kolory są śliczne!           Nowe autko? Super. Cieszę się, że Twoja kolekcja samochodzików powiększyła się o jeszcze jeden. W przyszłości powinieneś założyć jakieś muzeum ze swoją całą kolekcją. Miałbyś mnóstwo turystów z całego świata! W sumie przemyśl to sobie - całkiem fajny biznes. Robiłbyś to, co kochasz najbardziej, czyli kolekcjonował swoje samochodziki. Całkiem fajne.            U Ciebie Alex się obija, a u mnie Pani Grace robi kolejną lemoniadę. Och, jakoś trzeba sobie radzić z tymi upałami. Co ty na to, abyśmy się spotkali w najbliższym czasie? Proponuję u mnie. Pobawimy się znowu w hotel. Violetta Castillo i Diego Dominguez - posiadacze najdroższego hotelu na Manhattanie, brzmi cudownie! V. 

     Uśmiecham się do siebie pod nosem, kiedy kończę czytać kolejny liścik, który wyciągnęłam ze swojej teczki. Ogh, mam ich tyle, że mieszczą się ledwo w sześciu aktówkach! Jednak stanowią wspaniałe wspomnienia. Diego i ja mamy do dzisiaj zachowane nasze liściki, z tym, że to właśnie ja posiadam oryginały, a on kolorowe kopie. Szczerze? Nigdy nie sądziłam, że takie liściki będą stanowić doskonałe wspomnienia z dzieciństwa, a to wszystko zawdzięczam Grace. To ona je chowała i składała do różnych teczek. Dopiero w dniu moich dwunastych urodzin powiedziała mi o tym.
     Poza różnymi liścikami, które pisaliśmy do siebie, w środku znajdują się również liczne rysunki, które malowaliśmy razem. Tak, mieliśmy fantazje - kiedyś nawet narysowaliśmy wspólnie nasz wymarzony dom, w którym mieszkalibyśmy, gdybyśmy zostali małżeństwem. Duży ogród z basenem, trójka dzieci i dwa psy... Ach, te nasze wspaniałe pomysły. Uwielbiam swoje dzieciństwo, to najwspanialszy okres w życiu każdego człowieka. Oddałabym wszystko - dosłownie - aby móc cofnąć się i znowu być małą Violettą Castillo, która posiadała takiego najlepszego przyjaciela.
     Wśród sterty papierów leżących na moim łóżku, słyszę nagle, jak mój telefon dzwoni. Hmm, ciekawe kto to. Pewnie Lu. Od jakiegoś dłuższego czasu podejrzewa, że Federico jej się oświadczy i wydzwania do mnie każdego wieczora. Dziewczyna panikuje, widać to po niej, jednak nie jestem pewna, czy McCain właśnie planuje ją poprosić o rękę w najbliższym czasie. Ten mężczyzna jest nieprzewidywalny. Wielokrotnie zadał ból blondynce, jednak ona pomimo tego nie rezygnuje z niego. Jest przekonana o tym, że to właśnie on jest jedynym mężczyzną, z którym chce założyć rodzinę. Widocznie na tym polega miłość.
     Biorę do ręki telefon i spoglądam na wyświetlacz. Jednak to nie Lu, tylko Jamie. Ciekawe co takiego się stało, że dzwoni do mnie. Pewnie po prostu chce pogadać.
- Halo? - Pytam po odebraniu telefonu.
- Violetta. Dzwonię tylko na chwilę. Chciałem ci powiedzieć, że nasze prośby zostały wysłuchane. Właśnie otrzymałem telefon od najlepszego psychologa na Manhattanie. Ponoć Leon był u niego.
     Verdas. Był. U. Psychologa. Moje wielogodzinne prośby zostały wysłuchane. Chyba w końcu zrozumiał, że tylko on może mu pomóc w rozwiązaniu jego popieprzonych problemów.


Witam was dopiero dzisiaj. 
Tak wiem, że strasznie długo czekaliście na to, ale musicie mnie wszyscy zrozumieć - JA TEŻ MAM WAKACJE. Dodatkowo jeszcze jestem zawalona rekrutacją do LO, no ale nie wszyscy to potrafią zrozumieć. Mimo tego, że piszę wyraźnie w komentarzu, iż "Dodam rozdział, kiedy go napiszę" , są osoby, które potrafią się jeszcze dopytywać ile mają czekać. Moi drodzy, ja rozumiem, że macie wakacje i niektórym się bardzo nudzi przed komputerami, jednak zrozumcie też mnie. Nie siedzę całymi dniami w domu! Korzystam z wolnego czasu, który szybko upływa :( 

PRAWDOPODOBNIE w niedzielę wyjeżdżam, jednak postaram się dodać wcześniej rozdział.. Specjalnie dla Was :D

Dobra, przejdę do rozdziału, a w nim co? Violetta i Leon - kłócą się w jej gabinecie. On swoje, ona swoje :D Potem jeszcze Jamie, który oczywiście staje po stronie swojej dziewczyny. 
Violetta i Diego - przyjaźń od dzieciństwa. Zdecydowanie uwielbiam ten wątek <33 
No i na sam koniec telefon od młodszego brata Leona... Bum, Leon był u psychologa! Co dalej? Sami się przekonacie ;* 

Rozdział 40 = min. 50 komentarzy 

xAdusiax