38: Jamie

   

     Zazwyczaj kiedy zakradałam się do czyiś mieszkań nigdy nie zostałam przez nikogo nakryta. Byłam przekonana na 100%, że tak samo będzie i tym razem, jednak pomyliłam się... Niestety.  
     Dodatkowo nie wyłączyłam tego przeklętego MacBook'a! Leon na pewno się połapie, że ktoś tutaj był i to stosunkowo niedawno. Wezwie ochronę, a wtedy... Wtedy będzie po mnie. Wpakuję się w niezłe tarapaty.

- Posłuchaj, wkurza mnie już to wszystko powoli, ale nic na to nie poradzę. 

     Nadal rozmawia z kimś przez telefon. Jestem ciekawa co to za nocne pogaduchy i przede wszystkim z kim i na jaki temat... 

     Słyszę, jak otwiera drzwi, jednak nie wchodzi do środka. Przez jakiś czas stoi przed wejściem i kontynuuje swoją rozmowę: 

- Słuchaj, mi też nie jest łatwo, na prawdę. Postaw się w mojej sytuacji. 

     Co to za sytuacja? 

- Uwierz mi, gdybyś był na moim miejscu również poczułbyś to samo.

     Drzwi się zamykają. Wiem, że nadal stoi pod drzwiami, albowiem słyszę jego głos. 

     Wykorzystuję odpowiedni moment. Wychylam się spod biurka i poruszam myszką. Laptop się włącza. Odszukuję szybko klawisz, za pomocą którego wyłączam urządzenie. Zamykam go i ponownie chowam się pod biurkiem, skulając wcześniej w kulkę. Teraz nie pozostaje mi nic innego niż czekanie.
- Do jasnej cholery zrozum to, że nie. - Kontynuuje tym razem wściekłym głosem. - Nie. - Powtarza. Zrozum, że nie. A teraz daj mi w końcu spokój. Jest już późno, niedawno wróciłem do domu, muszę odpocząć. Masz zablokować mu dostęp, rozumiesz to? Mam gdzieś to, jak długo ci to zajmie, po prostu zrób to. Tak i koniec. Na razie, Philip. - Rozłącza się. Przez parę następnych sekund stoi pod drzwiami.

- Kurde. - Syczy po nosem i uderza nagle ręką w ścianę. Chwile później odchodzi. Dobra, nadszedł czas na to, aby wydostać się w końcu stąd. 

     Ciepła woda otaczająca mnie wraz z bąbelkami sprawia, że przymykam oczy. Momentalnie oddaję się rozkoszy. Moja chwila prywatnosci - ja i wanna. Czego chcieć więcej po ciężkim dniu? Tylko to. Nic innego nie jest w stanie mi wynagrodzić tych godzin, które spędziłam na włamywaniu się do apartamentu mojego byłego. No cóż, musiałam to zrobić. Mam teraz pewność, że te wszystkie chore rzeczy z moim udziałem nie znajdują się na jego komputerze, tylko w miejscu, w którym powinny być od samego początku - mój pendrive. W wolnej chwili obowiązkowo sprawdzę jego zawartość. Planowałam to uczynić wczoraj, jednak ze względu na dość duże zmęczenie odpuściłam sobie. 

     Przymykam oczy i wyjmuję z małego czerwonego pudełka kolejną kokosankę. Mmm... Są takie przepyszne, mogłabym je jeść całymi dniami. W sumie uwielbiam je od swojego dzieciństwa. Kiedy byłam małą dziewczynką bardzo często podróżowałam ze swoimi rodzicami po całym świecie. Praktycznie żyliśmy przez jakiś czas na walizkach. Nie ukrywam, że był to dla mnie ciężki okres, jednak dzięki temu odwiedziłam dużo przepięknych miejsc w tak młodym wieku. Co z tego, że mało pamiętam z tych wycieczek? Liczą się chociaż małe wspomnienia , które pozostały w mojej pamięci aż do dzisiaj. 

     A no właśnie. Dzieciństwo. Na pierwszą myśl o tym momentalnie mam w głowie walizki i podróże po całym świecie. Jednak oprócz tego pojawia się również Diego - mój najlepszy przyjaciel od piaskownicy. Kiedy byłam małą dziewczynką wolałam się z nim bawić, niż z innymi koleżankami. To dość dziwne pewnie dla innych, jednak nie miałam z tym problemów. Nie przejmowałam się zdaniem innych. Dla mnie liczył się tylko Dominguez i nasze szalone chwile spędzone wspólnie. Z nikim innym w końcu nie potrafiłam aż tak dobrze się dogadać! Razem spędzaliśmy dnie oraz noce... Ogólnie było super, kiedy cofnę się tak pamięcią wstecz. To wszystko było tak dawno, a ja mam wrażenie jakby nadal była małą córeczką tatusia, która była ponoć rozpieszczana już od samej kołyski przez swoich rodziców. Tak mi kiedyś opowiadała Grace. Nie wiem czy to prawda, jednak w pewnym sensie stanowi to odpowiedź na moje pytanie, dlaczego nie mam rodzeństwa. Aż tak bardzo byli zauroczeni swoją malutką ukochaną córeczką, że nie chcieli nikogo więcej poza nią. Poza swoją Violettą.

     Dzwoni mój IPhone. O nie, ktoś zakłóca mój spokój, dlaczego? To jedyna okazja do tego, aby odpłynąć gdzieś myślami daleko, a ta osoba mi wszystko rujnuje. Pięknie. 

     Podnoszę się do pozycji siedzącej i sięgam prawą ręką po telefon. Nie spoglądając nawet na wyświetlacz odbieram. Obstawiam, że to Ludmiła. Znowu ma jakieś problemy z Federico i to właśnie ja mam się bawić w adwokata miłości i udzielać jej rad. Egh Ferro, nie jestem dobra w tym, przecież mnie znasz już tak długo!

- Halo? - Pytam, po czym ponownie opieram się plecami o wannę. 

- Cześć, kochanie. - Słyszę przepiękny baryton należący do mojego chłopaka. Uśmiecham się. W sumie dawno się nie widzieliśmy. - Jesteś zajęta? 

- Umm... Nie. - Kij z tym, że jestem teraz w wannie. - W porządku, mogę rozmawiać. Coś się stało? 

- W sumie to tak. - Wzdycha. Błagam, tylko mi nie mów, że coś złego stało się z Leónem. Koniec z tym. - Dawno się nie widzieliśmy. Tęsknię. 

     Uff, oddycham z ulgą. Nie León, jest dobrze. 

- Ostatnio oboje byliśmy zajęci pracą. Tak jakoś wyszło. Jeżeli chcesz to możemy to nadrobić. Co robisz jutro? 

- Planowałem się z tobą zobaczyć. Będę u ciebie w firmie po trzynastej, dobrze? 

- Pracuję wtedy, jednak mi to nie sprawia problemu. Wbijaj, będę czekać na ciebie. 

- To miło. - Wiem, że teraz się uśmiecha. - Już odliczam godziny z niecierpliwością. 

- Kochany jesteś. - Mruczę do słuchawki. - W takim razie do zobaczenia. Będę czekać na ciebie. 

- Do zobaczenia, trzymaj się. 

     Rozłączamy się. A więc po wyjściu z wanny muszę dopisać kolejne wydarzenie w kalendarzu. O trzynastej spotkanie ze swoim chłopakiem. W porządku, zapowiada się miłe jutrzejsze popołudnie na Manhattanie. 

     Pochylając się nad swoim drewnianym biurkiem stojącym przeglądam projekty, które podrzucili mi dzisiaj moi pracownicy. Zbliża się nowy sezon, trzeba zacząć myśleć nad kreacjami, które zachwycą cały świat oraz ikony mody. Oczywiście to właśnie moje biurko jak zawsze zostało obsypane dużą ilością niesamowitych pomysłów, z których to muszę wybrać najlepszą setkę. Dobrze by było setkę. Trudno jest mi się zdecydować na dwusetkę a co dopiero z setką... Nie wyobrażam sobie wybieranie spośród niej najlepszej finałowej pięćdziesiątki, no przecież się nie da!
     Patrząc na to wszystko z drugiej strony powinnam się cieszyć, że mam aż tak wybitnych pracowników. Nie każda firma tak dobrze wykwalifikowany zespół, jak ja. To powód do dumy.
Niestety taka już jestem, nie doceniam czasami tego - chyba czas na zmianę.
     Wśród sterty papierów dostrzegam nagle swojego czarnego pendrive'a. No tak, po pamiętnym zakradnięciu się do apartamentu Leóna nie sprawdziłam jeszcze jego zawartości. Nie mam pojęcia co tam się znajduje; jestem przygotowana na wszystko, nawet na najstraszniejsze rzeczy. Kubek czarnej gorącej herbaty angielskiej pomoże mi w odkryciu prawdy. Ale to dopiero później, jak wrócę do domu. Teraz muszę się skoncentrować na pracy i moich obowiązkach.

     Dochodzi trzynasta. W każdej chwili do mojego gabinetu może przyjść mój chłopak. Cieszę się na myśl o spotkaniu z nim. Przez ostatnie dni trochę oddaliliśmy się od siebie, przez co nasze relacje trochę się pogorszyły. Jestem gotowa to naprawić w każdej chwili. Ważne tylko, że z nim. 

     Czuję nagle czyjeś ręce pojawiające się na mojej talii. Moje myśli momentalnie są skierowane przy jednej osobie: Jamie. Wiem, że to on. To miłe z jego strony, że postanowił zrobić mi niespodziankę i wybrać taką formę na powitanie. 

     Uśmiecham się lekko, kiedy przykłada wargi do mojej szyi. Przymykam momentalnie oczy. Nie no, jak mam się skupić na pracy?! Przecież to niemożliwe przy nim! Egh, chyba czas na małą przerwę. 

- Miłe to powitanie. - Komentuję z nadal przymrużonymi oczami. To dziwne, że szatyn się jeszcze do mnie nie odezwał. Zapewne robi to specjalnie, aby jeszcze bardziej mnie sprowokować. - Mógłbyś tak robić codziennie. 

     Otwieram oczy i dostrzegam rękawy jego białej koszuli oraz szarej marynarki. Mmm... Tom Ford i do tego zegarek Omega. Perfekcyjnie. Mój mężczyzna ma styl. 

     Przymykam po raz kolejny oczy i odwracam się w jego stronę. Zarzucam mu ręce za szyje i uśmiecham się. Zaraz po tym otwieram oczy. Przerażona odkrywam, że spoglądam na Leóna. A więc to nie był Jamie! O kurde.

***

A tak wyjątkowo bez dedykacji :DDDD

Dzisiejszy rozdział należy do takich krótszych. To ze względu na dalszą akcję, którą zaplanowałam. Wydarzy się coś, poznamy w ciągu najbliższych rozdziałów: inne różne sekrety związane z Leónem i nie tylko... Oraz.... Oraz wrócimy trochę pamięcią do dzieciństwa Violetty - tzn. złota przyjaźń z Diego :D 

Co do naszej Leonetty - spokojnie. Oni powoli do siebie wracają - mam już opisane ich oficjalne zejście, jednak na ten fragment musicie poczekać :D 

Prawda jest taka, że dalsza akcja jest już napisana, mam tylko problem z tym, aby jakoś ją "ładnie" wprowadzić do tego opowiadania, dlatego w tych rozdziałach nie ma ostatnio zbyt dużo akcji. Wybaczcie.. Gwarantuję wam, że to wszystko później się polepszy. Będzie ZA DUŻO akcji.. Oj tak, za dużo :D :D 

Cieszycie się, że już od jutra są wakacje? Ja bardzo! Jestem strasznie wykończona tym rokiem szkolnym. Niby 16.06 była klasyfikacja, a ja musiałam pisać jeszcze test z chemii dzień przed -.- Fajnie, nie? Praktycznie nauka do samego końca roku szkolnego. A teraz co? Wakacje a po nich nowy etap. Jestem ciekawa, jakie niespodzianki mnie na nim czekają... :D 

A wy? Zadowoleni pewnie jesteście z tego, że wakacje są od jutra, nie?

Czekam na wasze opinie na temat rozdziału. 

Rozdział 39 = min. 50 komentarzy

xAdusiax