37: Piękny drań

     Z dedykacją dla Keiry 

     Wchodzę do luksusowego lokalu. Dostrzegam bardzo znajomy wystrój wnętrz. To wszystko od razu przypomina mi o mojej przyjaciółce Tracy. Kelnerki w skąpych bieliznach, które chodzą i oferują cholernie drogiego szampana. Tak, to ona. Wróciła jak co roku na Manhattan.
- Kieliszek szampana? - Słyszę głos młodej kobiety. Patrzę na nią. Odziana w czarną skąpą bieliznę prezentuje się niesamowicie. Ta Tracy ma talent do ukazywania kobiecego piękna.
- Z chęcią. - Mówię i biorę jeden ze srebrnej tacy. Kobieta uśmiecha się lekko w moją stronę i znika w tłumie.
     Przybliżam kieliszek z szampanem do swoich warg i upijam łyk. Rozglądam się dookoła siebie. Dużo osobistości, nieznanych osób oraz mnóstwo paparazzi. Idealne miejsce na powrót do dawnego stylu życia.




- Violetta, Violetta Castillo. - Słyszę, jak ktoś mnie woła. Odwracam się. Mężczyzna ubrany w czarny smoking podchodzi do mnie z aparatem w ręce. Uśmiecham się lekko w stronę obiektywu, kiedy kieruje go na mnie. I błysk. Flesz. Tak, to jest to za czym tak bardzo tęskniłam.
- Dziękuję. - Mówi z uśmiechem i odchodzi.
     Dopijam szybko zawartość kieliszka i odkładam ją na srebrną tacę, którą trzyma kelner. Rozglądam się. Moją uwagę skupia na sobie szatyn stojący tyłem. Ma na sobie czarną marynarkę i spodnie w tym samym kolorze. Hmm... Mam wrażenie, że go znam i widziałam jakoś niedawno. Pytanie kim jest ten tajemniczy mężczyzna.
     Kiedy odwraca się bokiem w moją stronę poznaję go. To ten cholernie pokręcony dziennikarz, z którym miałam do czynienia ostatnio. Niestety Annie nic nie znalazła w internecie na temat niejakiego Noah'a Blanca. Ciekawa postać. Porozmawiam sobie z nim i wygarnę mu wszystko, co myślę na jego temat.
     Obserwuję go uważnie. Noah rozmawia z jakimś mężczyzną. Po chwili dostrzegam jego twarz. León Verdas. Jak zawsze. Czy on musi mi wchodzić w drogę? Boże. Pieprzony gnojek.
     León uśmiecha się nagle lekko w jego stronę i przytakuje. Bierze coś od niego. Rozpoznaję dyktafon, za pomocą którego ten cały "wybitny dziennikarz" robił ze mną wywiad. Teraz to już mam pewność, że Verdas zlecił to zadanie. Oj, oberwie mu się, już ja tego dopilnuję.
     León nagle spogląda w moją stronę, jednak na szczęście nie zauważa mnie. Jego wzrok skupia się na kimś innym... Zupełnie innym. Uśmiecha się szeroko na widok tej osoby i klepie Noah'a po ramieniu, po czym omija go. Mój wzrok podąża za nim. Dostrzegam, jak podchodzi do jakiejś szatynki i całuje ją w policzek. Zaraz, zaraz.. Ta tkanina, ten fason to wszystko.. Alexander McQueen. Sukienki jego projektu zakłada tylko jedna kobieta, na temat której udało mi się co nieco ostatnio dowiedzieć. Elizabeth Husley...
     Szatynka jak na zawołanie odwraca się w moją stronę, dzięki czemu mój wzrok skupia się na jej biuście. Boże, czy ona to specjalnie robi? M a s a k r a. Przywołuje ręką Noah'a, który do nich podchodzi. Zaraz, zaraz... To oni razem ze sobą współpracowali? Stworzyli takie trio? Niby po co?
     W mojej głowie gromadzi się coraz więcej pytań, niestety odpowiedzi brak. Korci mnie wręcz do tego, aby tam podejść do tej całej trójki i wygarnąć im wszystko... A szczególnie Verdasowi. Palant do sześcianu.
     Elizabeth uśmiecha się w stronę Noah'a, który wskazuje na Leóna. Verdas wyjmuje z kieszeni szary dyktafon, co sprawia, że kobieta momentalnie się uśmiecha. Nie wiem czemu, ale czuję się oszukana i zdradzona... W sumie nic mnie już nie zaskoczy w postępowaniu Verdasa. To idiota z wielkim ego. Cieszę się, że pomiędzy nami wszystko jest już skończone.
     Przypominam sobie nagle o różnych zdjęciach z moim udziałem, które znajdują się na jego laptopie. Muszę to jakoś usunąć, pytanie tylko jak? Mam się tam zakraść? Albo może powinnam powierzyć to zadanie zaufanej osobie? Nie. To raczej zły pomysł. Nie wiem, jakie treści znajdują się na jego laptopie. Nikt inny poza mną nie może tego zrobić.
     Hmm.. Skoro ja mam to robić, powinnam mieć odpowiednie przebranie. Nie chciałabym, aby jakaś kamera zarejestrowała moją obecność. O nie.
     Odwracam się do tyłu i w tym samym momencie na kogoś wpadam. Jaka ze mnie niezdara... Boże, wstyd mi za siebie.
- Przepraszam. - Mówię zawstydzona i podnoszę wzrok. Uśmiecham się szeroko na widok swojej przyjaciółki. Tracy. To Tracy.
- Ja raczej przepraszam za to, że dopiero teraz się widzimy. - Odpowiada i uśmiecha się szeroko, dzięki czemu ukazuje swoje śnieżnobiałe zęby.
- Przefarbowałaś się. - Zauważam. - Rok temu byłaś blondynką, a teraz co? Tracy jest brunetką.
- Zdecydowałam, że przyda mi się jakaś zmiana wyglądu. A co, źle wyglądam?
- Nie. - Zaprzeczam praktycznie od razu. - Wyglądasz niesamowicie.
- Dziękuję. - Ponownie się uśmiecha. - Ty również. Nie mogę się doczekać pokazu.

- Miło mi to słyszeć. Powinien się rozpocząć za jakiś kwadrans. Teraz aktualnie modelki mają ostatnie poprawki. Wiesz, nie chcę dopuścić do tego, aby chociaż jedna z nich wyszła nieprzygotowana na wybieg. 

     Przytakuję lekko i klepię ją po ramieniu. Wiem doskonale jakie to uczucie być projektantem - trzeba o wszystko dbać. Szczególnie przed pokazem mody jest prawdziwy horror. Często spotykam się z taką sytuacją tuż przed rozpoczęciem całego show, kiedy mam ochotę rzucić to wszystko gdzieś. Niestety nie mogę. Moja mama powierzyła mi Castillo Design i to ja muszę sprawować nad firmą władzę. 

- Co tutaj robi Verdas? - Pytam nagle zaciekawionym głosem. Muszę wiedzieć jakim cudem został tutaj zaproszony wraz ze swoją świtą. 

- Znam go z czasów Constance Billard. 

- A ten gościu obok niego? - Zadaję pytanie z nadzieją. Może chociaż ona mi powie jak się nazywa ten świrnięty dziennikarz.

- Nie znam go. Pewnie przyszedł jako osoba towarzysząca. 

     No oczywiście. Dzięki. Nadal nie wiem kim on jest, co stanowi dla mnie dość duży problem. Obiecuję, że zaraz coś mnie trafi i im wszystkim wygarnę.
- A ta kobieta ze sztucznym biustem? - Pytam nagle i zdaję sobie sprawę, jak to wszystko musi brzmieć. Czy ja jestem zazdrosna? O nie! Nie jestem!
- Widzę, że ktoś tutaj szaleje za seksownym milionerem. - Mruczy mi do ucha. - Elizabeth to dobra znajoma mojej mamy, zawsze ją zapraszam na pokaz.
- Ach. - Wyduszam z siebie i cicho wzdycham. Muszę coś wykombinować, pytanie tylko co?
- Dobra, muszę iść na zaplecze. Potem jeszcze porozmawiamy, Castillo. Szykuj się na wielogodzinne ploteczki.
- Jestem zawsze na nie przygotowana. - Odpowiadam z uśmiechem. 

     Kiedy pokaz się kończy momentalnie wszyscy zaczynają bić brawa. Nieźle. Tracy jak zawsze zaprezentowała swój talent na najwyższym poziomie, z czego jestem bardzo dumna. 

     Nie wiem jakim cudem udało mi się uniknąć nieprzyjemnego spotkania z Verdasem. Szczerze? Nie chcę z nim rozmawiać i cieszę się z tego, że nie muszę. Niech sobie spędza czas z tą bandycką dwójką. Nie mam zamiaru się w to mieszać.
     Kończę sączyć trzeci kieliszek szampana. Nie wiem czemu, ale mam dzisiaj na niego niepohamowaną ochotę. Jest wyjątkowo dobry, a ja mam wyjątkowo spieprzony humor przez trójkę popieprzonych gnomów.
- Wow Castillo, to żeś się odwaliła. - Mówi nagle do mnie Dominguez, który nie wiadomo jakim cudem staje nagle przede mną. Jak on się tutaj dostał? Nie widziałam go wcześniej.
- Cześć. - Uśmiecham się w stronę bruneta i całuję go w policzek. - Nie widziałam cię wcześniej. Kiedy przyjechałeś?
- Niedawno. Miałem pewien incydent po drodze, nie ważne. - Wzdycha cicho i przeczesuje prawą ręką włosy. Dopiero teraz dostrzegam, że są w lekkim seksownym nieładzie. Hmm.. Co on takiego robił? Egh, z resztą to nie moja sprawa, tylko jego. Przyjaźnimy się i nic więcej poza tym.
- Hej, czy to nie jest Verdas?
     Nawet nie spoglądam w tamtą stronę. Nie mam ochoty ani nawet przyjemności na niego patrzeć. Popieprzony gnom do sześcianu. Tak czy siak jest piękny... Piękny drań. 

- Tak. Razem ze swoją plastikową koleżanką i jakimś innym debilem.
- Chodźmy do nich się przywitać.
- Co? Nie. - Praktycznie od razu protestuję. Nie będę rozmawiać z tą jaszczurką, mowy nie ma!
- Oj, nie spinaj się. To, że ze sobą zerwaliście nie oznacza, że nie możecie rozmawiać na różnych imprezach. Musicie pokazywać to mass mediom, że pomimo tego jest okej.
- Kiedy ty nawet nie wiesz, co on wyprawia.
     Brunet macha ręką i splata nasze dłonie razem. Spoglądam na niego i marszczę brwi. Boże, Dominguez, nie mam zamiaru rozmawiać z nim. Dlaczego mnie nie rozumiesz?
     Wpadam w pewnej chwili na plan. Skoro León przyszedł tutaj z tą ździrą i wzbudza we mnie zazdrość, dlaczego ja miałabym tego nie robić z Dominguezem? Egh, chociaż nie.. Jamie. Nie byłby zadowolony tym wszystkim, gdybym mu powiedziała o swoim planie. O Boże, tego właśnie nienawidzę w związkach - zobowiązania do wierności. Chyba nigdy nie będę mieć męża, nie potrafiłabym być wobec niego wierna. Owszem, chciałabym pewnego dnia założyć rodzinę, ale martwię się, że po jakiś dziesięciu latach znudził by mi się mój mąż, no i co wtedy?
     Castillo, znajdź sobie na początku męża, a potem się zamartwiaj swoją porąbaną logiką. - Mówi mi moja podświadomość. Jak zawsze ma rację.
- Dam ci sto dolarów, jak przez najbliższe dziesięć minut będziesz udawać, że ze sobą kręcimy. - Mówię do bruneta.
- Kręcimy? - Pyta dla pewności. - Przecież masz chłopaka.
- Zero pocałunków. - Uprzedzam go. - Lekki flirt, rozumiesz?
- No okej. - Wzdycha.
     Zaczynamy przepychać się przez tłum w stronę palanta Verdasa i jego spółki. Nasze dłonie nadal są splecione razem. To miłe uczucie. Miło jest ponownie poczuć dotyk splecionych dłoni Domingueza z moimi. Czasami nawet tęsknię za tym wszystkim co nas łączyło. Jestem bardzo mu wdzięczna za nasze wszystkie wspólne chwile, które razem spędziliśmy. Brunet na zawsze pozostanie moją pierwszą prawdziwą miłością.
- Cześć. - Odzywa się nagle Diego, kiedy stajemy na przeciwko trójki bandyckiej. Przerywają rozmowę i spoglądają na nas. Tajemniczy dziennikarz znika momentalnie w tłumie.
- Violetta? Co ty tutaj robisz? - Zadaje mi pytanie Verdas. W jego oczach widzę przerażenie a zarazem zdziwienie. Boże, jak ten mężczyzna mnie wkurza!
- Nie rób scen, przecież to pokaz Tracy. - Odpowiadam pewnym głosem. Ha, ja też mu potrafię skopać tyłek, tylko muszę wiedzieć jak i kiedy to uczynić.
     Spoglądam na Elizabeth i uśmiecham się kpiąco w jej kierunku.
- Hej, jestem Violetta Castillo, a to Diego Dominguez. León na pewno ci dużo opowiadał na nasz temat. - Odzywam się.
- O, miło mi. - Odpowiada z uśmiechem i wyciąga rękę w stronę bruneta. Diego odpowiada jej uściskiem dłoni. - A teraz przepraszamy was bardzo, ale musimy się przywitać jeszcze z pozostałymi. - Jej błękitne oczy ponownie spoglądają na mnie. - Violetta, zajmij się lepiej swoim towarzyszem. Nie chcesz chyba, aby ci go również odebrała.
- Ej, przesadziłaś. - Komentuje Verdas.
- Chodźmy. - Dodaje szatynka i chwilę później oboje znikają w tłumie.
     Zaciskam momentalnie dłonie w pięści. Jestem wściekła na niego za wszystko. Jestem wściekła na niego za to, że mnie wtedy zdradził, za to, że wynajął tego"dziennikarza", który przeprowadził ze mną ten cholerny wywiad, jestem wściekła również za to, że zadaje się z tą syksą, która nie ma po prostu za grosz szacunku do innych!
     "Nie chcesz chyba, abym ci go również odebrała." - Słucham? Czyżby to ona stała za tym wszystkim? Seksowna pani z Londynu, która w paraduje praktycznie przez cały czas w sukienkach od Aleksandra McQueen'a? Boże, jak ja jej po prostu.... Nie trawię!
- Auć. - Mówi nagle Dominguez. Dopiero wtedy przypominam sobie, że nadal trzymam go za rękę. momentalnie poluźniam uścisk dłoni i spoglądam na niego.
- Wszystko okej? Przepraszam. - Odzywam się troskliwym głosem.
- Nie, w porządku. Chyba mi jej nie złamałaś. - Śmieję się cicho i ogląda uważnie swoją prawą dłoń, którą jeszcze parę sekund wcześniej mocno ściskałam. - Okropna jest ta ta... Laska.
     Nie komentuję, tylko wyciągam ze swojej czarnej kopertówki telefon i wybieram szybko numer do Grace.
- Co? Co ty robisz? - Pyta mnie brunet.
     Czekam parę sygnałów, aż kobieta odbierze. Po chwili słyszę jej głos:
- Tak panno Castillo? Coś się stało?
- Nie, spokojnie. Mam prośbę. Przygotuj mi czarną bluzę z kapturem, czarne rękawiczki, czarne spodnie, czarne buty koniecznie na płaskiej podeszwie oraz czarne okulary. Aha, jeszcze komplet wsuwek wraz z kluczem znajdującym się w moim pokoju w niebieskiej szkatułce.
- Rozumiem, wszystko przygotuję.
- Dziękuję. - Mówię i rozłączam się, po czym chowam telefon do kopertówki.
- Co ty kombinujesz? Dlaczego mam wrażenie, że wykombinowałaś coś?
- Bo to prawda. Coś wykombinowałam. - Odpowiadam, po czym spoglądam na Verdasa.


     Wstrzymuję oddech, kiedy znajduję się w ciemnym pomieszczeniu. Muszę zachować spokój. Wdech, wydech, wdech i wydech. Dam radę, to w końcu nic trudnego. Nie zakradam się do czyjegoś mieszkania po raz pierwszy, robiłam już to parę razy, więc mam jakieś doświadczenie w tej dziedzinie.
     Otwieram cicho drzwi prowadzące do gabinetu Verdasa i chwilę później wchodzę do środka. Zdejmuję kaptur z głowy i wzdycham. Kiedy byliśmy razem spędzaliśmy tutaj chwile w tym pomieszczeniu. Uwielbiałam siedzieć na jego biurku i obserwować z uwagą, jak mój były pracował. To mnie wręcz... Podniecało. Tak. Podniecało.
     Podchodzę do biurka i siadam wygodnie w fotelu. MacBook Pro już na mnie czeka. Jak to dobrze, że pomyślałam o rękawiczkach, nie zostawię odcisków palców, gdyby nie daj Boże ktoś mnie nakrył. A nie powinien. Jestem sama w jego apartamencie, Verdas zapewne zabawia się z panią sztuczne cycki i dobrze. Niech nie wraca przez najbliższą godzinę.
     Włączam laptop. Hmm.. Hasło. No tak, powinnam była przewidzieć to. Jakie on może mieć hasło? Wpisuję na początku coś banalnego i oczywistego - kombinację cyfr od 1 do 8. Bingo. Wiem, że hasło ma osiem liter albo cyfr i nie jest to rosnąca kolejność. Emm... Coś czuję, że spędzę tutaj dość dużo czasu na zgadywaniu hasła. Na pewno nie będzie to jakiś szyfr - Verdas nie zna żadnej metody kodowania wiadomości, więc raczej odpada. Okej, okej... O, już wiem. Wpisuję słowo składające się z ośmiu liter - Mercedes. Verdas ma przecież samochód z tej marki, może to będzie stanowiło klucz? Nie, Mercedes odpada. W takim razie może Victoria? Victoria Secret - przecież każdy mężczyzna uwielbia to. No i dupa, nic z tego.
     Wzdycham cicho i przygryzam dolną wargę, kiedy następne piętnaście minut spędzam na rozszyfrowaniu klucza. Zdaję sobie sprawę z tego, że czas ucieka i w każdej chwili ten palant może tutaj przyjść. Presja coraz bardziej rośnie.
- Hah, bingo. - Mruczę do siebie, kiedy po wpisaniu swojego imienia widzę pulpit. Dlaczego nie pomyślałam o tym od razu? Przecież to było takie.. Oczywiste. Boże, chyba sama godzina źle na mnie wpływa - jest druga w nocy, a ja ślęczę tutaj i próbuję wydobyć jakiekolwiek informacje z komputera mojego byłego.
      Uważnie po kolei przeglądam każdy folder starając się odnaleźć cokolwiek na mój temat. Verdas Company, Umowy, Projekty, Inwestycje w 2016, CV pracowników, PENDRIVE TOSHIBA i wiele innych katalogów. Otwieram ten ostatni, który przykuwa moją uwagę. Pudło. Znowu jakieś papiery i dokumenty.. Egh, gdzie do jasnej cholery są moje zdjęcia? O czym mówił Jamie? Błagam, mam nadzieję, że ten folder nie jest w jego posiadaniu... Inaczej się zabiję, na prawdę.
      Otwieram następny folder o nazwie Inne i już wiem, że to jest to, czego szukałam. W sumie ponad sto plików w formacie .jpg ... O cholercia... Ile tego jest?!
      Wyjmuję z kieszeni swój pendrive i kopiuję całą zawartość na niego. Nie mam teraz czasu, aby oglądać to wszystko, zrobię to w domu na spokojnie.
      Czas przenoszenia: 5 minut. No chyba sobie wszyscy ze mnie jaja robicie! Mam tak długo czekać, aby przeniosło ponad sto zdjęć? Nie, nie i jeszcze raz nie. Wiem jednak, że muszę to zrobić tak czy siak. Nie chcę, aby miał te zdjęcia na swoim laptopie, które potem nie wiadomo w jakim celu by je wykorzystywał. Nie pozostaje mi w takim razie nic innego niż czekanie.
     Kolejne minuty mijają, a wraz z nimi czas przenoszenia folderu na mój Pendrive. Tylko sekundy dzielą mnie od końca. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 i 0. Wszystko się udało. Teraz tylko muszę usunąć folder z tego komputera, co wiąże się z kolejnym czekaniem.
     Dwie minuty. Dosłownie tyle to zajmuje. Uśmiecham się lekko do siebie i opróżniam kosz. Jednak mój szczęśliwy nastrój nie trwa zbyt długo, albowiem słyszę na korytarzu czyjeś kroki. O ja pierdzielę, mam problemy. Co jeżeli to León?!
     Wysuwam szybko swojego Pendrive'a i chowam go do kieszeni swoich spodni. Zakładam kaptur na głowę i wyłączam latarkę. Modlę się o to w głębi duszy, aby tutaj nie wchodził. On nie może mnie zobaczyć tutaj w takim stanie.
      Zaczynam się nerwowo rozglądać po pomieszczeniu. No i gdzie ja mam się do jasnej ciasnej schować?! Za bardzo nie mam gdzie. Za firanką nie, przez okno nie wyskoczę, bo to ostatnie piętro, za drzwiami również nie... Zarąbiście.
- Tak, postaram się to załatwić. - Słyszę jego głos tuż przed drzwiami do jego gabinetu. Momentalnie się chowam pod jego biurkiem i nasłuchuję się dalszej części rozmowy. Proszę, nie wchodź tutaj.
      Przymykam oczy i kulę się jeszcze bardziej, kiedy słyszę, jak otwiera drzwi do swojego gabinetu. Super, wpadłam.


Ha! Witam was ponownie po ponad miesięcznej przerwie! Przyznam szczerze, że potrzebowałam tego, dobrze mi to zrobiło. Nabrałam jakieś chęci do pisania.. Niektórych powinno to ucieszyć xD 

Mamy kolejny rozdzialik, a w nim V na imprezie u Tracy i ostatni dość ciekawy (według mnie) wątek z zakradnięciem się V do apartamentu L :DD Jak myślicie, L ją nakryje, że była w jego gabinecie i szperała w jego laptopie? Oj zobaczycie xD 

Informuję z góry, że rozdziały nie będą pojawiać się regularnie. Muszę ponownie wejść w ten tryb, więc mam nadzieję, że mnie zrozumiecie ;* 

Jak tam po Eurowizji? Ja jestem zadowolona, że wygrała Szwecja, chociaż dość dużą sympatią darzę piosenkę z Estonii <33

Zadowoleni 37? Mam nadzieję xD 

Rozdział 38 = kim. 50 komentarzy

xAdusiax